ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 2010 ΠΑΥΛΟΣ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

τόν εὐαγῆ Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν καί παρά τοῦ σταυρωθέντος Δεσπότου Χριστοῦ συγχώρησις.

 

«Καί ἔδωκαν εἰς τό βρῶμά μου χολήν καί εἰς τήν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος». (Ψλμ. 68). 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

 

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός κρεμάμενος ἐπί τοῦ Σταυροῦ παρά τήν κάμινον τοῦ πόνου διατηροῦσε τήν ἐνάργειαν τοῦ πνεύματος. 

Εἶχε ἐκπληρώσει ὅλας τάς περί Ἑαυτοῦ προφητείας, πλήν μιᾶς. Λοιπόν «εἰδώς ὅτι πάντα τετέλεσται, ἵνα τελειωθῆ ἡ Γραφή, λέγει διψῶ». (Ἰω. 19,28). 

Ἡ Γραφή πράγματι ὁμιλεῖ διά τήν δίψαν ἡ ὁποία θά ἐφλόγιζε τόν Μεσσίαν τάς ὥρας τοῦ πάθους. Παρουσιάζει Αὐτόν ἐκδιηγούμενον πρός τόν Θεόν Πατέρα τήν δίψαν του καί λέγοντα «ὁ Θεός ὁ Θεός ἐξηράνθη ὡσεί ὄστρακον ἡ ἰσχύς μου. Ἡ γλῶσσα μου κεκόλληται τῷ λάρυγγί μου». (Ψλμ. 21, 16). Ἡ λέξις διψῶ ἀποτελεῖ ἐκδήλωσιν πραγματικῆς δίψης καί ἐκδήλωσιν τῆς προφητείας. 

Ὁ Κύριος ἐδίψησε, ἐδίψησε πάρα πολύ. Διά τελευταίαν φοράν ἔπιε κατά τόν Μυστικόν Δεῖπνον «ἐκ τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου». Ἀπό τήν ὥραν ἐκείνην οὔτε σταγών ὕδατος δέν ἔβρεξε τά ξηραθέντα χείλη του. Τά ἀκολουθήσαντα γεγονότα ἀνέπτυξαν εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν τό αἴσθημα τῆς δίψης. Ἡ ἀϋπνία ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆ, ἡ περιφορά Του εἰς τάς αὐλάς τῶν ἀρχιερέων καί τοῦ πραιτωρίου, ἡ αἱμορραγία ἀπό τάς πληγάς τοῦ φραγγελίου καί ὁ κόπος τῆς ὀδυνηρᾶς πρός τόν Γολγοθᾶν πορείας ηὔξησαν ἀκόμη περισσότερον τήν δίψαν Του. 

Ὤ τῆς ἀχαριστίας τῶν ἀνθρώπων!

Κανείς δέν εὑρέθη νά προσφέρῃ ἕνα ποτήρι νερό εἰς Τόν «στεγάζοντα ἐν ὕδασι τά ὑπερῶα αὐτοῦ».        

Ὤ τῆς σκληροκαρδίας τῶν Ἰουδαίων !

Κανείς δέν ἐνεθυμήθη τούς λόγους Του, ὅτι καί μόνη ἡ προσφορά ἑνός ποτηρίου ὕδατος εἰς τόν διψῶντα, ἀποτελοῦσα πρᾶξιν ἀγάπης καί ἐλέους  δέν θά ἔμενε ἀνανταπόδοτος ἀπό τόν Θεόν. Τόν ἀφῆκαν νά γεύεται μόνον μερικάς σταγόνας τοῦ ἱδρῶτος πού ἔρρεεν ἀπό τήν πληγωμένην κεφαλήν πρός τά ἄκρα τῶν χειλέων. 

Ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν ἡ δίψα ἐκορυφώθη. Ὅσον αἷμα εἶχεν ἀπομείνει ἔρρευσε, αἱ ἁρτηρίαι ἐκενώθησαν, ἡ φοβερά τραυματική δίψα κατέκαιε τά σπλάγχνα Του. Καί τήν δίψαν ἐνέτεινε τό καῦμα τοῦ ἡλίου. Ἐπί τρεῖς ὥρας τόν κατέκαιε γυμνόν ἐπί τοῦ σταυροῦ.

Διά καμμίαν ἀπό τάς ὀδύνας δέν ἐξέφρασε παράπονον, μόνον ὅτε ὑπερέβη κάθε ὅριον ἀντοχῆς, τότε μόνον παρά τήν ἀκαταγώνιστον δύναμιν τῆς αὐτοκυριαρχίας πού ἐπέδειξε, ἐζήτησε ὀλίγον ὕδωρ. «Διψῶ» εἶπε, ἐκφράζων πόνον καί παράκλησιν. Τό γεγονός ὅτι ἀπευθύνει τήν παράκλησιν πρός τούς ἀγροίκους στρατιῶτας καί τούς Ἰουδαίους, μαρτυρεῖ πόσον ἀφόρητος ἦτο ἡ βάσανος τῆς δίψης. Ταπεινώνεται ἐνώπιον αὐτῶν, ποιεῖ ἐπίκλησιν πρός τυχόν κρυμμένα εἰς τήν καρδίαν των ἴχνη ἀνθρωπισμοῦ καί συμπαθείας. 

Μέ τήν συγκινητικήν ἐκφώνησιν «διψῶ» ἐξέφραζεν ὁ Κύριος μόνον τήν κατατυραννοῦσαν Αὐτόν σωματικήν δίψαν ἤ ἐξυπονοοῦσε καί ἄλλην δίψαν, πού ἐφλόγιζε τό πνεῦμα Του ; «Τί εἴδους δίψαν αἰσθάνεσαι, Κύριε Ἰησοῦ, ἐρωτᾷ ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος. Μήπως διψᾶς δι’ οἶνον ἀμπέλου ἤ διά ποτάμιον ὕδωρ ; Διψᾶς τήν σωτηρίαν μου Κύριε» !

Πράγματι ἀδελφοί μου ἐδίψησεν ὁ Κύριος τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν μας, τάς ὁποίας Αὐτός ἐδημιούργησεν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του, διά νά εἶναι αἰωνίως μακάριοι πλησίον Του καί τάς ὁποίας διά τάς ἁμαρτίας των καταβαραθρώνει ὁ ἄρχων τοῦ σκότους εἰς τήν γέεναν τοῦ πυρός.  Ἐδίψησεν ὁ Κύριος τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς θυσίας Του πρός αἰωνίαν θεμελίωσιν τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.   Ἐδίψησεν τήν εἰς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα ἐξάπλωσιν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ἐπικράτησιν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς χαρᾶς.

Ἄκρως εὐγενής ἦτο ἡ Θεία δίψα, ἡ ὁποία πάντοτε ἐγέμιζε τήν ψυχήν Του καί ἡ ὁποία ἐνετάθη κατά τάς ὥρας τῆς σταυρώσεως εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν. Αἱ σταγόνες τοῦ ὄξους ὑπῆρξαν τελευταία προσφορά τῆς προχριστιανικῆς ἀνθρωπότητος. 

Ἡμεῖς τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά τήν μεγάλην ταύτην ἡμέραν μετ’ εὐγνωμοσύνης πρός Τόν δι’ ἡμᾶς παθόντα καί σταυρωθέντα Δεσπότην Χριστόν ἄς προσφέρωμεν τήν μετάνοιάν μας, τήν ἐπιστροφήν μας εἰς τήν πατρικήν οἰκίαν καί μετά τοῦ διδασκάλου Ἠλία τοῦ Μηνιάτου, ἄς κραυγάσομεν : «Ἐσταυρωμένε μου Ἰησοῦ, ἐγώ ὅταν στοχάζομαι τά Πάθη Σου, τούς πόνους Σου, τήν ὑπομονήν  Σου, ἐγώ ἀπό τό ἕνα μέρος κλαίω πικρά ὅπως ὁ Πέτρος ̇ ἐγώ αἰσθάνομαι νά σχίζεται ἀπό τήν συντριβήν ἡ καρδία μου, καθώς ἐσχίσθησαν αἱ πέτραι εἰς τόν θάνατόν Σου ̇ ἀλλά πάλιν ἀπό τό ἄλλο μέρος ἐγώ ὅλος χαίρομαι, ὅλος εὐφραίνομαι, ὅλος παρηγοροῦμαι καί δοξάζω τήν ἄκραν Σου συγκατάβασιν, διότι τότε μάλιστα ἐγώ πείθομαι, ὅτι Ἐκεῖνος τόν ὁποῖον πιστεύω εἶναι ἀληθινά Θεός. Τότε ὁμολογῶ καί ἐγώ ὁμοῦ μέ τόν ἑκατόνταρχον ̇ «Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἦν οὗτος» (Ματθ. 27,54). Νά Σέ βλέπω καρφωμένον εἰς ἕνα Σταυρόν καί νά Σέ πιστεύω Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, αὐτή εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις, ὅτι ἡ πίστις μου εἶναι ὅλη ἀληθινή, ὅλη θεία. Πληγωμένος, αἱματωμένος, καταφρονεμένος, Σύ εἶσαι ὁ Θεός μου. Ἡ καταφρόνησίς Σου μέ ἐδόξασε, τό Αἷμά Σου μέ ἐξηγόρασεν, αἱ πληγαί Σου μέ ἰάτρευσαν, ὁ ἀκάνθινος στέφανος, τόν ὁποῖον φορεῖς, εἶναι δι’ ἐμέ στέφανος δόξης εἰς τόν Παράδεισον. Ὁ Σταυρός ὅστις Σέ βαστᾷ εἶναι καθέδρα τῆς ἀληθείας, τρόπαιον κατά τῶν ἐχθρῶν μου, εἶναι κλῖμαξ διά νά ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν. Ἀπό τόσα ὅπου ἔπαθες Χριστέ μου, δέν ἔχεις εἶδος οὐδέ κάλλος ̇  ἀλλά διά τοῦτο ἐγώ Σέ γνωρίζω διά Θεόν μου. Προσκυνῶ τά Πάθη Σου, ἀσπάζομαι τόν Σταυρόν Σου. Παρακαλῶ τόν Πιλᾶτον νά ἀφαιρέση ἐκείνην τήν ἐπιγραφήν, τήν ὁποίαν ἔβαλεν ̇  «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 19,19) καί ἄς βάλῃ ταύτην, τήν ὁποίαν ποθῶ ̇  Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος Βασιλεύς τῶν Χριστιανῶν.

Τῇ ὑπερφυεῖ καί περί ἡμᾶς παναπείρῳ Σου εὐσπλαγχνίᾳ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ.                    

 

Διάπυρος πρός τόν σταυρωθέντα Κύριον

εὐχέτης πάντων ὑμῶν