Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016 (Ι´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιγ´ 10-17)

Τό Σάββατο, ἀδελφοί, ἦταν ἡ ἡμέρα ἀργίας καί λατρείας τοῦ Θεοῦ γιά τούς Ἑβραίους. Κάθε ἐργασία ἀπαγορευόταν ἀπολύτως. Ἀκόμη καί τό διάστημα πού μποροῦσε νά βαδίσει κανείς ἦταν αὐστηρά καθορισμένο. Τήν ἡμέρα αὐτή συγκεντρώνονταν ὅλοι στίς κατά τόπους Συναγωγές, γιά νά μελετήσουν τό Νόμο τοῦ Θεοῦ.

          Σέ μιά τέτοια Συναγωγή δίδασκε κάποιο Σάββατο ὁ Κύριος. Ἀνάμεσα στό πλῆθος τῶν ἀκροατῶν ἦταν καί μιά γυναίκα φρικτά καμπουριασμένη. Ἦταν «συγκύπτουσα καί μή δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τό παντελές», σκυμμένη μέχρι κάτω καί μή μπορώντας νά σηκώσει τό κεφάλι της ὄρθιο καθόλου. Δαιμονική ἐνέργεια τήν κρατοῦσε δεκαοκτώ χρόνια σ΄ αὐτή τή μαρτυρική κατάσταση.

          Καί ὅμως παρ΄ ὅλη αὐτή τήν κατάσταση εἶχε πάει καί αὐτή στή Συναγωγή . Τόσο τήν γλύκαινε καί τήν τραβοῦσε ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Γι΄αὐτό καί ὁ Κύριος, ἀμέσως μόλις τήν εἶδε, τῆς χάρισε τή θεραπεία, χωρίς κἄν ἡ ἴδια νά Τόν παρακαλέσει. «Γύναι», τῆς φώναξε, «ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου», ἐλευθερώνεσαι ἀπό τήν ἀσθένειά σου, καί συγχρόνως ἔβαλε ἐπάνω της τά χέρια του. Αὐτοστιγμεί ἡ γυναίκα σηκώθηκε ὄρθια καί γεμάτη εὐγνωμοσύνη δόξαζε τό Θεό γιά τή θαυμαστή  θεραπεία της.

          Μεγάλα καί ἐκπληκτικά θαύματα σάν κι αὐτό ὁ Κύριος ἔχει κάνει πολλά. Τό ἰδιαίτερο ὅμως σέ τούτη τήν περίπτωση εἶναι ὅτι θεράπευσε τή συγκύπτουσα χωρίς ἐκείνη νά τοῦ τό ζητήσει! Αὐτό δέν εἶναι τυχαῖο. Κάτι θαυμαστό εἶναι κρυμμένο σ’ αὐτή τήν παράδοξη ἐνέργεια τοῦ Κυρίου. Τί εἶναι αὐτό; Ἐπιθυμοῦσε ὁ Κύριος, ἐνεργώντας ἔτσι, νά ὑπογραμμίσει πόσο μεγάλη ἀξία ἔχει ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ καί νά φανερώσει πώς ἡ συμμετοχή στή θεία Λατρεία εἶναι ἀπό μόνη της ἤδη μιά ἔμπρακτη ἐκδήλωση πίστεως καί καταφυγῆς στό Θεό, ἡ ὁποία ἑλκύει μέ δύναμη μεγάλη τό ἔλεός Του.

          Ὅλοι μας ἀσφαλῶς ἀντιλαμβανόμαστε τί ἀσύλληπτη διαφορά ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν Ἑβραϊκή λατρεία καί στή δική μας, τή Χριστιανική λατρεία. Ὅση καί ἀνάμεσα στή φωτογραφία ἑνός καλοῦ φαγητοῦ καί στό ἴδιο τό φαγητό. Ἐκεῖνοι, οἱ Ἑβραῖοι, εἶχαν τή φωτογραφία, τόν τύπο, τή σκιά. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουμε τήν πραγματικότητα, τήν ἀλήθεια.

          Τί παίρνουμε ἐμεῖς, ἀδελφοί ἀπό τή λατρεία; Ἤ μᾶλλον τί μᾶς χαρίζεται; Διότι τό ἄν καί τό πόσοι καί τό πῶς παίρνουμε αὐτό πού μᾶς χαρίζεται εἶναι ἄλλο θέμα. Λοιπόν, τί μᾶς χαρίζεται, κατά τή θεία Λατρεία; Φρικτό εἶναι καί νά τό ὀνομάσουμε ἀκόμη. Δέν μᾶς προσφέρεται ἁπλῶς ἁγιασμός καί εὐλογία, ἀλλά τί; Ἡ ἴδια ἡ ζωή τοῦ Θεοῦ, αὐτός ὁ ὑπεράπειρος Θεός προσφέρεται εἰς κοινωνίαν ἡμῶν τῶν πιστῶν. Μυστήριο ἀνερμήνευτο! Ὁ ἀχώρητος Θεός ἔρχεται καί κατοικεῖ μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, τό πλάσμα  συναντᾶ τό Δημιουργό του.

          Αὐτό δέν γίνεται, ἀδελφοί, ὅταν κοινωνοῦμε; Αὐτό δέν γίνεται ὅταν προσευχόμαστε, ὅταν μετέχουμε οὐσιαστικά στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας; Χρειάζεται τώρα νά σημειώσουμε τί φοβερό λάθος κάνουν ὅσοι τυχόν αὐτό δέν τό ἔχουν συνειδητοποιήσει καί παραμελοῦν τή συμμετοχή τους σ΄ αὐτή τή μεγάλη συνάντηση; Ὅσο γιά τίς δικαιολογίες πού συχνά βρίσκουν, ἄς ρωτήσουν καλύτερα τή «συγκύπτουσα». Τίποτε ἄλλο!

          Τό θαυμαστό ὡστόσο γεγονός τῆς θεραπείας αὐτῆς τῆς γυναίκας εἶχε μιά ἀπροσδόκητη ἐξέλιξη. Ὁ ὑπεύθυνος ἐκείνης τῆς Συναγωγῆς, ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀντί νά χαρεῖ γιά τό ἐκπληκτικό θαῦμα, πνιγμένος μέσα στόν ὠκεανό τοῦ φθόνου κατά τοῦ Κυρίου, ἐξέφρασε τήν ἀγανάκτησή του, διότι δῆθεν μέ τή θεραπεία τῆς συγκύπτουσας εἶχε παραβιαστεῖ ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου. Δέν τόλμησε βέβαια ὁ ὑποκριτής νά καταφερθεῖ κατευθεῖαν ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, ἀλλά τά ἔβαλε μέ τούς ἀνθρώπους, λέγοντάς τους νά ἔρχονται γιά θεραπεία τίς ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος πού ἐπιτρέπεται ἡ ἐργασία, καί ὄχι τό Σάββατο.

            -Ὑποκριτά, τοῦ ἀπάντησε ἀμέσως ὁ Κύριος, ὁ καθένας ἀπό σᾶς κατά τό Σάββατο δέν λύνει τό βόδι του ἤ τόν ὄνο του ἀπό τό παχνί γιά νά τά ποτίσει, χωρίς αὐτό νά θεωρεῑται παραβίαση τῆς ἐντολῆς περί τοῦ Σαββάτου; Καί λοιπόν αὐτή ἐδῶ, πού εἶναι κόρη καί ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ καί πού τήν ἔδεσε ὁ σατανᾶς μέ τήν ἀρρώστια δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθεῖ ἀπό τό δέσιμο αὐτό κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου; Καί ἐνῶ ἔλεγε αὐτά ὁ Κύριος, ντροπιάζονταν  ὅλοι οἱ ἀντίθετοί Του, καί ὅλος ὁ λαός χαιρόταν γιά ὅλα τά θαυμαστά καί ἔνδοξα ἔργα πού ἐκεῖνος ἔκανε.

          Ἡ ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυναγώγου ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ φθόνου πού αἰσθάνθηκε κατά τοῦ Κυρίου. Καί αἰσθάνθηκε φθόνο, διότι ξαφνικά εἶδε νά μετατοπίζεται τό ἐνδιαφέρον καί ὁ θαυμασμός τοῦ κόσμου ἀπό τόν ἴδιο πρός τόν Κύριο. Γι΄ αὐτό καί προσπάθησε νά χαλάσει, ὅπως λέμε, τήν ἀτμόσφαιρα τοῦ θαυμασμοῦ, ὑποστηρίζοντας πώς αὐτό τό θαῦμα οὐσιαστικά ἦταν ἁμαρτία, διότι μέ αὐτό παραβιάστηκε δῆθεν ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου.

          Λοιπόν, ἐδῶ βρίσκεται τό ἐπικίνδυνο σημεῖο καί γιά τόν καθένα μας, ὁ φθόνος γιά κάποιον ἄνθρωπο νά μᾶς κάνει νά ἐμφανιστοῦμε καί ἐμεῖς σάν ὑπερασπιστές τοῦ Θεοῦ ἤ τῶν ἱερῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας.

          Μπορεῖ, παραδείγματος χάριν, νά ἀκούσουμε γιά κάποιον πολλά καλά λόγια, ὅτι δηλαδή εἶναι εὐσεβής, ὅτι ἀγωνίζεται χριστιανικά, τά παιδιά του εἶναι σεμνά καί θεοφοβούμενα κ.τ.λ., καί ὅλα αὐτά νά μᾶς κάνουν νά αἰσθανθοῦμε μειωμένοι καί νά τόν φθονήσουμε. Ὁπότε σάν τόν ἀρχισυνάγωγο ἀρχίζουμε καί ψάχνουμε νά τοῦ βροῦμε ψεγάδια. Νά, εἶναι σπουδαῖος ἄνθρωπος, λέμε, ἀλλά… αὐτά πού κάνει εἶναι ὑπερβολικά, εἶναι ἔξω ἀπό τό γνήσιο πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας κ.τ.λ.

          Λεπτότατο καί ὕπουλο τό πάθος τοῦ φθόνου προσβάλλει καί τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα περισσότερο ἐκείνους πού ἔχουν κάποια θέση σ΄ αὐτήν. Τό καταλαβαίνουμε, ἑπομένως, πώς κινδυνεύουμε ἀπ΄αὐτό ὅλοι μας. Γι΄ αὐτό καί ὅλοι μας πολύ πρέπει νά προσέξουμε. Μή μᾶς ξεγελάσει ὁ φθόνος καί γίνουμε καί ἐμεῖς ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ! Κάτι τέτοιο θά ἦταν φρικτό. Καταστρεπτικό γι΄ αὐτήν τήν ἴδια τή σωτηρία μας. Ἄς μήν πέσει κανένας μας στήν ὕπουλη αὐτή δαιμονική παγίδα.