Κυριακή 15 Ἰανουαρίου (ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιζ΄ 12-19)

Δέκα λεπροί, ἀδελφοί μου, συνάντησαν τόν Κύριο στήν εἴσοδο ἑνός μικροῦ χωριοῦ καθώς πήγαινε πρός τήν Ἱερουσαλήμ. Στάθηκαν μακριά, καθώς δέν τούς ἐπιτρεπόταν νά πλησιάσουν, καί μέ δυνατή φωνή τόν παρακάλεσαν νά τούς θεραπεύσει ἀπό τή φρικτή καί ἀγιάτρευτη τότε ἀσθένεια. Καί ὁ φιλάνθρωπος Κύριος τούς θεράπευσε. Τούς παρήγγειλε νά πᾶνε νά δείξουν το σῶμα τους στούς ἱερεῖς, ὥστε νά βεβαιώσουν αὐτοί, σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ὅτι πράγματι ἔχουν θεραπευτεῖ. Μέ ἀπόλυτη πίστη οἱ δέκα λεπροί ξεκίνησαν νά πᾶνε στούς ἱερεῖς. Καί ἐνῶ βάδιζαν πρός τά ἐκεῖ, τό θαῦμα ἔγινε! Θεραπεύτηκαν!

Ἀλλά τί θλιβερό! Ἐνῶ θεραπεύτηκαν ὅλοι, οἱ ἐννέα δέν γύρισαν νά ποῦν οὔτε ἕνα ἁπλό «εὐχαριστῶ» στόν εὐεργέτη τους. Πῆγαν κατευθεῖαν στά σπίτια τους. Ἡ συμπεριφορά τους αὐτή προκάλεσε τό γνωστό σέ ὅλους μας παράπονο τοῦ Κυρίου: «Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δε ἐννέα ποῦ;» Ποῦ εἶναι λοιπόν οἱ ἐννιά; Γιατί δεν ἦρθαν νά δοξάσουν το Θεό γιά τή θεραπεία τους;

Ἔ, τούς ἀχάριστους, ψιθυρίζουν μερικοί, ὅταν διαβάζουν αὐτή τήν περικοπή. Τόση ἀχαριστία! Ἀλλά μήπως, ἀδελφοί, εἴμαστε κι ἐμεῖς μέσα σ’αὐτούς; Μήπως κι ἐμεῖς συχνά κάνουμε τά ἴδια καί χειρότερα, ἐνῶ ἔχουμε δεχθεῖ μύριες εὐεργεσίες ἀπό τό Θεό; Ἐνῶ μᾶς ἔβαλε μέσα στήν ἀγκαλιά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νά ἀπολαμβάνουμε τή χαρά καί τή χάρη τῆς σωτηρίας μας; Ἄν ψάξει ὁ καθένας στό παρελθόν του, θά διαπιστώσει ἀμέτρητες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στή ζωή του. Θαυμαστές ἐπεμβάσεις σέ κρίσιμα γεγονότα. Λύσεις σέ ἀδιέξοδα. Ἀνθρώπους συμπαραστάτες σέ δύσκολες στιγμές καί περιστάσεις.

Γιά ὅλα αὐτά ποιά εἶναι ἡ ευγνωμοσύνη μας; Μήπως ἀκολουθοῦμε τά βήματα τῶν ἐννέα ἀχάριστων λεπρῶν καί δέν εὐχαριστοῦμε καθόλου τό Θεό; Ἤ τοῦ προσφέρουμε ἕνα τυπικό «εὐχαριστῶ» ἄτονα καί νυσταλέα, ἀνάμεσα σέ πλῆθος χασμουρητά καί περιπλανήσεις τοῦ νοῦ μας στά τοῦ κόσμου τούτου;

Δέν ἐκτιμοῦμε, ἀδελφοί μου, τίς μεγάλες δωρεές τοῦ Θεοῦ. Τίς ἔχουμε, δυστυχῶς, συνηθίσει καί θεωροῦμε τό Θεό ὑποχρεωμένο νά μᾶς εὐεργετεῖ καί ὅτι ἐμεῖς δικαιωματικά ἀπολαμβάνουμε αὐτές τίς εὐεργεσίες. Ἀφήνουμε ἔτσι τήν ψυχή μας νά γεμίζει μέ τούς πάγους τῆς ἀχαριστίας.

Τί θά ἔπρεπε λοιπόν νά κάνουμε; Μᾶς το ὑποδεικνύει ἡ συνέχεια τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Ἕνας ἀπό τούς δέκα λεπρούς, μᾶς λέει,  βλέποντας ὅτι ἔγινε καλά ἐπέστρεψε πίσω καί δοξάζοντας μέ δυνατή φωνή το Θεό ἔπεσε στά πόδια τοῦ Κυρίου εὐχαριστώντας τον γιά τή μεγάλη αὐτή δωρεά. Ἕνας μόνο! Καί τί παράξενο! Αὐτός ὁ ἕνας ἦταν ἀλλοεθνής, Σαμαρείτης! Ἅνθρωπος δηλαδή μισητός στούς Ἑβραίους, ὅπως καί ὅλοι οἱ Σαμαρεῖτες. Κι ὅμως, μόνο αὐτός ἐπέστρεψε. Γι’αὐτό καί ὁ Κύριος τόν ἀντάμειψε πλουσίως. Στήν πρώτη μεγάλη δωρεά τῆς θεραπείας ἀπό τή λέπρα πρόσθεσε καί δεύτερη πολύ μεγαλύτερη: Τή θεραπεία τῆς ψυχῆς του. «Ἀναστάς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», τοῦ εἶπε. Σήκω καί πήγαινε. Ἡ πίστη σου δεν ἔγινε αἰτία να θεραπευτεῖ μόνο το σῶμα σου, ἀλλά νά μπεῖς καί στό δρόμο τῆς σωτηρίας.

Εὐλογημένη ψυχή αὐτός ὁ Σαμαρείτης. Εὐλογημένη καί ἀξιοθαύμαστη. Πόσο ἐλέγχει καί διδάσκει ὅλους ἐμᾶς τούς μυριοευργετημένους Ὀρθοδόξους χριστιανούς,  πού συχνά εἴμαστε τόσο ψυχροί στό νά εὐχαριστοῦμε τό Θεό γιά τίς δωρεές του.

Μᾶς διδάσκει νά εἴμαστε εὐγνώμονες. Στραμμένοι πρός ἐκεῖνον τό δημιουργό μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ αἰτία ἀλλά καί το νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας. Μᾶς διδάσκει νά περάσουμε ἀπό τήν παγωνιά τῆς ἀχαριστίας στή ζεστασιά τῆς εὐγνωμοσύνης. Νά ἔχουμε πλημμυρισμένη τήν ψυχή μας ἀπό ἅγια συναισθήματα εὐχαριστίας γιά ὅλες τίς δωρεές τοῦ Κυρίου καί ἰδιαιτέρως γιά τή μεγάλη του θυσία ἐπί τοῦ Σταυροῦ, μέ τό αἷμα τῆς ὁποίας μᾶς λούζει ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Ἀλλά βέβαια γνωρίζουμε ὅτι ἡ εὐγνωμοσύνη δέν εἶναι μόνο συναισθήματα, λόγια καί ὑποσχέσεις. Ἡ εὐγνωμοσύνη ἡ ἀληθινή εἶναι κυρίως τρόπος ζωῆς. Εἶναι δυνατόν νά λέμε ὅτι αἰσθανόμαστε εὐγνωμοσύνη γιά τή θυσία τοῦ Κυρίου, χωρίς νά μετανοοῦμε καί νά ἐξομολογούμαστε εἰλικρινά τά ἁμαρτήματά μας; Ἤ χωρίς νά ἐκκλησιαζόμαστε; Ἀσφαλῶς ὄχι!

Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι λοιπόν πράξη! Εἶναι ἀγώνας. Ἀγώνας κατά τῆς ἁμαρτίας, τήν ὁποία τόσο ἀποστρέφεται ὁ Θεός. Ἀγώνας νά ὑποστοῦμε γιά χάρη Του ἀκόμα καί ἀδικίες, διωγμούς, θυσίες. Ὅλα αὐτά τά ὁποῖα δοκιμάζουν τή γνησιότητα τῆς εὐνωμοσύνης μας πρός τό Θεό.

Δωρεάν, ἀδελφοί, μᾶς φιλοξενεῖ ὁ Θεός στόν κόσμο αὐτό. Δωρεάν. Κι ὅλα μᾶς τά δίνει νά τά χαροῦμε. Τόν ἥλιο, τά ἀστέρια, τούς καρπούς τῆς γῆς, τό νερό, τόν ἀέρα, τίς τόσες ὀμορφιές τῆς γῆς μας. Δωρεάν! Ἀλλά ἄν δεν μᾶς ὑποχρεώνει να πληρώσουμε ἐνοίκιο, δέν θά πρέπει τουλάχιστον γιά ὅλα αὐτά νά τόν εὐγνωμονοῦμε;

Νά τόν εὐγνωμονοῦμε! Γιά νά ἀξιωθοῦμε νά μετάσχουμε καί στήν πιό μεγάλη δωρεά του, στήν εὐλογημένη Βασιλεία του!