Κυριακή 21 Μαΐου (ΤΥΦΛΟΥ) (Ἰωάν. θ’ 1-38)

Ἦταν τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἀδελφοί, ὁ τυφλός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Οἱ μαθητὲς ἀποροῦν ποιοῦ ἁμαρτίες πληρώνει. Δικές του, ὅταν ἦταν ἀκόμη ἔμβρυο ἢ τῶν γονέων του; Οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο, τοὺς ἐξηγεῖ ὁ Κύριος. Γεννή­θηκε τυφλὸς γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ θαυ­μαστὰ ἔργα τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Καὶ φτύνοντας κάτω ἔκανε λίγη λάσπη, μὲ τὴν ὁποία ἄλειψε τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Κατόπιν, γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν πίστη του, τὸν ἔστειλε νὰ πλυθεῖ στὴ στέρνα τοῦ Σιλωάμ. Καὶ ἐκεῖ τὸ θαῦμα ἔγινε. Ὁ τυ­φλὸς βρῆκε τὸ φῶς του!

          Σὲ λίγο ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἀνάστατη. Θάμβος καὶ ταραχὴ μεταξὺ τῶν ἀνθρώ­πων. Ἄλλοι πιστεύουν, ἄλλοι ἀμφισβη­τοῦν. Οἱ Φαρισαῖοι ἔχουν λυσσάξει. Γιατί ἄραγε; Διότι ἦταν Σάββατο ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ καταλύ­θηκε, λένε,  ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου!

            Καλοῦν τὸν τυφλό καί τὸν ρωτοῦν. Κα­λοῦν καὶ τοὺς γονεῖς του. Ἐκεῖνοι φοβι­σμένοι μασοῦν τὰ λόγια τους. -Ναὶ αὐτὸ εἶναι τὸ παιδί μας, λένε. Ἀλλὰ πῶς ἔγινε καλὰ ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε, ρωτῆστε τὸν ἴδιο, ἄνδρας εἶναι. Γιατί μίλησαν ἔτσι; Ἀπὸ φόβο! Τί φοβοῦνται; Φοβοῦνται μή­πως οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων τοὺς διώ­ξουν ἀπὸ τὴ συναγωγή. Ἀντὶ νὰ ἀνοίξουν τὸ στόμα τους μὲ θάρ­ρος καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ χρέος εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο ποὺ θεράπευσε τὸ παιδί τους, αὐτοὶ κά­νουν πὼς δὲν ξέρουν, πὼς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἐκφράσουν γνώμη. Τοὺς λύγισε ὁ φόβος.

          Ὁ φόβος! Πόσους λύγισε καί  πόσους λυγίζει, ἀλήθεια! Καμιὰ φορά καί ἐμᾶς τούς ἴδιους. Λίγες μή­πως εἶναι οἱ φορές πού, ἂν βρεθοῦμε σὲ κάποιο περιβάλλον ὅπου οἱ εἰρωνεῖες γιὰ τὴν Ἐκκλησία γεμίζουν τὴν ἀτμόσφαιρα, ἐμεῖς σιωποῦμε ἤ  κάνουμε πῶς δὲν κα­ταλαβαίνουμε; Ἢ λέμε λόγια μασημένα καὶ ἐμεῖς; Καὶ εἴμαστε ἔτσι τελείως ἀδικαιολό­γητοι. Διότι ἐπιτέλους οἱ γονεῖς τοῦ τυ­φλοῦ κινδύνευαν νὰ τιμωρηθοῦν μὲ ἀφορι­σμό. Ἐμεῖς ὅμως ἀπὸ τί κινδυνεύουμε; Ἀπὸ τίποτε! Ἁπλῶς φοβόμαστε τὶς εἰρω­νεῖες... Φοβόμαστε μήπως μᾶς χαρακτηρί­σουν, μήπως ποῦν πὼς δὲν εἴμαστε σύγ­χρονοι, πὼς εἴμαστε συντηρητικοὶ, καί σιωποῦμε. Τὰ παραδείγματα εἶναι ἀμέτρητα. Νὰ ὑπο­γραμμίσουμε μόνο ὅτι ἔτσι κινδυνεύουμε. Ἂν ἔρθουν δύσκολες ἡμέρες, ἡμέρες διωγμῶν, κινδυνεύουμε νὰ ἀρνη­θοῦμε τὴν πίστη μας, νὰ τήν προδώσουμε.

          Αὐτὸ ἐν τούτοις ποὺ φοβήθηκαν νὰ κάνουν οἱ γονεῖς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, βλέπουμε νὰ τὸ πραγματοποιεῖ μὲ ἐκπλη­κτική γενναιότητα ὁ ἴδιος ὁ πρώην τυ­φλός. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ οἱ ἄρ­χοντες τῶν Ἰουδαίων τὸν ἀνακρίνουν, ἐκεῖνος δὲν διστάζει νὰ ὁμολογήσει τὴν ἀλήθεια. Ἐνῶ ἄκουγε ἐκείνους νὰ ὀνομά­ζουν τὸν Κύριο ἁμαρτωλό, αὐτὸς βεβαί­ωνε ὅτι «προφήτης ἐστίν». Καὶ ὅταν οἱ διεστραμμένοι τὸν πίεσαν νὰ δεχθεῖ τὴ δική τους ἑρμηνεία, ὅτι ὁ Κύ­ριος εἶναι ἁμαρτωλός, ἡ ἀπάντηση τοῦ τυ­φλοῦ ἦρθε κοφτὴ σὰν μαχαίρι. -Ἂν εἶναι ἁμαρτωλὸς δὲν τὸ ξέρω, ἐγὼ ἕνα πράγμα γνωρίζω, ὅτι ἤμουν πρῶτα τυφλὸς καὶ τώρα βλέπω! Καὶ δὲν ἀρκεῖται σ' αὐτό. Ὅσο βλέπει τοὺς κακόψυχους Φαρισαίους νὰ ἐπιμέ­νουν, τόσο ἐντονότερα ἀντιδρᾶ καὶ τοὺς ἀποστομώνει: -Πολὺ ἐνδιαφέρον βλέπω νὰ ἔχετε γι' αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, τοὺς λέει, μήπως θέλετε νὰ γίνετε κι ἐσεῖς μαθητές του; Κι ὅσο τὸ πεῖσμα τους αὐξάνει τόσο καὶ ἡ δική του παρρησία μεγαλώνει: -Ἐμεῖς δὲν ξέρουμε ἀπὸ ποῦ ἔχει σταλεῖ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, τοῦ λένε.   -Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαιότερο, τούς ἀπαντᾶ, ἐσεῖς ποὺ νομίζετε πὼς τὰ ξέρετε ὅλα, δὲν τὸν γνωρίζετε, καὶ ὅμως μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Λοιπὸν κατα­λάβετε αὐτὴν τὴν ἁπλὴ ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἁμαρτωλοὺς δὲν ἀκούει. Γιὰ νὰ κάνει τέ­τοια θαύματα, σημαίνει πὼς εἶναι πρα­γματικὰ προφήτης.

           Φυσικὰ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐλεγ­κτικῆς στάσεως τοῦ τυφλοῦ ἦταν τὸ νὰ τὸν διώξουν ἐκνευρισμένοι οἱ ὑπερήφανοι Φαρισαῖοι.- Ἐσὺ πού γεννήθηκες μὲς στὴν ἁμαρτία θὰ διδάξεις ἐμᾶς;  Ἀλλὰ πλέον εἶχαν ἐξευτελιστεῖ. Τὸ θάρρος καὶ ὁ ἡρωι­σμὸς μιᾶς ἁπλῆς ψυχῆς τοὺς εἶχε ἀποδεί­ξει ἄδειους καὶ μικρούς. Καὶ τὸ σημαντι­κότερο, αὐτὴ ἡ ἐκδίωξη τοῦ τυφλοῦ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιδιώξει νὰ τὸν συν­αντήσει καὶ πάλι ὁ Κύριος∙ καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ποιὸς πράγματι εἶναι. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὁ πρώην τυ­φλὸς γεμάτος εὐγνωμοσύνη καὶ πίστη σκύ­βει καὶ τὸν προσκυνᾶ!

         Μιὰ πράγματι ἡρωικὴ μορφή εἶναι ὁ τυφλός,  ὁ πρῶτος ὁμολογητὴς τοῦ Χρι­στοῦ! Μέσα σὲ ἕνα ἐχθρικό περιβάλλον ποὺ τὸν πίεζε νὰ πάψει νὰ μιλάει, ἐκεῖνος ὕψωνε περισσότερο τὴ φωνή του. Ἀρνήθηκε κάθε συμβιβασμό.  Πόσο ἀλήθεια διδάσκει ὅλους μας! Σέ ἀντίθεση μέ τοὺς δειλοὺς γονεῖς του ὁ τυφλὸς στάθηκε ἀκλόνητος. Πρω­τίστως διότι ὑπῆρξε εὐγνώμων. Ὑπερασπίστηκε τὸν εὐεργέτη του μὲ ἄκαμπτο θάρρος, ἐνῶ καλά-καλά δὲν Τόν εἶχε γνωρίσει.

          Τώρα καταλαβαίνουμε τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πράγμα. Ἂν λείπει τὸ θάρρος τῆς ὁμο­λογίας ἀπὸ τὴ ζωή μας, αὐτὸ σημαίνει ἤ ὅτι δὲν ἔχουμε ἐπιτρέψει στὸν Κύριο νὰ μᾶς θεραπεύσει  ἀπὸ τὴν πνευματικὴ τύ­φλωση ἢ ὅτι εἴμαστε ἀχάρι­στοι. Τὸ πρῶτο θὰ ἦταν φοβερὸ, νὰ μέ­νουμε τυφλοὶ ἐνῶ ὁ γιατρὸς εἶναι κοντά μας, τὸ δεύτερο ἄθλιο! Διότι δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀθλιότητα ἀπὸ τὴν ἀχαριστία. Ὑπάρχει βέβαια καὶ κάτι τρίτο. Ἡ τα­κτικὴ τοῦ ἐξωτερικοῦ συμβιβασμοῦ.            

          Τὸ χρέος μας ἑπομένως τώρα εἶναι φα­νερό. Νὰ μὴ δειλιάζουμε. Νὰ μὴ φοβόμα­στε. Ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ καλοῦν, νὰ προχωροῦμε μὲ θάρρος. Ὄχι μὲ θρασύ­τητα, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ τὰ χάνουμε. Νὰ ὁμολογοῦμε σταθερὰ καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη τὶς εὐεργεσίες τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας. Καὶ τότε...

              Τότε, ἀδελφοί, ὁ Κύριος θὰ μᾶς πλησι­άσει καὶ θὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ πολὺ περισ­σότερο. Καὶ θὰ γεμίσει μὲ τὴν παρουσία Του τὴ ζωή μας. Αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη καὶ φευγαλέα ζωή πού μᾶς τὴν ἔδωσε σὰν μιὰ μεγάλη εὐκαιρία, σὰν μιὰ περίοδο ἐξετάσεων, γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πί­στη μας σ’ Ἐκεῖνον καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε ἔτσι νὰ μετάσχουμε στὸ ἀτέλειωτο πανηγύρι τῆς Θείας Του Βασιλείας.