ΠΑΥΛΟΣ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,
πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ. Σήμερον πύλαι ᾅδου ἀνοίγονται καί θάνατος καταλύεται καί ὁ παλαιός Ἀδάμ ἀποτίθεται καί ὁ νέος συμπληροῦται. Σήμερον Πάσχα Κυρίου. Σήμερον ἐξέλαμψε ἡ τῶν ἑορτῶν ἑορτή καί ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων. Σήμερον τήν Δεσποτικήν Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν, οὐκ ἔτι ἐλπιζομένην, ἀλλ’ ἤδη γεγενημένην καί συνάγουσαν τόν κόσμον ὅλον ἐν ἑαυτῇ.
Τήν θλῖψιν τοῦ Σταυροῦ διαδέχεται ἡ ἀνεκλάλητος χαρά τῆς Ἀναστάσεως.
Σήμερον «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Διά τοῦτο κατά τήν ὁλόφωτον ταύτην νύκτα τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων ὑμνοῦμεν τῶν εὐεργεσιῶν αὐτῶν τόν αἴτιον, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ἐσαρκώθη δι’ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν, ἀλλά καί ἐσταυρώθη ἑκουσίως ὑπέρ ἡμῶν καί αὐτεξουσίως ἀνέστη τριήμερος. Συνανέστησε δέ Ἑαυτῶ «παγγενῆ τόν Ἀδάμ ἀναστάς ἐκ τοῦ τάφου».
Ἡ Ἀνάστασις εἶναι τό ὕπατον ἀγαθόν τοῦ κόσμου. Ἐλύθη ὁριστικῶς καί ἀμετακλήτως ἡ τραγῳδία τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πόνου καί τῆς φθορᾶς καί ὁ θάνατος κατεπόθη εἰς νῖκος. Ἐκ τοῦ Ζωοδόχου μνήματος ἐβλάστησε νέα ζωή, ἄφθαρτος καί αἰωνία, ἡ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Ὅσοι βαπτισθέντες καί πιστεύσαντες εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί ἐνδυθέντες Αὐτόν, πορεύονται εἰς τόν κόσμον τοῦτον, ὡς οἱ δύο μαθηταί τό δειλινόν τοῦ πρώτου Πάσχα πρός Ἐμμαούς, ἔχοντες συμπορευόμενον Αὐτόν τόν Κύριον. Τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου δέν ἀποτελεῖ μίαν ἁπλήν ἀνάμνησιν ἀλλ’ ἕνα διαρκές παρόν.
Ὡς πραγματικόν γεγονός ἑδράζεται ἐπί τῆς ἱστορίας καί διά τοῦτο ὁμολογοῦμεν εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως ὅτι τά Πάθη καί ἡ Ἀνάστασις ἔλαβον χώραν «ἐπί Ποντίου Πιλάτου». Ὅμως εἶναι ἡ Ἀνάστασις μυστήριον τό ὁποῖον βιοῦται ὑπό τῶν συνειδητῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἰδικῶς κατά τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ καταγγέλλεται ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου καί ὁμολογεῖται ἡ Ζωηφόρος Αὐτοῦ Ἀνάστασις.
Οὕτω ἀνά τούς αἰῶνας τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, μαρτυροῦν διά τῆς πίστεως καί διά τῆς πνευματικῆς αὐτῶν ἐμπειρίας καί ζωῆς ὅτι «ΟΝΤΩΣ ΗΓΕΡΘΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ». Ἐκεῖνος προέτρεψε τούς μαθητάς Του εἰς αὐτό, ἀφοῦ «παρέστησεν ἑαυτόν ζῶντα μετά τό παθεῖν» (Πράξ. Α΄, 3). Ἔκτοτε μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως δέν ἔπαυσαν, οὔτε θά παύσουν νά ὑπάρχουν. Ἀπό τῆς ἐποχῆς τῶν πρώτων αὐτοπτῶν καί μαρτύρων τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἕως συντελείας τοῦ κόσμου. Τοιοῦτοι ἀνεδείχθησαν οἱ πιστεύσαντες πρῶτοι χριστιανοί καθώς καί οἱ ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, οἵτινες διά τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐβεβαιώθησαν περί Αὐτῆς καί πεπληρωμένοι χαρᾶς διεκήρυξαν Αὐτήν ἔργῳ καί λόγῳ «ἐν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τή Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. Α΄, 8).
Λαμπρῶς καί ἡμεῖς ἑορτάζοντες τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καλούμεθα ὡς ὁ ἱερός ὑμνογράφος προτρέπει νά λάβωμεν πεῖραν τῆς Ἀναστάσεως καί νά καταστῶμεν ἀληθεῖς καί ἀξιόπιστοι μάρτυρες Αὐτῆς. Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις ὁ πνευματικός ἀγών διά νά παραμένωμεν ἑνωμένοι μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
Μακράν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀλλοιοῦται ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Λατῖνοι, οἱ προτεστάνται καί οἱ πάσης φύσεως παλαιοί καί νέοι αἱρετικοί δέν δύνανται νά καταστοῦν ἀξιόπιστοι μάρτυρες τῆς Δεσποτικῆς Ἀναστάσεως. Ἡμεῖς χρειάζεται νά καθάρωμεν ἑαυτούς, τόν νοῦν καί τήν καρδίαν καί νά σπεύσωμεν δρομαῖοι ὡς οἱ Ἀπόστολοι πρός τό κενόν καί ζωηφόρον μνημεῖον. Ἐμπόδιον ἀποτελοῦν τά πάθη, ἡ ἔλλειψις ζεούσης πίστεως, ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀσθενής μας προαίρεσις. Διά τοῦτο θά πρέπει νά ἀγωνιζόμεθα κατά τῶν παθῶν μας ἐπιδιώκοντες τήν ἀπόκτησιν τῶν Εὐαγγελικῶν ἀρετῶν.
Πρός τοῦτο ἄς μιμηθῶμεν τό παράδειγμα τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν, αἵτινες ἠξιώθησαν ὄχι μόνον πρῶται νά πληροφορηθοῦν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μέ πρώτην μεταξύ αὐτῶν τήν Κυρίαν Θεοτόκον, ἀλλά καί πρῶται νά ὑπαντήσουν τόν Ἀναστάντα Κύριον. Ἄς ὁπλισθῶμεν ὡς ἐκεῖναι μέ τήν πνευματικήν ἀνδρείαν ἕνεκα τῆς ὁποίας ἀντάμειψεν ὁ Δεσπότης Χριστός μέ τήν ἔνδοξον Αὐτοῦ θέαν. Ἄς ἔχωμεν ὑψηλόν αἴσθημα εὐθύνης διά τήν ἀποστολήν μας εἰς τόν κόσμον καί ἄς ὑπερβαίνωμεν ὡς ἐκεῖναι τούς κινδύνους οἵτινες ἐλλοχεύουν εἰς τήν πνευματικήν μας πορείαν. Τοῦτο θά καταστῇ ἐφικτόν διά τῆς καθαρᾶς πίστεως καί τῆς ἀληθοῦς καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης ἥτις ἔξω βάλλει τόν φόβον, πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον.
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ διά τήν σύγχρονον ἀνθρωπότητα τήν μοναδικήν ἐλπίδα εἰρήνης καί καταλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεόν, μεταξύ των ἀλλά καί μέ ὁλόκληρον τήν κτίσιν. Ἀρκεῖ μόνον ὁ ἄνθρωπος νά πιστεύση εἰλικρινῶς εἰς τόν Χριστόν, νά μισήση τήν δυσωδίαν τῶν παθῶν καί νά ἐπιθυμήση τήν πλησμονήν τῆς καρδίας του μέ τό ἀκένωτον μύρον τήν παρουσίαν ἐν αὐτῇ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
Ὅταν ἐννοήσωμεν ὅτι ὁ προορισμός ἡμῶν εἶναι ἡ ἕνωσις μέ τόν Ἀναστάντα Κύριον, τότε τό Πάσχα δέ θά εἶναι ἁπλῶς μία ἐτησία ἑορτή, ἀλλά διαρκῆς πραγματικότης ὡς σχετικῶς λέγει ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Τότε θά ἑορτάζωμεν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν Πάσχα καί Ἀνάστασιν , ὡς πρόγευσιν τοῦ αἰωνίου Πάσχα τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Χριστός θά εἶναι «τά πάντα ἐν πᾶσι» (Α΄ Κόρ. 15, 28).
Διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Δεσπότην Χριστόν
ὑπέρ πάντων ὑμῶν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
Πειραϊκή Εκκλησία
Εκκλησία της Ελλάδος
Τηλεοπτικός Σταθμός 4Ε
Λυδία Φιλιππησία
