ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2017 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΡΑΜΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΥ

Π  Α  Σ  Χ  Α  Λ  Ι  Ο  Σ

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ΕΤΟΥΣ  2017

Π Α Υ Λ Ο Σ

          Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

          τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

«Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει,

θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9).

          Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία νά γιορτάσουμε τήν καθαρή νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο πού εἶναι νίκη ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος.

          Ἀπό τή μάχη πού ἔδωσε ὁ Χριστός καί κατατρόπωσε τούς ἀδυσώπητους ἐχθρούς τοῦ ἀνθρώπου, δέν καρπώθηκε τίποτε. Δέν εἶχε ἀνάγκη ἀπό τά λάφυρα. Πολέμησε γιά μᾶς καί μᾶς πρόσφερε τούς καρπούς της. Στόν καθένα μας. Ὄλβιος ὁ τάφος ἀπό τόν ὁποῖο ξεπήδησε ὁ ποταμός τῆς ἀθανασίας γιά τούς ἀνθρώπους. 

          Ὁ τάφος, ὁ κάθε τάφος ἐκείνων πού πιστεύουν σ’ Αὐτόν δέν εἶναι σκοτεινός γιατί τόν φώτισε ὁ Χριστός. Δέν εἶναι τό τέρμα μιᾶς πορείας, ἀλλά ἡ ἀρχή. Εἶναι ἡ πύλη πρός τήν αἰώνια πατρίδα. Αὐτό, τό τονίζει ἡ ὑμνολογία τῆς Ἀναστάσεως ὡς ἑξῆς  :  «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν,  ἅδου τήν καθαίρεσιν ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν ̇». Ὁ κανόνας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους πού γεννήθηκαν αὐτός εἶναι. Νά μποῦν στόν τάφο ̇ «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γέν. 3,19).

          Ὅσοι ὅμως οἰκειοποιηθοῦν τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ θά καρπωθοῦν καί τή νίκη Του. 

          Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν εἶναι θεμελιῶδες δόγμα πίστεως γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία  : «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».

          Σήμερα νεκρώνεται ὁ θάνατος. Καταργεῖται δηλαδή ὁ θεμελιώδης νόμος τοῦ κόσμου μας.

          Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε πώς τό βάπτισμα πού λάβαμε σημαίνει τή συμμετοχή μας στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως ὁ Θεός μέ τή δύναμή Του ἀνέστησε τόν Χριστό ἀπό τούς νεκρούς, καί μεῖς μποροῦμε νά συμμετάσχουμε στήν ἀνάστασή Του : «εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα ̇» (Ρωμ. 6,5). Ἡ συμμετοχή αὐτή ἀναδομεῖ πλήρως τόν ἄνθρωπο.

          Ἡ βαπτισματική τριττή κατάδυση εἶναι συμμετοχή στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός πού βγαίνει ἀπό τό νερό, δέν εἶναι αὐτός πού ἦταν ὅταν μπῆκε μέσα. Μέ τήν κατάδυση πέθανε. Μέ τήν ἀνάδυση γεννήθηκε κάποιος ἄλλος. Ὁ βαπτιζόμενος δέν ταυτίζεται μέ αὐτόν πού πέθανε, γιατί τό βάπτισμα εἶναι μαρτυρία τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Ἐξάλειψη τῆς θεληματικῆς ἀτίμωσης τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο μέ τήν θεληματική συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στόν θάνατο καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποχωρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοθεοποίησής του ̇  «... τήν ἡμέρα, πού θά φᾶτε ἀπ’ αὐτόν (τόν καρπό) θά ἀνοιχτοῦν τά μάτια σας καί θά εἶστε σάν Θεοί» (Γέν. 3,5).

          Εἶναι πλέον ὁ ἄνθρωπος ἐλεύθερος ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο.

          Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ καταλύει τήν πτώση. 

          Ὁ βαπτιζόμενος χάνεται μέσα στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, καταπίνεται ἀπό τήν ἀξίωση αὐτή τοῦ Θεοῦ «ὅ δέ ζῇ, ζῇ τῷ Θεῷ» (Ρωμ. 6,10). Εἶναι ἐλεύθερος ἀπό τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας, δέν προσδιορίζεται ἀπ’ αὐτή καί καθιστᾶ τόν Ἀδάμ, δηλαδή τόν ἄνθρωπο τόν ἀποκομμένο ἀπό τόν Θεό, παρελθόν.

          Ἡ κατάργηση τῶν ἀνθρώπινων δυνατοτήτων πού συντελεῖται μέ τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ κατάργηση τῆς δυνατότητας τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς προκαλεῖ νά ἀποτολμήσουμε τό τόλμημα τῆς πίστης. Μᾶς προκαλεῖ ἡ πίστη αὐτή νά γνωρίσουμε τόν καινούργιο ἄνθρωπο, ἤ μᾶλλον νά ἀναγνωρισθοῦμε ἀπό τόν Θεό ὡς δική Του μερίδα. 

          Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀφοῦ ἐσύ ὁ πιστός συναπέθανες μέ τόν Χριστό ὡς πρός τήν ἁμαρτία, πρέπει νά παραμείνεις νεκρός ἀπέναντί της. Ἀφοῦ συναναστήθηκες στή ζωή γιά τόν Θεό καί ζεῖς μέσα σ’ αὐτήν τήν καινούργια πραγματικότητα, τοποθετήθηκες μέσα στήν ἐλευθερία. Ἡ δύναμη τῆς ἀνάστασης εἶναι τό κλειδί πού σοῦ ἀνοίγει τήν πόρτα, εἶναι τό βῆμα πέρα ἀπό τό κατώφλι, ὥστε πιστεύοντας στή δύναμη, ἤ μᾶλλον στό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, νά νικᾶς τήν ἁμαρτία πού ἔχει ριζώσει τόσο βαθιά στή φύση μας, πού φαίνεται πιά φυσική. Ἡ ἄρνηση τῆς ἁμαρτίας ἔχει φτάσει νά εἶναι ἄρνηση τῆς φύσεώς μας. Καί ἡ ἄρνηση αὐτή δέν εἶναι παρά ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τόν αἰώνιο θάνατο, πού ἔχει κυριέψει τήν ψυχή μας, τόν ἔχουμε κάνει ζωή. Καί αὐτή ζητάει τήν τροφή της, τήν ἁμαρτία. Μέ τέτοια τροφή ὁ αἰώνιος θάνατος διατηρεῖ τήν κυριαρχία του πάνω στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ πεσμένος ἄνθρωπος τή διατήρηση τῆς κυριαρχίας τοῦ θανάτου πάνω του τήν θεωρεῖ πρόοδο τῆς ζωῆς. Ἔτσι, βαριά ἄρρωστος, ὑποκύπτει στή βίαιη ἀπαίτηση τῆς ἀρρώστιάς του καί ζητᾶ τροφή πού τήν συντηρεῖ καί μάλιστα θεωρεῖ τήν τροφή αὐτή ἀπαραίτητη καί ἀπολαυστική. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει : «Τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 6,23), δηλαδή ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος, ἐνῷ τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνια διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας.

          Ἀδελφοί μου.

          Ἡ πίστη μας στό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως εἶναι καθοριστική γιά τό πέρασμά μας ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, γιά τόν καθένα μας. Γι’ αὐτό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ συνιστᾶ τήν ἀπόλυτη ταραχή, ἐπίθεση καί κλονισμό στόν ἄνθρωπο. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀνοησία ἀπό τό νά κάνει κανείς τό Εὐαγγέλιο θρησκεία, μία δηλαδή ἀνθρώπινη δυνατότητα ἤ ἐπιλογή πλάϊ σέ ἄλλες. 

          Γι’ αὐτό μᾶς προτρέπει τήν ἀποψινή νύχτα ὁ ὑμνογράφος νά καθαρίσουμε τή διάνοιά μας ὥστε νά κατανοήσουμε τό μέγεθος τῆς χάρης καί τῆς δωρεᾶς. «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, ... ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν,ἐπινίκιον ἄδοντας». ΑΜΗΝ. 

Μετά τῶν Πασχαλίων Πατρικῶν ἡμῶν εὐχῶν

διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον

εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ