Κυριακή 9 Ἀπριλίου (ΒΑΪΩΝ) (Ἰωαν. ιβ΄ 1-18)

Λίγο μόλις διάστημα πρίν ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαῒων ὁ Κύριος  εἶχε κάνει στή μικρή πόλη Βηθανία τό  μέγιστο ὅλων τῶν θαυμάτων Του, τήν ἀνάσταση τοῦ φίλου του Λαζάρου, τέσσερις ὁλόκληρες ἡμέρες μετά τήν ταφή του. Τώρα, καθώς πλησιάζει ἡ μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα, ὁ Κύριος ἀρχίζει νά βαδίζει πρός τήν Ἱερουσαλήμ, καί ἕξι ἡμέρες πρό τῆς ἑορτῆς ἔφτασε καί πάλι στή Βηθα­νία. Ἐκεῖ οἱ συγγενεῖς τοῦ Λαζάρου γεμάτοι εὐγνωμοσύνη Τοῦ ἑτοίμασαν τραπέζι, στό ὁποῖο συμμετεῖχε καί ὁ Λάζαρος, ἐνῶ ἡ Μάρθα εἶχε ὅλη τή φροντίδα τῆς ἑτοιμασίας του. Τήν ἴδια ὥρα ἡ ἀδελφή της ἡ Μαρία ἔδειχνε τό ξεχείλισμα τῆς εὐγνωμοσύνης της μέ ἄλλο τρόπο. Ἀγό­ρασε μία λίτρα (325 περίπου γραμμάρια) ἀπό ἕνα πανάκριβο ἁγνό μύρο, φτιαγμένο ἀπό τό φυτό Νάρδος  καί μέ αὐτό ἄλειψε τά πόδια τοῦ Κυρίου καί μέ πολλή ταπείνωση τά σκούπισε κατόπιν μέ τά μαλλιά της, ἐνῶ ὅλο τό σπίτι γέμιζε ἀπό τήν εὐωδία τοῦ μύρου.

          Ἀλλά τί περίεργο! Ἡ συγκινητική αὐτή πράξη τῆς Μαρίας, πού συγκίνησε ὅλους, δυσαρέ­στησε τόν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἐπικρίνοντάς την εἶπε: -Γιατί νά μή πουληθεῖ αὐτό τό μύρο γιά 300 δηνάρια; Δέν ἐνδιέφεραν ἀσφαλῶς τόν προδότη οἱ φτω­χοί, ἀλλά ἤθελε νά ἁρπάξει ὁ ἴδιος αὐτά τά χρήματα, ὅπως ἔκλεβε καί ἄλλα ἀπό τό κοινό ταμεῖο, πού τό εἶχαν ἀναθέσει σ’ἐκεῖνον. Γι' αὐτό καί ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: -Ἄφησε τή Μαρία ἥσυχη. Μέ τήν πράξη της αὐτή οὐσιαστικά δέν ἔκανε τί­ποτε ἄλλο ἀπό τό νά ἑτοιμάσει τό σῶμα μου γιά τήν ταφή. Τούς φτωχούς θά τούς ἔχετε πάντοτε μαζί σας, ἐμένα ὅμως ὄχι, διότι σέ λίγες ἡμέρες θά πεθάνω.

Οὐσιαστικά μέ τά λόγια του αὐτά ὁ Κύριος ἀνοίγει ἐδῶ ἕνα παραθυράκι, γιά νά δοῦμε λίγο τό ἐσωτε­ρικό Του. Νά δοῦμε πώς ἡ ψυχή Του εἶναι στραμμένη διαρκῶς πρός τά πάθη, τό θάνατο καί τήν ταφή Του. Ὅλη ἡ ὕπαρξή Του εἶναι πλημ­μυρισμένη ἀπό αὐτά!  Αὐτό πάλι σημαίνει πώς τό Πάθος δέν ἦταν ὑπόθεση δύο ἡμερῶν γιά τόν Κύριο.Τό Πάθος συνεῖχε διαρκῶς τήν ἁγία ψυχή Του. Χωρίς ὑπερβολή μποροῦμε νά ποῦμε πώς ὁλόκληρη ἡ ζωή Του ἦταν μία συνεχής βίωση τοῦ Πάθους Του. Γι' αὐτό καί ἀκόμη καί ἄσχετες ἐνέργειες, ὅπως αὐτή τῆς Μαρίας, Ἐκεῖνος τίς συνέδεε μέ τό Πά­θος, πού Τόν εἶχε ἀπορροφήσει! Σκεφτόταν τό βάρος τῶν ἁμαρτημάτων τοῦ κόσμου, πού ἐπρόκειτο νά τά σηκώσει ὁ ἴδιος. Αἰσθανόταν ὅμως καί ἁγία χαρά γιά τήν λύτρωση πού κατ' αὐτόν τόν τρόπο θά χάριζε στούς πι­στούς Του..

 Ἄς μᾶς συγκινήσει, ἀδελφοί μου, αὐτό. Καί ἄς γίνει καί γιά τόν κα­θένα μας τό σωτήριο Πάθος τοῦ Κυρίου ὄχι ὑπόθεση λίγων ὡρῶν ἤ μιᾶς ἡμέρας ἤ ἔστω τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἀλλά ἀκριβῶς τό γεγονός! Αὐτό δηλαδή, πού θά δεσπόζει στό ἐσωτερικό μας καί γύρω ἀπό τό ὁποῖο θά περιστρέφεται ὅλη ἡ ζωή μας.

Ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Κύριος βρίσκεται στή Βηθανία διαδόθηκε σάν ἀστραπή καί κό­σμος πολύς ἄρχισε νά συγκεντρώνεται ἐκεῖ. Αὐτό ὅμως ἐξερέθισε τούς ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, πού σκέφτηκαν νά σκο­τώσουν ὄχι μόνο τόν Κύριο ἀλλά καί τό Λάζαρο, πού γινόταν ἀφορμή νά πι­στεύουν πολλοί στόν Ἰησοῦ.

Τήν ἄλλη  ἡμέρα, ὅταν ὁ Κύριος ξεκίνησε γιά τά Ἱεροσόλυμα, ὁ ἐνθουσια­σμός τοῦ λαοῦ ὑπήρξε ἀπερίγραπτος. Ἔκοβαν ὅλοι κλαδιά ἀπό φοίνικες καί ἔτρεχαν νά Τόν προϋπαντήσουν φωνάζον­τας: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Τόν ὑποδέχονταν σάν βασιλέα, Ἐκεῖνος ὅμως ἔφτασε στήν πόλη «καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου», ὅπως ἀκριβῶς τό εἶχε προ­είπει ὁ προφήτης Ζαχαρίας γράφοντας: «Μή φοβᾶσαι Ἱερουσαλήμ, κόρη τοῦ ὄ­ρους Σιών· νά ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται ὄχι σάν τύραννος, ἀλλά πρᾶος καί ταπεινός, καθισμένος ἐπάνω σέ γαϊδουράκι». Ἐκπλη­κτική προφητεία, πού οἱ μαθητές δέν συνειδητοποίησαν ὅτι ἐπραγματοποιεῖτο ἐκείνη τήν ὥρα. Ἀργότερα, μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, φωτισμένοι ἀπό το Ἅγιο Πνεῦμα κατάλαβαν ὅτι ὄντως εἶχε πραγματοποιηθεῖ μέ αὐτόν τόν τρόπο.

Ἐν τῷ μεταξύ ὁ ἐνθουσια^­σμός τοῦ πλήθους μεγάλωνε, καθώς οἱ αὐτόπτες μάρτυρες βεβαίωναν τήν ἀλήθεια περί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρο, καί αὐτός ὁ αὐξανόμενος ἐνθουσιασμός ἦταν πού συνετέλεσε νά γίνει μιά τόσο θριαμβευτική ὑποδοχή στόν Κύριο. Τί ὑποδοχή! Oἱ Ἑβραῖοι νόμιζαν πώς ὁ Κύριος θά γίνει βασιλιάς τοῦ ἔθνους τους, θά συντρίψει τούς Ρωμαίους καί θά κατακτήσει ὅλη τή γῆ. Πόσο μα­κριά Του βρίσκονταν! Τούς ἦταν ἀδύνατο νά δεχθοῦν ὅτι ἡ βασιλεία Του ἦταν βασι­λεία πνευματική καί ἑπομένως αἰώνια!

Ἀλλά καί ἐμεῖς τό ἔχουμε ἄραγε συνει­δητοποιήσει τί σημαίνει βασιλεία τοῦ Κυρίου; Βεβαίως ὅλοι μας καταλαβαί­νουμε καί δεχόμαστε πώς ὁ Κύριός μας δέν εἶναι ἐπίγειος βασιλιάς. Κα­ταλαβαίνουμε ὅμως τί βασιλιάς εἶναι; Ὅτι δηλαδή θέλει νά ἐξουσιάζει ὄχι χῶρες καί ἄβουλα πλήθη, ἀλλά τίς καρδιές τῶν ὑπη­κόων Του; Καί θέλει νά τίς ἐξουσιάζει ὄχι βέβαια γιά νά τίς καταπιέζει, ἀλλά γιά νά τίς πλημμυρίζει μέ τά οὐράνια δῶρα Του.

Κάτι παραπάνω ἀκόμη! Ὁ Κύριος θέλει νά ἐξουσιάζει τίς καρδιές μας, γιά νά μᾶς ἑτοιμάζει νά μετάσχουμε στήν αἰώνια Βα­σιλεία Του. Διότι δέν πρέπει νά ξε­χνᾶμε ποτέ ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί ὁ Κύριος τῶν κυρι­ευόντων, καί θά ἔλθει κάποια ἡμέρα, ἡ μία καί μοναδική ἐκείνη ἡμέρα τῆς Δευτέ­ρας Του Παρουσίας, πού ἡ Βασιλεία Του θά ἐμφανισθεῖ μέ ἐκτυφλωτική δόξα καί μοναδική λαμπρότητα.

Καθώς, λοιπόν, θά ἀντικρύσουμε αὐτές τίς ἡμέρες, ἀδελφοί, τόν Κύριο πορευόμε­νο πρός τό Πάθος, ἀνερχόμενον ἐπί τοῦ Σταυροῦ, συντρίβοντα τό θάνατο, συγ­χρόνως ἄς ἀτενίζουμε καί τό ἔνδοξο τέρμα! Τή μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα τῆς Πα­ρουσίας Του, πρός τήν ὁποία ὀφείλουμε νά κατευθυνόμαστε ἀγωνιζόμενοι κατά τῆς ἁμαρτίας καί ψάλλοντας ὁλοψύχως: Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος Βασιλεύς καί Κύ­ριος τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἀμήν.