Κυριακή 16 Ὀκτωβρίου 2016 (Δ´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η´ 5-15)

Στή θαυμάσια παραβολή τοῦ σπορέως πού ἀκούσαμε  σήμερα ὁ Κύριος μιλάει γιά ἕνα γεωργό πού πῆγε νά σπείρει τό χωράφι του. Καθώς λοιπόν ἔσπερνε, ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε δίπλα στό δρόμο καί πατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους, καί ἔπειτα τόν ἔφαγαν τά πουλιά. Ἄλλο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σέ ἔδαφος πετρῶδες. Ὑπῆρχε βέβαια λίγο χῶμα ἐκεῖ καί ὁ σπόρος φύτρωσε, ἀλλά, καθώς οἱ ρίζες του δέν ἔβρισκαν ὑγρασία, ξεράθηκε. Ἕνα τρίτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε ἀνάμεσα σέ σπόρους ἀγκαθιῶν, πού φύτρωσαν μαζί μέ αὐτόν καί ἀργότερα τόν ἔπνιξαν. Καί τέλος τό τέταρτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στό μαλακό καί φρεσκοσκαμμένο χῶμα, καί ἔδωσε ἑκατονταπλάσιο καρπό.

            Ἐδῶ σταμάτησε ὁ Κύριος τή διδασκαλία Του πρός τά πλήθη. Ἀλλά ἡ παραβολή ἔκανε τόσο μεγάλη ἐντύπωση στούς μαθητές Του, πού τόν πλησίασαν καί ἐπίμονα ζητοῦσαν νά τούς ἀποκαλύψει τό βαθύτερο νόημά της. Σέ σᾶς, εἶπε ὁ Κύριος, πού ἔχετε αὐτό τό ἐνδιαφέρον, ἔχει δοθεῖ σάν δῶρο ἀπό τόν Θεόν τό νά μάθετε τίς μυστικές ἀλήθειες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Στούς ἄλλους ὅμως μιλάω μέ παραβολές, ὥστε, ἐνῶ ἐξωτερικά θά βλέπουν, ἐσωτερικά νά μένουν τυφλοί, καί ἐνῶ θά ἀκοῦν μέ τά αὐτιά τοῦ σώματος, νά μήν μποροῦν νά καταλάβουν τό βαθύτερο νόημα τῶν διδασκαλιῶν.

            Ἔκπληξη καί ἀπορία δημιουργοῦν στούς μαθητές τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου. Εἶναι φανερό πώς ὁ λόγος πού ἀναγκάζει τόν Κύριο νά μιλάει μέ παραβολές εἶναι ἡ ἔλλειψη βαθύτερου ἐνδιαφέροντος ἀπό μέρους τῶν ἀκροατῶν Του. Γνωρίζοντας ὁ ἴδιος ὅτι ἄλλοι ἔχουν ἔρθει κοντά Του ἀπό περιέργεια, ἄλλοι ἀπό ἕναν ἐπιπόλαιο ἐνθουσιασμό καί ἄλλοι φορτωμένοι μέ τίς μέριμνες τοῦ πλούτου καί τῶν ἡδονῶν, τούς προσφέρει λίγα μόνον ἐπιφανειακά πράγματα –“ἐν παραβολαῖς”- καί δέν τούς ἀναπτύσσει βαθύτερα νοήματα.

            Τό κάνει αὐτό ἀπό ἀγάπη, ὄχι γιά νά τούς τιμωρήσει, ἀλλά γιά νά τούς εὐεργετήσει. Διότι θά τιμωροῦνταν αὐστηρότερα, ἄν τούς ἀπεκάλυπτε τίς βαθύτατες καί μυστικές οὐράνιες ἀλήθειες καί ἐκεῖνοι κατόπιν τίς περιφρονοῦσαν. Ἐνῶ τώρα, ἔχοντας ἀκούσει μόνο παραβολές, αὐτά τά λίγα στοιχειώδη καί ἐξωτερικά νοήματα, θά κριθοῦν μέ λιγότερη αὐστηρότητα.

            Ὁ Κύριος στή συνέχεια ἐξήγησε τό νόημα τῆς παραβολῆς. Ὁ σπόρος σημαίνει τό  λόγο τοῦ Θεοῦ, καί τά διάφορα μέρη τῆς γῆς σημαίνουν τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Μερικοί ἄνθρωποι μοιάζουν μέ τό δρόμο, καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά μπεῖ βαθιά μέσα τους, γιατί ἡ ψυχή τους εἶναι σκληρή, καί ὁ διάβολος ἁρπάζει ἀπό ἐκεῖ τά θεϊκά νοήματα καί σπέρνει τά δικά του. Ἄλλοι μοιάζουν μέ ἔδαφος πού ἔχει ἐπάνω λίγο χῶμα, ἀπό κάτω ὅμως εἶναι πέτρα. Εἶναι δηλαδή ἄνθρωποι χωρίς βάθος, ἐπιπόλαιοι. Ἐνθουσιάζονται γιά λίγο μέ τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά στήν πρώτη δυσκολία, στούς πρώτους πειρασμούς τά χάνουν καί ἐγκαταλείπουν τόν ἀγώνα. Ἄλλοι πάλι μοιάζουν μέ τόπο γεμάτο ἀπό σπόρους ἀγκαθιῶν. Ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀρχίζουν νά ἀγωνίζονται, σέ λίγο ὅμως τούς πνίγουν οἱ μέριμνες γιά τόν πλοῦτο καί ἡ ἐπιδίωξη τῶν ἀνέσεων καί τῶν ἡδονῶν, καί τά ξεχνοῦν ὅλα. Τέλος, λέει ὁ Κύριος, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού μοιάζουν μέ τό καλό καί φρεσκοσκαμμένο χῶμα. Αὐτοί εἶναι πού ἔχουν καλή διάθεση καί ἁγνό ἐνδιαφέρον, γι᾽αὐτό καί ἀκοῦνε μέ προσοχή τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν κρατοῦν σφικτά μέσα τους, δείχνουν ὑπομονή στίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς, καί ἔτσι φέρνουν καρπούς πολλούς.

            Πλοῦτος νοημάτων κρύβεται στά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου μας, πού εἶναι ἀδύνατον ἐδῶ ἔστω καί στοιχειωδῶς νά τά σχολιάσουμε. Θά περιοριστοῦμε μόνον σέ κάποιες σκέψεις γιά τήν τρίτη κατηγορία γιά τήν ὁποία μίλησε ὁ Κύριος.

            Οἱ ἄνθρωποι αὐτῆς τῆς κατηγορίας ἔχουν κάτι τό ἰδιαίτερο καί ἄξιο πολλῆς προσοχῆς. Ὁ Κύριος τούς παρομοίασε μέ τό τμῆμα ἐκεῖνο τοῦ σπόρου πού ἔπεσε σέ μέρος γεμάτο μέ σπόρους ἀγκαθιῶν, οἱ ὁποῖοι φύτρωσαν καί αὐξήθηκαν μαζί του, καί στό τέλος τόν ἔπνιξαν.

            Ἀγκάθια, ἑρμήνευσε ὁ Κύριος, εἶναι οἱ ἀγωνιώδεις φροντίδες γιά τήν ἀπόκτηση πλούτου καί ἡ ἐπιδίωξη τῶν ἀνέσεων καί τῶν ἀπολαύσεων τῆς ζωῆς.

            Ἀγκάθια! Μιά ἐξωφρενική μανία, πραγματική τρέλλα. Αὐτό τό συνεχές τρέξιμο τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, πού δέν εὐκαιροῦν ποτέ! Πνίγομαι, φωνάζουν,  πνίγομαι! Καί τρέχουν πάντοτε, γεμάτοι ἄγχος, ἀγωνία καί ἐκνευρισμό. Καί δέν ἱκανοποιοῦνται μέ τίποτε ποτέ. Φτιάχνουν ἕνα σπίτι καί ἀμέσως ἀρχίζουν σχέδια γιά δεύτερο. Ἔπειτα γιά τρίτο. Ἔπειτα… Ἄλλοι κάνουν καί ἄλλο λάθος. Δέν ξεχωρίζουν γιορτή καί καθημερινή. Δέν ξέρουν τί σημαίνει Κυριακή, πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ ἀργία αὐτῆς τῆς ἡμέρας ἀκόμη καί γιά τή σωματική τους ὑγεία.

            Τά παραδείγματα δέν ἔχουν τελειωμό. Τό λυπηρό ὅμως εἶναι ὅτι ἀκόμη καί εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, πού σ᾽ αὐτούς ἀναφέρεται τό κείμενό μας, πάσχουν ἀκριβῶς ἀπό αὐτή τήν ἀγωνιώδη μέριμνα.  Εὐσεβεῖς γονεῖς, πού ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία πνίγονται διαρκῶς στή μέριμνα νά ἐξασφαλίσουν τά πάντα γιά τά παιδιά τους. Καί τρέχουν! Τά παιδιά δέν τούς βλέπουν σχεδόν ποτέ ἤ τούς βλέπουν μονίμως κουρασμένους καί ἐκνευρισμένους. Σπανίως θά καθήσουν ὅλοι στό τραπέζι καί ποτέ σχεδόν δέν θά βροῦν εὐκαιρία νά συγκεντρωθοῦν ὅλοι μαζί, γιά νά διαβάσουν τό Εὐαγγέλιο ἤ νά συζητήσουν κάτι πνευματικά ὠφέλιμο. Αὐτά τά περιμένουν μόνο ἀπό τά Κατηχητικά, στά ὁποῖα βέβαια δέν παραλείπουν νά στέλνουν τά παιδιά τους.

            Δέν εἶναι ὅμως μόνο οἱ γονεῖς. Καί τά ἴδια τά παιδιά πνίγονται μέσα στά μαθήματα, στό φροντιστήριο καί σέ πλῆθος δραστηριοτήτων, ὅπως οἱ χοροί, ὁ ἀθλητισμός, καί τόσα ἄλλα. Ἀλλά καί ὅλοι μας σχεδόν τό ἴδιο παθαίνουμε. Πνιγόμαστε μέσα στίς ἀπασχολήσεις μας. Δέν βρίσκουμε χρόνο γιά προσευχή, γιά μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γιά συζητήσεις οἰκοδομητικές, γιά συμμετοχή σέ σχετικές εὐκαιρίες.

            Πνιγόμαστε…

            Ἄς φοβηθοῦμε αὐτή τήν κατάσταση, ἀδελφοί! Γιατί ἡ ψυχή μας κινδυνεύει νά πάθει ἀσφυξία, κινδυνεύει νά πνιγεῖ!