Κυριακή 13 Αὐγούστου (Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιζ’ 14-23)

Ὁ δυστυχισμένος πατέρας τοῦ ση­μερινοῦ Εὐαγγελίου πολύ ἀπογοητευμένος εἶχε ὁδηγήσει τὸ δαιμο­νισμένο παιδί του στοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσουν, ἀλλά ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατόρθωσαν. Ποῦ ἦταν στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ Κύριος; Ἦταν ἐπά­νω στὸ Θαβὼρ μὲ τρεῖς ἀπὸ τοὺς Μαθη­τές Του, ἐνώπιον τῶν ὁποίων ἔλαβε χώ­ραν ἡ Μεταμόρφωσή Του.

Καθώς κατεβαίνει γιά νά συναντήσει τούς ὑπόλοιπους μαθητές, τὸν πλησιάζει ὁ πατέρας αὐτὸς καὶ γονατισμένος τὸν παρακαλεῖ νὰ θε­ραπεύσει τὸ παιδί του. Ἕνα παιδὶ φρικτὰ βασανιζόμενο ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ποὺ συχνὰ ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καὶ συχνὰ στὸ νερὸ γιὰ νὰ θανατωθεῖ.

Καὶ ἡ παράκληση τοῦ πονεμένου πα­τέρα καταλήγει σὲ ἕνα πικρὸ παράπονο: -Τὸν ἔφερα στοὺς μαθητές Σου ἀλλά δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύ­σουν. Οἱ μαθητὲς εἶχαν προσπαθήσει νὰ βγάλουν τὸ δαιμόνιο, ἀλλά οἱ προσπά­θειές τους δὲν ἔφεραν ἀποτέλεσμα.

Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἀκούγονται τώ­ρα πολὺ αὐστηρά. Ἀπευθύνεται πρὸς τὸν πατέρα καὶ τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε συγ­κεντρωθεῖ καὶ λέει: «Ὤ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»· γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέ­χομαι;

 Ἦταν ἔλεγχος ὀξὺς καὶ διαμαρτυρία ἔντονη τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἰουδαϊκὸ λαό, ποὺ ἔβλεπε τόσα θαύματα καὶ ὅμως δὲν ἔλεγε νὰ πιστέψει ὁλόψυχα στὴ θεϊκὴ καταγωγὴ καὶ ἀποστολὴ τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἔδειχνε σκληροκαρδία καὶ ἀμετανοησία. Φέρτε τόν μου ἐδῶ, παραγγέλλει μετὰ τὸν δίκαιο αὐτὸν ἔλεγχο ὁ Κύριος. Καὶ ἀμέσως θεράπευσε τὸ δαιμονισμένο παιδί.

          Φυσικὰ οἱ μαθητὲς ἦταν πολὺ ἀπο­ρημένοι γιὰ τὴ δυσκολία ποὺ οἱ ἴδιοι εἶχαν συναντήσει. Γι' αὐτὸ καὶ παρακα­λοῦν τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐξηγήσει γιὰ ποιὸ λόγο ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν νὰ διώξουν τὸ δαιμόνιο. «Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν»· ἐξαιτίας τῆς λίγης πίστε­ως σας, τοὺς ἀπαντᾶ. Καὶ τοὺς τονίζει ὅτι, ἐὰν εἶχαν πίστη θερμὴ καὶ δραστικὴ σὰν τὸ μικρὸ σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θὰ μποροῦσαν ἀκόμη καὶ βουνὰ νὰ μετα­κινήσουν καὶ τὰ πάντα νὰ πετύχουν.

          Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τὸ συγκεκριμένο περιστατικό, τοὺς διευκρινίζει ὅτι εἰδικὰ αὐτὸ τὸ εἶδος τῶν δαιμονίων δὲν βγαίνει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο παρὰ μὲ θερμὴ προσευχή καὶ νηστεία.

         «Ὢ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»! Μία ἀναφώνηση τοῦ Κυρίου πού μᾶς ἐκπλήττει. Ἀλλὰ δὲν εἶναι καθόλου ὑπερβολική. Διεστραμμένη πράγματι ὑ­πῆρξε ἡ γενεὰ τῶν συγχρόνων Του Ἑβραίων. Ἔβλεπαν τὰ συγκλονιστικὰ θαύματα μὲ τὰ μάτια τους, ἄκουγαν τὴ θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μὲ τὰ ἴδια τους τὰ αὐτιά, παρατηροῦσαν προσ­εκτικὰ τὴν ἁγία Του ζωή, καὶ ὅμως δὲν πίστευαν. Ἔφταναν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ ἀποδίδουν τὰ θαύματά Του σὲ δαιμονικὴ συνέργεια.

          Γενεὰ διεστραμμένη ὄντως, ἡ ὁποία στὸ τέλος διέπραξε καὶ τὸ φρικτότερο κακούργημα ὅλων τῶν αἰώνων, σταύ­ρωσε τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό!

          Γενεά ἄπιστη καί διεστραμμένη θά μποροῦσε να χαρακτηριστεῖ καὶ ἡ δική μας γενεὰ. Διότι τὸ πνεῦμα τῆς ἀπι­στίας καὶ τῆς διαστροφῆς ἔχει δυστυχῶς προσβάλει καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ἀκόμη καὶ σὲ ἀνθρώ­πους ποὺ ζοῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι σπάνια κατέχουν σημαντικὴ θέση σ' αὐτὴν διακρίνει κανεὶς ἐπηρεασμὸ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου.

          Ὁ Κύριος ἤλεγξε καὶ τοὺς μαθητές Του γιὰ τὴ λίγη πίστη τους. Ὅλοι μας, ὅμως, πρέπει νὰ προσέξουμε μήπως τυχὸν κι ἐμεῖς ἔχουμε πίστη ἀναιμική; Μήπως ἡ δια­στροφὴ τῆς ἐποχῆς μας ἐπηρεάζει κι ἐμᾶς; Μήπως ταιριάζει καὶ σ΄ ἐμᾶς ἡ ἐλεγ­κτικὴ ἀναφώνηση τοῦ Κυρίου «ὢ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»; Νὰ μὴν ἐπιτρέψει κάτι τέτοιο ὁ Θεός. Ἀλλὰ κι ἐμεῖς νὰ προσέχουμε πολύ. Νὰ ἔχουμε πίστη θερμή, «ὡς κόκκον σινά­πεως» καὶ νὰ ζοῦμε πάντοτε κατὰ τὸ ἅγιο θέ­λημα τοῦ  Θεοῦ μας.