Κυριακή 23 Ἀπριλίου (ΘΩΜΑ) (Ἰωαν. κ΄ 19-31)

Τό σκοτάδι τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς σκέπαζε ἀκόμη βαρύ τίς ψυχές τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Μέσα ὅμως στήν καταθλιπτική καί σκοτεινή αὐτή ἀτμόσφαιρα εἶχαν φανεῖ ἤδη κάποιες ἀκτίνες φωτός. Οἱ μαθητές δέν τολμοῦσαν ἀκόμη νά πιστέψουν στό μήνυμα τῶν Μυροφόρων γυναικῶν καί ἔμεναν κλεισμένοι στό ὑπερῶον τῆς Ἱερουσαλήμ "διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων" .

Ἦταν βράδυ τῆς "μιᾶς τῶν Σαββάτων", τῆς πρώτης ἡμέρας μετά τό Σάββατο, τό βράδυ δηλαδή τῆς δικῆς μας Κυριακῆς, ὅταν «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» φανερώθηκε ξαφνικά ὁ Κύριος καί στάθηκε στό μέσον τοῦ κύκλου τῶν μαθητῶν Του καί τούς εἶπε "εἰρήνη ὑμῖν". Ἡ κατάπληξή τους ἦταν ἀπερίγραπτη, τόσο πού ὁ Κύριος, γιά νά διαλύσει τίς ἀνησυχίες τους, τούς ἔδειξε τά πληγωμένα χέρια καί πόδια Του, ὥστε νά μή τούς μείνει καμία ἀμφιβολία ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ἀναστημένος καί ὅτι δέν τούς γελοῦν τά μάτια τους, οὔτε βλέπουν κάποιο φάντασμα.

Μεγάλη ἡ χαρά τῶν μαθητῶν! Ἀκόμη μεγαλύτερη ἡ συγκίνησή τους. Ἀλλά ὁ Κύριος καί πάλι τούς καθησυχάζει. «Εἰρήνη ὑμῖν», τούς λέει. Εἰρηνεύσατε. Ἡσυχάστε. Μή ταράζεστε. Ὅπως μέ ἔστειλε ὁ Πατήρ μου στόν κόσμο, ἔτσι καί ἐγώ ἀποστέλλω ἐσᾶς. Καί φυσώντας στά πρόσωπά τους, συμπλήρωσε: «Λάβετε Πνεῦμα  Ἅγιον». Σᾶς δίνω τήν ἐξουσία νά συγ­χωρεῖτε τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Ὅ­σων ἀνθρώπων τίς ἁμαρτίες συγχωρεῖτε, θά συγχω­ρηθοῦν· ὅσων δέν τίς συγχωρεῖτε — λόγῳ τῆς ἀμετανοησίας τους — θά μείνουν ἀσυγχώρητες.

Δέος, κατάπληξη, χαρά, θαυμασμός! Οἱ καρδιές τῶν μαθητῶν κινδυνεύουν νά σπάσουν. Ὁ Κύριος φεύγει, ἐκεῖνοι πε­τοῦν ἀπό τή χαρά τους. Ἕνας ὅμως...ὀ Θωμᾶς εἶναι ἀκόμη βυθισμένος στό πένθος. Ἀπουσίαζε τήν ὥρα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Κυρίου. Ὅμως ἡ χαρά καί ἡ συγκίνηση καί ἡ ἐπίμονη βεβαίωση τῶν ἄλλων μαθητῶν θά ἔπρεπε νά τόν πείσουν.

Νά τόν πείσουν; Ὄχι καί νά τόν πείσουν! Ὁ Θωμᾶς δέν πείθεται ἔτσι. Θέλει ξεκάθα­ρες ἀποδείξεις. Θέλει νά δεῖ μέ τά μάτια του, νά βάλει τό δάκτυλό του «εἰς τόν τύ­πον τῶν ἥλων», στά σημάδια τῶν καρφιῶν, νά ψηλαφήσει μέ τά χέρια του τή λογχι­σμένη πλευρά τοῦ Κυρίου. Διαφορετικά-τό δηλώνει εὐθέως-«οὐ μή πιστεύσω»!

Ἦταν ἡ ὀγδόη ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάστα­ση. Οἱ μαθητές συγκεντρωμένοι καί πάλι ἐκεῖ. Αὐτή ὅμως τή φορά εἶναι καί ὁ Θωμᾶς μαζί τους. Οἱ πόρτες καί τώρα κλει­στές... καί ξαφνικά ἰδού καί πάλι ὁ Κύριος μαζί τους. «Εἰρήνη ὑμῖν»! Καί ἀπευθυνόμενος πρός τό Θωμᾶ τοῦ λέει: Ἔλα, Θωμᾶ! Φέρε τόν δά­κτυλόν σου «εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων», βά­λε τό χέρι σου στήν πλευρά μου, «καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός».

Πιστός! Καί ὁ ἔκθαμβος Θωμᾶς, ὁ δύσπι­στος καί μελαγχολικός μαθητής, ἐκρήγνυ­ται. Καί προβαίνει αὐτός πρῶτος στή θαυμαστή ὁμολογία: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»! Γιά πρώτη φορά ἔχουμε μία τόσο κρυστάλλινη ἀναγνώριση τῆς ἀλήθειας ὅτι ὁ Κύριος δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας μεγάλος Προφήτης ἤ ὁ κατ' ἐξοχήν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ὁ Μεσσίας, ἀλλά ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός! «Αὕτη ἡ χάρις Θωμᾷ ἐδόθη», αὐτή ἡ ἐξαίρετη χάρη μιᾶς τόσο θαυμαστῆς ὁμολογίας δόθηκε στό Θωμᾶ. Γι’ αὐτό τό λόγο οἱ ὑμνο­γράφοι ἀναφωνοῦν: «Ὦ καλή ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ»! «Ἀπιστία πίστιν βεβαίαν ἐγέννη­σεν»!

Ὁ Κύριος ὡστόσο δέν παραλείπει νά ἐλέγξει τό Θωμᾶ. Πίστεψες, τοῦ λέει, διότι μέ εἶδες. Μακάριοι ὅμως θά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά πιστέψουν χωρίς νά μέ ἔχουν δεῖ μέ τά μάτια τους. Ὅλοι δη­λαδή οἱ πιστοί ὅλων τῶν μετέπειτα αἰώνων καί γενεῶν.

Ὁ μαθητής ἀπιστεῖ, ἀλλ' ὁ Κύριος δέν ἀγανακτεῖ! Συγκαταβαίνει στήν ἀδυναμία του καί τοῦ φανερώνει τόν ἑαυτό Του τό­σο ἁπτά, ὥστε νά Τόν ψηλαφήσει μέ τά χέρια του, γιά νά μή τοῦ μείνει καμία ἀμφιβολία.

Ὁ Θεός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ἀπιστία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός ἐμποδίζεται μόνο ἀπό τήν ἐσωτερική διάθεση τῆς ψυχῆς, ἀπό τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας στήν ἀναζή­τησή της. Ὅταν ὁ Θεός διακρίνει εἰλικρινῆ ἀναζήτηση, σπεύδει νά συναντήσει τόν ἄν­θρωπο, νά τοῦ φανερώσει τόν ἑαυτό Του, νά τοῦ παράσχει τίς ἀποδείξεις πού ἔχει ἀνάγκη. Ὁ Θωμᾶς ὀλιγοπιστεῖ, ἀλλά μέ διάθεση εἰλικρινῆ. Αὐτό εἶναι ἑπομέ­νως τελικά τό ζητούμενο, ἡ εἰλικρινής διάθεση, ἡ γνήσια ἀναζήτηση. Καί τότε ὁ Θεός συγκαταβαίνει. Πλησιάζει τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἀποκαλύπτεται. Καί ἡ εἰλικρινής ψυχή ξεσπᾶ στή φλογερή καί θριαμβική ὁμολογία τῆς ἐμπειρίας της: « Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου, δόξα σοι!»