Κυριακή 16 Ἰουλίου (ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ’ ΟΙΚ.ΣΥΝΟΔΟΥ) (Ματθ. ε’ 14-19)

     Ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν ἁγίων Πα­τέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι ἡ σημερινὴ Κυριακή. Τὸ Εὐαγγελικό μας  ἀνάγνωσμα θὰ μποροῦσε νὰ θεω­ρηθεῖ ὄχι μόνο ἕνας ὕμνος τῆς ζωῆς καὶ τῶν ἀγώνων τους, ἀλλά καὶ μιὰ ἔντονη προτροπὴ πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀπογόνους τους νὰ φυλάξουμε τὴν ἱερὴ παρακατα­θήκη, τὸν πολύτιμο θησαυρὸ τῆς πίστεως, ποὺ ὁ Κύριος ἐμπιστεύθηκε στὴν Ἐκκλη­σία Του, τόν ὁποῖο ἐκεῖνοι διαφύλαξαν μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τους ἀνόθευτο καὶ ἀκέραιο.

     Τὸ ἱερὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ τὴν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, ὅπως μᾶς τὴν διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματ­θαῖος. Πρὸς τὸ πλῆθος ὅλων τῶν μαθητῶν Του, ὅλων δηλαδὴ τῶν πιστῶν ποὺ Τὸν ἀκολουθοῦσαν, ἀπηύθυνε ὁ Κύριος τὴ δι­δασκαλία Του.Ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, τοὺς εἶπε. Καὶ συνέχισε. Δὲν εἶναι δυνατὸν μιὰ πόλη, ποὺ εἶναι κτισμένη ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό, νὰ κρυφτεῖ. Ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μείνει ἀπαρατήρητη καὶ ἡ δική σας συμπεριφορά. Οὔτε ἀκόμη οἱ ἄν­θρωποι ἀνάβουν λυχνάρι, γιὰ νὰ τὸ κρύψουν κάτω ἀπὸ ἕνα δοχεῖο, ἀλλά τὸ βάζουν ἐπάνω στὸ λυχνοστάτη καὶ φωτίζει ὅλο τό σπίτι. Ἔτσι λοι­πὸν ἄς λάμψει καὶ τὸ φῶς τῆς δικῆς σας ἀρετῆς μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξά­σουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα σας.

     Τήν ἐποχή ποὺ ὁ Κύριός μας πρό­φερε αὐτὰ τὰ λόγια εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅλη ἡ γῆ ἦταν βυθισμένη σὲ πνευματικὸ σκοτάδι. Οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοί Του ἑπομέ­νως καλοῦνταν νὰ μεταδώσουν τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας Του, τὴν ἀλήθεια δηλαδὴ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι τὸ μόνο καὶ ἀληθινὸ Φῶς τοῦ κόσμου, σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Νὰ τὸ μεταδώσουν πῶς; Τὸ λέει ὁ Κύριος. Πρωτίστως μὲ τὸ νὰ γί­νουν καὶ οἱ ἴδιοι φῶς, ὅπως Ἐκεῖνος. Νὰ γίνει ἡ ζωὴ τους φωτεινή, ἁγία, σύμφωνη μὲ τὸ θέλημά Του, μὲ τὴ διδασκαλία Του, ποὺ φανέρωνε τὸν δικό Του τρόπο ζωῆς. Ἀσφαλῶς θὰ χρησιμοποιοῦσαν καὶ λόγια γιά νὰ μεταδώσουν αὐτή τὴ μονα­δικὴ ἀλήθεια. Ὁ Κύριος ὅμως ἐδῶ θέλει νὰ ὑπογραμμίσει πόσο μεγάλη σημασία ἔχει τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν Του. Γι' αὐτὸ καὶ δὲν λέει: «Οὕτω λαμ­ψάτω τὸ φῶς ὑμῶν», μὲ τὸ νὰ ἀκούσουν οἱ ἄνθρωποι τὰ ὑπέροχα λόγια σας. Ἀλλὰ τί; «Ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα», γιὰ νὰ δοῦν οἱ ἄνθρωποι τὰ καλὰ ἔργα σας.        

     Κανεὶς ἀπό μᾶς δὲν ἀμφιβάλλει πὼς καὶ στὴν ἐποχή μας ὁ πλανήτης μας βρίσκεται βυθισμένος στὸ πνευματικὸ σκοτάδι, μάλιστα σὲ τόσο μεγάλο βαθμό, ποὺ προξενεῖ ἀληθινὸ τρόμο. Ἀντιλαμβανόμαστε ἐπίσης ὅλοι μας τὸ χρέος ποὺ ἔχουμε νὰ μεταδώσουμε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ σ` αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ζεῖ στὸ σκοτάδι. Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖο χρειάζεται ἰδιαιτέρως νὰ ὑπογραμμίσουμε εἶναι τὸ ὅτι αὐτή ἡ μετάδοση τοῦ θεϊκοῦ φωτὸς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει μόνο μὲ λόγια ὄμορφα καὶ δυνατά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἄλ­λωστε ἔχουν ὅλοι πιὰ χορτάσει. Ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνεται πρωτίστως μὲ τὸ παράδειγμά μας, μὲ τὰ ἔργα μας.

     Τί σημαίνει αὐτὸ τὸ καταλαβαίνουμε. Εἶ­ναι μάταιο π.χ. νὰ μιλᾶμε σὲ κάποιον γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄν μᾶς βλέπει νὰ εἴμαστε μαγεμένοι ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τοῦ κό­σμου τούτου. Εἶναι ἀνώφελο νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀγάπη, ἄν μᾶς βλέπει νὰ θυμώνουμε μὲ τὸ παραμικρό, νὰ μνησικακοῦμε, νὰ μὴ θέλουμε νὰ συγχωρήσουμε. Καὶ βέβαια θὰ μοιάζει μὲ ἀστεῖο νὰ προσπαθοῦμε νὰ πείσουμε κάποιον γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ θὰ μᾶς βλέπει νὰ κλαῖμε ἀπαρηγόρητοι καὶ ἀπελπισμένοι πάνω στὸν τάφο κάποιου προσφιλοῦς μας.

     Ἂν θέλουμε ἑπομένως τὸ φῶς τοῦ Χρι­στοῦ νὰ φωτίσει τὴν ἀτέλειωτη κοσμικὴ νύχτα τῆς ἐποχῆς μας, γνωρίζουμε τί πρέπει νὰ κάνουμε. Νὰ ἀφήσουμε νὰ φω­τιστεῖ ἀπ' αὐτὸ τὸ ὑπερκόσμιο φῶς πρῶτα ἡ ἴδια ἡ ζωή μας.

     Μὴ νομίσετε, συνεχίζει ὁ Κύριος, ὅτι ἦλθα νὰ καταργήσω τὸν Νόμο τοῦ Μωυσῆ ἢ τὴ διδασκαλία τῶν προφητῶν. Δὲν ἦλθα νὰ τὰ καταργήσω, ἀλλά νὰ τὰ συμπληρώσω. Διότι σᾶς διαβεβαιώνω πὼς μέχρι τὸ τέλος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς οὔτε ἕνα γιώτα ἢ ἕνα κόμμα, δηλαδή οὔτε κάτι ἐλάχιστο ἀπὸ τὸ Νόμο δὲν θὰ παραπέσει μένοντας ἀπραγματοποίητο, ἀλλά ὅλα θὰ ἐκπληρωθοῦν.

      Ὅποιος ἑπομένως παραβεῖ ἔστω καὶ μία ἀπὸ τὶς φαινομενικὰ ἀσήμαντες ἐντολές μου καὶ διδάξει τοὺς ἀνθρώπους ἔτσι νὰ τὶς θεωροῦν, αὐτός ἀσήμαντος καὶ ἀνά­ξιος θὰ κηρυχθεῖ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρα­νῶν. Ὅποιος ὅμως θὰ τὶς ἐφαρμόσει ὅλες καὶ θὰ διδάξει καὶ τοὺς ἄλλους ἔτσι νὰ κάνουν, αὐτός θὰ ἀνακηρυχθεῖ μέγας στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

    Κατηγορηματική εἶναι ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου. Ὅποιος παραχάραξει  τὴ θεϊκή Του διδασκαλία, καὶ θεωρήσει ἀσήμαντες ὁρισμένες ἀλήθειες της καὶ τὶς κα­ταργήσει, καὶ παρακινήσει καὶ ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, αὐτός εἶναι καταδικασμέ­νος. Τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ κριθεῖ ἀνάξιος, θὰ πεταχθεῖ στὴν τελευταία θέση.

     Τὸ πράγμα εἶναι σαφές. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ σὲ ὅλα τὰ πράγματα ἦταν ἐπιεικεῖς καὶ ὑποχωρητικοί, στὰ θέ­ματα τῆς πίστεως, τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐ­αγγελίου ἦταν ἄκαμπτοι, σκληρότεροι ἀπὸ τὸ ἀτσάλι. Τιτάνιους ἀγῶνες ἔκαναν κυρι­ολεκτικὰ γιὰ ἕνα γιώτα! Τὸ βλέπουμε αὐτὸ καὶ στοὺς ἀγῶνες τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνας  κατὰ τῶν Μονοφυσιτῶν. Θὰ μποροῦσαν οἱ ἅγιοι Πατέ­ρες νὰ εἶχαν φανεῖ  λίγο ἐλαστικοί. Θά κέρδιζαν ἔτσι μυριάδες αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔμεναν στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλη­σίας. Θὰ εἶχαν ὅμως ἀσεβήσει μ’αὐτόν τὸν τρόπο στὴν Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλη­σίας, θὰ εἶχαν δηλαδὴ νοθεύσει τὴν ἀλή­θεια της γιά τό Θεάνθρωπο Κύριό μας. Πόνεσαν. Ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἄλλη ἐπι­λογή. Μὲ δάκρυα καὶ ὀδύνη ψυχῆς ἀπέκο­ψαν ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοὺς πείσμονες αἱρετικούς.

      Ἄς μή λησμονοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί, το λόγο τοῦ Κυρίου μας. «Ὅποιος καταλύσει μία ἀπό τίς ἐντολές μου τίς πιό μικρές καί ἐλάχιστες, ἐλάχιστος θά ὀνομαστεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Ὅποιος ὅμως τίς ἐφαρμόσει καί τίς διδάξει αὐτός θά ἀνακηρυχθεῖ μέγας στή βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.