Κυριακή 20 Αὐγούστου (ΙΑ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιη’ 23-35)

Παραβολὴ εἶναι τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων. Γιατί τήν διηγή­θηκε ὁ Κύριος; Τὴν διηγήθηκε ἀπαντώντας σὲ μία ἐ­ρώτηση ποὺ τοῦ ἀπηύθυνε ὁ Πέτρος, ζητώντας νὰ μάθει πόσες φορὲς εἶναι ἀρκετὸ νὰ συγχωρήσει κάποιον συνάνθρωπό του ποὺ θὰ τοῦ φταίξει. Ἑπτὰ φορὲς εἶναι ἀρκετές; -'Ὄχι ἑπτά, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, ἄλλα «ἑβδομηκοντάκις ἑπτά», ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑπτά, δη­λαδὴ ἀπεριόριστες. Καὶ γιὰ νὰ τὸ ὑπο­γραμμίσει αὐτὸ δίδαξε τὴν παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων.

Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μοιάζει, λέει ὁ Κύριος, μὲ ἕνα βασιλιά, ὁ ὁποῖος θέλησε  νὰ ἔρθε σὲ λογαριασμὸ  μὲ τοὺς δούλους του, ποὺ εἶχαν ὑπεύθυνες θέσεις μέσα στὸ βασι­λειό του. Ὅταν ξεκίνησε αὐτὴ ἡ διαδι­κασία, τοῦ ἔφεραν κάποιον, ὁ ὁποῖος ὄφειλε στὸ βασιλιά ἕνα κολοσσιαῖο πο­σὸ, μύρια τάλαντα!

Ἡ διαταγὴ τοῦ βασιλιά ἦταν αὐστη­ρή∙ νὰ πουληθεῖ ὁ δοῦλος, ἡ γυναίκα του, τὰ παιδιά του καὶ ἡ περιουσία του, γιὰ νὰ εἰσπραχθεῖ κάποιο ποσό. Συγκλονισμέ­νος ὁ χρεώστης δοῦλος πέφτει στὰ πό­δια τοῦ βασιλιά ζητώντας μία προθε­σμία, γιὰ νὰ πληρώσει τὸ χρέος. Τὸν λυπήθηκε ὅμως ὁ βασιλιάς καὶ τὸν ἄφησε ἐλεύθερο, χαρίζοντάς του ὅλο τὸ χρέος.

          Καθὼς ὅμως βγαίνει ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, συναντᾶ ἕνα ἄλλο δοῦλο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὄφειλε «ἑκατὸ δηνάρια», ἕνα σχετικά μικρὸ ποσό. Τὸν ἔπιασε τότε καὶ τὸν πίεσε σκληρά, γιὰ νὰ τοῦ ἀποδώσει τὸ χρέος. Ματαίως ὁ σύνδουλός του αὐτὸς τὸν παρακάλεσε νὰ τοῦ δώσει μία πίστω­ση χρόνου. Ὁ δοῦλος ὑπῆρξε ἀμετάπει­στος καὶ ὁδήγησε τὸν σύνδουλό του στὴ φυλακή.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ ἀντιλήφθηκαν οἱ ἄλλοι δοῦλοι καὶ λυπήθηκαν πολύ. Ἦλθαν λοιπὸν στὸ βασιλιά καὶ τοῦ ἀνέ­φεραν λεπτομερῶς τὸ γεγονός. Κι ἐκεῖνος κάλεσε τὸν ἀχάριστο δοῦ­λο καὶ τοῦ λέει: «Δοῦλε πονηρέ», ἐγώ σοῦ χάρισα ὅλο ἐκεῖνο τὸ τεράστιο χρέ­ος, ἐπειδὴ μὲ παρακάλεσες. Δὲν ἔπρεπε ἑπομένως καὶ σὺ νὰ λυπηθεῖς τὸν σύν­δουλό σου, ὅπως σὲ λυπήθηκα ἐγώ; Καὶ θυμωμένος ὁ βασιλιάς ἔδωσε ἐντο­λὴ νὰ τὸν βασανίσουν, ἕως ὅτου ἐξο­φλήσει τὸ χρέος του.

Ἔτσι, λέει ὁ Κύριος, θὰ κάνει  καὶ  ὁ Οὐ­ράνιος Πατέρας μου σὲ σᾶς, ἐὰν δὲν συγχωρήσετε ὁ καθένας σας τὸν ἀδελ­φό του ἀπὸ τὴν καρδιά σας.

Ἡ Παραβολὴ αὐτή τήν ὁποία εἶπε ὁ Κύριος ἔχει ἕνα βασικὸ νόημα. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ «μύρια τάλαντα», δηλαδὴ γιὰ ἀναρίθμητα  ἁμαρτήματα. Καί καθένας ἀπό τούς ἀδελφούς μας, ὅσο κι ἄν μᾶς φέρεται ἄσχημα, εἶναι χρεώστης μας πολὺ λί­γων παραβάσεων, «ἑκατὸ δηναρίων».

Ἕνα τάλαντο ἰσοδυναμοῦσε μὲ 6.000 δηνάρια καὶ ἕνα δηνάριο ἦταν τὸ ἡμερο­μίσθιο ἑνὸς ἐργάτη τὴν ἐποχὴ ἐκεί­νη. Μύρια τάλαντα, 10.000 δηλαδή,  ἂν ὑπολογίσουμε μὲ βάση τό σημερινὸ ἡμερομίσθιο, ἰσοδυναμοῦν περίπου μὲ 1,8 δισεκατομμύρια εὐρώ, ἐνῶ 100 δηνάρια ἀντιστοιχοῦν μόνο σὲ 3.000 εὐρώ.

Ἑπομένως, ὅσα μᾶς φταῖνε οἱ ἄλλοι, εἶναι μηδαμινά, μπροστά σέ ὅσα φταῖμε ἐμεῖς στὸ Θεό.

Μύρια τάλαντα! Ὅλο αὐτὸ τὸ χρέος τῶν ἀναρίθμητων ἁμαρτημάτων μας ὁ Θεός, μόλις μετανοήσουμε, μᾶς τὸ ἐξαλείφει, μᾶς συγχωρεῖ μὲ μία καὶ μόνη προϋπόθε­ση. Τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ συγχωρή­σουμε κι ἐμεῖς τοὺς ἀδελφούς μας γιὰ ὅσα μᾶς ἔχουν φταίξει καὶ μὲ ὁποιονδή­ποτε τρόπο μᾶς ἔβλαψαν, δηλαδὴ γιὰ τὸ χρέος τοῦ ἑνὸς ἑκατομμύριου πού μᾶς χρωστοῦν.

Ὅσο κι ἂν εἴμαστε  ἀστοιχείωτοι στά Μαθηματικά, αὐτὸν τὸ στοιχειώδη λο­γαριασμὸ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ τὸν κάνουμε. Δίνουμε χιλιάδες, παίρνουμε δισεκατομμύρια. Δη­λαδὴ πιὸ ἁπλά:

Συγχωροῦμε τοὺς ἀδελφούς μας; Κερ­δίζουμε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, πᾶμε στὸν Παράδεισο, κερδίζουμε τὰ πάντα. Δὲν τοὺς συγχωροῦμε; Τότε μέ­νουμε ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο, πᾶμε στὴν κόλαση, τὰ χάνουμε ὅλα, χανόμα­στε γιὰ πάντα!

Τὸ συμπέρασμα εἶναι ὁλοφάνερο: Ὁ μνησίκακος, αὐτὸς ποὺ δὲν συγχωρεῑ τοὺς ἀδελφούς του, ἀκόμη κι ἂν ἐξομο­λογηθεῖ χιλιάδες φορὲς τὰ ἁμαρτήματά του, ἐὰν δὲν συγχωρήσει ἐκ βάθους ψυ­χῆς τοὺς ἀδελφούς του, πηγαίνει κατ’ εὐθείαν γιὰ τὴν κόλαση.

          Συγχωρεῖς; Συγχωρεῖσαι! Δὲν συγχωρεῖς; Δὲν συγχωρεῖσαι. Κολάζεσαι γιὰ πάντα! Αὐτὴ τὴν τόσο ἁπλὴ ἀλήθεια μόνον ἐὰν ἔχου­με πάθει παράκρουση βαριᾶς μορ­φῆς, δὲν θὰ τὴν κατανοήσουμε. Εἶναι ἡ πιὸ ἁπλὴ καὶ εὔκολα κατανοητή ἀλήθεια, εἶναι ὁλοφάνερη ἀλήθεια!