Κυριακή 30 Ἰουλίου (Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιδ’ 14-22)

Ὁ τόπος ἦταν ἐρημικός, ἀλλά τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔγινε πολυάνθρωπος περισσότερο καὶ ἀπὸ τὴ μεγαλύ­τερη κοντινὴ πόλη. Τὰ πλήθη τῶν ἀν­θρώπων, διψασμένα γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔτρεξαν ἐκεῖ ὅπου ἔμαθαν ὅτι βρίσκεται ὁ Κύριος. Καὶ Ἐκεῖνος, ὅταν εἶδε  τόσο πλῆθος λαοῦ, «εὐσπλαγ­χνίσθη ἐπ' αὐτοῖς», τοὺς συμπόνεσε πο­λὺ «καὶ θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν».

Ὅμως ἡ ὥρα προχώρησε πολύ, οἱ ἄν­θρωποι ἦταν νηστικοὶ καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ λάβουν τροφὴ ἦταν ἐμφανής. Πῶς θὰ τραφεῖ ὅλο αὐτὸ τὸ πλῆθος; Οἱ μαθητὲς προβληματίζονται ἔντονα καὶ στὸ τέλος ἀποφασίζουν νὰ παρέμβουν. Πλησιάζουν λοιπὸν τὸν Κύριο καὶ Τοῦ θέτουν τὸ πρόβλημα: Ὁ τόπος εἶναι ἔρημος, ἡ ὥρα περασμένη· ἄφησε λοι­πὸν τοὺς ἀνθρώπους, «ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους», γιὰ νὰ πᾶνε στὰ κοντινὰ χωριὰ καὶ νὰ ψωνίσουν τροφές.

Οἱ μαθητὲς εἶπαν στόν Κύριο «ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους», ὁ Κύριος ὅμως ἀπαντᾶ: «οὐ χρεί­αν ἔχουσιν ἀπελθεῖν», δὲν ὑπάρχει ἀνάγ­κη νὰ φύγουν· «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φα­γεῖν», δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.

Νὰ τοὺς δώσουν νὰ φᾶνε; Σὲ ἕνα πλῆθος χιλιάδων ἀνθρώπων; Οἱ μαθητὲς ἀπορημένοι Τοῦ ἀπαντοῦν ὅτι ἔχουν στὴ διάθεσή τους μόνο πέντε ψωμιὰ καὶ δυὸ ψάρια· τί λοιπὸν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν γιὰ ὅλο αὐτὸ τὸν κόσμο; Ἡ ἀπάντησή τους ἦταν λογική, ἀλλά δὲν ἦταν πλήρης. Εἶχαν ἀγνοήσει τὸ γεγονὸς ὅτι μαζὶ μὲ τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δυὸ ψάρια εἶχαν μαζί τους καὶ τὸ Χριστό· αὐτόν ἀπὸ τὸν ὁποῖο προέρχονται καὶ τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια καὶ κάθε τί μέσα στὸ σύμπαν.

Τώρα ἔχει φτάσει ἡ κατάλληλη στι­γμή.  Ὁ Κύριος τούς ζητᾶ αὐτὰ τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια νὰ τὰ φέρουν κοντά Του: «φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε».Ἔπειτα προτρέπει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ καθήσουν στὰ χόρτα καὶ κατόπιν, κρατώντας τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δυὸ ψάρια, ὕψωσε τὰ μάτια Του στὸν οὐρα­νό, εὐχαρίστησε τὸν Πατέρα Του καὶ ἄρχισε νὰ μοιράζει τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια στοὺς μαθητές, καί οἱ   μαθητὲς στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων.

Πέντε χιλιάδες ἄνδρες καὶ ἐπιπλέον οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά, ἕνα σύνολο ἴσως δέκα χιλιάδων ἀνθρώπων, ἔφαγαν καὶ χόρτασαν σ' αὐτό τὸ παράδοξο τραπέζι. Ἔπειτα μάζεψαν καὶ τὰ περίσσια κομ­μάτια, δώδεκα γεμάτα κοφίνια!

Ἔκθαμβα τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων γεμίζουν ἐνθουσιασμό. Ἕνας τέτοιος ἡγέτης τοὺς χρειάζεται ὡς βασιλιάς, γιὰ νὰ τοὺς τρέφει δωρεὰν καὶ ἄκοπα. Ὁ Κύριος ἀντιλαμβάνεται τὸν αὐξανόμενο ἐνθουσιασμὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀμέσως ἀναγκάζει τοὺς μαθητές Του νὰ μποῦν στὸ πλοῖο καὶ νὰ περάσουν στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ἕως ὅτου Αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη. Ἤθελε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ προστατεύσει τοὺς μα­θητές Του ἀπὸ αὐτὸν τὸν πειρασμὸ ἑνὸς εἰλικρινοῦς, ἀλλά καὶ τόσο λανθα­σμένου ἐνθουσιασμοῦ.

Πέντε ψωμιὰ καὶ δυὸ ψάρια γιὰ δέκα περίπου χιλιάδες ἀνθρώπους. Πῶς ἔγινε αὐτό; Γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ τὸ φαινόμενο εἶναι ἀνεξήγητο. Καὶ ἡ δυσ­κολία στὴν ὁποία βρέθηκαν οἱ μαθη­τες τοῦ Κυρίου ἐκ πρώτης ὄψεως μᾶς φαίνεται δικαιολογημένη.

Καὶ ὅμως τὸ θαῦμα ἔγινε. Καὶ ἔγινε τό­σο ἁπλά, σὰν νὰ ἦταν τὸ πλέον φυ­σικὸ πράγμα στὸν κόσμο. Ὁ Κύριος μοίραζε στοὺς μαθητὲς καὶ οἱ μαθητὲς στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δυὸ ψάρια δὲν τέλειωναν.

Ὅλο ὅμως τὸ μυστικὸ βρίσκεται στὴ φράση ἐκείνη τοῦ Κυρίου: «φέρε­τέ μοι αὐτοὺς ὧδε»! Τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δυὸ ψάρια μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἦταν μόνο πέντε καὶ δυό, ἱκανὰ νὰ χορτάσουν ἐλάχιστους, δέκα μὲ δεκαπέντε ἀνθρώπους. Κοντὰ στὸ Χριστὸ ὅμως εὐλογοῦνται, πολλαπλασιάζονται καὶ χορ­ταίνουν χίλιες φορὲς περισσοτέρους.

«Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε»! Ὁ κόσμος ὁλόκληρος, ὅπως σὲ κάθε ἐποχή, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας ὑποφέρει. Ὑποφέ­ρει ἀπὸ πείνα, βασανίζεται ἀπὸ στερή­σεις, ταλαιπωρεῖται ἀπὸ πλῆθος ἀναγκαί­ων ἀγαθῶν ποὺ τοῦ λείπουν. Πολὺ πε­ρισσότερο ὑποφέρει ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῶν οὐσιαστικότερων τῆς ζωῆς, ἀπό τήν ἀγά­πη, τή χαρά, τή συνειδητοποίηση τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς του καὶ τοῦ προ­ορισμοῦ του.

Μέσα σ' αὐτὴν τὴν καθολικὴ βασανι­στικὴ στέρηση αἰσθανόμαστε ὅλοι μι­κροὶ καὶ ἀδύναμοι. Καὶ τί μπορῶ νὰ κά­νω ἐγώ, λέμε συνήθως· εἶμαι ἕνας μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος καὶ δὲν διαθέτω παρὰ ἐλάχιστες ἱκανότητες.

Ἐλάχιστες πραγματικά! Πέντε ψωμιὰ καὶ δυὸ ψάρια! Καὶ δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι τὰ ἔχουμε ὅλα. Ὅτι  αὐτὰ τὰ ἐλάχι­στα, ἂν τὰ προσφέρουμε στὸ Χριστό, θὰ θρέψουν κόσμο πολύ.

Ἂν τὰ προσφέρουμε! Διότι συνήθως τὰ κρατᾶμε μόνο γιὰ τὸν ἑαυ­τό μας, γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ σπιτιοῦ μας. Ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν πείνα τῶν ψυχῶν γύρω μας, γιὰ τὶς ποικίλες στερήσεις τῶν συνανθρώπων μας. Καὶ αὐτὰ τὰ λίγα ποὺ ἔχουμε μένουν λίγα, πέντε καὶ δυό! Ἐνῶ, ἂν τὰ προσφέραμε στὸ Χριστό, θὰ γίνονταν πέντε καὶ δυὸ ἐπὶ χίλια καὶ ἀκόμη περισσότερο.

Αὐτά εἶναι τὰ μαθηματικὰ τοῦ Εὐαγγε­λίου. Ἀνώτερα ἀπὸ ὅλα τά μαθηματικά τοῦ κόσμου!

Στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου δὲν χρειάζονται ἄνθρωποι πολυχαρισματοῦχοι. Ἄνθρωποι τῶν πέντε ἄρτων χρειάζονται! Ποὺ θὰ τοὺς προσφέρουν ὅμως προ­θύμως στὸ Χριστό!