Kυριακή 19 Φεβρουαρίου (ΑΠΟΚΡΕΩ) (Ματθ. κε΄ 31-46)

Κυριακή τῆς Κρίσεως σήμερα, ἀδελφοί! Τό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει  τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, καί μᾶς λέει πώς ὅταν θά ἔλθει τήν ἡμέρα ἐκείνη ὁ Κύριος ἀκτινοβολώντας τή θεϊκή Του δόξα, συνοδευόμενος ἀπό τά ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἁγίων Ἀγγέλων Του, τότε θά καθήσει στόν ἔνδοξο θρόνο Του καί θά συγκεντρωθοῦν μπροστά Του ὅλα τά ἔθνη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού ἔζησαν στή γῆ ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας τους ὥς τήν συντέλεια τοῦ κόσμου. Και τότε, λέει, θά τούς χωρίσει τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλο, ὅπως ὁ βοσκός ξεχωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια (τά γίδια). Καί θά βάλει τούς μέν δίκαιους, πού εἶναι ἥμεροι σάν τά πρόβατα, στά δεξιά Του, τούς δέ ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς, πού μοιάζουν μέ ἄτακτα γίδια, στά ἀριστερά Του.

Ὁ ἐρχομός τῆς Δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου μᾶς φαίνεται πώς ἀργεῖ. Ὅμως ὄχι! Ἡ συγκλονιστική ἡμέρα ὅλο καί περισσότερο μᾶς πλησιάζει. Μπορεῖ πολλοί νά γελοῦν εἰρωνικά, ὅταν ἀκοῦν νά γίνεται λόγος γιά τήν τελική Κρίση. Αὐτό δέν ἔχει σημασία. Ἡ ἡμέρα αὐτή ἔρχεται! Ἔρχεται! Καί τό γέλιο τους θά γίνει τήν ἡμέρα ἐκείνη φόβος καί φρίκη. Ὅσο κι ἄν προσπαθοῦν νά τήν ἐξευτελίσουν, ὅσο κι ἄν πασχίζουν νά τήν ὑποτιμοῦν, ὅσο καί νά θέλουν νά τήν ξεχάσουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἤ ὁποιασδήποτε ἄλλης ἐποχῆς, ἡ μεγάλη ἡμέρα ἔρχεται!

Ναί, ἀδελφοί! Ἔρχεται ὁ Κύριος, ἔρχεται ὁ Κριτής, γιά νά βάλει τέλος σ’ αὐτή τήν παραφροσύνη τῆς ἁμαρτίας. Τώρα ἄλλοι γελοῦν, ἄλλοι στενάζουν, ἄλλοι γλεντοῦν, ἄλλοι ὑποφέρουν, ἄλλοι ὀργιάζουν, ἄλλοι βρίσκονται σέ ὅλη τους τήν ζωή στό κρεβάτι τοῦ πόνου. Ἡ γῆ στενάζει κάτω ἀπό τήν ἀδικία, τήν ἐκμετάλλευση, τή θρασύτητα τοῦ κακοῦ. Λοιπόν, ὅλα αὐτά θά πάρουν τότε τέλος. Καί θά ἀποδοθεῖ ἐπιτέλους δικαιοσύνη. Πῶς θά γίνει αὐτό;

Ἡ ἐξέλιξη τῆς Κρίσεως, ὅπως τήν περιγράφει τό ἱερό κείμενο, μᾶς ξαφνιάζει. Ὁ Κύριος, ἀπευθυνόμενος πρός τούς δικαίους κατ’ ἀρχάς, τούς ὀνομάζει εὐλογημένους τοῦ Πατρός Του καί τούς καλεῖ νά ἀπολαύσουν τή Βασιλεία πού ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιά χάρη τους ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργίας τοῦ κόσμου. Διότι, λέει: Πείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί μέ ποτίσατε, ἤμουν ξένος καί μέ περιμαζέψατε στό σπίτι σας, ἤμουν γυμνός καί μέ ντύσατε, ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε, ἤμουν στή φυλακή καί ἤρθατε νά μέ παρηγορήσετε.

Καί στήν εὔλογη ἀπορία τῶν δικαίων πότε Τοῦ προσέφεραν ὅλα αὐτά, ὁ Κύριος ἀπαντᾶ μέ τή συγκλονιστική ἐκείνη φράση: «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Ἀφοῦ τά κάνατε αὐτά τά καλά σέ ἕναν ἀπό τούς φτωχούς ἀδελφούς μου, πού φαίνονταν μικροί καί ἀσήμαντοι, σέ μένα τόν ἴδιο τά κάνατε.

Τά ἴδια ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνει ἀρνητικά πλέον καί στούς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς. Τούς κατηγορεῖ ὅτι δέν Τόν φρόντισαν στίς ἀνάγκες Του καί, ὅταν αὐτοί διαμαρτύρονται γιά τό πότε δέν Τόν φρόντισαν, τούς λέει ὅτι, ἐφ’ ὅσον δέν τό ἔκαναν αὐτό στούς θεωρούμενους ἀσήμαντους συνανθρώπους τους, οὔτε καί στόν ἴδιο τό ἔκαναν.Καί ἡ περιγραφή κλείνει μέ τήν βεβαίωση πώς θά πορευθοῦν οἱ μέν στήν αἰώνια κόλαση, οἱ δέ δίκαιοι στήν αἰώνια ζωή.

Ξαφνιάζει, ἀδελφοί, τό κριτήριο, μέ τό ὁποῖο θά κριθοῦμε κατά τήν ἔσχατη Κρίση. Δέν θά κριθοῦμε μέ βάση μόνο τή θεωρητική πίστη μας πρός τόν Κύριο, ἀλλά μέ τό ἄν πράγματι τόν ἀναγνωρίζουμε ὡς Κύριο, ἐφαρμόζοντας τίς ἐντολές Του. Κι αὐτές συμπυκνώνονται ἀκριβῶς σέ ἕνα σημεῖο, αὐτό τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης. Αὐτό εἶναι συνεπῶς καί τό ὑπέρτατο κριτήριο: Ἡ ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριο, πού πιστοποιεῖται μέ τήν ἀγάπη μας πρός τούς φτωχούς, τούς περιφρονημένους καί ἀδικημένους τῆς ζωῆς.

Ὁ Κύριος μάλιστα κάνει στό σημεῖο αὐτό μία ταύτιση ἰλιγγιώδη. Ταυτίζει τόν Ἑαυτό Του μέ τούς συνανθρώπους μας, αὐτούς πού ἔχουν τήν ἀνάγκη μας.Τό προσέξαμε, ἀδελφοί; Αὐτό πού δείχνουμε στούς ἀδελφούς μας, τό δείχνουμε στόν ἴδιο τόν Κύριο! Ὁ ἀδελφός μας εἶναι ὁ Κύριος! Καταλαβαίνουμε τί σημαίνει αὐτό;  Ὅταν θυμώνουμε κατά τοῦ ἀδελφοῦ μας, ἐναντίον τοῦ Κυρίου θυμώνουμε. Ὅταν ἀδικοῦμε τόν ἀδελφό μας, τόν Κύριο ἀδικοῦμε. Ὅταν περιφρονοῦμε τόν ἀδελφό μας, τόν Κύριο περιφρονοῦμε. Ὅταν κρίνουμε καί κατακρίνουμε τόν ἀδελφό μας, ὅταν τόν ἐχθρευόμαστε, ὅταν μνησικακοῦμε, ὅταν, ὅταν… ὅλα αὐτά στόν Κύριον ἐν τέλει τά κάνουμε.

Ὁμοίως καί τά  καλά. Ὅ,τι καλό κάνουμε στούς ἀδελφούς μας, στόν Κύριο τό κάνουμε. Σ’ Ἐκεῖνον, πού εἶναι ὁ Δημιουργός μας, ἀλλά καί ὁ τελικός καί μόνος Κριτής μας καί Κριτής τῶν πάντων.

Ἀδελφοί! Καταλάβαμε ὅτι τό κλειδί τοῦ Παραδείσου θά πρέπει νά τό ἀναζητήσουμε στά χέρια τῶν ἀδελφῶν μας; Ὅσοι τό κατανόησαν αὐτό, μακάριοι καί εὐλογημένοι. Θά ἀκούσουν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τό Λόγο τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν…».