Κυριακή 12 Μαρτίου (Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) (Μάρκ. β΄ 1-12)

Συναρπαστικό τό θέαμα πού μᾶς παρουσιάζει η εὐαγγελική μας περικοπή, ἀδελφοί. Ἕνας παράλυτος ἄνδρας πάνω σ᾽ ἕνα κρεβάτι δεμένο μέ σχοινιά κατεβαίνει ἀπό τή στέγη στό δάπεδο τοῦ σπιτοῦ μέσα στό ὁποῖο ὁ Κύριος δίδασκε τά συγκεντρωμένα πλήθη. Ὁ χῶρος ἦταν ἀσφυκτικά γεμάτος καί οἱ ἄνθρωποι, πού τόν μετέφεραν, δέν δίστασαν νά ἀναρριχηθοῦν στή σκεπή τοῦ σπιτιοῦ, νά ἀφαιρέσουν ἕνα τμῆμα της καί ἀπό ἐκεῖ νά κατεβάσουν τόν ἀνήμπορο ἄνθρωπο μπροστά στον Κύριο.

Ἦταν ἆθλος πίστεως αὐτό τό παράδοξο γεγονός. Πίστεως τοῦ παραλύτου, πού δέχθηκε μιά τέτοια ἐπικίνδυνη ἀσφαλῶς λύση, καί τῶν φίλων του, πού κινήθηκαν μέ τόση δύναμη καί τόλμη. Ἡ πίστη λοιπόν αὐτή πρόκειται τώρα νά ἀμειφθεῖ. Ὁ Κύριος στρέφεται πρός τόν παραλυτικό. Τά πλήθη κρατοῦν τήν ἀναπνοή τους, περιμένουν νά ἀκούσουν τό παντοδύναμο πρόσταγμα καί νά δοῦν τόν ἄνθρωπο νά πετάγεται ἐπάνω ὑγιής.

Ὅμως αὐτή τή φορά δέν ἀκούγεται ἡ λέξη “ἔγειρε” (σήκω ἐπάνω), πού μέ τόση ἀγωνία τά πλήθη περιμένουν. Τά λόγια τοῦ Κυρίου τούς ξαφνιάζουν ὅλους. “Τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου”, λέει τό γλυκύτατο στόμα Του. Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου. Μιά παράξενη σιωπή διαδέχεται τά λόγια Του. Ἀπογοήτευση ἴσως; Σέ μερικούς δημιουργήθηκε ἀκόμη καί ἀντίδραση. Τί λοιπόν σήμαινε αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου;

Θαυμαστό μυστήριο κρύβεται πράγματι ἐδῶ. Ὁ Κύριος βλέπει πολύ διαφορετικά τά πράγματα ἀπ᾽ ὅ,τι συνήθως τά βλέπουμε ἐμεῖς. Ἔχει ἄλλα κριτήρια. Καί σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν περίπτωση γνωρίζει πώς αἰτία τῆς ἀσθένειας τοῦ παραλυτικοῦ δέν ἦταν κάποιο μικρόβιο ἤ κάτι παρόμοιο, ἀλλά ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἄσωτη καί ἔκλυτη ζωή του εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τήν παράλυση τοῦ σώματός του. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος, βλέποντας τήν τωρινή καλή του διάθεση, τήν πίστη καί τή μετάνοιά του, τοῦ χαρίζει πρῶτα αὐτό ἀκριβῶς πού κυρίως ἔχει ἀνάγκη: Τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς, τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν, πού ἄλλωστε εἶναι τό ὕψιστο ἀγαθό.

Διαπιστώνουμε τώρα πόσο διαφέρουν καί τά δικά μας κριτήρια ἀπό τά κριτήρια τοῦ Κυρίου. Ἐμεῖς λέμε συνήθως: «Ὑγεία πρῶτα ἀπ’ ὅλα· αὐτό εἶναι τό ἀνώτερο». Ὁ Κύριος ὅμως λέει: «Ὄχι! Τό ἀνώτερο εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο· ὅλα τά ἄλλα ἔρχονται δεύτερα».

Καί φυσικά ἡ διαφορά τῶν κριτηρίων δέν ἐντοπίζεται μόνο στό θέμα τῆς ὑγείας, ἀλλά σέ πάρα πολλά. Ἐμεῖς συνήθως θεωροῦμε σπουδαῖο τόν ἄνθρωπο, πού εἶναι ἔξυπνος, μορφωμένος, ἱκανός καί κάτοχος πτυχίων καί ἄλλων διακρίσεων. Ὁ Κύριος, ὅμως, ὄχι! Ὁ Κύριος σπουδαῖο θεωρεῖ τόν ταπεινό, τόν ἁπλό, τόν ἁγιασμένο, τόν ἄνθρωπο πού ἔχει καρδιά καθαρή, ἀνεξαρτήτως ἄν αὐτός εἶναι φτωχός ἤ πλούσιος, μορφωμένος ἤ ἀγράμματος, ἔξυπνος ἤ ἀργόστροφος, ὁδοκαθαριστής ἤ ὑπουργός.

Μήπως ἡ Παναγία μας εἶχε πτυχία; Οἱ Ἀπόστολοι δέν ἦταν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀγράμματοι ψαράδες; Λοιπόν;

Λοιπόν, ἀδελφοί, αὐτά πού ἐμεῖς συχνά τά θεωροῦμε μεγάλα καί σημαντικά, γιά τό Θεό δέν εἶναι παρά πελώρια μηδενικά. Και αὐτά πού συχνά ὑποτιμοῦμε, ἐνώπιόν Του  ἔχουν ἀξία ἄπειρη.

Ἄς προσέξουμε συνεπῶς τά κριτήριά μας. Μάλιστα, ὅσοι ἔχουν καί κάπως πιό ὑπεύθυνες θέσεις, νά προσέξουν, ὥστε τέτοιο πνεῦμα νά καλλιεργοῦν καί νά ἐμπνέουν  γύρω τους. Νά μή δείχνουν ἐνθουσιασμό καί προτίμηση σέ ὅσους ἔχουν κάποια ἐξωτερικά προσόντα, διότι καί αὐτούς θά τούς βλάψουν καί ἄλλους μπορεῖ νά πληγώσουν καί πολύ μακριά ἀπό τό δρόμο τοῦ Εὐαγγελίου τελικά νά καταντήσουν.

Καί ὅλοι μας βεβαίως αὐτό νά ἐπιδιώκουμε. Νά ἀποκτήσουμε τά κριτήρια τοῦ Χριστοῦ μας. Μή βρεθοῦμε σέ ἀνάλογο μῆκος κύματος μέ τούς πονηρούς γραμματεῖς, πού ἐπέκριναν τήν ὥρα ἐκείνη τόν Κύριο, θεωρώντας τον ἀκόμη καί βλάσφημο. Πράγματι, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, οἱ ἄνθρωποι πού δέν πίστεψαν στή θεϊκή ἀποστολή τοῦ Κυρίου, ἄρχισαν νά σκέφτονται μέσα τους πώς ὁ Κύριος συγχωρώντας ἁμαρτίες κάνει κάτι ἀπαγορευμένο, κάτι που μόνο ὁ Θεός δικαιοῦται, καί ἄρχισαν νά Τόν ἐπικρίνουν σάν βλάσφημο.

        Οἱ σκέψεις τους αὐτές, πού δέν τίς ἀνακοίνωσαν σέ κανέναν, δέν ξέφυγαν ἀπό τό θεϊκό βλέμμα τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτό καί τούς ἐλέγχει δημοσίως: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;», τούς λέει· γιατί καλλιεργεῖτε τέτοιες σκέψεις μέσα σας; Τί νομίζετε πώς εἶναι εὐκολότερο; Νά πῶ στόν ἄνθρωπο «σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες» ἤ νά τοῦ πῶ «σήκω καί πάρε τό κρεβάτι σου και περπάτα;» Ἐσεῖς φαίνεται θεωρεῖτε πώς δέν μπορῶ νά τόν θεραπεύσω καί μάλιστα σκεφθήκατε πώς ἔτσι βλασφήμησα τό Θεό.  Γιά νά βεβαιωθεῖτε ὅμως πώς ἔχω ἐξουσία νά συγχωρῶ ἁμαρτίες, κοιτάξτε τί θά κάνω. Καί στρεφόμενος πρός τόν παράλυτο τοῦ λέει: «Σέ σένα μιλάω· σήκω καί πάρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε σπίτι σου»! Καί ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος πετάχθηκε πάνω καί κρατώντας τό κρεβάτι βγῆκε ἀπό τό σπίτι ἐνώπιον ὅλων, πού ἔκθαμβοι δόξαζαν τό Θεό κι ἔλεγαν "τέτοιο πρᾶγμα ποτέ δέν εἶδαν τά μάτια μας!"

        Θαυμαστό τό γεγονός. Ἀξιολύπητοι ὅμως οἱ πονηροί γραμματεῖς, πού ὁ νοῦς τους πήγαινε πάντοτε στό κακό. Μήπως ὅμως κάτι ἀνάλογο συμβαίνει  καί μέ πολλούς ἀπό μᾶς; Μήπως, δηλαδή, ἀφήνουμε καί ἐμεῖς νά κυκλοφοροῦν στό νοῦ μας σκέψεις πονηρές, ἀντίθετες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Σκέψεις ὑπερηφανείας, κενοδοξίας, ζήλειας ἀντιπαθείας, αἰσχρές σκέψεις;  Ὅλες αὐτές ὅταν μένουν ἀπολέμητες καί εὐχαριστεῖται κανείς ἀπό τήν παρουσία τους, μολύνουν τό νοῦ, καί ὁ ἄνθρωπος κινδυνεύει ἔτσι νά χωριστεῖ τελείως ἀπό τό Θεό.

        Ἕνας ἅγιος, ὅταν τόν ρώτησαν σχετικά μέ τούς πονηρούς λογισμούς, εἶπε τό ἑξῆς: «Εἶναι ἀδύνατον νά ἐμποδίσω τά πουλιά νά πετοῦν στόν οὐρανό· μπορῶ ὅμως νά μήν τά ἀφήσω νά κάνουν φωλιά στό σπίτι μου».

            Καί ὁ καθένας μας εἶναι ἀδύνατον νά μή πολεμηθεῖ ἀπό τόν διάβολο μέ πονηρούς λογισμούς. Θά πρέπει ὅμως ἀμέσως νά τούς διώχνουμε καί νά μήν πιάνουμε συζήτηση μαζί τους. Αὐτή εἶναι «ἡ φυλακή τοῦ νοός», τό φύλαγμα δηλαδή τοῦ νοῦ, ὅπως τό ἀποκαλοῦν οἱ ἅγιοι Πατέρες, τό ὁποῖο εἶναι ἀνάγκη ὅλοι μας νά τό ἐπιμελούμεθα.

        Ναί, ἀδελφοί! Διότι διαφορετικά ὁ κίνδυνος εἶναι μέγας!