Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016 (ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιδ´ 16-24, Μτθ. κβ´14)

Κάποιος ἄνθρωπος, λέει ὁ Κύριος στήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου, ἑτοίμασε ἕνα μεγάλο καί ἐπίσημο βραδινό τραπέζι καί προσκάλεσε σ’ αὐτό πολλούς. Μάλιστα, ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα, ἔστειλε τόν δοῦλο του γιά νά τούς τό ὑπενθυμίσει. Ἐλᾶτε, εἶναι ὅλα ἕτοιμα, ἔλεγε ὁ δοῦλος στόν καθένα τους.

          Τό μεγάλο δεῖπνο συμβολίζει, λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, τήν ἀτέλειωτη χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀσύλληπτη δόξα τοῦ Παραδείσου. Τήν ὡραιότητα καί εὐφροσύνη τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Καί νά πού, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος, ὅλα αὐτά εἶναι κιόλας ἕτοιμα. Ἕτοιμα ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας, ἀπό τήν πρώτη αὐγή τοῦ Σύμπαντος ἤ μᾶλλον πρίν κἄν ἀκόμη δημιουργηθεῖ τό Σύμπαν. Διότι ὁ πανάγαθος Δημιουργός μας, κινούμενος ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἑτοίμασε πρῶτα τό Μέγα Δεῖπνο, τήν εὐλογημένη Βασιλεία, πού θά ἦταν ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας μας, καί κατόπιν μᾶς δημιούργησε. Τώρα λοιπόν εἶναι ὅλα ἕτοιμα. Εἶναι στρωμένο τό τραπέζι, ὅλα στή θέση τους.

          Ναί, ἀδελφοί! Δέν πορευόμαστε στην τύχη, στά χαμένα. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε γιά τό ἀτέλειωτο Τραπέζι Του, γιά τήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας Του. Αὐτό τό Τραπέζι εἶναι πού δίνει νόημα στούς κόπους μας, στούς πόνους, στίς ἀγωνίες, στούς ἀγῶνες μας, στίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς μας, καθώς περνᾶμε ἀστραπιαῖα ἀπό τόν κόσμο τοῦτο τῆς φθορᾶς.

            Χωρίς αὐτό, ἡ ζωή μας ἐδῶ στή γῆ θά ἦταν κόλαση και φρίκη. Μέ αὐτό νά μᾶς προσμένει ἐκεῖ στό τέρμα, ἡ ζωή μας γεμίζει φῶς καί ἡ φρίκη γίνεται χαρά. Τώρα τό ξέρουμε, ἡ ὀλιγοήμερη ζωή μας  μᾶς ὁδηγεῖ στό πανευφρόνυσο αὐτό Δεῖπνο, ὅπου ἡ φωνή τοῦ Πλαστουργοῦ μας μᾶς καλεῖ. - Ἔρχεσθε! Εἶναι ὅλα ἕτοιμα. Ἐλᾶτε στήν αἰώνια χαρά!

          Ἔκπληξη καί ἀπορία προκαλεῖ ἡ ἀδιαφορία, τήν ὁποία ἔδειξαν οἱ προσκεκλημένοι στό μεγάλο αὐτό τραπέζι. Ὁ ἕνας εἶπε «ἀγρόν ἠγόρασα» καί ἔχω ἀνάγκη νά πάω νά τόν δῶ. Ὁ ἄλλος ὅτι ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια καί πάει νά τά δοκιμάσει. Κι ὁ ἄλλος ὅτι παντρεύτηκε καί γι’ αὐτό δέν μπορεῖ νά μετάσχει στό δεῖπνο.

          Ὅταν ὁ οἰκοδεσπότης ἄκουσε ἀπό τόν δοῦλο του τίς ἀδικαιολόγητες προφάσεις τῶν προσκεκλημένων του, θύμωσε καί τοῦ ἔδωσε καινούργια ἐντολή. Πήγαινε, τοῦ εἶπε, γρήγορα στίς πλατεῖες καί στά στενά τῆς πόλεως καί φέρε ἐδῶ μέσα ὅλους τούς φτωχούς καί τούς σακάτηδες καί τούς κουτσούς καί τούς τυφλούς πού θά βρεῖς. Ὁ δοῦλος ἔφυγε καί μετά ἀπό λίγο εἶπε στόν κύριό του: -Κύριε, ἔγινε ὅπως διέταξες, ἀλλά ὑπάρχει κι ἄλλος τόπος ἄδειος ἀκόμη στό σπίτι. Καί ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε στόν δοῦλο: -Βγές τώρα ἔξω ἀπό τήν πόλη, στούς δρόμους καί τούς φράχτες τῶν χωραφιῶν, καί ὅσους θά βρεῖς ἐκεῖ, ἐπειδή μπορεῖ νά ντρέπονται, φέρε τους ἐδῶ μέ τή βία, γιά νά γεμίσει τό σπίτι μου. Ἀλήθεια σᾶς λέω, συμπλήρωσε, κανένας ἀπό τούς προσκαλεσμένους ἐκείνους δέν θά ἀπολαύσει τό τραπέζι μου. Διότι πολλοί προσκαλοῦνται, λίγοι ὅμως ἀποδεικνύονται ἄξιοι τῆς τιμητικῆς αὐτῆς προσκλήσεως. «Πολλοί γάρ εἰσι κλητοί, ὁλίγοι δέ ἐκλεκτοί».

          Προσκεκλημένοι καί μάλιστα ἐπισήμως νά μετάσχουν στό Μέγα Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πρωτίστως, ὅπως γνωρίζουμε, ὑπῆρξαν οἱ Ἑβραῖοι, ὁ λαός πού δέχθηκε τίς ἐκπληκτικές εὐλογίες τοῦ Θεοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων. Καί ὅμως, τί μυστήριο! Αὐτός ὁ λαός, μέσα ἀπό τά σπλάχνα τοῦ ὁποίου βγῆκαν οἱ μεγάλοι προφῆτες καί ἀπό τόν ὁποῖο προῆλθε καί ὁ ἴδιος ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ἔμεινε στήν πλειοψηφία του παγερά ἀδιάφορος στή μεγάλη πρόσκληση τοῦ Κυρίου.        Διεστραμμένος λαός. Δέν ἤθελε νά ἀκούει γιά Οὐράνια Βασιλεία. Διαστρεβλώνοντας φρικτά τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ἐπιθυμοῦσε μόνο ἐπίγεια βασιλεία. Ἤθελε νά κυριαρχήσει αὐτός σέ ὅλο τόν κόσμο. Τυφλωμένος, παράφρων λαός. Θανάτωσε τόν ἴδιο τόν Μεσσία πού ἐπί αἰῶνες περίμενε. Καί δύο χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε ἐξακολουθεῖ νά παραμένει στό σκοτάδι καί νά ἐπιδιώκει ἀκόμη τήν ἐπίγεια βασιλεία, νά κυριαρχήσει ἀπ΄ ἄκρου σ΄ ἄκρο τῆς γῆς. Καί αὐτό, ἔστω καί γιά λίγο θά τό ἐπιτύχει στά χρόνια τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁλοκληρώνοντας ἔτσι τόν κύκλο τῆς ἀποστασίας του, τῆς ἀρνήσεώς του νά μετάσχει στό τραπέζι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

          Σάν τούς Ἑβραίους ὅμως ὑπάρχει κίνδυνος νά ἀδιαφορήσουμε καί ἐμεῖς οἱ πιστοί Χριστιανοί, πού δεχθήκαμε ἀπείρως μεγαλύτερες εὐλογίες ἀπό ἐκείνους, καί ἀναμφιβόλως εἴμαστε πολύ περισσότερο ἐμεῖς προσκεκλημένοι ἐπισήμως στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ κίνδυνος εἶναι νά ἐπιδιώξουμε καί ἐμεῖς, ὁ καθένας μας προσωπικά, νά βροῦμε τήν εὐτυχία μας στή γῆ. Τά χωράφια, τά βόδια, ἡ οἰκογένεια, οἱ μέριμνες γιά ἐπίγειες ἀνέσεις καί ἡδονές ὑπάρχει φόβος νά μᾶς ἀπορροφήσουν τόσο πολύ, ὥστε νά περιφρονήσουμε τό Μέγα Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

          Νά τό ἀνταλλάξουμε πολύ φθηνά: «Ἀντί πινακίου φακῆς». Γιά λίγα χρόνια κάποιων διασκεδάσεων καί ἀνέσεων. Πραγματικά γιά ἕνα πιάτο φακές. Καί οὔτε κἄν ἕνα πιάτο, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει καμιά σύγκριση ἀνάμεσα στό αἰώνιο, τό πανευφρόσυνο Θεϊκό Τραπέζι καί σέ ὁποιεσδήποτε ἐπίγειες δόξες καί ἀπολαύσεις, πού πρίν τίς γευθοῦμε ἀφανίζονται σάν τήν πάχνη τῆς αὐγῆς.

          Ἀδελφοί, Χριστούγεννα πλησιάζουν. Καί βέβαια τό γνωρίζουμε πώς ὅλο τό περιεχόμενο τῆς μεγάλης ἑορτῆς εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, ἡ πρόσκληση νά μετάσχουμε στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Πρόσκληση, τήν ὁποία ἦρθε αὐτοπροσώπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά μᾶς τήν ἀπευθύνει γενόμενος ἄνθρωπος.

          Καταλαβαίνουμε λοιπόν πώς οὐσιαστικά ἑτοιμασία γιά τή μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων δέν εἶναι αὐτό πού κάνουν οἱ πολλοί, ψώνια, δῶρα, γλυκίσματα, καινούργια ροῦχα, στολίσματα δένδρων καί ἄλλα παρόμοια, ἀλλά τί; Ἡ ἑτοιμασία τῆς καρδιᾶς μας, ἡ εἰλικρινής ἐξομολόγηση, ἡ θερμή προσευχή, ἡ ἱερή ατμόσφαιρα τῆς ψυχῆς, ἡ κατά δύναμιν νηστεία. Μιά ἑτοιμασία πού θά μᾶς ἀξιώσει καί στό ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἐδῶ ἀκατακρίτως νά μετάσχουμε, καί τό Μέγα Δεῖπνο τῆς Θείας Βασιλείας ἐκεῖ ὅλοι ἀνεξαιρέτως νά ἀπολαύσουμε.