ΠΑΥΛΟΣ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας, πρὸς τὸν εὐαγῆ Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τοὺς εὐσεβεῖς καὶ εὐλογημένους χριστιανοὺς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχὴν καὶ εὐλογίαν παρὰ τοῦ τεχθέντος Κυρίου.
Ἡ λαμπρὰ καὶ χαρμόσυνος ἑορτὴ τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κινεῖ πάντας ἡμᾶς εἰς δοξολογίαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ ὅλου οἰκοδομήματος τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν ὑπ’ Αὐτοῦ πλασθέντα κόσμον, καθ’ ἃ Αὐτὸς ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς διεκήρυξε λέγων : «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». (Ἰω.,3,16).
Τὴν ἐπιφανῆ καὶ σωτήριον ταύτην νύκτα τοῦτο τὸ σωτηριῶδες μήνυμα διασαλπίζεται ἐκ τοῦ ἐν Βηθλεὲμ θεοδέγμονος σπηλαίου : «Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος». (Λουκ.,2,11). Τοῦτο καὶ ἡ Μήτηρ ἡμῶν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην καὶ πολύτιμον θησαυρὸν φυλάττουσα, διατρανοῖ εἰς τὸ ἱερὸν αὐτῆς Σύμβολον. Ὁ φύσει Θεὸς προσλαμβάνει τὴν ἀνθρώπινον φύσιν ὥστε νά καταστήσῃ ἡμᾶς κοινωνοὺς τῆς Θεότητος. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ἕν Πρόσωπον, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «γνωριζόμενος ἐν δυσίν φύσεσιν» ἑνούμεναι ἐν Αὐτῷ «ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως» (Ὅρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου Χαλκηδόνος).
Ὁ Σολομὼν δεν ἔχει πλέον λόγον νά θρηνῇ : «Οὐδὲν καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον» (Ἐκκ.,1,9). Τὸ τεχθὲν ὑπὸ τῆς Παρθένου Μαριὰμ βρέφος εἶναι ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ «καινὸς ἄνθρωπος» (Ἐφεσ.,2,15), ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀνορθώσεως καὶ θεώσεως πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἀνέλαβεν τὴν ἀσθένειάν μας συνεπόνεσε τὴν ἀδυναμίαν μας. Ἐνδύεται σῶμα καὶ ψυχήν, ὑπόκειται εἰς τοὺς νόμους τοῦ πεπτωκότος κόσμου, παραμένων πάντοτε ἀναμάρτητος. «Αὐτὸς μόνος ἐκτὸς ἁμαρτίας ὑπάρχει». (Ρωμ.,5,21). «Ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς». (Κολ.,2,9) ὥστε ὅσοι ἐν πίστει ἀκολουθοῦν Αὐτῷ νά καταστῶσιν μέτοχοι τῆς βασιλείας Αὐτοῦ. «Ὅλον γὰρ ὅλος ἀνέλαβέ με, καὶ ὅλως ὅλῳ ἡνώθη, ἵνα ὅλῳ τὴν σωτηρίαν χαρίσηται» (Ἰω. Δαμασκηνός).
Τὸ κήρυγμα τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου ὡς πυρίνη μάχαιρα εἰσέρχεται εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ κόσμου. Διαχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους εἰς πιστοὺς καὶ ἀπίστους. Εἰς ἀγωνιστὰς μέχρι θανάτου καὶ εἰς ἀρνητὰς ἄχρι θανάτου. Τοῦτο δὲ συμβαίνει διότι τὸ κήρυγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως δέν δύναται νά συνυπάρχῃ μὲ ὅ,τι τὸ παλαιὸν καὶ φθαρτόν. Εἶναι καθοριστικὸν διὰ τὴν μεταστοιχείωσιν τῶν ἱστορικῶν δεδομένων καὶ τῆς πορείας τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀφυπνιστικὸν καὶ ἐν ταυτῷ ἀνακαινιστικὸν διὰ τὸν ἄνθρωπον δεικνύῃ τὴν ὁδὸν τῆς κατὰ χάριν θεώσεως.
Εἰς τοὺς προσκυνητὰς τῆς ὕλης καὶ τῆς πνευματικῆς συγχύσεως ἠχοῦν τ’ ἀνωτέρω ὡς μῦθοι. Εἶναι τολμηρὰ τὰ ὅπλα καὶ τὰ τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ, ὥστε νά εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐπαγρύπνησις καὶ ἡ ἐπαλήθευσις τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητος.
Ἂς ἐρευνήσομεν ἐὰν ὑπάρχει ὁ Χριστὸς ἐντὸς ἡμῶν, εἰς τὸν καθ’ ἡμέραν βίον μας, εἰς τὴν νοοτροπίαν μας, εἰς τὴν παιδείαν μας, εἰς τὴν νομοθεσίαν μας, εἰς τὴν τέχνην μας. Ἄραγε ὑπάρχει ὁ Χριστὸς καὶ πόσος εἰς τὴν οἰκογένειαν, τὴν κοινωνίαν, τὸ κράτος, τὴν ἐκκλησίαν ; Ἐκ τῆς ἐρεύνης κέρδος θὰ ἔχῃ ὁ ἄνθρωπος. Διότι ὁ νηπιάσας Χριστὸς δεν ἦλθεν διὰ νά κρίνῃ ἀλλὰ νά σώσῃ τὸν κόσμον. Μακάριοι ὅσοι, ἐκτιμῶντες τὴν ἀξίαν τῆς μεγίστης ταύτης δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κόσμον, μετ’ ἐπιγνώσεως δέχονται τὸν ὑπὸ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τεχθέντα, ὡς Θεοῦ Υἱὸν καὶ Σωτῆρα τοῦ ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου κατατρυχομένου κόσμου.
Μόνον διὰ τοῦ τεχθέντος Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει τὴν σωτηρίαν. Χαρά, σωτηρία, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη, εἶναι καρποὶ τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, διὰ νά γίνη ὁ ἄνθρωπος υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο δὲ ὀφείλεται εἰς τὴν ἄπειρον ἀγάπην τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν κόσμον. Δέν δίδεται εἰς τὸν ἄνθρωπον ὡς ἀνταπόδομα, ἀλλὰ δωρεάν. Διὰ τοῦτο δὲ καλεῖται χάρις. Παρέχεται ὡς χάρισμα Θεοῦ καὶ οὐχὶ ὡς ἀντιμισθία.
Ὁ τεχθεὶς Κύριος εἶναι ἴσος καὶ ὁ αὐτὸς μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ μὲ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ̇ μετὰ τοῦ Πατρὸς μέν, κατὰ τὴν οὐσίαν καὶ φύσιν τῆς Θεότητος ̇ μὲ ἡμᾶς δὲ τοὺς ἀνθρώπους, κατὰ τὴν οὐσίαν καὶ φύσιν τῆς ἀνθρωπότητος. Σκοπὸς ὅλου τοῦ ἔργου τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κτίσεως. Αὐτὸς οὗτος εὑρίσκει τὴν τελείωσίν του εἰς τὴν Θέωσιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ δι’ αὐτοῦ εἰς τὸν ἁγιασμὸν τὴν κτίσεως.
Ἡ θεοποίησις τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖται διὰ τῆς χριστολογικὴς υἱοποιήσεώς του. Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις θεοποιεῖται καὶ υἱοποιεῖται διὰ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεώς της καὶ κοινωνίας μετὰ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς ἦλθεν «διὰ τὴν πάντων υἱοποίησιν», διακηρύττει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (Κατὰ Ἀρειανῶν Λόγος 2,64, ΒΕΠΕΣ 13, σ. 234).
Τούτων τῶν φυσικῶν τελειοτήτων τοῦ Θεοῦ κοινωνοῦντες οἱ κεκαθαρμένοι, θεοῦνται καὶ Θεοὶ γίνονται κατὰ χάριν. Αὕτη εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ὁλοκληρώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς λέγει χαρακτηριστικῶς ὅτι : «Εἰς τοῦτο πεποίηκεν ἡμᾶς ὁ Θεός, ἵνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως καὶ τῆς αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι καὶ φανῶμεν αὐτῷ ὅμοιοι κατὰ τὴν ἐκ χάριτος θέωσιν» (Κεφ. μβ΄ 3ης ἑκατον. τῶν θεολογικῶν).
Διὰ τοῦτο καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος προσκαλεῖ ἅπαντας πρὸς εὐφροσύνην καὶ μέθεξιν τῶν δωρεῶν τῶν προερχομένων ἐκ τῆς Θείας τοῦ Κυρίου σαρκώσεως. «Ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ, Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι πνευματικῶς πανηγυρίσωμεν».
Ἀδελφοί μου,
«Ἀκολουθήσωμεν, λοιπόν, ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ» δοξολογοῦντες Αὐτὸν διὰ τὴν ἄπειρον πρὸς ἡμᾶς φιλανθρωπίαν καὶ συγκατάβασιν καὶ σωτηρίαν. Τῷ ὑπὲρ ἡμῶν ἐνανθρωπήσαντι Κυρίῳ καὶ Θεῷ ἡμῶν ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας Ἀμήν.
Διάπυρος πρός τόν διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν
ἐν τῷ θεοδέγμονι σπηλαίῳ τεχθέντα Κύριον
εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
Πειραϊκή Εκκλησία
Εκκλησία της Ελλάδος
Τηλεοπτικός Σταθμός 4Ε
Λυδία Φιλιππησία
