Κυριακή 7 Μαΐου ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Ἰωάν. ε’ 1-15)

          Ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Κυ­ρίου στὴν ἀρχή τῆς δημοσίας δράσεώς Του περιγράφει τὸ Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα, τή θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἐκπληκτικὸ θαῦμα, ποὺ στά­θηκε ἡ πρώτη ἀφορμὴ τῆς ἐναντίον Του ἀντιδράσεως τῶν Ἰουδαίων.

          Στὴν πύλη τοῦ τείχους τῶν Ἱεροσολύ­μων, ποὺ ὀνομάζεται προβατική (διότι ἀπὸ αὐτήν ἔβαζαν μέσα στὴν πόλη τὰ κοπάδια τῶν προβάτων), ὑπῆρχε μιὰ λι­μνούλα- «κολυμβήθρα» τὴν ἀποκαλεῖ ὁ Εὐ­αγγελιστής - ποὺ τὸ ὄνομά της ἦταν «Βη­θεσδᾶ», δηλαδὴ «οἶκος ἐλέους». Θαυμα­τουργικὴ ἦταν αὐτὴ ἡ λιμνούλα, διότι κατὰ διαστήματα κατέβαινε κάποιος ἄγγε­λος καὶ ἀνατάραζε τὰ νερά της καί  ὁ πρῶτος ἄρρωστος πού προλάβαινε νὰ πέσει μέσα της θεραπευόταν ἀπὸ ὁποια­δήποτε ἀσθένεια ἔπασχε. Ὑπῆρχαν λοιπὸν ἐκεῖ πέντε θολωτὰ ὑπόστεγα, ὅπου πλήθη ἀσ0ενῶν περίμεναν μὲ ἀγω­νία τὴν κίνηση τοῦ νεροῦ.

          Ἀνάμεσα στὰ πλήθη τῶν ἀσθε­νῶν διέκρινε ὁ Κύριος καὶ ἕναν πολὺ βα­σανισμένο ἄνθρωπο. Ἕναν παράλυτο, ποὺ εἶχε 38 ὁλόκληρα χρόνια στὸ κρεβάτι. Τὸν συμπάθησε ὁ Κύριος, γι' αὐτὸ καὶ τὸν ρώτησε: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» Θέ­λεις νὰ γίνεις καλά; -Κύριε, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ παράλυτος, «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», δὲν ἔχω κάποιον ἄνθρωπο νὰ μὲ ρίξει στὸ νερό, ὅταν αὐτὸ ταραχθεῖ. Καὶ ἐνῶ προσπαθῶ νὰ συρθῶ μόνος μου, κάποιος ἄλλος μὲ προλαβαίνει καὶ κατεβαίνει πρῶτος. Γεμά­τος στοργὴ τοῦ λέει τότε ὁ Κύριος:   -Σήκω ἐπάνω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα! Καὶ ἀμέσως ἔγινε καλὰ ὁ ἄρρω­στος καὶ πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ περ­πατοῦσε ἐλεύθερα.

          Τὸ γεγονὸς ἀσφαλῶς εἶναι θαυμαστό. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνο τὸ παράπονο τοῦ παρα­λύτου εἶναι τόσο δραματικό: «Κύριε, ἄν­θρωπον οὐκ ἔχω»! Τόσοι ἄνθρωποι ἦταν δίπλα του, τόσους συγγενεῖς θὰ εἶχε, ἀλλά κανένας δὲν τὸν βοηθοῦσε στὴ δο­κιμασία του.

          «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»! Παράπονο, ποὺ ἀκούγεται ἀπὸ ἀναρί­θμητα στόματα καὶ στὴν ἐποχή μας. Τί ἐποχὴ ἀλήθεια! Γεμάτη ἀντιφάσεις. Λόγια ὄμορφα γιὰ κοινωνικὴ μέριμνα καὶ φρον­τίδα ἀπὸ τὴ μιὰ καὶ πλήρης ἀδιαφορία συγχρόνως γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ὑποφέ­ρει δίπλα μας. Δίπλα μας! Ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Διότι χρήματα σὲ ἐράνους, ἀκόμη καὶ γιὰ μακρινοὺς τόπους, ὅλοι δί­νουμε. Ἀλλὰ πολλοὶ δὲν ἁπλώνουμε χέρι βοηθείας σ' αὐτούς ποὺ ὑποφέρουν δί­πλα μας, στὴ γειτονιά μας, συχνὰ ἀκόμη καὶ μέσα στὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας! Ὄχι λοι­πὸν χρήματα μόνο. Δὲν φτάνει. Καὶ ὁ παράλυτος δὲν εἶπε «χρήματα οὐκ ἔχω», ἄλλα τί; «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἄνθρωπον!

          Πόσοι ἀλήθεια ἀσθενεῖς σὲ νοσοκομεῖα ἢ σὲ ἱδρύματα ἀναζητοῦν κάποιον ἄνθρωπο. Ὄχι ἁπλῶς τὸν ἐπαγγελμα­τία ὑπάλληλο, ἀλλά μιὰ ὕπαρξη ποὺ θὰ σκύψει ἐπάνω τους μὲ χαμόγελο, στοργή, ἐνδιαφέρον καὶ ἄδολη ἀγάπη. Ἕναν ἄνθρωπο, ὄχι μιὰ μηχανή!

          Αὐτὸ τὸ θέμα, ἀδελφοί, πρέπει ὅλους σοβαρὰ νὰ μᾶς ἀπασχολήσει. Ἀσφαλῶς ὅλοι ἔχουμε τὶς δουλειές μας, τὶς ὑποχρε­ώσεις μας, τὶς οἰκογένειές μας. Καὶ ἀσφα­λῶς δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ καθένας μας νὰ ἐπαρκέσει σὲ ὅλα. Σύμφωνοι. Ὅμως, ὅταν δοκιμάζεται κάποια ψυχὴ δίπλα μας, δὲν εἶναι τόσο ἀκατόρθωτο νὰ δείξουμε σ' αὐ­τὴν τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν ἀγάπη μας. Καὶ ἂν χρειαστεῖ νὰ διαθέσουμε χρόνο καὶ χρήματα καὶ κόπο πολύ, ἂς μὴ διστά­σουμε νὰ τὸ κάνουμε. Διότι αὐτὴ τὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης δὲν τὴν κάνουμε  μόνο στὸ συγκεκριμένο ἄνθρωπο, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸ Χριστό μας!

          Ἡ ὑπόθεση τῆς θεραπείας τοῦ παραλύ­του στὴ συνέχεια εἶχε παράδοξη ἐξέλιξη. Μό­λις ὁ ἄνθρωπος σηκώθηκε καὶ πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ βάδισε, ὅπως τοῦ πα­ρήγγειλε ὁ Κύριος, βρέθηκε πρὸ ἐκπλή­ξεων. Διότι ἦταν Σάββατο ἐκείνη ἡ ἡμέρα καὶ οἱ στενόμυαλοι καὶ κακόψυχοι Ἑβραῖοι ἄρχισαν νὰ τὸν ἀποπαίρνουν, διότι σηκώ­νοντας τὸ κρεβάτι του, παραβίαζε δῆθεν τὴν ἐντολὴ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, ποὺ εἶχε νομοθετήσει ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρω­πος τὰ ἔχασε ἀπὸ τὴν κακία τους. Τόσα χρόνια τὸν εἶχαν ἀφήσει ἀβοήθητο, παρα­βαίνοντας τὴν πιὸ μεγάλη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔλεγε «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», καὶ τώρα, ἀντὶ νὰ χα­ροῦν γιὰ τὴ θεραπεία του, ἄρχισαν νὰ τὸν κατηγοροῦν ὅτι παραβαίνει τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ! Τοὺς ἀπάντησε λοιπὸν ὅτι ση­κώνει αὐτή τὴν ἡμέρα τὸ κρεβάτι του κατ' ἐντολήν ἐκείνου ὁ ὁποῖος τὸν θερά­πευσε.- Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς πού σοῦ ἔδωσε τέτοια ἐντολή, τὸν ρωτοῦν. Ἀλλὰ ὁ παράλυτος δὲν γνώριζε ποιὸς εἶναι, δι­ότι ὁ Κύριος, γιὰ νὰ ἀποφύγει  τὸ θαυμασμὸ τῶν ἀνθρώπων, εἶχε ἐξαφανιστεῖ ἀνάμεσα στὰ πλήθη ποὺ ἦταν ἐκεῖ.

         Πέρασε κάποιο χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τότε, καὶ νὰ ποὺ κάποια ἡμέρα ὁ Κύριος συνάντησε τὸν παράλυτο στὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Καί τότε τοῦ εἶπε:       -Κοίταξε, ἔγινες καλά. Πρόσεξε ὅμως νὰ μὴν ἁμαρ­τάνεις πλέον, γιὰ νὰ μὴν πάθεις κάτι χει­ρότερο ἀπὸ τὴν παραλυσία πού σοῦ συν­έβη. Τότε ὁ παράλυτος ἀναγνώρισε τὸν εὐεργέτη του καὶ διακήρυξε καὶ στοὺς Ἑβραίους ἄρ­χοντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι αὐτός ποὺ τὸν ἔκανε καλά.

          Διδακτικότατο εἶναι τό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα. Ἰδιαιτέ­ρως ὅμως κάνει ἐντύπωση ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Κυρίου μας. Ἔκανε τὸ θαῦμα καὶ ἀμέ­σως ἐξαφανίστηκε μέσα στὸ πλῆθος, γιὰ νὰ μὴν ἀκούσει εὐχαριστίες καὶ ἐπαίνους. Ἤθελε μὲ τὸν τρόπο αὐτό νὰ διδάξει καὶ ὅλους ἐμᾶς πόσο καταστροφικὸ πράγμα εἶναι τὸ νὰ θέλουμε νὰ μᾶς ἐπαινοῦν καὶ νὰ μᾶς θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ κά­ποιο καλὸ ποὺ κάναμε.

          Καταστροφικὸ πράγματι. Αὐτή εἶναι ἡ λεγόμενη κενοδοξία. Ἡ  φρικτὴ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, ποὺ σκορπίζει σὲ μιὰ στιγμὴ ὅλους τούς κόπους τοῦ ἀν­θρώπου. Εἶναι θηρίο «παμφάγο». Τρώει καὶ ἐξαφανίζει τὰ πάν­τα, ὅλες τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀνθρώπου.

          Ὑπάρχουν ἀρκετοὶ ἄνθρωποι ποὺ δείχνουν ἀγάπη. Τρέχουν, φροντίζουν ἀρρώ­στους, ἡλικιωμένους ἀνήμπορους ἀνθρώ­πους, ἐγκαταλελειμμένα καὶ ἀπροστάτευτα παιδιά. Ἀσφαλῶς γιά ὅλα αὐτά εἶναι ἀξιέπαινοι. Ὅμως μερικοὶ τὸ καλὸ ποὺ κάνουν δὲν τὸ κρατοῦν κρυφό. Δὲν φροντίζουν νὰ ἀποφύγουν τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τούς ἐπιδιώκουν καὶ εὐχαρι­στιοῦνται μ’αὐτούς. Φοβερὸ πράγμα! Προσφέρουν δωρεὰν στὸν διάβολο ὅλους τούς κόπους τους! Διότι τελικὰ ἡ κενοδοξία ἐκεῖ καταλήγει, νὰ εἶναι λατρεία τοῦ δια­βόλου». Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Κενόδοξος ἐστίν εἰδωλολάτρης πι­στός». Ὁ κενόδοξος, λέει, εἶναι φαινομε­νικὰ μὲν πιστὸς Χριστιανός, στὴν οὐσία ὅμως εἰδωλολάτρης!

          Νὰ παρακαλέσουμε, ἀδελφοί, τὸν Κύριο νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπ' αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ ἀσθένεια τῆς κενοδοξίας καί νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας. Ἀγάπης  ἀληθινῆς, ἄδολης καὶ ἀφανοῦς. Νὰ μὴν προ-σφέρεται σὰν βέβηλη θυσία στὸν ἐγωισμό μας, ἀλλά νὰ εἶναι ὁλοκαύτωμα ἀψεγάδια­στο, ἀφιερωμένο ἐξ ὁλοκλήρου στό Θεό τῆς ἀγάπης.