ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016

Π Α Υ Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας

πρός

τόν εὐαγῆ Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν παρά τοῦ τεχθέντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε ̇

σκιρτήσατε τά ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος». 

    Σήμερα ὅλοι καλούμεθα νά πανηγυρίσουμε, ἄγγελοι καί ἄνθρωποι, ἔμψυχα καί ἄψυχα, γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. 

    Σήμερα ὁ Χριστός μᾶς ἐξαγοράζει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί μᾶς καθιστᾶ κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του.

    Σήμερα ἑορτάζουμε τό μεγαλύτερο θαῦμα πού συντελέστηκε ποτέ στόν κόσμο. Ἡ σάρκωσις τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγαλύτερη κι ἀπ’ τήν Ἀνάσταση.

    Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει : «Ἡ Ἀνάστασις εἶναι μικρότερη ἀπ’ τή Γέννησι. Γιά τήν Ἀνάστασι ἔχουμε πολλά παραδείγματα. Νεκροί πολλοί ἀναστήθηκαν. Ἀπό Παρθένο κανένας ἄλλος δέν γεννήθηκε .... Μέ τήν πίστι κατανοεῖται καί ἡ Γέννησις καί ἡ Ἀνάστασις» (Ε.Π.Ε. 21,660).

    Πῶς τό μυστήριο αὐτό συντελέστηκε, δέν μπορεῖ νά τό χωρέσει ἡ λογική. «Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν», γι’ αὐτό ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει : «Τό ὅτι γέννησε ἡ Παρθένος, τό ξέρω. Τό ὅτι γέννησε ὁ Θεός προαιώνια, τό πιστεύω. Ὅμως ἔχω μάθει νά τιμῶ σιωπηλά τόν τρόπο τῆς γεννήσεως, καί νά μήν πολυπραγμονῶ. Ἔρευνα ἐπιτρέπεται γιά ὅσα εἶναι φυσικά. Γιά τά ὑπέρ φύσιν, ἁρμόζει σιγή». Ἄν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος μέσα ἀπό τήν κοιλία τῆς μητέρας του τῆς Ἐλισάβετ σκίρτησε πρίν νά δεῖ τό Μεσσία, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς πρέπει νά σκιρτήσουμε μέ τήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Κυρίου ; Ἡ χαρά εἶναι ὁ καρπός τῆς πίστεως διότι τό μεγάλο αὐτό μυστήριο συντελέστηκε γιά μᾶς. Δεσμῶτες ἤμασταν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τά δεσμά καί μᾶς κάνει κληρονόμους  τῆς Βασιλείας Του. Γι’ αὐτό ἐπιβάλλεται νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας μέ τήν μετάνοια, τήν ἐξομολόγηση καί νά μεταβάλλουμε τόν σταῦλο τῆς ψυχῆς μας σέ ναό τοῦ Θεοῦ. 

    Ἀποτελεῖ περιφρόνηση τῆς δωρεᾶς ἐάν παραμείνουμε ἀμετανόητοι. Ἄν στήν ψυχή μας δέν ὑπάρχει ἡ χαρά, αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ἔχουμε προσοικειωθεῖ τό μυστήριo τῆς ἐνανθρωπήσεως. Καί δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι κυνηγᾶμε τήν ψευδώνυμη χαρά. Κάποιος πολύ ἐπιτυχημένος πανεπιστημιακός καθηγητής μέ πικρία διαπίστωσε ὅτι : «Σ’ ὅλη σου τή ζωή, σκαρφαλώνεις σ’ ἕνα ψηλό βουνό, καί ὅταν φτάνεις στήν κορυφή, σοῦ ἔρχεται νά πέσεις ἀπό κεῖ πάνω καί νά μήν ξανασηκωθεῖς».

    Στή γλῶσσα τῆς σύγχρονης ψυχολογίας αὐτό ὀνομάζεται «σύνδρομο τῆς ἐπιτυχίας». Ἔχεις ἀκουμπήσει τό στόχο σου, ἀλλά δέν ἔχεις πιά καμμία χαρά. Ἡ ἐπιτυχία εἶναι ὁ θάνατος τοῦ ὀνείρου καί τῆς ἐλπίδας μέ τήν ὁποία ζεῖς σκεπτόμενος πώς ὅταν φτάσεις στήν ἐπίγεια εὐημερία, ἡ ζωή σου θά ἀλλάξει. Ἡ ἀλλαγή ὅμως δέν πραγματοποιεῖται. Πόσο πολύ τείνει τότε ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, ἀκόμη καί ὅταν δέν Τόν γνωρίζει !

    Αὐτό λοιπόν εἶναι τό ἀντίστροφο τῆς ἐπιτυχίας, ἡ κατάρρευση τῶν αὐταπατῶν καί αὐτό τό αἴσθημα τῆς ἐρημιᾶς ὅταν κάποιος καρφώνει μιά σφαῖρα στό κεφάλι του, ὅπως ἔκανε ὁ διάσημος συγγραφέας Χέμινγουεϊ. Ἐνῶ κάποιος ἄλλος μοιάζει μέ τόν ἔμπορο τοῦ Εὐαγγελίου πού «εὑρών ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθών πέπρακεν πάντα ὅσα εἶχεν καί ἠγόρασεν αὐτόν» (Μτθ. 13,46).

    Γιά τό πολύτιμο αὐτό μαργαριτάρι πού εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μπορεῖς νά θυσιάσεις τά πάντα καί νά αἰσθάνεσαι μόνιμη χαρά, ὅπως πολλοί ἄνθρωποι ὅλων τῶν τάξεων μέσα στό ροῦ τῆς ἱστορίας. 

    Ὁ Ἥλιος τῆς  δικαιοσύνης πού ἀνέτειλε στή Βηθλεέμ, διαλύει τά σύννεφα τῆς θλίψεως καί μᾶς προσφέρει τή χαρά τῆς υἱοθεσίας. Ἄς μήν περιφρονήσουμε τή δωρεά. Ἄς καθαρίσουμε τήν καρδιά μας γιά νά ὑποδεχθοῦμε ἀξίως τόν δι’ ἡμᾶς νηπιάσαντα, πτωχεύσαντα καί ἐν σπηλαίῳ τεχθέντα Κύριον.

    Ἀφοῦ ἦρθε γιά νά μᾶς καθαρίσει εἶναι ἔσχατη περιφρόνησις :  «καταφρόνησις ἐσχάτη, μεμολυσμένον ἑαυτόν προσενέγκαι Θεῷ» (Ἱ. Χρυσόστομος Ε.Π.Ε. 35,460).

    Ἄν ἡ σάρκωσις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἄνευ ὁρίων ἀγάπη, ἄς τήν ἐγκολπωθοῦμε μέ ἔργα ἀγάπης.

    Ἄν ἡ κένωσις τοῦ ἀχωρήτου Θεοῦ εἶναι φιλανθρωπία πρός τόν ἄνθρωπο, ἄς ντύσουμε τούς φτωχούς ἀδελφούς μας.

    Ἀφοῦ Αὐτός ἔγινε κοινωνός τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἄς ἀνταποκριθοῦμε στό κάλεσμά Του νά γίνουμε κοινωνοί θείας φύσεως (Β΄ Πέτρ. 1,4).  

    Ὁ Κύριος προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, ἐκτός τῆς ἁμαρτίας, γιά νά μᾶς θεραπεύσει. «Καί ὅ οὐκ ἥν προσέλαβεν ἄνθρωπος γενόμενος διά φιλανθρωπίαν».

    Ἄς τόν προσλάβουμε καί μεῖς οἱ δοῦλοι Του, μέ τήν πίστη μας, τήν ἀγάπη μας, τή χριστομίμητη ζωή μας, αἴροντες τόν σταυρό μας, συμπάσχοντες μαζί Του γιά νά συνδοξασθοῦμε καί μαζί Του. Αὐτό θά τό κατορθώσουμε μιμούμενοι τήν πρόσληψή Του, ὅταν προσλαμβάνουμε ἀλλήλους. «Προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς καί ὁ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς» (Ρωμ. 15,7).

    Ἄς ἀνοίξουμε διάπλατα τίς καρδιές μας ρίχνοντας τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ τῶν ἁμαρτιῶν μας πού μᾶς χωρίζει ἀπό τήν ἀγάπη Του καί ἄς ἀναφωνήσουμε, Χριστέ, Ἰησοῦ, τό γλυκύτατο πρᾶγμα καί ὄνομα, ἐλέησε τήν πτωχεία μας, τήν ἀθλιότητά μας, φώτισε τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς μας γιά νά ἐννοήσουμε, ἔστω σχετικά, τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Σου πρός τά πλάσματά Σου.

    Σύ Κύριε εἶσαι ἡ ἐκπλήρωση τῆς προφητείας τοῦ Ἰσραήλ γιατί φανερώθηκε στό πρόσωπό Σου ἡ θεία βουλή γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.

    Στό πρόσωπό Σου ἑνώθηκε ἡ ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη.

    Ἡ ἱστορία βρῆκε τό τέλος της, δηλαδή τόν σκοπό της, πού εἶναι ἡ θέωση τοῦ κόσμου.

    Σέ Σένα ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση στούς αἰῶνες. ΑΜΗΝ. 

Διάπυρος πρός τόν ἐν τῷ Θεοδέγμονι Σπηλαίῳ

τεχθέντα Κύριον εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 † Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ