Κυριακή 2 Απριλίου (Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) (Μάρκ. ι΄ 32-45)

Ὁ Κύριος πορεύεται πρός τήν Ἱερουσαλήμ. Ἡ κρίσιμη ὥρα πλησιάζει. Τό ἐπικείμενο Πάθος τόν συνέχει. Ἀντί ὅμως νά Τόν καταβάλει, Τόν κάνει νά ἐπιταχύνει τό βῆμα Του σπεύδοντας πρός αὐτό. Οἱ μαθητές Του τόν ἀκολουθοῦν μέ θάμβος καί φόβο.

Ὁ Κύριος ἀνακόπτει σέ μιά στιγμή τόν γρήγορο βηματισμό Του καί παίρνοντας ἰδιατέρως τούς δώδεκα μαθητές Του τούς προλέγει τά ὅσα πρόκειται νά Τοῦ συμβοῦν. Ὅτι δηλαδή τώρα πού θά φτάσουν στά Ἱεροσόλυμα, θά παραδοθεῖ ὁ ἴδιος στά χέρια τῶν ἀρχιερέων καί τῶν γραμματέων, πού θά Τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά Τόν παραδώσουν στούς Ρωμαίους στρατιῶτες. Καί αὐτοί θά Τόν περιγελάσουν καί θά Τόν μαστιγώσουν καί θά Τόν φτύσουν καί θά Τόν θανατώσουν. Ἀλλά Ἐκεῖνος τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τό θάνατό Του θά ἀναστηθεῖ.

Ὅμως οἱ μαθητές φαίνεται νά κινοῦνται σέ ἄλλο κόσμο. Ἐνῶ ὁ Κύριος τούς μιλάει γιά Πάθος καί θάνατο, ἐκεῖνοι ὀνειρεύονται τιμές καί δόξες. Ὀνειρεύονται μόνο; Δύο ἀπό αὐτούς Τοῦ τό ζητοῦν κιόλας. Ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἰάκωβος Τόν πλησιάζουν καί Τόν παρακαλοῦν νά τούς βάλει δεξιά Του καί ἀριστερά Του, μόλις ἀνεβεῖ στό θρόνο τῆς Βασιλείας Του στήν Ἱερουσαλήμ - ἔτσι νόμιζαν.

 «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», τούς λέει ὁ Κύριος. Δέν γνωρίζετε τί ζητᾶτε. Μπορεῖτε νά πιεῖτε «τό ποτήριον» πού θά πιῶ ἐγώ καί νά βαπτισθεῖτε τό βάπτισμα πού θά βαπτισθῶ ἐγώ; Μποροῦμε, ἀπαντοῦν καί οἱ δύο, χωρίς νά ἔχουν ἀντιληφθεῖ τί σήμαιναν αὐτά τά λόγια. Καί ὁ Κύριος: -Τό μέν «ποτήριον» τοῦ μαρτυρίου πού πίνω τώρα ἐγώ, θά τό πιεῖτε ἀργότερα καί ἐσεῖς. Καί τό βάπτισμα τῶν παθημάτων στό ὁποῖο βαπτίζομαι ἐγώ, θά τό δεχθεῖτε καί ἐσεῖς· τό νά καθήσετε ὅμως στά δεξιά μου ἤ στά ἀριστερά μου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό μένα νά σᾶς τό δώσω, ἀλλά θά δοθεῖ σ΄ αὐτούς γιά τούς ὁποίους ἔχει ἑτοιμασθεῖ ἀπό τό δικαιοκρίτη Θεό.

Βεβαίως, μᾶς ἐκπλήττει ἐδῶ τό γεγονός ὅτι, ἐνῶ ὁ Κύριος μιλάει γιά πάθη καί θάνατο, οἱ μαθητές φαντάζονται μεγαλεῖα καί θρόνους. Εἶναι τόσο κοντά Του, καί ὅμως δέν Τόν κατανοοῦν, μένουν ξένοι πρός Αὐτόν, καί οὐσιαστικά τόν ἀφήνουν νά βαδίζει πρός τό Πάθος μόνος.

Μόνος! Ἀκόμη καί οἱ πιό κοντινοί Του, σωματικά μόνο βρίσκονται κοντά Του, πνευματικά κινοῦνται σέ ἄλλες κατευθύνσεις. Δέν εἶναι ἀδικαιολόγητοι ἀσφαλῶς, ἀφοῦ δέν ἔχουν ἀκόμη λάβει τό φωτισμό καί τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό ἀποτέλεσμα πάντως εἶναι πώς ὁ Κύριος, βαδίζοντας πρός τό Πάθος, εἶναι οὐσιαστικά μόνος! Δύο χιλιάδες χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε, δυστυχῶς ὅμως ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Τό ὄνομα βεβαίως τοῦ Χριστιανοῦ τό φέρουμε σήμερα ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια ἀνθρώπων. Πόσοι ὅμως πραγματικά ἀκολουθοῦμε τόν Κύριο; Πόσοι καταλαβαίνουν τό πνεῦμα Του; Οἱ περισσότεροι συχνά τόν ἀφήνουμε μόνο.

Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι τυπικά καί ἐξωτερικά μόνον εἴμαστε μέλη τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας. Οὐσιαστικά ζοῦμε σέ ἄλλη ἀτμόσφαιρα. Οἱ πόθοι μας, οἱ ἐπιθυμίες μας, τά ὁράματά μας δέν δια­φέρουν καί πολύ ἀπό ἐκεῖνα τῶν δύο μα­θητῶν. Ζητᾶμε ὡς ἐπί τό πλεῖστον καί ἐμεῖς ἐπίγειες δόξες, κοσμικές ἐπιτυχίες, χαρές γήινες. Ὅμως ἔτσι ἀφήνουμε τόν Κύριο νά πορεύεται μόνος, καί ἐμεῖς ὑπο­φέρουμε καί βασανιζόμαστε μακριά Του. Καί αὐτό εἶναι πού Τοῦ προξενεῖ τόν μέ­γιστο πόνο, ἡ δική μας ταλαιπωρία. Διότι θέλει νά μᾶς ἔχει κοντά Του στόν δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ, γιά νά φτάσουμε στή μεγάλη χαρά τᾶς Ἀναστάσεως, πράγμα πού ἐμεῖς τό ἀρ­νούμαστε ζητώντας ἐπίγειες δόξες. Καί δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία ἀπό αὐτήν!

Ἀλλά ἡ ἱστορία ἔχει καί συνέχεια. Ἡ ­κίνηση τοῦ  Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου προκάλεσε τήν ἀγανάκτηση τῶν ὑπόλοιπων μαθητῶν, πού αἰσθάνθηκαν παραμερισμένοι. Ὅταν ὁ Κύριος τό ἀντιλήφθηκε αὐτό, τούς κάλεσε ὅλους κοντά Του καί τούς εἶπε: Γνωρίζετε βέβαια πώς ἐκεῖνοι πού θεωροῦνται ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν,  καταδυναστεύουν τά ἔθνη,  καί οἱ μεγάλοι ἄνδρες τά καταπιέζουν. Μεταξύ σας ὅμως δέν ἐπιτρέπεται αὐτό τό πνεῦμα. Ἀλλά ὅποιος θέλει νά γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας, ἄς εἶναι ὑπηρέτης σας. Καί ὅποιος ἀπό σᾶς θέλει νά εἶναι πρῶτος, ἄς γίνει δοῦλος ὅλων. Διότι καί ἐγώ πού ἔγινα ἄνθρωπος γιά χάρη σας, δέν ἦρθα νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω καί νά προσφέρω τή ζωή μου λύτρο, μέ τό ὁποῖο θά ἐξαγορασθοῦν καί θά ἐλευθερω­θοῦν ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο πολλοί.

Ἡ διδασκαλία αὐτή τοῦ Κυρίου μας καθιερώνει τήν μόνη ὄν­τως νέα τάξη πραγμάτων ἐπί τῆς γῆς. Πρῶτος εἶναι ὁ τελευταῖος. Με­γάλος εἶναι ὁ ὑπηρέτης, ὁ δοῦ­λος τῶν ἄλλων.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Κύριος θεραπεύει ριζικά ὅλες τίς πνευματικές ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων. Κοντά Του δέν ὑπάρ­χουν πλέον καταπιεσμένοι, ἀδικημένοι, πε­ριφρονημένοι, πληγωμένοι. Διότι πῶς νά πληγωθεῖ κάποιος, ὅταν τόν παραμε­ρίζουν ἤ τόν ὑποβιβάζουν στήν τελευταία θέση, τή στιγμή πού ὁ ἴδιος, ἐφ' ὅσον ἔχει ἐγκολπωθεῖ τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτήν ἀκριβῶς τή θέση ἐπιθυμεῖ; Ἡ ἐσω­τερική ἐλευθερία πού ἀπολαμβάνει ὁ ἄν­θρωπος κοντά στό Χριστό εἶναι τόσο μεγάλη, ἀπείρων, θά ἔλεγε κανείς, δια­στάσεων, ὥστε οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες, ὅσο πιεστικές καί βάναυσες καί ἄν εἶναι, δέν μποροῦν ποτέ οὔτε κἄν νά τόν ἐγγί­σουν.

Ἑπομένως, ὅλο τό θέμα γιά ὅλους μας βρίσκεται σ' αὐτό ἀκριβῶς, στό νά ἀγαπήσουμε τήν τελευταία θέση. Αὐτήν πού ἐπέλεξε ὁ Κύριος γιά τόν ἑαυτό Του βαδίζοντας πρός τό Πάθος, πρός  τήν «ἄκραν ταπείνωσιν», τήν ὁποία ἀγάπησε ἡ Παναγία Μητέρα Του, ἐπεδίωξαν οἱ ἅγιοί μας καί θαυ­μάζει ὅλος ὁ κόσμος τοῦ Οὐρανοῦ.