Κυριακή 26 Μαρτίου (Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) ( Μάρκ. θ΄ 17-31)

Πικραμένος ἀφάνταστα ὁ πατέρας ἑνός δυστυχισμένου παιδιοῦ, ἀδελφοί μου, πλησιάζει τόν Κύριο καί γονατίζοντας μπροστά Του τοῦ λέει: - Σοῦ ἔφερα τό παιδί μου, Κύριε, διότι ἔχει κυριευθεῖ ἀπό δαιμόνιο, πού τό κάνει νά ἀφρίζει καί νά τρίζει τά δόντια του καί νά μένει ξερό, ἀναίσθητο. Καί εἶπα στούς μαθητές Σου νά βγάλουν τό δαιμόνιο, ἀλλά δέν τό κατόρθωσαν.Καί ὁ Κύριος ἀκούγοντας αὐτά τά λόγια τοῦ πατέρα ἀναφωνεῖ:  -Ὦ γενεά ἄπιστη, μέχρι πότε θά εἶμαι ἀκόμη μαζί σας; Μέχρι πότε θά σᾶς ἀνέχομαι;

Μέχρι πότε θά μᾶς ἀνέχεται κι ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, ὁ Κύριος; Καί ἐμεῖς, ὅπως καί ἡ σύγχρονη τοῦ Κυρίου γενεά καί ὅπως ὁ ὀλιγόπιστος πατέρας τοῦ βασανισμένου παιδιοῦ, εἴμαστε πράγματι σχεδόν ἄπιστοι. Ἄπιστοι! Δηλαδή ὀλιγόπιστοι. Δέν Τόν ἀρνούμαστε ἐντελῶς, ὄχι! Οὔτε καταπατοῦμε ἐν ψυχρῷ τά προστάγματά του, οὔτε πολεμοῦμε μέ ἀσέβεια τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου Του. Ἀλλά καί δέν ἀποφασίζουμε νά παραδοθοῦμε ἐξ ὁλοκλήρου σ’ Ἐκεῖνον.

Πηγαίνουμε κοντά Του, ἀλλά μέ δισταγμούς! Τόν πλησιάζουμε, ἀλλά μέ ἀμφιβολίες! Κάνουμε νά Τοῦ παραδώσουμε τή ζωή μας, κρατᾶμε ὅμως καί κρατούμενα. Γι΄ αὐτό καί ὑποφέρουμε. Γι’ αὐτό καί βασανιζόμαστε. Καί οἱ ταλαιπωρίες μᾶς πνίγουν. Πῶς, λοιπόν, νά μή παραπονεῖται, ὁ Κύριος γιά μᾶς; Πολύ περισσότερο ἀπ΄ ὅ,τι γιά τόν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ καί τήν γενεά ἐκείνη τῶν ἀπίστων Ἑβραίων! Διότι ἐκεῖνοι ἀκόμη δέν γνώριζαν ποιός εἶναι. Ἴσως νά νόμιζαν πώς εἶναι κάποιος μεγάλος προφήτης, αὐτό μόνον!

Ἐμεῖς ὅμως; Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί Του, πού γνωρίζουμε ὅτι εἶναι  ὁ  ἴδιος ὁ Θεός; Ἐμεῖς, πού γνωρίζουμε ὅτι γιά χάρη μας ἔγινε ἄνθρωπος καί ὅτι ἔχυσε γιά μᾶς τό Αἷμα Του; Ἐμεῖς, πού ζοῦμε στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Ἀναστάσεώς Του, πνιγμένοι στόν ὠκεανό τῶν ἀπείρων εὐεργεσιῶν Του; Ἐμεῖς, λοιπόν, νά διστάζουμε; Νά Τόν λυποῦμε τόσο πολύ; Πῶς νά μήν παραπονεῖται ὁ Κύριος γιά μᾶς; Αὐτοί εἴμαστε καί ἀκόμη χειρότεροι.

Πολυέλεος καί πολυεύσπλαχνος ὁ Κύριος, παρόλο πού παραπονεῖται γιά τήν ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ ταλαιπωρημένου ἐκείνου πατέρα, δέν ἐγκαταλείπει τό πλάσμα Του, ἀλλά ζητάει νά  φέρουν κοντά Του τό δαιμονισμένο παιδί. Καί τί τρομερό! Μόλις τό πονηρό πνεῦμα εἶδε τόν Κύριο, ἀμέσως «ἐσπάραξεν αὐτόν», τάραξε μέ φοβερούς σπασμούς τόν νέο, ὁ ὁποῖος ἔπεσε κάτω καί στριφογύριζε βγάζοντας ἀπό τό στόμα του ἀφρούς.

-Πόσος καιρός εἶναι ἀπό τότε, πού ἔπαθε αὐτό τό πράγμα, ρωτᾶ ὁ Κύριος τόν πατέρα, καί ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Παιδιόθεν», ἀπό τότε δηλαδή πού ἦταν μικρό παιδί. Καί σ΄ ὅλο αὐτό τό διάστημα πολλές φορές τό ἔριξε καί σέ φωτιά καί σέ νερά γιά νά τό θανατώσει. Ἀλλά ἄν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, λυπήσου μας καί βοήθησέ μας, ψιθύρισε ὁ ἀπογοητευμένος  πατέρας. Παράκληση μέ πολύ πόνο, ἀλλά μέ λίγη πίστη. Αὐτό τό «εἴ τι δύνασαι», ἄν μπορεῖς, δείχνει ἀκριβῶς τή λίγη πίστη τοῦ πατέρα. Γι΄ αὐτό καί ὁ Κύριος τοῦ λέει: - Ἄν μπορεῖς νά πιστέψεις, ὅλα εἶναι κατορθωτά σ΄ αὐτόν πού πιστεύει. Κι ἀμέσως, σάν τότε μόλις νά ξύπνησε, φώναξε μέ δάκρυα ὁ δύστυχος πατέρας: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Πιστεύω, ἀλλά ἡ πίστη μου εἶναι ἀδύνατη ἀκόμη· βοήθησέ με Ἐσύ, Κύριε, νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μου.

Καί, βέβαια, ὁ ἐλεήμων Κύριος ἀνταποκρίθηκε στήν ἱκεσία τοῦ πατέρα καί ὅταν μέ τό παντοδύναμο πρόσταγμά Του διέταξε τό ἀκάθαρτο πνεῦμα νά φύγει καί νά μήν ξαναεισέλθει σ΄ αὐτό τό παιδί, ἐκεῖνο κράζοντας καί σπαράζοντας ἐξαφανίστηκε, ἀφήνοντας σχεδόν νεκρό τό παλικάρι. Ὅμως ὁ Κύριος ἦταν κοντά του, ἐγγύηση ζωῆς καί σωτηρίας, καί πιάνοντας τό χέρι τοῦ παιδιοῦ τό σήκωσε ὄρθιο, γεμάτο ὑγεία καί δύναμη.

Ἕνα ἐκπληκτικό θαῦμα, πού εἶχε ὡστόσο ἀφήσει ἀπορία στίς ψυχές τῶν μαθητῶν, γι΄ αὐτό καί ρώτησαν ἰδιαιτέρως τόν Κύριο, γιά ποιό λόγο οἱ ἴδιοι δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο αὐτό. Καί Ἐκεῖνος τότε τούς ἐξήγησε πώς αὐτό εἰδικά τό εἶδος τῶν δαιμόνων δέν βγαίνει μέ τίποτε ἄλλο παρά μέ προσευχή καί μέ νηστεία.

Ἀλήθεια, πόσο ἐλεήμων καί εὔσπλαγχνος εἶναι ὁ Κύριος! Καλάμι μισοτσακισμένο δέν τό σπάζει ποτέ ἐντελῶς, καί φυτίλι πού ἐλάχιστα καπνίζει δέν τό σβήνει. Ὅταν ἡ φλόγα τῆς πίστεως τρέμει, Ἐκεῖνος προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά τήν δυναμώσει. Γιατί δέν ἦρθε νά τιμωρήσει, ἀλλά νά θεραπεύσει.Νά θεραπεύσει! Γνωρίζει τίς δυσκολίες μας, τούς φόβους, τίς ἀμφιβολίες μας. Γνωρίζει τήν ἀδυναμία μας, τή λύπη, τήν ἀπόγνωση πού συχνά κυριεύει τήν ψυχή μας. Ἀλλά δέν μᾶς ἀπορρίπτει. Προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ἐνισχύσει, νά μᾶς ἑλκύσει κοντά Του. Δέν ἀπαιτεῖ ὁπωσδήποτε νά ἔχουμε τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ, γιά νά Τόν πλησιάσουμε. Μακάρι νά τήν εἴχαμε, αὐτό θά ἦταν γιά μᾶς τό ἄριστο. Ἐκεῖνος ὅμως καί ἔτσι πού εἴμαστε μᾶς δέχεται. Ἀρκεῖ βέβαια νά καταφεύγουμε κοντά Του.

Λοιπόν, ἀκόμη κι ὅταν νιώθουμε πώς οἱ ἀμφιβολίες μᾶς πνίγουν, κι ὅταν ἀκόμη ἡ ψυχή μας παραδέρνει στούς πέντε ἀνέμους, ὅταν δέν βρίσκουμε δύναμη οὔτε δυό λόγια προσευχῆς νά ψιθυρίσουμε, νά μή τά χάνουμε καί τότε ἀκόμη! Διότι Ἐκεῖνος καί τότε ἀκόμη μᾶς δέχεται. Ἤ μᾶλλον μέ ἁπλωμένα τά χέρια Του μᾶς περιμένει.

 Ὅσο ἀδύναμοι καί ἄδειοι κι ἄν νιώθουμε, ἀδελφοί, ὅσο χαμηλά κι ἄν βλέπουμε πώς εἴμαστε πεσμένοι, αὐτό τουλάχιστον μποροῦμε νά τό κάνουμε· νά στρέψουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας πρός Ἐκεῖνον κι αὐτό μονάχα νά Τοῦ ποῦμε: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»!

Ὁ Κύριος πορεύεται πρός τό πάθος Του. Στούς τελευταίους στίχους τοῦ Εὐαγγελίου μάλιστα ἀκούσαμε νά τό προλέγει στούς μαθητές Του. Ἀλλά γι΄ αὐτό πηγαίνει πρός τά ἐκεῖ, πρός τό Σταυρό, στό Γολγοθᾶ, γιά νά μπορεῖ νά σώζει τούς ναυαγούς τῆς ζωῆς καί τούς ἀπελπισμένους! Αὐτό ποτέ νά μή τό λησμονοῦμε, ἀδελφοί!