Κυριακή 14 Μαΐου (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ) (Ἰωάν. δ’ 5-42)

        Ἡ εὐαγγελική περικοπή παρουσιάζει τόν Κύριο νά κάθεται κατάκοπος πλάι σὲ ἕνα πηγάδι κοντὰ στὴν πόλη Συχάρ τῆς Σαμά­ρειας. Οἱ μαθητές­ ἔχουν πάει στὴν πόλη νὰ ἀγοράσουν τρό­φιμα. Μιὰ γυναίκα Σαμαρείτιδα πλησιάζει κρατώντας τὴ στάμνα της, γιά νά ἀντλήσει νερὸ ἀπὸ τὸ πη­γάδι. Ξαφνικὰ ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Κυ­ρίου: «Δὸς μοι πιεῖν». Δός μου νὰ πιῶ. Ἡ γυναίκα μένει ἐμβρόντητη. Ἄκουσε καλά; Λέει στὸν Κύριο: Πῶς ἐσύ ἕνας Ἰουδαῖος ζητᾶς νερό ἀπὸ μένα πού εἶμαι Σαμαρείτιδα; Οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ Σαμα­ρεῖτες εἶχαν μεγάλη ἔχθρα μεταξύ τους. Τῆς ἀπαντάει ὁ Ἰησοῦς:

- Ἂν γνώριζες τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ σοῦ ζητάει νερό, ἐσύ θὰ ζητοῦ­σες ἀπ' αὐτόν καὶ θὰ σοῦ ἔδινε «ὕδωρ ζῶν», νερὸ τρεχούμενο.     -Κύριε, λέει ἡ Σα­μαρείτιδα, οὔτε δοχεῖο ἔχεις γιὰ νὰ ἀντλή­σεις, καὶ ἐπιπλέον τὸ πηγάδι εἶναι βαθύ. Ἀπὸ ποῦ λοιπὸν θὰ βρεῖς αὐτὸ τὸ τρε­χούμενο νερό; Συγκλονιστικὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου:- Καθένας ποὺ πίνει ἀπὸ αὐτὸ ἐδῶ τὸ νερό, τῆς λέει, θὰ διψάσει καὶ πάλι. Ὅποιος ὅμως πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ ἐγώ θὰ τοῦ δώσω, δὲν πρόκειται νὰ διψάσει ποτέ. Τό νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω θὰ γίνει μέσα του πηγὴ ὕδατος, ποὺ θὰ τρέχει διαρκῶς μεταδίδοντάς του ζωὴ αἰώνια. Ἔκπληκτη ἡ γυναίκα ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Κύριο μὲ θερμότητα:       -Κύριε, τοῦ λέει, δός μου καὶ μένα αὐτὸ τὸ θαυμα­στὸ νερό, γιὰ νὰ μὴ διψῶ καὶ νὰ μὴν ἀναγκάζομαι νὰ ἔρχομαι ἐδῶ νὰ βγάζω νερό.

           Ἡ κρίσιμη στιγμὴ ἔχει φτάσει καὶ ὁ Κύριος μὲ μιὰ ἀπρόσμενη ὑπόδειξη ξυπνάει τὴ ναρκωμένη συνείδησή της: -Πήγαινε, τῆς λέει, φώναξε τὸν ἄνδρα σου καὶ ἔλα ἐδῶ μαζί του, γιὰ νὰ πάρετε αὐτὸ τὸ νερό. Ἡ γυναίκα ἀντιλαμβάνεται πὼς τὰ πράγματα ἀρχίζουν νὰ κινοῦνται σὲ περι­οχὲς μυστικές τῆς ζωῆς της, γι' αὐτὸ καὶ προσπαθεῖ νὰ ξεφύγει:- Δὲν ἔχω ἄνδρα, ἀπαντᾶ. - Πολὺ σωστὰ τὸ εἶπες αὐτό, ὅτι δὲν ἔχεις ἄνδρα, τῆς λέει ὁ Κύριος. Διότι πέντε ἄνδρες ἔχεις πάρει καὶ αὐτόν ποὺ ἔχεις τώρα τὸν ἔχεις στὰ κρυφά, γι' αὐτὸ καὶ δὲν θεωρεῖται ἄνδρας σου.

          Ἄς σταματήσουμε γιὰ λίγο ἐδῶ, ἀδελφοί. Ἄς προσέξουμε τὴν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου γιὰ τὸ νερό, ποὺ χαρίζει στοὺς πιστούς Του. Πραγματικὰ αὐτὸ εἶναι τὸ Ἀθάνατο νερό! Νερὸ ποὺ χαρίζει ζωὴ αἰώνια! Εἶναι,ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ ὑπόσχεται ἐδῶ ὁ Κύριος νὰ δώσει στοὺς πιστούς Του. Εἶναι ὁ θεϊκὸς πλοῦ­τος ποὺ πλημμυρίζει τὶς ψυχὲς ὅλων, ὅσοι τρέχουν στὴν Πηγὴ τῆς ζωῆς, στὰ ζωο­πάροχα δηλαδὴ μυστήρια της ἁγίας μας Ἐκκλησίας, καὶ ἰδιαιτέρως στὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως καὶ στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

 Κι αὐτὸ τὸ νερὸ μόνο ὁ Χριστός μας τὸ προσφέρει.

         Προσέξαμε ὅμως πῶς τὸ προσφέρει; Δὲν τὸ προσφέρει ἀμέσως — ἀκόμη κι ἂν τοῦ τὸ ζητᾶμε. Ζητάει προηγουμέ­νως νὰ ἔλθουμε σὲ συναίσθηση τῆς κατα­στάσεώς μας, ὅπως ζήτησε καὶ ἀπὸ τὴ Σαμαρείτιδα, λέγοντάς της νὰ φωνάξει τὸν ἄνδρα της. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ καὶ βέβαια εἶναι ἀνάγκη ἰδιαιτέρως νὰ τὸ προσέξουμε. Διότι ἀλλιῶς ὑπάρχει κίνδυ­νος, παραδείγματος χάριν νὰ κοινωνοῦμε καὶ ὅμως νὰ μὴ παίρνουμε Χάρη Θεοῦ, ἀκριβῶς διότι στὴν καρδιά μας δὲν ὑπάρ­χει πνεῦμα μετανοίας καὶ συντριβῆς γιά τὶς ἁμαρτίες μας.

          Ἡ ἀποκάλυψη τῶν μυστικῶν τῆς ζωῆς της συγκλονίζει τὴν ἁμαρτωλὴ γυναίκα τῆς Σαμάρειας. Τώρα μόλις ἀρχίζει νὰ ἀν­τιλαμβάνεται πὼς δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ ἕναν τυχαῖο ἄνθρωπο. Γι' αὐτὸ καὶ λέει: -Κύριε, καταλαβαίνω πὼς ἐσύ εἶσαι προ­φήτης. Πές μου λοιπόν, ποῦ εἶναι σωστὸ νὰ λατρεύει κανεὶς τὸ Θεό, ἐδῶ στὸ ὄρος Γαριζείν, ὅπως τὸν λάτρευαν οἱ πα­τέρες μας ἢ στά Ἱεροσόλυμα, ὅπως λέτε ἐσεῖς οἱ Ἰουδαῖοι; -Γυναίκα, τῆς ἀπαντάει ὁ Κύριος, πίστεψε με ὅτι φτάνει μιὰ νέα ἐποχή, πού οὔτε στὸ ὄρος Γαριζεὶν οὔτε στά Ἱεροσόλυμα θὰ λατρεύετε τὸν οὐράνιο Πατέρα. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν λατρεύουν θὰ πρέπει νὰ τὸ κάνουν αὐτό «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», μὲ ἀφοσίωση ψυχῆς καὶ ἐπί­γνωση τοῦ τί κάνουν. Οἱ μεγάλες αὐτὲς ἀλήθειες φαίνεται νὰ ἐντυπωσιάζουν τὴν καλοδιάθετη Σαμαρείτιδα, ποὺ λέει πρὸς τὸν Κύριο: -Γνωρίζω ὅτι θὰ ἔλθει ὁ Μεσ­σίας, ὁ Χριστός. Ὅταν ἔλθει Ἐκεῖνος, θὰ μᾶς τὰ ἐξηγήσει ὅλα. -«Ἐγὼ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι». Ὁ Μεσσίας ποὺ περιμένεις, τῆς λέ­ει ὁ Κύριος, εἶμαι ἐγώ!

          Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ὁ διάλογος διεκόπηκε, διότι ἔφτασαν ἐν τῷ μεταξὺ οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Καὶ μάλιστα ἔμειναν ἔκπληκτοι, βλέποντάς Τον νὰ ἀναπτύσσει θεολογικὲς ἀλήθειες σὲ μιὰ γυναίκα, πρά­γμα ποὺ οἱ Ραβίνοι ἀπὸ περιφρόνηση ἐπιμελῶς τὸ ἀπέφευγαν. Τί ἔγινε ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Σαμαρείτιδα; Ἰδοὺ ἡ ἔκπληξη! Συνεπαρμένη ἀπὸ τὰ ὅσα εἶχε ἀκούσει, ἄφησε ἐκεῖ τὴ στάμνα της καὶ ἔτρεξε στὴν πόλη διαδίδοντας τὴν εἴδηση ὅτι ἕνας ἐξαίρετος ἄνθρωπος, ποὺ ἤξερε ὅλα τὰ μυστικά της καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ὁ Μεσσίας, βρίσκεται κοντά τους.

          Καὶ ἐνῶ οἱ Μαθητές προσπαθοῦσαν μα­ταίως νὰ πείσουν τὸν Κύριο νὰ φάει, οἱ κάτοι­κοι τῆς πόλεως ἄρχισαν νὰ ἔρχονται πρὸς τὸν Κύριο. Καὶ τόσο ἐνθουσιάστη­καν ἀπὸ τὴν διδασκαλία Του, ὥστε Τὸν παρεκάλεσαν καὶ ἔμεινε στὴν πόλη τους δύο ἡμέρες. Συγκινητική ἡ ὅλη ἱστορία ἀσφαλῶς. Μιὰ λεπτομέρεια μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει.Ἡ Σαμαρείτιδα ἐγκατέλειψε τὴ στάμνα της καὶ ἔτρεξε στὴν πόλη νὰ φέρει τὸ μήνυμα τῆς παρουσίας τοῦ Κυ­ρίου στοὺς συμπολίτες της. Ἐκπληκτικὴ ψυχὴ ἡ Σαμαρείτιδα. Μέθυσε κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυ­ρίου καὶ λησμόνησε τὰ πάντα. Ἄφησε καὶ τὴ στάμνα της ἀκόμη ἐκεῖ στὸ πη­γάδι. Πρὶν καλὰ-καλὰ προλάβει νὰ γίνει μαθήτρια, γίνεται ἱεραπόστολος! Ἅπαξ καί ἔπι­ασε ἡ θεία φωτιὰ μέσα της, ξεχασε τὰ πάντα, καὶ τίποτε πιὰ δὲν μποροῦσε νὰ τὴ συγκρατήσει. Γι' αὐτό καὶ ὁδήγησε καὶ τοὺς συμπατριῶτες της στὸν Κύριο, γι' αὐτό καὶ ἔφτασε ἀργότερα μέχρι καὶ τὴν Ἀφρική καὶ τὴ Ρώμη, ὅπου κήρυττε τὸ Χριστὸ καὶ μαρτύρησε μαζὶ μέ τὶς πέντε ἀδελφές της καὶ τοὺς δυὸ υἱούς της. Δι­ότι ἡ Σαμαρείτιδα δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ γνωστή μας μὲ τὸ νέο της ὄνομα πλέον ἁγία Φωτεινή.

          Ἂς μιμηθοῦμε  τὴν εὐλογημένη αὐτή γυναίκα, ὥστε νὰ ἀφιερώνουμε καὶ ἐμεῖς λίγο χρόνο γιὰ τὸ Χρι­στό. Νὰ μὴ μένουμε ἀδιάφοροι στὸ δράμα τόσων ἀνθρώπων, ποὺ ὑποφέρουν καὶ δυστυχοῦν δίπλα μας ἀναζητώντας λύτρωση, χαρὰ καὶ εὐτυχία.