Κυριακή 23 Ἰουλίου (Ζ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. θ’ 27-35)

Δύο τυφλοί παρουσιάζονται, ἀδελφοί, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή τῶν ὁποίων οἱ φωνές ἀντηχοῦν ἐπίμονες: «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυιδ». Λυπή­σου μας, θεράπευσέ μας, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ. Ἀλλὰ τί περίεργο! Ὁ Κύριος δὲν φαίνεται νὰ δίνει σημασία στὶς φωνὲς τῶν πονεμένων ἀνθρώπων. Φτάνει τώρα στὸ σπίτι ποὺ ἔμενε καὶ ἐκεῖ ἡ συμπεριφορὰ Του ἀλλάζει. Δέχεται κοντά Του τοὺς τυφλοὺς καὶ τοὺς ρωτᾶ: -Πιστεύετε ὅτι αὐτὸ πού ζητᾶτε μπορῶ νὰ τὸ κάνω; -Ναὶ Κύριε, ἀπαντοῦν ἀμέσως οἱ τυφλοί. Καὶ ὁ Κύριος ἀγγίζοντας τὰ μάτια τους λέει: -Ἂς γίνει λοιπὸν σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σας! «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν». Καὶ ἀμέσως τὰ μάτια τους ἄνοιξαν. Ξαφνικὰ ὅμως τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου γίνεται αὐστηρὸ καὶ σοβαρό. Προσ­έξτε, λέει στοὺς δυὸ τυφλοὺς ἔντονα, καν­είς νὰ μὴ μάθει τὸ θαῦμα αὐτὸ πού σᾶς ἔκανα.

Προσέξτε! Νὰ μὴν τὸ μάθει κανείς. Βέ­βαια, οἱ δυὸ τυφλοί, εὐγνώμονες καθὼς ἦταν, τὸ διακήρυξαν σὲ ὅλη τὴν περιοχὴ ἐκείνη. Ὅμως ἡ παραγγελία τοῦ Κυρίου δείχνει σὲ ὅλους μας ἕνα μεγάλο μυστικὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ μυ­στικὸ ἡ ἀποφυγὴ τῆς προβολῆς καὶ ἐπιδείξεως, ἡ ἀφάνεια. Τώρα  κα­τανοοῦμε καὶ γιὰ ποιὸ λόγο ὁ Κύριος ἔκανε πὼς δὲν ἄκουγε τὶς παρακλήσεις τῶν τυ­φλῶν καθὼς βάδιζε. Τὸ ἔκανε, διότι ἤθελε νὰ τοὺς πάρει παράμερα, γιὰ νὰ μὴν ἀντιλη­φθοῦν τὸ θαῦμα τὰ τόσα πλήθη τῶν ἀν­θρώπων ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦσαν. Διότι ἤθελε ἔτσι νὰ διδάξει τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀφά­νειας, τῆς ἀποφυγῆς τῆς ἐπιδείξεως. Πόσο βρισκόμαστε μακριά ἀπό τόν Κύριο! Ἐμεῖς θὰ κοιτάζαμε νὰ μαζέψουμε ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο κόσμο, νὰ τὸ ἀντιλη­φθοῦν ὅσο γίνεται πιὸ πολλοί. Ἐμεῖς! Οἱ ἐλάχιστοι καὶ μηδαμινοί. Πού σηκωνόμαστε στὶς μύτες τῶν παπουτσιῶν μας, γιὰ νὰ μᾶς βλέπουν οἱ ἄλλοι ἀπὸ παντοῦ. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἄπειρος Θεός χαμηλώνει, κρύβεται, ζεῖ στὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἀφάνεια.

Ἀδελφοί! Καταλαβαίνουμε τώρα ποιὸ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο μυστικὸ τῆς πνευματι­κῆς ζωῆς; Καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ ἐπίδειξη καὶ ἡ προβολὴ καταστρέφουν ὅλους τους κό­πους μας; Καταλαβαίνουμε ὅτι πνευματικοὶ ἀγῶνες πολλῶν ἐτῶν μποροῦν νὰ πᾶνε χαμένοι, ὅταν τοὺς δημοσιεύουμε, ὅταν τοὺς ἀνακοινώνουμε στοὺς ἄλλους; Καταλαβαί­νουμε ὅτι ἀρετὲς καὶ καλωσύνες γίνονται στάχτη καὶ καπνός, ὅταν ζητᾶμε τὴν ἀνα­γνώριση τῶν ἀνθρώπων;

Ἂς μὴ ζοῦμε μὲ ψευδαισθήσεις. Τὰ πνευ­ματικά μας ἀγωνίσματα, ὅταν τὰ φανερώ­νουμε στοὺς ἀνθρώπους - ἔστω καὶ γιὰ νὰ τοὺς ὠφελήσουμε - χάνονται! Κι ἂν θέλουμε νὰ βροῦμε τὴν αἰτία γιὰ τὴν ὁποία, ἐνῶ περνοῦν τὰ χρόνια, δὲν προοδεύουμε πνευματικά, ἐδῶ κυρίως νὰ ψάξουμε. Νὰ δοῦμε μήπως τοὺς ὅποιους θη­σαυροὺς τῆς ψυχῆς μας τοὺς βγάζουμε στὶς βιτρίνες τοῦ κόσμου, τοὺς ἐκθέτουμε στὰ βλέμματα τῶν ἀνθρώπων.

Λοιπόν, νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ἀφάνεια. Θό­ρυβο κάνουν μόνον οἱ ἄδειοι τενεκέδες. Ὁ ἀληθινὰ πνευματικὸς ἄνθρωπος περνάει ἀ­παρατήρητος ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ πολὺ κον­τινὸ περιβάλλον του. Καὶ μόνον λίγοι μὲ ἀνε­πτυγμένα πνευματικὰ αἰσθητήρια ἀντιλαμ­βάνονται τὸν πνευματικὸ πλοῦτο ποὺ κρύ­βει.

Δὲν εἶχαν βγεῖ καλά-καλὰ ἀπὸ τὸ σπίτι οἱ δυὸ πρώην τυφλοί, ὅταν φάνηκαν καινούρ­γιοι ἐπισκέπτες. Κάποιοι ὁδηγοῦσαν μπροστά στόν Κύριο ἕναν ἄνθρωπο δαιμονισμένο, ποὺ ἐξαιτίας αὐτοῦ ἦταν καὶ κουφὸς καὶ ἄλα­λος. Μὲ ἕνα πρόσταγμα τοῦ Κυρίου ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε καλά. Τὸ θαῦμα ἔγινε ἀμέ­σως γνωστὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι δόξαζαν τὸ Θεό, ἐκτὸς ἀπό τους φθονεροὺς Φαρισαί­ους, ποὺ ἔλεγαν ὅτι  μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἄρχον­τος τῶν δαιμονίων βγάζει τὰ δαιμόνια.

Ἀνεπηρέαστος ἐντούτοις ὁ Κύριος ἀπὸ τὶς φαρμακερὲς ἐπικρίσεις συνέχισε νὰ πε­ριοδεύει σὲ ὅλες τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, διδάσκοντας στὶς συναγωγὲς καὶ κηρύττον­τας τὸ Εὐαγγέλιο καὶ θεραπεύοντας κάθε ἀρρώστια καὶ ταλαιπωρία τοῦ λαοῦ.

Τί διαστροφή, ἀλήθεια, αὐτὴ τῶν ἀρχόν­των τοῦ Ἰσραήλ! Μοιάζει ἀπίστευτο. Ἄν­θρωποι ποὺ μελετοῦσαν τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ νὰ φτάσουν στὸ κατάντημα νὰ ἀποδί­δουν τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου στὸ σατανᾶ! Σκοτισμένοι πράγματι. Δὲν λείπουν βέβαια καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχή μας τέτοιοι διεστραμμένοι ἄνθρωποι, ποὺ παρουσιάζουν τὸ φῶς γιὰ σκοτάδι καὶ συκο­φαντοῦν τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν πιστῶν Του. Ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτό τὸ σημεῖο ποὺ κυρίως μᾶς ἐνδιαφέρει.

Ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο θὰ πρέπει τώρα κυρίως νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας. Νὰ δοῦμε δηλαδὴ μήπως με­ρικὲς φορὲς κάνουμε καὶ ἐμεῖς κάτι ἀνάλογο. Ποιὰ ἦταν ἡ οὐσία τοῦ σφάλματος τῶν Φα­ρισαίων; Ἦταν τὸ ὅτι ἀπέδιδαν στὸν Κύριο αἰσθήματα καὶ σκέψεις καὶ διαθέσεις, ποὺ ἦταν τελείως ξένες πρὸς αὐτόν. Λοιπόν, τὸ καταλαβαίνουμε τώρα. Ὅταν καὶ ἐμεῖς ἀπο­δίδουμε σὲ κάποιον αἰσθήματα καὶ σκέψεις καὶ διαθέσεις ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε, οὐσιαστικὰ στὸ ἴδιο λάθος πέφτουμε. Καὶ πότε τὸ κά­νουμε αὐτό; Ἤ μᾶλλον, πότε κινδυνεύουμε νὰ τὸ πάθουμε; Ἂς μή μᾶς φανεῖ παράξενο, κινδυνεύουμε νὰ βρεθοῦμε στὴν ἴδια θέση μὲ τοὺς Φαρισαίους, ὅταν ἐκφέρουμε ἐμπα­θεῖς κρίσεις γιὰ τοὺς ἄλλους, ὅταν κατακρί­νουμε.

Ἄς τὸ σκεφθοῦμε λίγο βαθύτερα. Γνω­ρίζουμε ἄραγε ποτὲ μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα τί ἔχει ὁ ἀδελφός μας στὴν καρδιά του; Ὄχι ἀσφαλῶς. Αὐτό μόνο ἕνας τὸ γνωρίζει, ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Ἐμεῖς ἁπλῶς ὑπο­θέτουμε. Λέμε, ὁ τάδε μὲ ἀντιπαθεῖ ἤ ἐκείνη θέλει τὸ κακό μου. Ὅλα ὅμως αὐτά ποὺ σήμερα τὰ θεωροῦμε ἀποδείξεις ἀλάθητες, αὔριο μπορεῖ νὰ ἀπο­δειχθοῦν ἀνύπαρκτα. Ἐν τῷ μεταξὺ βέβαια τὸν ἄνθρωπο τὸν ἔχουμε διασύρει, τὸν ἔχουμε συκοφαντήσει σὲ συγγενεῖς καὶ γνω­στούς.

Νὰ προσέχουμε ἑπομένως, ἀδελφοί. Ὅλοι μας. Μὴ σπεύδουμε, παρασυρόμενοι ἀπὸ αἰ­σθήματα ξένα πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ καταδι­κάσουμε κανένα. Διότι κινδυνεύουμε νὰ κά­νουμε ὅ,τι καὶ οἱ Φαρισαῖοι. Καὶ κάτι τέτοιο θὰ εἶναι φοβερό!