Κυριακή 26 Φεβρουαρίου (ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ) (Ματθ. στ΄ 14-21)

Βρισκόμαστε πρό  τῶν πυλῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μέ τό Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα, σάν στοργική μητέρα, μᾶς προετοιμάζει, ὥστε τήν περίοδο αὐτή νά κατευθυνθοῦμε σωστά πρός τό τέρμα της, τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.

Μᾶς λέει λοιπόν σήμερα ὁ Κύριος: Ἐάν συγχωρήσετε στούς ἄλλους ἀνθρώπους τά ἁμαρτήματα πού ἔκαναν εἰς βάρος σας, τότε καί ὁ Οὐράνιος Πατέρας σας, ὁ Θεός, θά συγχωρήσει καί τά δικά σας ἁμαρτήματα. Ἐάν ὅμως δέν τούς συγχωρήσετε, μή περιμένετε συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν σας∙ «οὐδέ ὁ Πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν». Οὔτε ὁ Οὐράνιος Πατέρας σας θά συγχωρήσει τά ἁμαρτήματα τά δικά σας.

Ἁπλά καί ξεκάθαρα, ἀδελφοί, τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας δίνουν λύση στό μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἁμαρτία! Μιά λύση ἁπλή καί κατορθωτή ἀπό τόν καθένα. Θέλεις νά συγχωρεθεῖς ἀπό τό Θεό γιά τά ἁμαρτήματά σου, ὅταν τά ἐξομολογεῖσαι μέ εἰλικρίνεια καί συντριβή ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ; Θέλεις νά πάρεις τήν ἄφεση καί νά γίνεις γνήσιο παιδί τοῦ Θεοῦ; Λοιπόν, το πράγμα εἶναι εὔκολο. Ἕνα μόνο εἶναι ἀπαραίτητο νά κάνεις. Νά συγχωρήσεις καί ἐσύ τούς ἀδελφούς σου, τούς συνανθρώπους σου, γιά ὅσα σοῦ ἔχουν φταίξει. Συγχωρεῖς; Συγχωρεῖσαι! Δέν συγχωρεῖς; Μένεις ἀσυγχώρητος!

Ἀσφαλῶς ὅλοι γνωρίζουμε, ἀδελφοί, ὅτι ὁ πνευματικός ἀγώνας μας αὐτόν τελικά τό σκοπό ἔχει, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό κακό, τήν ἁμαρτία καί νά πλησιάσουμε τόν Ἅγιο τῶν ἁγίων, τόν Κύριο καί Θεό μας. Ἄς προσέξουμε ὅμως πολύ τό σημεῖο πού ὑπογραμμίσαμε. Εἶναι λόγια τόσο ἁπλά. Ἐάν συγχωρεῖς, συγχωρεῖσαι. Ἐάν δέν συγχωρεῖς, μένεις ἀσυγχώρητος. Δηλαδή κινδυνεύεις τόν ἔσχατο κίνδυνο νά μείνῃς «ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς συχνά διάφοροι ἄνθρωποι  μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς περιφρονοῦν, μᾶς φέρονται μέ δολιότητα καί μᾶς βλάπτουν. Αὐτό εἶναι ὄντως μία πραγματικότητα στόν ἄθλιο κόσμο μας. Ὅμως αὐτός ἀκριβῶς εἶναι καί ὁ ἀγώνας τῶν ἀληθινῶν πιστῶν. Νά πνίγουμε τό δίκιο μας, νά παραβλέπουμε τίς ἀδικίες πού μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, καί νά συγχωροῦμε! Νά συγχωροῦμε! Εἶναι μεγαλειῶδες πράγμα αὐτό, ἀδελφοί. Καί μᾶς εἰσάγει στόν ἄπειρο χῶρο τῆς ἀπείρου θείας Ἀγάπης. Μᾶς κάνει ὁμοίους μέ τό Θεό! Γνήσια παιδιά Του, ἱκανούς νά μετάσχουμε στήν ὁλόφωτη Βασιλεία τῆς Ἀγάπης Του.

Τό δεύτερο σημεῖο, στό ὁποῖο ὁ Κύριος στρέφει κατόπιν τήν προσοχή μας, εἶναι τό θέμα τῆς νηστείας. Ὅταν νηστεύετε, λέει, μήν τό κάνετε σάν τούς ὑποκριτές Φαρισαίους, πού παριστάνουν τούς λυπημένους καί ἐξαντλημένους, γιά νά φανοῦν στά μάτια τῶν ἀνθρώπων ὅτι νηστεύουν. Αὐτοί ὅποια ἀμοιβή ἦταν να λάβουν γιά τήν νηστεία τους, τήν πληρώθηκαν ἐδῶ στήν γῆ μέ τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων.

Ἐσεῖς, συνιστᾶ ὁ Κύριος στούς πιστούς, νά μή δείχνετε ἐπιδεικτικά ὅτι νηστεύετε. Ἄς τό ξέρει αὐτό μόνον ὁ Θεός, ὁ Οὐράνιος Πατέρας σας, πού βλέπει ὅλα τά κρυφά τῆς ζωῆς σας, καί Ἐκεῖνος θά σᾶς ἀμείψει κάποτε ἐπίσημα καί φανερά.

Ὕψηλό τό σκαλοπάτι στό ὁποῖο ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά ἀνεβοῦμε. Ἄς μείνουμε ὅμως πρωτίστως σ’ αὐτό καθ’ἑαυτό τό θέμα τῆς νηστείας. Διότι στίς ἡμέρες μας ὁ ἱερός αὐτός θεσμός κινδυνεύει νά καταργηθεῖ.

Λοιπόν,  ἄς μή έπηρεαζόμαστε οἱ πιστοί ἀπό τό πνεῦμα τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τήν θεσμοθετημένη νηστεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί νά μή τήν ἀθετοῦμε χωρίς λόγους σωματικῆς ἀδυναμίας καί χωρίς τήν ἀπαραίτητη ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ μας. Διότι θά στερηθοῦμε ἔτσι τή μεγάλη βοήθειά της στόν πόλεμο κατά τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων, καί θά ζημιωθοῦμε πολύ.

Ἀλλά καί νά μή διστάζουμε νά ὁμολογοῦμε τό σεβασμό μας σ΄ αὐτήν. Ὅταν σε ἡμέρα ἤ περίοδο νηστείας χρειαστεῖ νά μετάσχουμε σέ κάποιο τραπέζι, ὅπου ὅλοι τήν καταλύουν, νά μή ντρεπόμαστε νά κάνουμε φανερό ὅτι νηστεύουμε. Ἁπλά καί εὐγενικά θά ἀρνηθοῦμε νά φᾶμε τά μή νηστίσιμα φαγητά, ἀκόμη κι ἄν χρειαστεῖ νά μείνουμε νηστικοί, καί ἄς μᾶς εἰρωνευτοῦν καί ἄς μᾶς περιφρονήσουν ἀκόμη. Τιμή μας θά εἶναι κάτι τέτοιο.

Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά πρέπει  νά καμαρώνουμε γιά τήν νηστεία ὅσοι νηστεύουμε. Ὄχι!  Οὔτε γιά τήν νηστεία οὔτε γιά ὁποιαδήποτε ἀρετή. Διότι μόνον ἡ κρυμμένη ἀρετή ἔχει ἀξία. Ἡ ἀρετή πού γίνεται γιά τά μάτια τῶν ἀνθρώπων εἶναι κατάθεση στήν Τράπεζα τοῦ διαβόλου. Ἀλλά καί τό νά ντρεπόμαστε νά φανερώνουμε ὅτι νηστεύουμε, ὅταν μᾶς προκαλοῦν τόν σεβασμό μας στούς ἱερούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας μας, καί αὐτό κατάθεση στήν Τράπεζα τοῦ διαβόλου εἶναι, καί μάλιστα μέ ὑψηλότερο ἐπιτόκιο.

Ἀδελφοί, ἡ Εὐαγγελική περικοπή τελειώνει μέ τήν ἔντονη προτροπή τοῦ Κυρίου νά μή θησαυρίζουμε οἱ πιστοί ἐπίγειους θησαυρούς, πού χάνονται, ἀλλά νά θησαυρίζουμε θησαυρούς στήν Τράπεζα τοῦ Οὐρανοῦ, πού μένουν αἰώνιοι. Διότι, λέει ὁ Κύριος, ἐκεῖ πού εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θά εἶναι προσκολλημένη καί ἡ καρδιά σας.