ΠΑΥΛΟΣ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,
πρὸς
τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τοὺς εὐσεβεῖς καὶ εὐλογημένους Χριστιανοὺς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχὴν καὶ εὐλογίαν ἐπὶ τῇ λαμπροφόρῳ Ἑορτῇ τῆς Δεσποτικῆς Ἀναστάσεως.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καί περιπόθητα,
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον Ἰησοῦν τόν μόνον ἀναμάρτητον»
Συντετριμμένοι διά τήν περί ἡμᾶς οἰκονομίαν καί ἀγάπην τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἄς προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι εἰς τό κενόν καί Ζωοδόχον Μνῆμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, προσκυνοῦντες τόν Κύριον. Ἔμπροσθεν τοῦ κενοῦ Τάφου – πού ἀλλοίμονον κάποιοι ἀκόμα ἀναζητοῦν – ἐνῶ εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν πού ἐτέθη τό σῶμα τοῦ Κυρίου, ἄς εἰσέλθωμεν μετά τῶν μυροφόρων γυναικών εἰς τό θάμβος τοῦ ὄρθρου τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων, γενόμενοι μέτοχοι τῆς φωταυγείας τῆς θείας παρουσίας τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Εἰς τά μύχια τῶν καρδιῶν μας, εἰς τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια, τά καταχθόνια, ἀντηχεῖ τό φαιδρόν τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα: «Χριστός Ἀνέστη»! Καί τά σύμπαντα χαρᾶς πληροῦνται.
Ἡ βεβαιότης καί χαρμονή τῆς Ἀναστάσεως, ἡ πραγματικότης τοῦ ὑπάτου αὐτοῦ διά τόν ἄνθρωπον ἀγαθοῦ, ἀπό τῆς πρώτης ἐκείνης μιᾶς τῶν Σαββάτων, συνοδεύει τήν βιοτικήν μας ὁδοιπορίαν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Διά τῆς Ἀναστάσεως, ἐλύθη ὁριστικῶς ἡ τραγωδία τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πόνου, τῆς φθορᾶς. Ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου ἀνέτειλε νέα ζωή, ἄφθαρτος καί αἰωνία, ἡ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
Διά τοῦτο ἀδελφοί μου, διαλύσατε τά νέφη τῆς ἀπελπισίας• ἰδού «καί αὖθις ἐκ τάφου ὡραῖος, δικαιοσύνης ἡμῖν ἔλαμψεν ἥλιος».
Οἱ ταπεινοί καί ἀδικούμενοι καί ἀδύνατοι ἀναθαρρήσατε• «ὅτι ἀνέστη Χριστός ὡς παντοδύναμος».
Οἱ ἀγωνισταί τῆς Πίστεως, τῆς ἀληθείας, τῆς ἀρετῆς, πανηγυρίσατε• «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».
Οἱ τάφοι ἀκούοντες τό χαρμόσυνον ἄγγελμα σκιρτήσατε, διότι «ἠγέρθη ὁ Κύριος, θανατώσας τόν θάνατον».
Ἅπαντες ἄς εἰσέλθωμεν εἰς τήν ἀμίαντον χαράν τῆς Ἀναστάσεως, συνεορτάζοντες Πάσχα Θεοῦ τό Σωτήριον.
Ἄς συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει καί ἐκ τῶν ἀγαθῶν μας, ἄς μεταδώσωμεν εἰς τούς πτωχούς ἀδελφούς μας.
Ἄς διαδώσωμεν ἀγαλλόμενοι «χαρᾶς εὐαγγέλια τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ» εἰς ἅπαντα τόν κόσμον.
Ὁ κόσμος τήν ἑσπέραν τῆς Παρασκευῆς εἶδεν τόν Ἰησοῦν νά καταβιβάζεται τοῦ Σταυροῦ καί νά θάπτεται ἐν τῷ καινῷ μνημείῳ τοῦ Ἰωσήφ. Λίθος μέγας ἠσφάλισεν τήν θύραν τοῦ μνημείου, σφραγίδες ἐτέθησαν καί κουστωδία ἐφύλαττε τόν τάφον. Οἱ νομοθέται τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ἐχθροί τοῦ Ἰησοῦ, ἐκοιμήθησαν τήν νύκτα ἐκείνην θεωροῦντες ὅτι ἐτελείωσαν ἅπαξ διαπαντός μέ ἐκεῖνον τόν πλάνον. Διῆλθον τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου ἀκούοντες τό σαρκαστικόν ἄσμα τῆς θριαμβολογούσης κακίας: «Ἐμνήσθημεν ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν, μετά τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι…»(Ματθ. 27,63). Ὁποία ὅμως πλάνη! Διότι τότε ἀκριβῶς ἐξύπνησεν ὁ κόσμος, ὅτε «λίαν πρωί τῆς μιᾶς Σαββάτου» (Μάρκ. 16,2) εἶδε τόν Ἰησοῦν «ἐξαστράπτοντα καί χαίρεται φάσκοντα».
Τό μοναδικόν γεγονός τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας. Διά τῆς Ἀναστάσεως οἱ Ἀπόστολοι ἐνίκησαν τόν κόσμον. «Ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπό ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ, παρεμβολάς ἔκλιναν ἀλλοτρίων• ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκρούς αὐτῶν• ἄλλοι δέ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τήν ἀπολύτρωσιν, ἴνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν» (Ἑβρ. 11,34-35). Οὐδεμία δύναμις ἀναδεικνύει ὁμολογητάς καί μάρτυρας ἤ ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Οὐδεμία ἄλλη δύναμις ὁπλίζει ἡμᾶς διά θάρρους καί παρρησίας ἤ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν αὕτη ἔχει καταστεῖ γεγονός καί βεβαιότης ἐντός ἡμῶν. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι πηγή δυνάμεως πνευματικῆς, ἀνυπολογίστου ἀξίας. Εἶναι ἀφανής ἀλλά καί πανίσχυρος. Δύναμις ἐξερχομένη ἐκ τοῦ κενοῦ Μνημείου.
Ὅσοι λοιπόν εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν καί πιστεύομεν εἰς τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον Ἀνάστασίν Του, πορευόμεθα εἰς τόν κόσμον τοῦτον, ὡς οἱ δυό μαθηταί τό δειλινόν τοῦ Πάσχα πρός Ἐμμαούς, ἔχοντες συμπορευόμενον τόν Κύριον. Παραμένει πλησίον μας: «καί ἰδού μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ.28,20). Διά τοῦτο σπεύσωμεν ἵνα λάβωμεν φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, χαράν, θάρρος, ἐλπίδα, μεταφέροντες αὐτά εἰς τήν καθημέραν βιοτήν μας.
Ταῦτα πάντα ἐν χαρᾷ ἀπευθύνοντες Ὑμῖν, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, χαιρετίζομεν ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ ἕνα ἕκαστον ὑμῶν, καί προσφωνοῦμεν πᾶσι Χριστός Ἀνέστη. Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Διάπυρος πρὸς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸν
ὑπέρ πάντων ὑμῶν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
Πειραϊκή Εκκλησία
Εκκλησία της Ελλάδος
Τηλεοπτικός Σταθμός 4Ε
Λυδία Φιλιππησία
