Κυριακή 6 Αὐγούστου (ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ) (Ματθ. ιζ’ 1-9)

Ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως σήμερα! Μιὰ ἑορτὴ λαμπρὴ καὶ γαλήνια· ἐντυπωσιακὴ καὶ ἀπρόσιτη· θελκτικὴ καὶ μυστηριώδης. Ἑορτὴ ἀγαπητὴ πολὺ σὲ ὅλους, καὶ τοὺς πιὸ ἁπλοὺς πιστούς, ἀλλά καὶ προσφιλὴς ἀφάν­ταστα στοὺς βαθεῖς θεολόγους. Τὸ περιεχό­μενό της εἶναι ἕνα πολὺ διαφορετικὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου. Καὶ τὰ νοήματά της ἰλιγγιώδη, σχεδὸν ἀπρόσιτα. Εἶναι ἀδύνατον βέβαια ἐδῶ νὰ τὰ ἀναλύσουμε· θὰ ἐπιχειρήσουμε ὅμως ἐλάχιστα νὰ τὰ προσεγγίσουμε.

Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος ἔγινε τὸ θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως. Ὁ Κύριος, λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, παίρνει ἰδιαιτέρως τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη καὶ ἀνεβαίνει μαζί τους στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ. Ἐκεῖ ξαφνικὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου γίνεται λαμπρὸ σὰν τὸν ἥλιο καὶ τὰ ἐνδύματά Του κατάλευκα σὰν τὸ φῶς. Καὶ ἐπιπλέον δυὸ μεγάλοι προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας, ἐμφανίζονται καὶ συνομιλοῦν μὲ τὸν Κύριο. Τὸ ὑπέροχο θέαμα πλημμυρίζει μὲ μεγάλη συγκίνηση τὶς καρδιὲς τῶν τριῶν μαθητῶν τόσο, ὥστε ὁ Πέτρος ἀρχίζει νὰ κάνει ὄνειρα παράδοξα. «Κύριε, καλὸν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι»! Τί ὡραία ποὺ εἶναι, Κύριε, νὰ μείνουμε ἐδῶ! Καὶ νὰ κάνουμε τρεῖς σκη­νές, μία γιὰ Σένα, μία γιὰ τὸν Μωυσῆ καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία. Δὲν ἤξερε τί ἔλεγε, σημει­ώνει ἄλλος Εὐαγγελιστής.

Οἱ αἰῶνες  ἀτενίζουν μὲ δέος τὸ ἀσύλλη­πτο θαῦμα. Θαῦμα ποὺ φανερώνει πὼς ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ἁπλός ἄνθρωπος, ἔστω προφήτης, ὅπως νόμιζαν οἱ σύγχρονοί Του. Ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός τοῦ Σύμ­παντος, ὁ παντοδύναμος καὶ ἄπειρος Θεός, ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ φῶς ποὺ ἀκτινοβολεῖ κατὰ τὴ Μεταμόρ­φωση δὲν προέρχεται ἀπὸ κάποια κοσμικὴ πηγὴ φωτός, ἀλλὰ εἶναι ὑπερκόσμιο, ἀδημι­ούργητο, ἄκτιστο. Ὁ ἴδιος δὲν ἄλλαξε καθό­λου ἐπάνω στὸ Θαβώρ. Δὲν ἀπέκτησε κάτι καινούργιο, ποὺ δὲν τὸ εἶχε πρίν. Ἁπλῶς γιὰ μιὰ μόνο στιγμὴ ἄφησε νὰ ἐκδηλωθεῖ πρὸς τὰ ἔξω κάτι ἀπειροελάχιστο ἀπὸ τὸν μυστικὸ καὶ κρυμμένο ἑαυτό Του, τὴ θεό­τητά Του. Καὶ εἴδαμε ὅτι ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ ἀπειροελάχιστο ἔδωσε στοὺς μαθητές Του τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ εὐτυχία, ὥστε νὰ λένε: «Κύριε, καλὸν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι», νὰ μὴ θέλουν νὰ τελειώσει ποτὲ αὐτὸ τὸ ὑπέροχο θέαμα ποὺ ἀπολάμβαναν.

Ἀντιλαμβανόμαστε τώρα καὶ κάτι ἀπὸ τὸ ἀπόρρητο, τὸ μυστικὸ βάθος τοῦ θαύματος τῆς Μεταμορφώσεως. Ὅτι δηλαδὴ μὲ αὐτό ὁ Κύριος χάρισε στοὺς τρεῖς μαθη­τὲς Του μιὰ ἐλάχιστη πρόγευση τῆς ἄπειρης  χαρᾶς καὶ δόξας τῆς Οὐράνιας  Βασιλείας Του. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον τὸ τί θὰ δοῦν καὶ θὰ ἀπολαύσουν ἐκεῖ, ἀλλά καὶ τὸ τί θὰ γίνουν οἱ ἴδιοι, πῶς θὰ μεταμορφωθοῦν, θὰ λάμ­ψουν σὰν τὸν ἥλιο!

Ἑπομένως ἡ Μεταμόρφωση εἶναι ὄχι μόνο ἕνα μεγάλο θαῦμα ποὺ ἀποκαλύπτει τὴ θε­ότητα τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἐπιπλέον μιὰ ἀμυδρὴ εἰκόνα τῆς θείας Βασιλείας. Φανερώ­νει καὶ τὸν ὕψιστο προορισμὸ τοῦ ἀνθρώ­που. Δείχνει δηλαδὴ γιὰ ποιὸ λόγο ἔχει δημιουργηθεῖ, ποῦ ἔχει κληθεῖ νὰ φτάσει. Ποῦ; Στὸ νὰ γίνει ὅμοιος μὲ τὸ Θεό, θεὸς καὶ αὐτός. Ὄχι βέβαια κατὰ φύσιν, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἀλλά κατὰ Χάριν, καὶ ἀσφαλῶς ἀνάλογα μὲ τὸ βαθμὸ τῆς καθαρότητός του.

Γι' αὐτό καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ εἶναι οἱ ὄντως κεκαθαρμένοι, τὸ θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως τὸ ζοῦν σὰν ἕνα προσωπικὸ τους γεγονός. Ὁ Κύριος ἀποκα­λύπτεται σ' αὐτοὺς μέσα στὸ ἄναρχο καὶ αἰώνιο καὶ ὑπερκόσμιο φῶς τῆς θεϊκῆς Του δόξας, καὶ τοὺς κάνει καὶ αὐτοὺς θεοὺς κατὰ Χάριν, μεταδίδοντάς τους αὐτὸ τὸ φῶς, γιὰ νὰ τὸ ἔχουν κτῆμα τους ἀναφαίρετο καὶ αἰώνιο. Ἀλλὰ ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ ὑπέρτατου μυστηρίου δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ σιωπήσουμε μέ φόβο.

Ἐνῶ μιλοῦσε ἀκόμη ὁ ἀπόστολος Πέ­τρος, σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής, ἕνα ὁλόλαμ­προ σύννεφο, σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ Πατρός, σκέπασε τὸν Κύριο καὶ τοὺς δυὸ προφῆτες, καὶ φωνὴ ἀκούστηκε ἀπὸ τὸ σύννεφο νὰ λέει: Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγαπητός μου Υἱός, στὸν Ὁποῖο καὶ ἀναπαύομαι. Νὰ ὑπακούετε σ' αὐτόν! Φόβος κατέλαβε τοὺς τρεῖς μαθητές, ὅταν εἶδαν τὴ νεφέλη καὶ ἄκουσαν αὐτὰ τὰ λόγια, γι' αὐτὸ καὶ ἔπεσαν μὲ τὸ πρόσωπο ἐπάνω στὸ χῶμα. Ἀμέσως ὅμως τοὺς πλησίασε ὁ Κύριος, τοὺς ἄγγιξε καὶ τοὺς εἶπε:-Σηκωθῆτε καὶ μὴ φοβᾶστε! Ἄνοιξαν τότε οἱ μαθητὲς τὰ μάτια τους καὶ δὲν εἶδαν κανέναν πλέον, παρὰ μό­νο τὸν Ἰησοῦ. Καί καθὼς  ἄρχισαν νὰ κατε­βαίνουν ἀπὸ τὸ βουνό, τοὺς παρήγγειλε ἔντονα ὁ Κύριος νὰ μὴν ἀποκαλύψουν σὲ κανέναν τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ θέαμα, πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή Του.

Μεγάλες πράγματι στιγμὲς ἔζησαν οἱ τρεῖς μαθητές ἐπάνω στὸ ὄρος Θαβώρ. Ἀλλὰ καὶ πόσο φόβο αἰσθάνθηκαν, ὅταν ἐμ­φανίστηκε ἡ νεφέλη καὶ ἀκούστηκε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατρός! «Αὐτοῦ ἀκούετε», ἦταν τὸ ἐπιστέγασμα καὶ ἡ κατάληξη τῶν λόγων Του. «Αὐτοῦ ἀκούετε»! Σ' αὐτὸν νὰ ὑπακούετε. Αὐτοῦ τὶς ἐντολὲς νὰ ἐκτελεῖτε. Αὐτὸν νὰ ἔχετε καθοδηγὸ τῆς ζωῆς σας.

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία πὼς ὅλους μᾶς συναρπάζει τὸ μεγαλεῖο τοῦ θαύματος τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ ὅλοι θὰ θέ­λαμε νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὴ τὴν ἐκπληκτικὴ δόξα ποὺ φανέρωσε ἐκεῖ. Εὐλογημένος πό­θος! Πόθος, ὁ ὁποῖος γιὰ τοὺς ἁγίους μας γίνεται πραγματικότητα ἤδη ἀπ' αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή, ὁ ὁποῖος ὅμως στὴν πληρότητα του θὰ πραγμα­τοποιηθεῖ στὴ Θεία Βασιλεία.

Ἑπομένως τὸ χρέος μας εἶναι νὰ κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς προκειμένου νὰ μετάσχουμε σ' αὐτήν τὴ δόξα τῆς Θείας Βασιλείας. Αὐτό ἀκρι­βῶς σημαίνει τὸ «Αὐτοῦ ἀκούετε» πού μᾶς ὑπέδειξε ὁ Θεός Πατέρας, τὸ νὰ ὑπακούουμε στὸν Κύριο, νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἐφαρμό­ζουμε τὶς ἐντολές Του. Καὶ αὐτὸ σημαίνει νὰ συνειδητοποιήσουμε καλὰ πὼς ἄκτιστο θεϊκὸ Φῶς ποὺ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο εἶναι πρωτίστως οἱ ἴδιες οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου μας καὶ ὅτι, ἂν δὲν ὑπακούουμε στὶς ἐντολές Του, ὄχι φῶς δὲν πρόκειται νὰ δοῦμε, ἀλλά αἰωνίως στὸ αἰώνιο σκοτάδι θὰ ζοῦμε καὶ θὰ βυθιζόμαστε. Χωρὶς ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου ὁ ἄνθρωπος ζεῖ στὸ σκοτάδι, ἐνῶ μὲ τὴν ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς Του γίνεται μιὰ ριζικὴ θεραπεία μέσα του. Ἡ καρδιὰ του καθαρίζεται, οἱ αἰσθήσεις ἁγιάζονται, ὁ νοῦς φωτίζεται. Ἡ ψυχὴ ἔτσι σταδιακὰ με­ταμορφώνεται, οἱ ἐσωτερικές της κινήσεις γί­νονται ὅμοιες μὲ τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ ὅλος ἄνθρωπος καὶ κατὰ τὶς σκέψεις του καὶ κατὰ τὶς ἐπιθυμίες του γίνεται ὅμοιος πρὸς τὸ Χριστό, θεοποιεῖται. Εἶναι δηλαδὴ ἕτοιμος γιὰ τὴ μεγάλη, τὴν ἔσχατη μεταμόρφωση, τὴν ἀσύλληπτη δόξα τῆς Θείας Βασιλείας!