Κυριακή 4 Ἰουνίου (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ) (Ἰωάν. ζ’ 37-52, η’ 12)

Ἡ Σκηνοπηγία ἦταν ἡ τρίτη μεγάλη ἑορτή τῶν Ἑβραίων μετὰ τὸ Πάσχα καὶ τὴν Πεντηκοστή τους. Μιὰ ἑορτὴ ποὺ τοὺς θύμιζε τὴν πορεία τους στὴν ἔρημο ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο πρὸς τὴ Γῆ τῆς Ἐπαγ­γελίας. Ἑπτά ἡμέρες ἄφηναν ὅλοι τὰ σπί­τια τους καὶ ἔμεναν σὲ σκηνὲς φτιαγμένες ἀπὸ πράσινα κλωνάρια καὶ στημένες στοὺς δρόμους, τὶς πλατεῖες καὶ τὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν, γιὰ νὰ θυμοῦνται τὶς ταλαι­πωρίες τους στὴν ἔρημο. Οἱ ἱερεῖς ράν­τιζαν μὲ νερὸ τὸν Ναὸ καὶ τὰ πλήθη, γιὰ νὰ θυμοῦνται τὸ θαῦμα τοῦ νεροῦ ποὺ ἀνέβλυσε, ὅταν ὁ Μωυσῆς χτύπησε τὸ βράχο μὲ τὸ ραβδί του. Καὶ δυὸ πολύ­φωτα λυχνάρια ἄναβαν κάθε βράδυ στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ, γιὰ νὰ θυμίζουν τὴ φωτεινὴ νεφέλη ποὺ τοὺς φώτιζε τὶς νύχτες στὴν ἔρημο. Ἡ ὄγδοη ἡμέρα ἦταν πανηγυρικὴ καὶ συμβόλιζε τὴν εἴσοδό τους στὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Μὲ σαλπίσματα καὶ πανηγυρισμοὺς μετέφεραν νερὸ ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ στὸν Ναὸ καὶ οἱ ἱερεῖς ράντιζαν μὲ αὐτὸ τὸ θυσιαστήριο καὶ τὸ λαό.

             Σ' αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας μᾶς μεταφέ­ρει τὸ Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα. Ὁ Κύ­ριος παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ ὅσα γί­νονταν καὶ βλέποντας τὴ λαχτάρα τῶν ἀνθρώπων νὰ δεχθοῦν τὸ εὐλογημένο νερὸ ἀπό τούς ἱερεῖς, φώναξε δυνατά: -Ὅποιος διψᾶ, ἂς ἔρθει σὲ μένα γιὰ νὰ πιεῖ. Ποτάμια ὁλόκληρα θά τρέξουν μέσα ἀπὸ τὴν καρ­διὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πιστεύει σέ μένα. Τὰ λόγια αὐτά, σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ Κύριος τὰ εἶπε γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ σὲ λίγο, μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψή Του, θὰ ξεχυνόταν στοὺς πιστούς. Διότι αὐτὴ ἡ πλούσια πα­ρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν ὑπῆρχε μέχρι τότε, ἀφοῦ ἀκόμη ὁ Κύριος δὲν εἶχε δοξαστεῖ μὲ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάληψή Του.

            Ὅμως ἐμεῖς, ἀδελφοί, ζοῦμε πλέον στὴν εὐλογημένη ἐποχὴ τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν προσπαθοῦμε τώρα νὰ ξεδιψάσουμε μὲ ἁλμυρὰ νερά, οὔτε πασχίζουμε νὰ ξεγελά­σουμε τὴν δίψα μας μὲ ζωγραφισμένα πο­τάμια. Τώρα τὰ ποτάμια τρέχουν μέσα μας. Τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ στὶς καρδιὲς καὶ ξεχύνει σ' αὐτὲς καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὲς τὶς πλούσιες δωρεές Του. Αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς δίνει τὴ λύτρωση καί τὸν ἁγιασμό. Κάθε τί τὸ καλὸ καὶ ἅγιο ποὺ γεννιέται μέσα μας, ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα προέρχεται. «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον». Τὰ πάντα ἀπ' αὐτό πηγάζουν καὶ μᾶς προσφέρονται. Οἱ καλὲς σκέψεις, οἱ ἅγιες ἐπιθυμίες, οἱ ἡρωι­κὲς ἀποφάσεις, ὁ ζῆλος τῆς προσευχῆς, ἡ φλόγα τῆς ἱεραποστολῆς, ἡ δύναμη τῆς δι­ακονίας, ὅλα αὐτά εἶναι δῶρα δικά Του, ποὺ τὰ ἐνεργεῖ μέσα μας μυστικὰ.

            Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ εἶναι σημαν­τικὸ γιὰ μᾶς νὰ τὴ γνωρίζουμε. Γιὰ νὰ μὴν πετᾶμε στὰ σύννεφα σφετεριζόμενοι τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ καὶ παρουσιάζοντάς τα σὰν δικά μας κατορθώματα. Δὲν εἶναι δικά μας. Προέρχονται ὅλα ἀπὸ τὴν ζωογόνο παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲς στὶς καρδιές μας.

          Τὰ λόγια ὅμως πού εἶπε ὁ Κύριος προκάλεσαν ἀναταραχή στὰ πλήθη τῶν Ἑβραίων Ἄλλοι ὁμολογοῦσαν ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος μεγάλος Προφήτης, ὁ Χριστός. Ἄλλοι ἀντιδροῦσαν σ' αὐτό, διότι, ὅπως ἔλεγαν, ὁ Μεσσίας θὰ ἔπρεπε νὰ κατάγεται σύμφωνα μὲ τὶς προφητεῖες ἀπὸ τὴ Βηθλεέμ. Δὲν ἐνδιαφέρθηκαν νὰ μάθουν πὼς ὁ Κύριος κα­ταγόταν πράγματι ἀπὸ τὴ Βηθλεὲμ καὶ σ' αὐτὴν εἶχε γεννηθεῖ καὶ ὄχι στὴν Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας, ὅπως ἐκεῖνοι ἐπιπόλαια νόμιζαν. Διχασμὸς λοιπὸν ὀξύς ἐπικρά­τησε στὰ πλήθη καὶ ἡ ἀντίδραση ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμά της μὲ τὴν προσπά­θεια τῶν Ἀρχιερέων καὶ τῶν Φαρισαίων νὰ συλλάβουν τὸν Ἰησοῦ. Ἀλλὰ οἱ ὑπη­ρέτες ποὺ ἔστειλαν γι' αὐτό τὸν σκοπό γύρισαν ἄπρακτοι καί, ὅταν τοὺς ρώτησαν γιατί δὲν τὸν συλλάβατε, ἀπάντη­σαν: -Ποτὲ κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μίλησε σὰν αὐτόν τὸν ἄνθρωπο! Θαυμαστὴ ἀπάντηση, ποὺ ὅμως ἔκανε τοὺς Φαρισαί­ους περισσότερο νὰ φρυάξουν καὶ νὰ ποῦν στοὺς ὑπηρέτες: -Μήπως πλανηθήκατε καὶ ἐσεῖς ἀπὸ αὐτόν;

            Οἱ ἄνθρωποι ἦταν τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν ἐμ­πάθεια καὶ τὴν προκατάληψη, γι' αὐτό καὶ τὰ λόγια, ποὺ ἀκούστηκαν λίγο ἀργότερα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου, οὐσιαστικὰ περιέγραφαν καὶ τὴν κατάσταση τοῦ ἐμ­παθοῦς  σκοτισμοῦ τους. Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, εἶπε ὁ Κύριος. Ὅποιος ἀκολουθεῖ Ἐμένα, δὲν θὰ περπατήσει ποτὲ στὸ σκοτάδι, ἀλλά θὰ ἔχει μέσα του τὸ φῶς τῆς ζωῆς, θὰ ζεῖ μέσα στὸ ὑπερκόσμιο Φῶς τοῦ Θεοῦ.

           Ἡ τραγωδία τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν δὲν ἦταν τὸ ὅτι ζοῦσαν στὸ σκοτάδι ἀλλά τὸ ὅτι νόμιζαν πὼς βλέπουν, καὶ γι' αὐτὸ περιφρονοῦσαν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁλοφάνερο αὐτὸ σ' ὅλες τὶς κινήσεις τους, ἰδιαιτέρως ὅμως στὸ σημεῖο ἐκεῖνο, ὅπου ὁ Νικόδη­μος τοὺς ὑποδεικνύει τὸ στοιχειῶδες δι­καίωμα τοῦ κάθε ἄνθρωπου καί τοῦ Κυρίου νὰ ἀπολο­γηθεῖ ἐνώπιον αὐτῶν ποὺ τὸν κρίνουν. Ὁ ἴδιος ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ ὁρίζει, τοὺς λέ­ει, νὰ γίνεται ἀκουστὸς ὁ κατηγορούμε­νος καὶ νὰ ἐξετάζεται προσεκτικὰ ἡ ὑπόθεσή του. Ἀλλὰ οἱ φανατισμένοι καὶ ἐμπα­θεῖς δὲν ἄκουσαν. Καὶ στὸ τέλος τὸ ξέ­ρουμε ποῦ κατέληξαν, νὰ θανατώσουν τὸν ἴδιο τὸ Μεσσία τους, ποὺ ὡς λαὸς ἐπὶ τόσους αἰῶνες ἐναγωνίως περίμεναν.

             Στὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ θὰ πρέπει καὶ ὅλοι μας νὰ προσέχουμε καὶ νὰ μὴν ἀφή­νουμε τὴν ἐμπάθεια νὰ μᾶς τυφλώνει. Ἀλλά, ὅταν πρόκειται νὰ ἐκφέρουμε κρίση γιὰ κάποιον ἄνθρωπο, νὰ ἐξετάζουμε πρῶτα καλὰ τὴν ὑπόθεσή του. Νὰ ἀκοῦμε καὶ τὸν ἴδιο προσεκτικά. Νὰ μὴ βιαζόμα­στε. Νὰ μὴ παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν γε­νικὴ ἐντύπωση καὶ τὶς φῆμες. Νὰ ἐρευ­νοῦμε εἰς βάθος. Τὸ πράγμα μᾶς ἀφορᾶ ὅλους, γιατί ὅλοι  ἐκφέ­ρουμε κρίσεις γιὰ διαφόρους ἀνθρώπους, εἴτε εἶναι αὐτοὶ στὴν οἰκογένειά μας, εἴτε στὸ περιβάλλον μας, εἴτε στὴν ἐργασία μας. Ἰδιαιτέρως ὅσοι κα­τέχουν ὑπεύθυνες θέσεις νὰ μὴ δέχονται ἀνεξέταστα ποτὲ κατη­γορίες γιὰ κάποιον. Ὅσο κι ἂν φαίνονται τὰ πράγματα ὀφθαλμοφανῆ καὶ αὐταπόδει­κτα πάντοτε νὰ καλοῦν τὸν ἄν­θρωπο καὶ νὰ τὸν ἀκοῦν μὲ προσοχὴ καὶ νὰ ἐξετάζουν εἰς βάθος, πρὶν ἐνεργήσουν.

            «Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν καὶ Πνεύμα­τος ἐπιδημίαν...». Ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνες τώρα ὁ ἀγαθὸς Παράκλητος κατευθύνει τὴν ἁγία Ἐκκλησία, τὴ ζωογονεῖ, τὴν πλημμυρίζει μὲ τὶς θεῖες δωρεές Του. Νὰ εὐχηθοῦμε λοιπὸν ὅλοι μας, ἑνωμένοι μὲ τὴν Ἐκκλη­σία μας, νὰ κατευθυνόμαστε ἀπὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλή­θειαν», καὶ νὰ πορευόμαστε ἔτσι ἀσφαλῶς πρὸς τὴν αἰώνια, τὴν εὐλογημένη καὶ παμπό­θητη Βασιλεία Του.