Κυριακή 11 Ἰουνίου (ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ) (Ματθ. ι’ 32-33, 37-38, ιθ’ 27-30)

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα. Τῶν ἡρώων τῆς πίστεως ποὺ βάδισαν τὸν πιὸ δύσκολο καὶ κοπιαστικὸ δρόμο ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸ δρόμο τῆς ἁγιότητος, τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἕνα δρόμο, τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος ὑποδει­κνύει καὶ σὲ ὅλους μας μὲ τὰ τόσο δυ­νατὰ καὶ ἔντονα λόγια ποὺ ἀκοῦμε στὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς.

      Κάθε ἄνθρωπο, λέει ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος θὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του πρὸς ἐμένα μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀναγνωρίσω καὶ ἐγὼ σὰν δικό μου  ἐνώπιον του οὐρανίου Πατρός μου. Αὐτὸν ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρὸς κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία μου.

      Εἰκόνα πραγματικὰ συγκλονιστική! Ἐν­ώπιον τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς ὁ Κύριος θὰ παρουσιάζει τὸν κάθε ὁμολογητὴ τῆς πί­στεως, ἐνῶ τὸ σύμπαν ὁλόκληρο θὰ σείετα­ι ἀπὸ τὶς ἐπευφημίες δισεκατομμυρίων ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, ποὺ θὰ φωνά­ζουν ἄξιος! Μακάριοι λοιπὸν ὅσοι ἔτσι ἔχουν ὁμολογήσει τὴν πίστη τους στὸν Κύ­ριο. Ἀλλὰ ἐμεῖς ποῦ βρισκόμαστε;

       Βεβαίως δὲν διερχόμαστε περίοδο διω­γμῶν, ὅπου κυρίως γίνεται ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει πὼς εἴ­μαστε ἄτυχοι. Ὄχι! Δόξα τῷ Θεῷ ἡ ἐλε­εινὴ ἐποχή μας δὲν μᾶς στερεῖ αὐτὲς τὶς εὐκαιρίες. Ὅταν οἱ ἄπιστοι καὶ ὑλομανεῖς ἄνθρωποι εἰρωνεύονται τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς γελοιοποιοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸ Χριστό, γιὰ τὸν ἀγώνα τους νὰ μείνουν ἁγνοὶ σ' ἕναν διεφθαρμένο κόσμο, ὅταν τοὺς χλευάζουν γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐκεῖνοι μένουν ἀκλόνητοι καὶ δὲν ὑπο­στέλλουν τὴ σημαία τῆς πίστεως, ἀλ­λά τὴν ὁμολογοῦν μὲ θάρρος, τότε πρά­γματι στὴν παράταξη τῶν ὁμολογητῶν ἀνήκουν.

      Πόσο μᾶς ξαφνιάζουν τώρα τὰ ἑπόμενα λόγια τοῦ Κυρίου! Ὅποιος ἀγαπάει, λέει, τὸν πατέρα του ἢ τὴ μητέρα του περισ­σότερο ἀπό μένα, δέν εἶναι ἄξιος γιά μένα. Καί ὅποιος ἀγαπάει τό γιό του ἤ τήν κόρη του παραπάνω ἀπό μένα, δέν εἶναι ἄξιος γιά μένα. Καί ὅποιος δέν μέ ἀκολουθεῖ μέ τήν ἀπόφαση ἀκόμη καί νά πεθάνει γιά μένα, ἄν χρειαστεῖ, δέν εἶναι ἄξιος γιά μένα.

       Ἀπίστευτα λόγια! Φθάνουν καί μόνον αὐτά, γιά νά ἀποδείξουν ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι πράγματι Θεός. Ἀλλιῶς θά ἦταν ἀδιανόητο ἕνα ὁποιοδήποτε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ νά διεκδικεῖ γιά τόν ἑαυτό του τέτοια ἀπόλυτη ἀγάπη.Ἡ ἐντολὴ αὐτή τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ἀπόλυτη. Κάθε ἄλλη ἀγάπη πρέ­πει νὰ ἔρχεται δεύτερη στὴν καρδιά σας. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν λόγων Του. Θὰ ἀγαπᾶτε, λέει, περισσό­τερο ἐμένα ἀπό τούς γονεῖς σας καὶ ἀπὸ τὰ παιδιά σας. Ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό σας, δεδομένου ὅτι πρέπει νὰ εἶστε ἀποφασισμένοι καὶ νὰ πεθάνετε γιὰ μένα, ἂν χρειαστεῖ. Ἂς κάνουμε τώρα, ἀδελφοί,  ἕνα πνευματικὸ καρδιογράφημα ὁ καθένας μας. Νὰ δοῦμε ποιὰ ἀγάπη ἔχει τὴν πρώτη θέση στὴν καρδιά μας. Ἀγα­πᾶμε πράγματι τὸν Κύριο παραπάνω ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο πρόσωπο ἢ κάτι ἄλλο κλέβει τὴν πρώτη θέση τῆς ἀγάπης μέσα μας;

          Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπόλυτα καὶ ἀπολύτως ἀληθινά: «Οὐκ ἔστι μου ἄξιος»! Κι αὐτὸ στὴν πράξη καταλαβαί­νουμε τί σημαίνει. Κινδυνεύουμε νὰ χά­σουμε τὴ Βασιλεία Του! Νὰ μείνουμε «ἔξω τοῦ Νυμφῶνος». Σὰν τὶς μωρὲς παρθένες. Ἀλλοίμονο!

      Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀβραάμ εἶναι πολὺ διδακτικὸ. Ὁ ἅγιος Πατριάρχης στὰ γηρατειὰ του φανέρωσε τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸ Θεὸ στὸν ἀπό­λυτο βαθμό της. Ὅταν ὁ Θεὸς τὸν κάλεσε στὴν τρομερὴ θυσία νὰ σφάξει ὁ ἴδιος τὸ παιδί του, ὁ μέγας Πατριάρχης δὲν δίστασε καθόλου. Πῆρε ἀμέσως τό μαχαίρι. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα ἡ θυ­σία ἐσωτερικὰ εἶχε κιόλας προσφερθεῖ. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ φανερώθηκε ἔτσι στὸν ἀπόλυτο βαθμό της.Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιά μᾶς. Ὅταν κάποια ἄλλη ἀγάπη πάει νὰ πάρει τὴν πρώτη θέση στὴν καρ­διά μας, τότε πρέπει νὰ κάνουμε τή θυσία. Εἶναι μιὰ ὥρα τρομερή! Ἀλλά ἀπολύτως ἀναγκαία.

          Ὁ ἀπόστολος Πέτρος εἶπε στόν Κύριο: -Ἰδοὺ, Κύριε, ἐμεῖς τὰ ἀφήσαμε ὅλα καὶ σὲ ἀκολουθή­σαμε. Τί λοιπὸν θὰ κερδίσουμε; - Ἀλήθεια σᾶς λέω, τὸν διαβεβαιώνει ὁ Κύριος, πὼς ἐσεῖς ποὺ μὲ ἀκολουθήσατε, ὅταν θὰ καθήσω στὸν ἔνδοξο θρόνο μου ὡς κριτὴς τῶν πάντων, τότε καὶ ἐσεῖς θὰ καθήσετε σὲ δώδεκα θρόνους δικάζοντας τὶς δώδεκα φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἄφησε γιὰ χάρη μου σπί­τια ἢ ἀδέλφια ἢ ἀδελφὲς ἢ πατέρα ἢ μάνα ἢ γυναίκα ἢ παιδιὰ ἢ χωράφια ἐδῶ στὴ γῆ, θὰ πάρει ἑκατονταπλάσια. Καί τὸ σπουδαιότερο, θὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Καί πολλοὶ ποὺ εἶναι σ' αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο πρῶτοι, στὴν αἰωνι­ότητα θὰ εἶναι τελευταῖοι. Καὶ πολλοὶ τε­λευταῖοι θὰ εἶναι ἐκεῖ πρῶτοι.

          Οἱ τελευταῖοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι τελευταῖοι! Πόση εἶναι ἡ ἀπάτη τοῦ κό­σμου! Ἐδῶ στὴ γῆ προβάλλονται καὶ κά­νουν θόρυβο ἄνθρωποι ἄδειοι, εὐτελεῖς. Καὶ τὰ διαμάντια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄγνω­στα, περιφρονημένα, ἐκτεθειμένα στοὺς χλευασμούς. Οἱ πρῶτοι ἑλκύουν τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώ­πων, δέχονται τιμές, ἀπολαμβάνουν. Οἱ τελευταῖοι, αὐτοὶ ποὺ θυσιάζουν καὶ σταδιοδρομία καὶ θέσεις καὶ περιουσίες χάριν τοῦ Χριστοῦ, περιφρονοῦνται. Βε­βαίως μέσα στὴν Ἐκκλησία τὰ βρίσκουν ὅλα πολλαπλάσια. Ὅλα! Καὶ ἀδελφούς ἀγαπητοὺς καὶ γονεῖς καὶ παιδιὰ καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειαστοῦν. Ὁ κόσμος ὅμως τοὺς ἀγνοεῖ, τοὺς παραγκωνίζει, τοὺς θεωρεῖ ἀσήμαντους, τιποτένιους, μηδαμινούς.

          Αὐτή ὄντως εἶναι ἡ τωρινὴ εἰκόνα. Ὅμως τὰ χρόνια φεύγουν, ὅπως φεύγουμε ὅλοι ἀναπόφευ­κτα μαζί τους. Καὶ τότε ἐκεῖ ὅλα ἀλ­λάζουν. Οἱ πρῶτοι γίνονται ἔσχατοι καὶ οἱ ἔσχατοι πρῶτοι!

      Μακάριοι λοιπὸν οἱ ἔσχατοι, οἱ θεωρού­μενοι ἀποτυχημένοι τῆς ζωῆς! Μακάριοι οἱ περιφρονημένοι, οἱ ἀδικημένοι, οἱ ὑβρισμένοι! Μακάριοι, ἂν τὰ ὑπομένουν ὅλα αὐτά πρόθυμα χάριν τοῦ Χριστοῦ.

     Δυστυχισμένοι οἱ νομιζόμενοι μεγάλοι τοῦ κόσμου τούτου! Δυστυχισμένοι οἱ δῆθεν εὐτυχισμένοι καὶ εὐνοημένοι τῆς ζωῆς. Δυστυχισμένοι, ἂν μὲ ὅλα αὐτά ξε­χνοῦν τὸν Οὐρανό!