Κυριακή 30 Ὀκτωβρίου 2016 (Ε´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιστ´ 19-31)

Στό θέατρο αὐτῆς ἐδῶ τῆς ζωῆς ὁ ἀνώνυμος πλούσιος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου τά πῆγε καλά. Ἔφαγε, ἤπιε, γλέντησε, φόρεσε ροῦχα βασιλικά.  Πορφύρα, πανάκριβο βαθυκόκκινο μάλλινο ἔνδυμα, καί βύσσο, πολυτελέστατο σάν μεταξένιο ὕφασμα ἀπό λεπτότατο λινάρι. Τό ἴδιο διάστημα ὁ fτωχός Λάζαρος ὑπέφερε φρικτά. Πεταγμένος στήν ἐξώπορτα τοῦ ἀρχοντικοῦ, πληγιασμένος σέ ὅλο τό σῶμα, προσπαθοῦσε νά χορτάσει ἀπό τά ψίχουλα πού ἔπεφταν ἀπ᾽ τό τραπέζι τοῦ πλουσίου× κι ἔτσι ὅπως ἦταν μισόγυμνος ἔρχονταν τά σκυλιά κι ἔγλειφαν τίς πληγές του.

            Κάποια μέρα ὁ τόσο βασανισμένος Λάζαρος ἐπιτέλους πέθανε. Τά βάσανά του πῆραν τέλος καί οἱ ἄγγελοι ὁδήγησαν τήν ψυχή του στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ, μές στή χαρά τοῦ Παραδείσου. Ἔπειτα πέθανε κι ὁ πλούσιος καί τοῦ ἔκαναν κηδεία μέ δόξες καί τιμές.

            Αὐτό εἶναι τό θέατρο. Τό θέατρο τῆς ζωῆς. Κάποτε πέφτει ἡ αὐλαία, οἱ προβολεῖς σβήνουν, ἡ αἴθουσα ἀδειάζει. Οἱ ἠθοποιοί βγάζουν τά ροῦχα πού φοροῦσαν. Φεύγουν. Κι αὐτός πού ἔπαιζε στό θέατρο τό στρατηγό  ἤ τό βασιλιά κι ἔτρεχαν ὅλοι τρέμοντας στίς προσταγές του, μπαίνει τώρα σ᾽ἕνα διαμερισματάκι φτωχικό× κι ὁ ἄλλος πού παράσταινε τόν δυστυχῆ, φτάνει σέ μιά ἔπαυλη πανάκριβη, πολυτελῆ.

            Αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας ἐδῶ, ἕνα θέατρο. Πλούσιοι καί φτωχοί, ἄρρωστοι καί ὑγιεῖς, ἄρχοντες καί ὑπηρέτες παίζουμε γιά 70-80 χρόνια στό θέατρο τούτης τῆς ζωῆς. Ἔπειτα πέφτει ἡ αὐλαία, τά ψέματα γιά μᾶς τελειώνουν. Τό θέατρο βέβαια θά συνεχιστεῖ, ἄλλοι θά πάρουν τήν δική μας θέση. Ἐμεῖς ὅμως θά ἔχουμε βγεῖ πλέον στό δρόμο νά φύγουμε. Τί δρόμος ἀλήθεια! Δρόμος χωρίς ἐπιστροφή, πού καταλήγει εἴτε στό φῶς τῆς θείας ζωῆς, εἴτε στό σκότος τῆς κολάσεως.

            Ὤ ἀδελφοί! Τί τύφλωση εἶναι αὐτή, νά παίρνουμε τό θέατρο γι´ ἀληθινή ζωή! Τί συμφορά, νά βλέπουμε μόνο πρός τή γῆ, τή γῆ νά ἐπιθυμοῦμε!

            Ἀλλοίμονο σέ μᾶς, λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ, διότι δέν γνωρίζουμε τί ἀξίζουν οἱ ψυχές μας οὔτε καταλαβαίνουμε σέ ποιά πολιτεία, σέ ποιό τρόπο ζωῆς ἔχουμε κληθεῖ ἀπό τό Θεό. Γι´ αὐτό καί αὐτήν ἐδῶ τή ζωή τῶν ἀσθενειῶν, καί ὅλη τήν κατάσταση τῶν ζωντανῶν ἀνθρώπων, καί τίς θλίψεις τοῦ κόσμου, καί τόν ἴδιο τόν κόσμο, καί τίς συμφορές του, καί τίς ἀπολαύσεις του, ὅλα αὐτά τά νομίζουμε ὅτι εἶναι κάτι. Αὐτά πού δέν εἶναι παρά μονάχα ὄνειρο. Καί προσφέρουμε σ´ αὐτά θυσία τό σῶμα μας, στό τέλος δέ καί τήν ψυχή μας. Ἕνα ἀνόητο ὁλοκαύτωμα στό τίποτε, στό θέατρο.

           Λοιπόν, τό θέατρο τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου τελείωσε καί ὁ πλούσιος βρέθηκε ξαφνικά στό “πῦρ” τῆς κολάσεως. Καί ἀπό ἐκεῖ, φρικτά βασανιζόμενος, σήκωσε τά μάτια του καί εἶδε μακριά τόν πατριάρχη Ἀβραάμ, καί μές στήν ἀγκαλιά του ἀναγνώρισε τό Λάζαρο. – Πατέρα Ἀβραάμ, φώναξε, σπλαγχνίσου με τόν δυστυχῆ καί στεῖλε μου τό Λάζαρο νά βουτήξει τήν ἄκρη ἀπό τό δάκτυλό του στό νερό, καί νά δροσίσει λίγο τήν γλῶσσα μου, γιατί βασανίζομαι μέσα σ᾽ αὐτήν ἐδῶ τήν φωτιά. – Παιδί μου, τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἀβραάμ, θυμήσου ὅτι ἐσύ ἀπόλαυσες μέ τό παραπάνω τά καλά σου καί τά πλούτη σου στήν ἐπίγεια ζωή σου. Κι ὁ Λάζαρος πάλι ἀπόλαυσε καί χόρτασε σ᾽ αὐτήν ἀπό συμφορές. Τώρα λοιπόν ἐδῶ αὐτός παρηγορεῖται κι ἐσύ βεβαίως ὑποφέρεις. Ἀλλά, ἐκτός ἀπό αὐτά, ἀνάμεσά μας χάσκει χαράδρα φοβερή, ὥστε αὐτοί πού θέλουν νά ἔλθουν ἀπό ἐδῶ πρός ἐσᾶς, νά μήν μποροῦν νά διαβοῦν, κι οὔτε ἀπό ἐκεῖ πρός ἐμᾶς νά μποροῦν κάποιοι νά περάσουν. – Σέ παρακαλῶ τότε, Πατέρα, συνέχισε ὁ πλούσιος, νά στείλεις τόν Λάζαρο στό πατρικό μου σπίτι, ὅπου ἔχω πέντε ἀδέλφια, γιά νά τούς βεβαιώσει γι᾽ αὐτά πού συμβαίνουν ἐδῶ, ὥστε νά μετανοήσουν καί νά μήν ἔρθουν καί αὐτοί σέ τοῦτο τόν τόπο τῶν βασάνων. – Δέν εἶναι αὐτό ἀναγκαῖο, ἀπαντᾶ ὀ Ἀβραάμ. Ἔχουν τά θεόπνευστα βιβλία τοῦ Μωυσῆ καί τῶν Προφητῶν× ἄς ἀκούσουν αὐτά καί θά σωθοῦν. Ἐπιμένει ὅμως ὁ πλούσιος: - Ὄχι, πατέρα Ἀβραάμ, δέν θά ἀκούσουν ἔτσι. Ἄν ὅμως ἀναστηθεῖ κάποιος νεκρός καί πάει νά τούς πεῖ, θά μετανοήσουν. - Ἄν δέν ἀκούσουν τό Μωυσῆ καί τούς Προφῆτες, οὔτε ἄν κάποιος νεκρός ἀναστηθεῖ θά πιστέψουν καί θά πεισθοῦν στά λόγια του, τόν βεβαιώνει ὁ Ἀβραάμ.

            Ὅ δραματικός διάλογος τοῦ πλουσίου μέ τόν Ἀβραάμ μᾶς ἀποκαλύπτει τί συμβαίνει, ὅταν τελειώνει γιά τόν ἄνθρωπο τό  θέατρο αὐτῆς ἐδῶ τῆς ζωῆς. Ἀποκαλύπτει πλέον τήν πραγματικότητα. Ὅτι δηλαδή ὑπάρχει Παράδεισος καί Κόλαση. Καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος πεθαίνοντας δέν χάνεται, ἀλλά συνεχίζει νά ζεῖ. Ὡς πνεῦμα, βεβαίως, διότι τό σῶμα μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία θά μένει νεκρό.

            Λοιπόν, τό συμπέρασμα εἶναι φανερό. Οἱ πιστοί Χριστιανοί δέν πρέπει νά ξεγελιόμαστε ἀπό τά ἐπίγεια πράγματα. Νά σκεφτόμαστε ὅτι πίσω ἀπο τήν “βύσσο” (τά μεταξένια ροῦχα, τήν ἀπατηλή καί φευγαλέα ὀμορφιά τοῦ κόσμου τούτου) χάσκει ἡ ἄβυσσος (τό “μέγα χάσμα”), πού χωρίζει στά δύο τήν αἰωνιότητα. Ἑπομένως νά μή ζηλεύουμε τήν “πορφύραν” καί τήν “βύσσον”, τόν πλοῦτο, τίς ἀπολαύσεις καί τή δόξα τοῦ κόσμου, πού χάνονται, ἀλλά νά ἑτοιμάζουμε μέ φόβο καί τρόμο τόν τόπο τῆς κατοικίας μας στήν αἰωνιότητα.

            Διότι ἡ θέση μας στήν αἰωνιότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐδῶ ζωή μας. Ἐδῶ ὁ καθένας μας παίζει ἕνα ρόλο× ἄλλος εἶναι πρωθυπουργός, ἄλλος στρατηγός, ἄλλος Μητροπολίτης καί ἄλλος ἕνας ἁπλός ἐργάτης ἤ μία ἄσημη νοικοκυρά. Αὐτοί εἶναι οἱ ρόλοι μας στό ἐπίγειο θέατρο. Στήν πραγματικότητα τῆς ἄλλης ζωῆς ὅλα αὐτά μπορεῖ νά ἀλλάξουν. Ἐκεῖ ἕνας κατάκοιτος τοῦ “Ἀσύλου ἀνιάτων” μπορεῖ νά ἔχει βασιλική δόξα καί λαμπρότητα καί ἕνας βασιλιάς ἤ ἐκκλησιαστικός ἄρχοντας νά βρεθεῖ στόν “τόπον τῆς βασάνου”, στήν Κόλαση. Τό τί θά εἴμαστε ἐκεῖ ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο παίζουμε τό ρόλο μας ἐδῶ! Δέν θά πᾶνε ὅλοι οἱ πλούσιοι στήν Κόλαση οὔτε ὅλοι οἱ φτωχοί στόν Παράδεισο. Ἕνας φτωχός πού καταριέται τό Θεό γιά τήν φτώχεια του, θά κολασθεῖ× καί ἕνας πλούσιος πού ζεῖ μετρημένη ζωή καί ἐλεεῖ τούς φτωχούς θά βρεθεῖ στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ. Ἄλλο ὅτι εἶναι εὐκολότερο νά σωθεῖ ὁ φτωχός καί νά χαθεῖ ὁ πλούσιος.Ἑπομένως νά προσέξουμε ὅλοι πῶς παίζουμε τό ρόλο μας ἐδῶ. Τόν τρόπο δηλαδή τῆς ζωῆς μας. Καί ἄς συνέλθουμε καί ἄς ἀλλάξουμε πορεία, πρίν εἶναι ἀργά.