Κυριακή 22 Ἰανουαρίου (ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιθ΄ 1-10)

Στό  Ζακχαῖο τόν ἀρχιτελώνη, ἀδελφοί μου, ἀναφέρεται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Στόν ἄνθρωπο πού εἶχε πλουτίσει μέ τίς ἀδικίες. Στόν ἁμαρτωλό πού ξαφνικά ἐκτινάχθηκε ἐπάνω ἀπό τό ἀνώνυμο πλῆθος καί μέ μιά ἐκπληκτική κίνηση πέτυχε τή μεγάλη, τή λυτρωτική συνάντηση μέ τό Χριστό.

Στήν Ἱεριχώ συμβαίνει τό γεγονός πού μᾶς ἀφηγεῖται ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής. Ὁ Κύριος περνάει μέσα ἀπό τήν πόλη πορευόμενος πρός τήν Ἱερουσαλήμ. Κόσμος πολύς τόν ἀκολουθεῖ, τόν περικυκλώνει, στριμώχνεται γύρω του. Κι ἐκεῖ ἀνάμεσά τους ὁ Ζακχαῖος «ἐζήτει τόν Ἰησοῦν ἰδεῖν». Νά δεῖ ποιός εἶναι αὐτός ὁ προφήτης, γιά τόν ὁποῖο τόσα πολλά καί θαυμαστά ἔχει ἀκούσει. Ἀλλά πῶς; Νά διασχίσει τό πλῆθος εἶναι ἀδύνατον. Καί τό μικρό του ἀνάστημα δέν τόν βοηθάει νά δεῖ ἔστω κι ἀπό μακριά τό πρόσωπο τοῦ Διδασκάλου. Τί πρέπει λοιπόν νά κάνει; Ὁ Ζακχαῖος κινεῖται ἐδῶ μέ ἐκπληκτική τόλμη. Καταλαβαίνει πώς δέν πρέπει νά χάσει αὐτήν τή μοναδική εὐκαιρία. Τρέχει μπροστά καί σκαρφαλώνει σέ ἕνα δέντρο, κάτω ἀπό τό ὁποῖο θά περάσει ὁ Κύριος. Τό θέαμα εἶναι παράξενο. Ἀλλά πόση εἶναι ἡ ἔκπληξη ὅλων, ὅταν βλέπουν τόν Κύριο να σταματᾶ κάτω ἀπό τό δέντρο καί νά ἀπευθύνεται στό Ζακχαῖο. «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι∙ σήμερον ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι». Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα κάτω. Σήμερα εἶναι ἀνάγκη να μείνω στό σπίτι σου.

Νά μείνει στό σπίτι του! Τί τιμή, τί χαρά εἶναι αὐτή γιά τό Ζακχαῖο! Ἔχουμε ἆραγε ἐμεῖς τέτοιο πόθο σάν αὐτόν πού ἄναψε στήν καρδιά τοῦ Ζακχαίου; Ἐπιθυμοῦμε νά δοῦμε, νά συναντήσουμε τό Χριστό; Πόσο εὔκολα δυστυχῶς ξεγελιόμαστε! Πόσο ἡ καρδιά μας προσκολλᾶται σέ ἄλλα πρόσωπα καί πράγματα! Πυρκαγιά πελώρια ἀνάβει συνήθως μέσα μας γι’αὐτά. Καί γιά τό Χριστό; Ποῦ καί ποῦ καμία σπίθα. Σπίθα μόνο! Γι’ αὐτό καί τελικά δέν τόν γνωρίζουμε, δέν τόν συναντοῦμε. Κι ἐνῶ εἶναι τόσο εὔκολο. Ὄχι μόνο νά τόν συναντήσουμε μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τοῦ θείου λόγου, ἀλλά καί νά ἑνωθοῦμε μαζί του μέ τή θεία Κοινωνία.

Λοιπόν, ἄν ἡ προσευχή μας, ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου καί κυρίως ἡ θεία Κοινωνία δέν εἶναι μιά σωτήρια συνάντηση μέ τό Χριστό, ἐκεῖ ἄς ψάξουμε, στούς πόθους τῆς ψυχῆς μας. Νά δοῦμε τί εἶναι αὐτά τά ἄλλα πού ἐπιθυμοῦμε τόσο πολύ καί δεν ἀφήνουν χῶρο νά ἀναπτυχθεῖ ἡ ἀγάπη καί ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ μέσα μας. Νά τά ἐπισημάνουμε γιά νά τά ξερριζώσουμε. Γιά νά δυναμώσει ἡ φλόγα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης μέσα μας καί νά ἀξιωθοῦμε νά φιλοξενήσουμε τόν Κύριο στήν καρδιά μας, ὅπως ὁ Ζακχαῖος τόν δέχτηκε στό σπίτι του καί ἀπόλαυσε τήν ἀτίμητη λυτρωτική χαρά τῆς παρουσίας του.

Ἐνῶ ὅμως ὁ Ματθαῖος δέχεται τήν τιμητική  πρόσκληση τοῦ Κυρίου, ἕνα περίεργο κλίμα ἔχει διαμορφωθεῖ στούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν τόν Κύριο.

«Διεγόγγυζον», σημειώνει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής. Μουρμούριζαν ἀγανακτισμένοι, γιατί ὁ Κύριος πῆγε νά μείνει στό σπίτι ἑνός ἁμαρτωλοῦ καί ἄδικου ἀνθρώπου. Ἀλλά πόσο ἔπεσαν ἔξω! Αὐτός ὁ πράγματι ἄδικος καί ἁμαρτωλός τώρα πλέον εἶναι ἄλλος ἄνθρωπος. Κάνει νέα ἀρχή, νέο ξεκίνημα στή ζωή του. Συγκινημένος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μετανοεῖ, συντρίβεται καί ἐπισφραγίζοντας τή γνησιότητα τῆς ἀλλαγῆς του προβαίνει σέ μιά μεγαλειώδη πράξη. Στέκεται μέ σεβασμό ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί μέ ἐπισημότητα φανερώνει τήν ἀπόφασή του νά μοιράσει τή μισή περιουσία του στούς φτωχούς, καί νά ἀνταμείψει στό τετραπλάσιο ὅσους τυχόν ὡς τελώνης εἶχε ἀδικήσει.

Συγκλονιστική  ἡ μετάνοιά του, πού τήν ἐπιδοκιμάζει ὁ Κύριος λέγοντας: «Σήμερον σωτηρία ἐν τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». Σ’αὐτό το σπίτι ἦρθε σήμερα ἡ σωτηρία.

Προσέξαμε ὅμως, ἀδελφοί, μιά λεπτομέρεια;  Ὁ Κύριος δέν εἶπε τό λόγο αὐτό μόλις  μπῆκε στό σπίτι τοῦ Ζακχαίου, ἀλλά ὅταν  Ζακχαῖος ἐξεδήλωσε ἔμπρακτα τή μετάνοια καί τήν ἀλλαγή του, μέ τήν ἀπόφαση νά μοιράσει τή μισή περιουσία του στούς φτωχούς καί να διορθώσει τις ἀδικίες του.

Τό συμπέρασμα εἶναι φανερό. Ἡ χαρά τῆς σωτηρίας πού χαρίζει ὁ Κύριος δέν εἶναι μόνο συναισθηματισμοί καί λόγια. Γιά νά δοθεῖ αὐτό τό θεϊκό δῶρο στήν ψυχή, πρέπει νά προχωρήσει σέ δραστικά μέτρα. Σέ ἔργα ἀρετῆς, σέ ἐπανόρθωση ἀδικιῶν, στήν ἄρνηση τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ, τῶν ἁμαρτωλῶν συνηθειῶν καί συναναστροφῶν. Πρέπει νά ξερριζώσει τίς κακίες, τά μίση, τίς ἀντιπάθειες, τίς ζήλειες, τούς θυμούς, τίς ἔνοχες περιέργειες, τίς παράνομες ἡδονές, ὅλα τά φρικτά τέρατα πού ἔχουν κάνει φωλιά στήν καρδιά του. Καί στή θέση τους να βάλει τήν ἀγάπη, τήν ἀνεκτικότητα, τή συγχωρητικότητα, τήν καθαρότητα, ὅλον αὐτόν τόν ἅγιο κόσμο τοῦ οὐρανοῦ. Τοῦ Οὐρανοῦ πρός τόν ὁποῖο κατευθυνόμαστε καί ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιά μᾶς πρό καταβολῆς κόσμου καί μᾶς περιμένει.