ΠΑΥΛΟΣ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας, πρὸς τὸν εὐαγῆ Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τοὺς εὐσεβεῖς καὶ εὐλογημένους χριστιανοὺς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχὴν καὶ εὐλογίαν παρὰ τοῦ τεχθέντος Κυρίου.
«Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράση, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. Δ΄,4-5).
Κατὰ τὴν ἱερὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων καλούμεθα νὰ βιώσωμεν τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν μοναδικότητα τοῦ μηνύματός της. Κατέρχεται πρὸς τὸν ἄνθρωπο μὲ μορφὴ ἀνθρώπου ὁ Θεός. Κομίζει ὡς δῶρον τὴν λύτρωσιν, τὴν εἰρήνην, τὴν ἀγάπην. Εἰσέρχεται εἰς τὴν ἱστορίαν ὡς ἀπόκληρος, μέσα εἰς ἕνα σπήλαιον. Ἐσπαργανώθη μὲ ράκη! Μᾶς προσκαλεῖ νὰ τὸν δεχθοῦμε μὲ τὴν πίστιν, τὴν ἀγαθότητα, τὴν ἁπλότητα ἑνὸς παιδιοῦ.
Δὲν ὑπάρχει περισσότερον παρήγορος, ἐλπιδοφόρος καὶ χαρμόσυνος εἴδησις διὰ τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπον, ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀλήθειαν, ὅτι τὸ θεῖον βρέφος τῆς Βηθλεὲμ εἶναι ὁ Λυτρωτὴς του. «Λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ».
Καὶ ὅτι, ὅσον ρυπαρὸς καὶ ἂν εἶναι θέλει νὰ τὸν καθαρίσῃ ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, νὰ τὸν ἁγιάση, νὰ τὸν δοξάση. Αὐτὸς ζητεῖ νὰ μεταβάλη τὸν σταῦλον τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου εἰς ἀπαστράπτοντα θρόνον τῆς ἰδικῆς του ἁγιότητος καὶ μεγαλειότητος. Ἐγεννήθη ὡς βρέφος ἀπόκληρον εἰς τὸ Σπήλαιον τῆς Βηθλεὲμ καὶ ἀνεκλίθη εἰς τὴν φάτνην, διὰ νὰ προσφέρει εἰς τὸν πεσόντα ἄνθρωπον τόπον καὶ θρόνους ἐνδόξους εἰς τάς αἰωνίους σκηνάς τοῦ Παραδείσου.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς τὰ ἑξῆς: «Γινώσκετε τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δι’ ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε»
(Β΄ Κορ. Η΄,9).
Ὁ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἰατρὸς Κύριος, δυὸ εἴδη ἰατρείας ἐμεταχειρίσθη κατὰ τὴν ἔνσαρκον αὐτοῦ οἰκονομίαν. Διὰ τῶν ἐναντίων ἰάτρευσε τὰ ἐνάντια. Διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐθεράπευσε τὴν ἰδικὴν μας ὑπερηφάνειαν. Δι’ αὐτὸ θεολογεῖ ὁ ἱερώτατος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, λέγων ὅτι: «ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου ἔγινεν ἡμετέρα θέωσις⋅ ἡ ἐκείνου κένωσις ἡμετέρα πλήρωσις⋅ τὸ πάθος του, ἡμετέρα ἀπάθεια⋅ ὁ θάνατός του ζωὴ ἡμετέρα» (Κεφ. μγ΄ τῆς ς΄ ἐκατοντ. τῶν θεολογικῶν). Διὰ τῆς ἰδικῆς του πτωχείας ἰάτρευσε τὴν ἰδικήν μας πτωχείαν, διὰ τοῦ πάθους του ἐθεράπευσε τὰ ἰδικά μας πάθη, διὰ τοῦ θανάτου του τὸν ἰδικόν μας θάνατον. Δι’ αὐτὸ ὡς δοῦλος πειθαρχήσας ἀπεγράφη ὡς ἤθελεν τὸ δόγμα τοῦ Καίσαρος Αὐγούστου. Διὰ τῆς ἑκουσίου ἰδικῆς του δουλείας ἰάτρευσε τὴν ἰδικήν μας δουλείαν εἰς τὸν διάβολον καὶ τὴν ἁμαρτίαν.
Ἐν τῇ ἀφάτῳ αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ ἐμεταχειρίσθη καὶ τὴν διὰ τῶν ἐναντίων (ἀντιθέτων) ἰατρείαν. Προσέλαβε εἰς τὴν ὑπόστασιν τῆς θεότητος του ὅλην τὴν ἀνθρωπίνην χοϊκὴν φύσιν. Δι’ αὐτὸ ὁ μέγας τῆς Ἐκκλησίας πατὴρ Γρηγόριος ὁ Καππαδόκης θεολογεῖ: «Τὸ ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον⋅ ὃ δὲ ἥνωται τῷ Θεῷ τοῦτο καὶ σῴζεται» (α΄ ἐπιστ. πρὸς Κληδόνιον). Δι’ αὐτὸ κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην νύκτα ὁ ἱερὸς μουσουργὸς ψάλλει εἰς τὸν κανόνα τῆς ἑορτῆς: «Ὃλον τὸ καθ’ ἡμᾶς δὲ πτωχεύσας, καὶ χοϊκὸν ἐξ αὐτῆς ἑνώσεως, καὶ κοινωνίας ἐθεούργησας»(Α΄ τροπ. Ε΄ Ὠδῆς). Δηλαδή: Σὺ ὁ πλούσιος πτωχεύσας, καὶ διὰ τῆς πτωχείας σου, ἐπλούτισας ἡμᾶς μὲ τὸν πλοῦτον τῆς ἰδικῆς σου Θεότητος.
Ἡ ἔνσαρκος παρουσία τοῦ Κυρίου, ὡδήγησεν ἅπαντα τὰ πεπλανημένα Ἔθνη εἰς τὸ φῶς τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, τὸ φῶς τῆς εὐσεβείας καὶ πίστεως. Δι’ αὐτὸ ὑποδεχόμενοι τὸν τῆς μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ Ἄγγελον, ψάλλωμεν: «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμεν σε φιλάνθρωπε» (Εἱρμὸς Ε΄ Ὠδῆς).
Ἀπὸ τῆς νύκτας ἐκείνης, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὡς πλούσιος πνευματικὸς ποταμὸς καταρδεύει τὴν γῆν, διὰ νὰ ἀναγεννᾶ κάθε ἀνθρωπίνην ψυχήν. Ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ θέωσις καὶ ἡ δόξα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ εὐτυχία τῆς παρούσης ζωῆς καὶ ἡ μακαριότης τῆς μελλούσης, εἶναι κατορθωταὶ δι’ ὅσους μετὰ πίστεως εἰσάγουν εἰς τὴν καρδίαν των τὸν Σαρκωθέντα Σωτῆρα. Αὐτοὶ γίνονται πλούσιοι διὰ τῆς πτωχείας Ἐκείνου. Γίνονται υἱοὶ τοῦ Θεοῦ.
Εἰς τὴν σημερινὴν ἀγωνιώδη καὶ ταραχώδη ἐποχὴν οἱ ἄνθρωποι ἂς στραφῶσι πρὸς τὸ σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, πρὸς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Δεσπότην Χριστόν. Κάτι ἰδιαίτερον ἔχει νὰ πεῖ εἰς τὸν καθένα. Ὅπως ἐκάλεσε τότε, εἰς τὸ ἰδιόμορφον βρεφικὸν του λίκνον, τοὺς σοφοὺς μάγους, διὰ νὰ τοὺς κάμη περισσότερον σοφοὺς καὶ θεοφωτίστους, ὅπως ἐκάλεσε τοὺς ἁπλοϊκοὺς ποιμένας, διὰ νὰ τοὺς μεταδώση πλουσίαν τὴν θείαν ἁπλότητα, τοιουτοτρόπως καλεῖ τοὺς σοφούς, τοὺς ἀγραμμάτους, τοὺς ἰσχυρούς, τοὺς ἀδυνάτους.
Ὅμως, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀνθρωπότης ἐξακολουθεῖ ν’ ἀποφεύγη τὴν καρδιακὴν προσκύνησιν εἰς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριον, θὰ περιπλανᾶται ἀνὰ τοὺς τόπους τῶν δοκιμασιῶν, τῶν θλίψεων, τοῦ πόνου καὶ τοῦ θανάτου.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ τεχθείς Κύριος, εἶναι ὁ Θεὸς τῶν ταπεινῶν καὶ τῶν καθαρῶν τῇ καρδίᾳ. Διὰ τοῦτο μὲ φρόνημα ταπεινώσεως ἂς πλησιάσωμεν τὴν φάτνην.
Ἐν ταπεινώσει καὶ δοξολογίᾳ ἐνώπιον τῆς θείας συγκαταβάσεως καὶ οἰκονομίας, ἂς λατρεύσωμεν τὸν ἀρχηγὸν τῆς σωτηρίας ἡμῶν.
Ἐν μετανοίᾳ, ἂς ἀποθέσωμεν ἀντὶ δώρων τάς ἁμαρτίας μας εἰς τοὺς βρεφικοὺς πόδας του.
Ἐν πίστει, ἂς ἱκετεύσωμεν ὅπως τὸ φῶς τῆς γνώσεως καταυγάση τάς καρδίας μας διὰ νὰ δεχθῶμεν τὰ ἐκ τοῦ σπηλαίου ἐκπηγάζοντα δῶρα, τὴν ἀγάπην, τὴν συγχώρησιν, τὴν εἰρήνην, τὸν ἁγιασμόν, τὴν σωτηρίαν.
Ταῦτα ἐν πατρικῇ ἀγάπῃ ἀπευθύνοντες ὑμῖν, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα, ἐπὶ τῇ ἁγίᾳ ἑορτῇ τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὐλογοῦμεν ἅπαντας καὶ εὐχόμεθα ὅπως ἐν χαρᾷ ἑορτάσητε τάς ἁγίας ταύτας ἡμέρας.
Διάπυρος πρὸς τὸν ἐν τῷ θεοδέγμονι σπηλαίῳ τεχθέντα Κύριον εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ
Πειραϊκή Εκκλησία
Εκκλησία της Ελλάδος
Τηλεοπτικός Σταθμός 4Ε
Λυδία Φιλιππησία
