Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016 (Θ´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιβ´ 16-21)

          Ὁ πλούσιος ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς παραβολῆς βρέθηκε ξαφνικά σέ δύσκολη θέση. Ἡ χρονιά ἐκείνη ὑπῆρξε τόσο ἀποδοτική γιά τά χωράφια του, πού τά πλημμύρισε κυριολεκτικά μέ καρπούς. Ἔπεφτε γιά ὕπνο, ἀλλά ὕπνο δέν εἶχε, τόν ἔτρωγε ἡ ἀγωνία: -Τί νά κάνω, ἔλεγε, διότι δέν ἔχω ποῦ νά μαζέψω τούς καρπούς μου; Ξαφνικά ἡ λύση ἄστραψε μές στό μυαλό του: -Τό βρῆκα, συλλογίστηκε. Αὐτό θά κάνω. Θά γκρεμίσω τίς ἀποθῆκες μου καί θά κτίσω μεγαλύτερες καί θά μαζέψω ἐκεῖ μέσα ὅλα τά προϊόντα μου καί τά ἀγαθά μου. Καί τότε θά πῶ στήν ψυχή μου: «Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά πού φτάνουν γιά χρόνια πολλά· ἀναπαύου, τρῶγε, πίνε, γλέντησε».

          «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου»! Τό ὑπέρτατο ὅραμα τοῦ καταναλωτισμοῦ τῆς ἐποχῆς, ἰδιαιτέρως  τῆς σημερινῆς μας κοινωνίας, πού δίκαια ἀποκαλεῖται «καταναλωτική κοινωνία». Ἕνα ὅραμα, στό βωμό τοῦ ὁποίου θυσιάζονται τά πάντα! Πρόκειται γιά ἕνα ὁλοκαύτωμα, μιά ἑκατόμβη ἀληθινῆς τρέλλας. Ἑκατόμβη ἦταν ἡ μεγαλύτερη θυσία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἑκατό βόδια θυσιάζονταν μέ μιᾶς, γιά νά ἱκανοποιήσουν τούς ἀνύπαρκτους θεούς τοῦ Ὀλύμπου. Σήμερα ὁ ἀριθμός ἀνέρχεται σέ ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά βόδια, ἀλλά γιά τούς ἴδιους τούς ἀνθρώπους, πού προσφέρουν τόν ἑαυτό τους θυσία σ΄ αὐτό τό παρανοϊκό ὅραμα τοῦ καταναλωτισμοῦ: «Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά… ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου».

          Ὅραμα παρανοϊκό πράγματι. Γιατί; Διότι ἡ ψυχή δέν χορταίνει ποτέ με γήινα «πολλά ἀγαθά». Ὅσο περισσότερα ἔχει, τόσο πιό ἀνικανοποίητη μένει. Καί ὄχι μόνο μέ ὑλικά, ἀλλά οὔτε κἄν μέ τά θεωρούμενα καί λεγόμενα πνευματικά ἀγαθά μπορεῖ νά χορτάσει. Τήν ψυχή οὔτε τό ψωμί τή στηρίζει, οὔτε τό νερό τήν ξεδιψᾶ. Οὒτε ἡ φιλοσοφία τή γεμίζει, οὔτε ἡ τέχνη τήν ἱκανοποιεῖ, οὔτε ἡ ὅποια ἐπιστήμη τήν ἀναπαύει. Τήν ψυχή δέν τήν εὐφραίνουν τά πολλά ἀγαθά, ἀλλά μόνον ἕνα. Τό ἄκρον Ἀγαθόν καί ἐφετόν, ἡ Αὐτοαγαθότης, ὁ ἄπειρος καί πανάγαθος Δημιουργός της, «ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός», ὁ ἀπειροτέλειος Θεός.

          Ἀδελφοί, ἄς τό καταλάβουμε καί ἐμεῖς αὐτό καλά. Ὅτι ἡ ψυχή μας εἶναι ὁ πολυτιμότερος θησαυρός τοῦ σύμπαντος καί ὅτι ἔχει ἀπ΄ αὐτήν τήν δημιουργία της τόν πόθο τῆς ἀθανασίας, τοῦ ἀπείρου, τῆς τελειότητος. Αὐτούς τούς ἀπείρους πόθους της δέν ὑπάρχει τίποτε μέσα σ΄ ὅλη τή δημιουργία πού νά μπορεῖ νά τούς ἱκανοποιήσει. Οὔτε ἄψυχο, οὔτε ἔμψυχο, οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος, παρά μόνον ὁ πανυπερτέλειος Δημιουργός της.

          Τό μέγα λάθος τοῦ πλουσίου – αὐτό πού μαστίζει καί τή δική μας ἐποχή – εἶναι ὅτι ζήτησε στά δημιουργήματα αὐτό πού μόνο ὁ Δημιουργός μποροῦσε νά τοῦ δώσει. Γι΄ αὐτό καί ἔλεγε: «Ψυχή ἔχεις πολλά ἀγαθά… ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἀνόητα λόγια ἀνόητου ἀνθρώπου. Ὁ ἄφρων νόμιζε πώς μποροῦσε νά χορτάσει τήν ψυχή του μέ τίς ἡδονές τοῦ σώματος. Ἐδῶ βρίσκεται τό δράμα του.                         Ὅμως τό λάθος τοῦ ἄμυαλου πλουσίου δέν εἶναι μόνο αὐτό. Ἐκεῖνο τό «κείμενα εἰς ἔτη πολλά»πού εἶπε, δείχνει, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, πόσο ἀπροσγείωτος καί ἀπερίσκεπτος ἦταν.

          Ἐπιτέλους ξένοιασε. Τά σχέδιά του πραγματοποιήθηκαν. Νέες ἀποθῆκες κτίστηκαν καί τά ἀγαθά του ὅλα ἀσφαλίστηκαν. Ἔπεσε εὐχαριστημένος πιά νά κοιμηθεῖ, ὅταν…ὁ ἀπρόσκλητος ἐπισκέπτης τόν ξάφνιασε. Ἡ τρομερή ὥρα εἶχε φτάσει καί ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ἀντηχοῦσε τώρα σάν βροντή μέσα στή συνείδησή του: «ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ, ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἀνόητε ἄνθρωπε, αὐτή τή νύχτα ἦρθαν  νά πάρουν τήν ψυχή σου. Ὅλα λοιπόν αὐτά πού ἑτοίμασες σέ ποιόν θά περιέλθουν;

          Καί κλείνει τήν παραβολή ὁ Κύριος λέγοντας πώς ἔτσι θά πάθει καί καθένας πού θησαυρίζει γιά τόν ἑαυτό του ἐπίγειους θησαυρούς καί δέν πλουτίζει μέ οὐράνιους θησαυρούς, στούς ὁποίους εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Καί πρόσθεσε: «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», ὅποιος ἔχει αὐτιά γιά νά ἀκούει, ἂς ἀκούει.

          Ἄν ζοῦσε ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, τόν ὁποῖον ὁ Θεός ἀποκάλεσε ἀνόητο, σίγουρα κάθε ἄλλο παρά ἀνόητος θά θεωροῦνταν. Οἱ πολλοί ἄνθρωποι θά τόν έπαινοῦσαν ὡς ἔξυπνο, ἐνεργητικό καί δραστήριο, καί οἱ περισσότεροι θά τόν ζήλευαν. Ἀκόμη καί εὐσεβεῖς Χριστιανοί δέν ἀποκλείεται νά ἔλεγαν στά παιδιά τους: -Βλέπετε, Αὐτός εἶναι σπουδαῖος καί ἔξυπνος. Λοιπόν, κοιτάξτε νά τοῦ μοιάσετε.

          Φυσικά, ἄν ζοῦσε σήμερα, θά ἦταν ἐργοστασιάρχης, ἐφοπλιστής, ἰδιοκτήτης κάποιας πολυεθνικῆς ἑταιρείας ἤ κάτι τέτοιο. Δέν ἀποκλείεται ἀσφαλῶς νά εἶχε γίνει καί ὑπουργός. Πιθανόν ὅμως νά ἦταν καί ἁπλός ἐργάτης ἤ ὑπάλληλος τοῦ δημοσίου ἤ αὐτό πού εἶναι ὁ καθένας μας. Διότι, ἀδελφοί, αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι ἡ νοοτροπία, τό πνεῦμα τοῦ πλουσίου, καί αὐτή τή νοοτροπία τήν ἔχουμε δυστυχῶς πολλοί. Τή νοοτροπία δηλαδή τῶν μακρόπνοων προοπτικῶν. Τή νοοτροπία, μέ ἄλλα λόγια, νά λογαριάζουμε πώς ἔχουμε καιρό. Νά μή σκεφτόμαστε πώς εἶναι δυνατόν νά φύγουμε ξαφνικά ἀπ΄ αὐτόν τόν κόσμο καί ἑπομένως νά βρεθοῦμε ἀπροετοίμαστοι. Κινδυνεύουμε συνεπῶς νά τήν πάθουμε σάν τόν ἄφρονα πλούσιο, σάν τίς μωρές παρθένες. Ἐμεῖς πού νομίζουμε πώς ἐδῶ θά εἴμαστε αἰώνιοι, καί μέ αὐτή τήν προοπτική πορευόμαστε.   Ἐδῶ βρίσκεται τό λάθος. Λάθος φρικτό. Νά νομίζουμε καθένας μας πώς… «εἰδικά ἐγώ θά τύχω κάποιας εἰδικῆς μεταχειρίσεως. Ξέρει ὁ Θεός πώς δέν εἶμαι ἀκόμη ἕτοιμος καί δέν θά μέ πάρει ξαφνικά. Ἑπομένως… ἔχω ἀκόμα καιρό!»

          Ἆφρον, ἔχεις ἀκόμη καιρό, ὅσο σέ ἀφήνει ὁ Θεός στή ζωή, ἀλλά γιά νά μετανοήσεις, ὄχι γιά νά συνεχίζεις τήν ἀμέλειά σου καί τίς παρανομίες σου. Μήν ξεγελιέσαι, μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὅτι θά ἀναπληρώσεις ἀργότερα τό χρόνο πού σήμερα χάνεις. Διότι δέν φτάνει ἡ κάθε μέρα νά ξεπληρώσει πλήρως τό δικό της χρέος στό Θεό.

          Ἀληθινά ἔξυπνοι ἑπομένως εἶναι μόνον αὐτοί πού θησαυρίζουν οὐράνιους θησαυρούς καθημερινά.   «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»!