Κυριακή 12 Φεβρουαρίου (ΑΣΩΤΟΥ) (Λουκ. ιε΄ 11-32)

Στή συγκινητικότατη παραβολή τοῦ Ἀσώτου ὁ Κύριος μᾶς παρουσιάζει ἕνα οἰκογενειακό δράμα. Στήν εὐτυχισμένη οἰκογένεια μέ τά δύο παιδιά ξαφνικά ξέσπασε ἡ καταιγίδα. Ὁ μικρότερος γιός ζήτησε ἐπιτακτικά νά πάρει τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού θά κληρονομοῦσε μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του. Κι ὅταν ὁ πατέρας μέ ἕνα ἀπεριόριστο σεβασμό στήν ἐλευθερία τοῦ παιδιοῦ του ὑποχώρησε καί τοῦ παραχώρησε αὐτά πού θρασύτατα ζήτησε, ὁ ἐπαναστάτης ἐγκατέλειψε τό σπίτι καί ἔφυγε σέ τόπο μακρινό. Ἐκεῖ σπατάλησε τήν περιουσία του «ζῶν ἀσώτως», ὅπως ὑπογραμμίζει το ἱερό Εὐαγγέλιο.

Ἔπειτα ἦρθαν τά μαῦρα χρόνια. Ἡ στέρηση, ἡ φτώχεια. Ἡ ἀναζήτηση ἐργασίας. Τό κατάντημά του νά γίνει δοῦλος καί νά βόσκει χοίρους. Ἡ φρικτή πεῖνα καί ἡ ἐπιθυμία του γιά λίγα ξυλοκέρατα, πού κι αὐτά ὅμως δέν τοῦ τά ἔδινε κανείς. Δυστυχισμένο παιδί! Εἰκόνα παραστατική τοῦ κάθε ἁμαρτωλοῦ, πού προσπαθεῖ νά βρεῖ τή χαρά του μακριά ἀπό τόν Πατέρα, τό Θεό, τό Δημιουργό του. Κι ἐδῶ τό ἴδιο θλιβερό κατάντημα! Λίγες ἡδονές στήν ἀρχή, ἔπειτα ἡ ἀηδία, τό ἀνικανοποίητο, ἡ πεῖνα καί ἡ δίψα γιά ἀληθινή χαρά, καί στό τέλος τό κοπάδι τῶν χοίρων: Δηλαδή, ἡ ψυχή γεμίζει βρώμικα πάθη, πού τή σέρνουν ἐδῶ κι ἐκεῖ καί τήν ἀφήνουν πεινασμένη φρικτά. Ὁ ἄνθρωπος, τό πριγκιπόπουλο τοῦ Οὐρανοῦ, εἶναι αἰχμάλωτος τώρα στά φρικτά πάθη του. Καί μέσω αὐτῶν στούς χειρότερους ἐχθρούς του, τούς δαίμονες.

Εἰκόνα, θά ἔλεγε κανείς, καί τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ἰδιαιτέρως τῶν νέων ἀνθρώπων. Ἕνα ξεκίνημα γεμάτο ἐνθουσιασμό γιά τά τόσα φανταχτερά, πού πληθωρικά διαφημίζονται… καί στό τέλος ἡ ἀπογοήτευση, ἡ καταφυγή στούς ψεύτικους κόσμους τῶν ναρκωτικῶν, ἡ αὐτοκτονία.

 «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΝΑ ΦΡΙΚΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΦΡΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ», ἔγραφε πρό καιροῦ σέ κάποιον τοῖχο ἕνας τέτοιος νέος. Τά εἶχε προφανῶς δοκιμάσει ὅλα. Σπουδές χωρίς νόημα ἴσως, ξενύχτια στά κέντρα διασκεδάσεως, φιλίες δῆθεν, ἐλεύθερες σχέσεις, ἐπαναστάσεις κατά τοῦ κατεστημένου, τουρισμό σέ ἐξωτικές χῶρες, ναρκωτικά, παράδοση στούς ξέφρενους ρυθμούς τῆς σύγχρονης μουσικῆς, ὅλα αὐτά, πού τά ὀνόμασε «μιά φρίκη χωρίς τέλος». Καί ποῦ κατέληξε; Στό «φρικτό τέλος», στήν αἰώνια κόλαση! Δέν τό φαντάστηκε, δέν τό γνώριζε ἴσως, πώς ἀνάμεσα στίς δύο αὐτές ἀπαίσιες ἐπιλογές ὑπῆρχε καί κάποια τρίτη λύση, ἡ μόνη διέξοδος στά φρικτά ἀδιέξοδα. Ὁ δρόμος πρός τό σπίτι τοῦ Πατέρα. Αὐτόν πού μετανιωμένος ἀκολούθησε ὁ ἄσωτος υἱός, ὅταν ἔφτασε στό χειρότερο κατάντημά του. Ἐπιτέλους τό ταλαίπωρο παιδί ξύπνησε, ἦρθε στόν ἑαυτό του, κατάλαβε τήν ἀθλιότητά του. «Θά σηκωθῶ νά πάω στόν Πατέρα μου», εἶπε. «Καί θά τοῦ πῶ: Πατέρα, ἁμάρτησα ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιόν σου, καί δέν εἶμαι πλέον ἄξιος νά ὀνομαστῶ παιδί σου, πάρε με σάν ἕνα μισθωτό ὑπηρέτη σου».

Καί δέν ἔμεινε μόνο στά λόγια, ἀλλά τίς σκέψεις του αὐτές τίς ἔκανε πράξη. Πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση, ἐγκατέλειψε τά κοπάδια τῶν χοίρων καί ξεκίνησε. Καί τί συγκινητικό! Καθώς πλησίαζε πρός τό πατρικό σπίτι καί ἐνῶ ἀπεῖχε ἀκόμη ἀρκετά, ὁ πατέρας του, πού ὅλα αὐτά τά χρόνια τόν περίμενε, τόν εἶδε στό βάθος τοῦ δρόμου νά ἔρχεται καί ἔτρεξε νά τόν προϋπαντήσει. Ἔφτασε κοντά στό βασανισμένο παιδί του καί τό ἀγκάλιασε καί τό φίλησε στοργικά, τήν ὥρα πού ἐκεῖνο συντετριμμένο ζητοῦσε τήν συγχώρηση λέγοντας: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου, καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου».

Πῶς να περιγραφεῖ ἡ συνέχεια; Πλημμυρισμένος ἀπό χαρά ὁ πατέρας, παραγγέλλει στούς ὑπηρέτες του νά φέρουν τήν καλύτερη στολή, γιά νά ντύσουν τό παιδί του, καί νά τοῦ φορέσουν δαχτυλίδι στό χέρι καί ὑποδήματα στά πόδια, καί τέλος νά σφάξουν τό καλύτερο μοσχάρι, γιά νά φᾶνε καί νά χαροῦν. Διότι, ὅπως εἶπε, τό παιδί του αὐτό ἦταν νεκρό καί ἀναστήθηκε, καί ἦταν χαμένο καί βρέθηκε.

Τό πανηγύρι στό πατρικό σπίτι πλημμύρισε σέ λίγο τά πάντα, ἐκτός ἀπό τήν καρδιά τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος δέν μποροῦσε νά καταλάβει πῶς ὁ πατέρας του ἔκανε ὅλα αὐτά γιά τόν ἀλήτη υἱό, πού κατασπατάλησε τήν περιουσία του. Γι’ αὐτόν τό λόγο θύμωσε, μᾶς λέει τό ἱερό κείμενο, καί δέν ἤθελε κἄν νά μπεῖ μέσα στό σπίτι.

Ἀλλά πόσο φιλόστοργος καί ὑπομονετικός παρουσιάζεται καί πάλι ὁ καλός πατέρας, πού μέ γλυκύτητα ἐπιμένει νά παρακαλεῖ  τό μεγάλο παιδί του νά εἰσέλθει καί νά μετάσχει στήν πλούσια χαρά τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ ἀδελφοῦ του, πού τόν εἶχαν γιά νεκρό καί χαμένο καί τώρα ἦταν κοντά τους! Συγκινητικότατη πράγματι ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα σέ ὅλες της τίς ἐκδηλώσεις. Θέλει μέ αὐτήν τήν εἰκόνα ὁ Κύριος νά ἐκφράσει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ φιλοστοργότατος Πατέρας ὅλων μας. Ὁ Πατέρας, πού σέβεται τήν ἐλευθερία μας, ὅταν φεύγουμε μακριά Του, πού μᾶς περιμένει πάντοτε νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, πού μᾶς συγχωρεῖ καί μᾶς ἀγκαλιάζει θερμά, ὅταν μετανοοῦμε, πού δέν μᾶς συνερίζεται, ὅταν ἀντιδροῦμε καί πεισμώνουμε.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα! Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς ὅλοι μας καταλαβαίνουμε πώς εἴμαστε λίγο ἤ πολύ ἁμαρτωλοί. Ἐν τούτοις δέν συγκλονιζόμαστε ὅλοι ἀπό τήν ἁμαρτωλότητά μας καί δέν συντριβόμαστε οὔτε μετανοοῦμε σάν τόν ἄσωτο υἱό. Γιατί ἆραγε; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Δέν συγκλονιζόμαστε, διότι δέν αἰσθανόμαστε τό  Θεό ὡς Πατέρα καί ὅτι ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἁμαρτάνουμε στήν Πατρική του ἀγάπη!

Εἶναι, ὅμως, καιρός νά τό καταλάβουμε. Ἀδελφοί! Πικραίνουμε τόν Πατέρα μας! Εἴθε νά μήν εἶναι πολύ ἀργά, ὅταν πιά θά τό καταλάβουμε. Ἀπό τώρα ἄς ἐπιστρέψουμε κοντά Του, στήν ἀνοιχτή, στή γεμάτη ἔλεος, εὐσπλαχνία καί ἀγάπη πατρική ἀγκαλιά Του.