Κυριακή 9 Ἰουλίου (Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. η’ 28-34, θ’ 1)

Παράδοξη, ἀδελφοί μου,  ἦταν ἡ ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφύλαξε στὸν Κύριο ἡ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Μόλις ὁ Κύριος ἔφυγε ἀπὸ τὴν Καπερναοὺμ καὶ ἔφτασε μὲ τὸ πλοι­άριο στὴν περιοχὴ αὐτή, τὸν συν­άντησαν δυὸ δαιμονισμένοι, οἱ ὁποῖοι σκόρπιζαν φόβο καὶ τρόμο στὴν πε­ριοχή. Ἦταν «χαλεποὶ λίαν», τονίζει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής· κατοικοῦσαν  στὰ μνήματα καὶ μὲ τὴ φρικτὴ πα­ρουσία τους δὲν ἄφηναν νὰ πλησιά­σει κανεὶς ἄνθρωπος στὸν τόπο ἐκεῖνο.

Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου τάραξε τὰ δυὸ δυστυχισμένα πλάσματα, ποὺ ἄρχι­σαν νὰ φωνάζουν μὲ ἀγωνία καὶ φό­βο. Τί φώναζαν; «Τί ἡμῑν καὶ σοί, Ἰη­σοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ;»· ποιὰ σχέση ὑπάρ­χει ἀνάμεσά μας, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες ἐδῶ πρόωρα, πρὶν τὴν ὥρα τῆς Κρίσεως, γιὰ νὰ μᾶς βασανίσεις;

Μὲ τὸ στόμα τῶν δυὸ δαιμονισμένων μιλοῦν βέβαια οἱ δαίμονες. Γνωρίζουν ὅτι τοὺς περιμένει ἡ τιμωρία, ἀλλά δὲν φαντάζονταν ὅτι θὰ ἐρχόταν τόσο νωρίς. Γι' αὐτὸ καί, ὅταν βλέπουν τὸν Κύριο νὰ τοὺς πλησιάζει, διαμαρτύρονται, προσ­παθοῦν νὰ κερδίσουν χρόνο.

Πῶς κατανόησαν ὅτι ὁ Κύριος ἐπρό­κειτο νὰ τοὺς βασανίσει; Ἡ ἴδια ἡ πα­ρουσία τοῦ Κυρίου εἶναι φρικτὸ βασα­νιστήριο γι' αὐτούς. Αὐτὴ εἶναι ἡ πλέον φρικτὴ κόλασή τους, τὸ νὰ βρίσκονται ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Μάλιστα, καθὼς κα­τάλαβαν ὅτι ὁ Κύριος θὰ τοὺς ἐκδιώ­ξει ἀπό τούς δύο ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν κυριεύσει, τὸ βασανιστήριό τους ἔγινε φρικτότερο. Διότι αὐτοί, βασανίζοντας τοὺς ἀνθρώπους, σβήνουν πρόσκαιρα τὴ φονικὴ φωτιὰ ποὺ τοὺς κατακαίει. Τώρα αὐτὴ ἡ πρόσκαιρη ἱκανοποίησή τους αἰσθάνονται ὅτι θὰ τοὺς ἀφαιρεθεῖ. Γι' αὐτὸ καὶ ὑποφέρουν τόσο πολύ.

Μέσα στὸν τρόμο τους οἱ τύραν­νοι τῶν ἀνθρώπων κάνουν μία κίνηση ἀπελπισίας. Ζητοῦν ἀπὸ τὸν Κύριο, ἐάν τούς ἐκδιώξει ἀπό τούς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ εἰσέλθουν σὲ ἕνα κο­πάδι χοίρων, ποὺ ἔβοσκε κάπου ἐκεῖ κοντά. Ὁ Κύριος τούς τὸ ἐπέτρεψε. Καὶ τότε ὅλο ἐκεῖνο τὸ κοπάδι τῶν χοίρων, μόλις τὸ κατέλαβαν οἱ δαίμονες, ὅρμη­σε πρὸς τὸν γκρεμὸ, ἔπεσε καὶ πνίγηκε μέσα στὴν λίμνη. Ἦταν ἕνα θέ­αμα τραγικό. Οἱ βοσκοί συγκλονι­σμένοι ἀπὸ τὸ γεγονός ἔτρεξαν καὶ ἀνήγγειλαν στοὺς κατοίκους τῆς πόλεως ὅσα συνέβησαν.

Γιατί ὁ Κύριος ἐπέτρεψε στοὺς δαίμο­νες νὰ καταλάβουν τὸ κοπάδι τῶν χοί­ρων; Τὸ ἐπέτρεψε κυρίως, διότι ἦταν ἀπαγορευμένο στοὺς Ἑβραίους νὰ τρῶνε χοιρινὸ κρέας καὶ νὰ ἐκτρέφουν χοίρους. Αὐτοί ἑπομένως ποὺ ἔτρεφαν τοὺς χοίρους παρανομοῦσαν· γι' αὐτὸ ὁ Κύριος ἐπέτρεψε μ’αὐτό τόν τρόπο νὰ τιμωρηθοῦν.

Τὸ ὅλο περιστατικὸ ὡστόσο εἶχε μία πολὺ θλιβερὴ κατάληξη. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως, ἀντὶ νὰ μετανοή­σουν καὶ νὰ δεχτοῦν τὸν Κύριο μὲ εὐγνωμοσύνη ὡς σωτήρα τους, φοβή­θηκαν μήπως ὑποστοῦν καὶ ἄλλες καταστροφὲς καὶ Τὸν παρεκάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὰ μέρη τους. Καὶ ὁ Κύριος, ἐφ' ὅσον ἐκεῖνοι δὲν Τὸν ἤθελαν, πῆρε τὸ πλοῖο καὶ γύρισε πάλι στὴν Καπερνα­ούμ, τὴν πόλη ποὺ εἶχε καταστήσει κέν­τρο τῆς δράσεώς Του.

Θλιβερὸ πράγματι τὸ φαινόμενο. Ἐνῶ ὁ Κύριος ἀπάλλαξε ἀπὸ μία μά­στιγα ὅλη ἐκείνη τὴν περιοχή, οἱ εὐ­εργετημένοι κάτοικοί της φανερώνον­ται ἀχάριστοι. Ὑπολογίζουν περισσότε­ρο τὴν οἰκονομικὴ ζημία ποὺ ὑπέ­στησαν ἀπὸ τὴν εὐεργεσία ποὺ ὁ Κύ­ριος τοὺς χάρισε. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦταν πνευματικά ὑποδουλωμένοι στὸ διάβολο, ὅπως σωματικά οἱ δυὸ δαι­μονισμένοι. Καὶ δυστυχῶς στὴν περί­πτωση αὐτὴ προτίμησαν νὰ ἐξακο­λουθήσουν νὰ μένουν ὑποδουλωμένοι στὸν ἐχθρό τους.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ὑπογραμμί­σουμε αὐτὴ τὴν τόσο βασικὴ ἀλήθει­α ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ περιστατικὸ τοῦ σημερινοῦ μας Εὐαγγελίου. Τὴν ἀλή­θεια ὅτι οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν ἐξου­σία ἀνεξέλεγκτη ἐπάνω στοὺς ἀνθρώ­πους. Ὁτιδήποτε κάνουν, τὸ κάνουν μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Θεοῦ. Δὲν μποροῦν νὰ βλάψουν αὐθαίρετα τὸν ἄνθρωπο. Ἀ­κόμη καὶ γιὰ νὰ βλάψουν τοὺς χοίρους, ζητοῦν τὴν ἔγκριση τοῦ Κυρίου.

Ἑπομένως, νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ δαί­μονες, τόσο μόνο μποροῦν νὰ ἐπέμ­βουν στὴ ζωή μας, ὅσο τοὺς ἐπιτρέ­πει ὁ Θεός. Δὲν μποροῦν οὔτε ἕνα χι­λιοστὸ περισσότερο. Καὶ αὐτό σημαί­νει ὅτι ὅσες συμφορὲς καὶ δυστυχίες κι ἄν μᾶς βροῦν, ἔχουν ὅλες τὴν ἔγκριση τοῦ Θεοῦ, τὶς ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Καὶ τὶς ἐπιτρέπει γιὰ τὸ καλό μας, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς ἐμᾶς. Εἶναι εὐκαιρίες πού μᾶς τὶς στέλνει μὲ μέτρο, γιὰ νὰ δείξουμε τὴν πιστότητά μας σ' Αὐτόν, τὴν ὑπομονή μας, τὸν ἀγώνα μας. Τὶς ἐπιτρέπει μάλιστα κατὰ τὴν ἀντοχή μας. Δὲν ἀφήνει τὸ διάβολο νὰ μᾶς πειράξει περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀντέχουμε. Ἐὰν τὸν ἄφηνε      ἀν­εξέλεγκτο, θὰ μᾶς εἶχε κάνει ὅλους κομμάτια. Τόσο μίσος καὶ κακία ἔχει τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἐναντίον μας.

Τὴ ζωή μας καὶ τὴν πορεία ὅλου τοῦ κόσμου τήν κυβερνᾶ καὶ τήν κατευθύ­νει ὁ Θεός. Ὁ διάβολος μὲ τὴν κα­κία του, χωρὶς νὰ τὸ θέλει καὶ χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιεῖ, βοηθάει στὸ νὰ πρα­γματοποιηθεῖ τὸ πάνσοφο σχέδιο τοῦ Θεοῦ.

Ἀπομένει τώρα αὐτὸ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ νὰ θελήσουμε νὰ τὸ ὑπηρετήσου­με, γιὰ νὰ σωθοῦμε.