Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016 (Α´ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ε´1-11)

Ἀδελφοί, δέν εἶχαν κληθεῖ ἀκόμη νά γίνουν μαθηταί τοῦ Κυρίου ὁ Σίμων, δηλ. ὁ Πέτρος καί ὁ ἀδελφός του Ἀνδρέας, ὅπως ἐπίσης καί τά ἄλλα δύο ἀδέλφια, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, ὡστόσο γνώριζαν ἤδη τόν Κύριο. Γι᾽ αὐτό καί δέν ξαφνιάστηκε ὁ Πέτρος ἐκεῖνο τό πρωινό, μετά τό ἄκαρπο ὁλονύκτιο ψάρεμα πού ἔκανε, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νά χρησιμοποιήσει τό καΐκι του, γιά νά διδάξει τά πλήθη πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐκεῖ. Ξαφνιάστηκε ὅμως, ὅταν μετά τό τέλος τῆς διδασκαλίας, ἄκουσε τόν Κύριο νά τοῦ παραγγέλλει νά ξαναπάει γιά ψάρεμα. Ὅλη τή νύχτα, Κύριε, εἶπε ὁ Πέτρος, κουραστήκαμε χωρίς νά πιάσουμε οὔτε ἕνα ψάρι. Τώρα πιά εἶναι ἡμέρα καί ἀκατάλληλη ὥρα γιά ψάρεμα. Ἀφοῦ ὅμως τό λές Ἐσύ, θά ξαναρίξω τά δίχτυα.

            Ἐπαγγελματίας ψαρᾶς ἦταν ὁ Πέτρος καί τό ἤξερε καλά, τέτοια ὥρα ἦταν ἀδύνατον νά πιάσει ψάρια! Ὅμως αὐτό εἶναι τό συγκινητικό, ἐνῶ τό ἤξερε, δέν ἔφερε ἀντίρρηση. “Ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον”, εἶπε. Ἀφοῦ τό λές Ἐσύ, Κύριε, θά ξαναρίξω τά δίχτυα στά νερά. Καί τά ἔριξε.

            Τό περιστατικό μιλάει μόνο του. Τά λόγια τοῦ Πέτρου, ἴσια καί καθαρά φανερώνουν πόσο σημαντικό εἶναι γιά ὅλους μας νά ὑπακούουμε στό θέλημα τοῦ Κυρίου πάντοτε, ἀκόμη κι ὅταν τό βλέπουμε παράλογο. Διότι, ἀδελφοί, ἡ θεϊκή λογκή διαφέρει ἀφάνταστα ἀπό τήν ἀνθρώπινη. Ἐμεῖς βλέπουμε μόνο πολύ κοντά. Ὁ Θεός ὅμως βλέπει μακριά. Γνωρίζει ποιό εἶναι πράγματι τό συμφέρον μας καί ἑπομένως ὅσα ζητάει ἀπό μᾶς εἶναι πάντοτε γιά τό καλό μας.

            Παράδειγμα, ἔχουμε κάποια καλή ἐργασία ἤ θέση πού ξαφνικά τή χάνουμε. Τό γεγονός αὐτό θά πρέπει νά τό δεχθοῦμε μέ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη Του καί τήν φροντίδα Του γιά μᾶς, καί νά δοῦμε ποῦ τώρα μᾶς κατευθύνει. Ἀκόμη κι ἄν μᾶς φανεῖ ἀκατανόητη ἡ κατεύθυνση πού μᾶς δείχνει, νά μή διστάσουμε. Νά προχωρήσουμε μέ πίστη. Καί δέν θα βραδύνουμε νά διαπιστώσουμε πώς, σάν τόν Πέτρο, οὐσιαστικά θά “πνιγοῦμε” κι ἐμεῖς στίς εὐλογίες Του.

            Ἄλλο παράδειγμα. Ζητάει ὁ Κύριος ἀπό τούς πιστούς συζύγους νά βαδίζουν τήν συζυγική τους ζωή κατά τό θέλημά Του. Δέν ἀποκλείεται τά οἰκονομικά τους νά εἶναι φτωχικά καί νά διστάζουν νά προχωρήσουν στό νά ἀποκτήσουν περισσότερα ἀπό ἕνα ἤ δύο παιδιά. Καί βέβαια τότε ἀρχίζουν νά κάνουν ἀβαρίες στή συνείδησή τους ἤ  ἀκόμη χειρότερα νά κάνουν σαφεῖς παραβάσεις τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου, ὅπως εἶναι οἱ ἐκτρώσεις. Ἐδῶ λοιπόν ἀπαιτεῖται ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἄν κάτι τέτοιο φαίνεται παράλογο. Θά δοῦν θαύματα στή ζωή τους οἱ πιστοί γονεῖς! Ὅσο πιό πολλά παιδιά θά ἀποκτοῦν, τόσο τά οἰκονομικά τους θά βελτιώνονται. Διότι πολύ θά τούς εὐλογεῖ ὁ Θεός.

            Συνεπῶς, ὅλοι μας νά λέμε στόν Κύριο: “ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον”. Ἐμένα, Κύριε, αὐτό πού μοῦ ζητᾶς μοῦ φαίνεται ἀκατανόητο καί ἀσύμφορο. Ἐπειδή ὅμως μοῦ τό ζητᾶς ἐσύ, θά τό κάνω.

            Καί κάτι ἀκόμα πολύ σημαντικό συνάγουμε ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή. Ἦταν τόσο πολλά τά ψάρια πού ἔπιασε ὁ Πέτρος, ὅταν κατά τήν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου ξαναπῆγε γιά ψάρεμα, ὥστε τά δίχτυα κινδύνευσαν νά σπάσουν. Γι᾽ αὐτό καί ἔκανε νόημα στόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, νά σπεύσουν νά τόν βοηθήσουν. Τά δύο πλοῖα γέμισαν ψάρια καί κινδύνευαν νά βυθιστοῦν! Τό γεγονός αὐτό τούς θάμπωσε ὅλους. Ὁ Πέτρος τόσο συγκλονίστηκε, ὥστε ἔπεσε στά πόδια τοῦ Κυρίου λέγοντας: -Βγές, Κύριε, ἀπό τό πλοῖο καί φύγε ἀπό κοντά μου, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός. -Μή φοβᾶσαι, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά ψαρεύεις πλέον ἀνθρώπους, θά γίνεις Ἀπόστολός μου. Καί ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, μόλις ἔφτασαν στή στεριά, τά ἐγκατέλειψαν ὅλα καί ἀκολούθησαν τόν Κύριον.

           Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος πού ἐξεδήλωσε ὁ Πέτρος ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, εἶναι ἀσφαλῶς ἐντυπωσιακή. “Ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε”. Ἔδιωχνε τόν Κύριο, διότι αἰσθανόταν τόν ἑαυτό του ἁμαρτωλό καί ἑπομένως ἀνάξιο νά βρίσκεται κοντά στόν Ἅγιο τῶν ἁγίων.

            Αὐτό, ἀδελφοί, εἶναι τό βαθύ καί ἀκριβό μυστικό καί ὅλων τῶν ἁγίων μας. Τό ὅτι αἰσθάνονται  ἀνάξιοι ἀπολύτως νά βρίσκονται κοντά στό Θεό καί νά δέχονται τίς δωρεές Του. Ὅσο πιό βαθιά αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τήν ἁμαρτωλότητά του καί τήν ἀναξιότητά του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,  τόσο πιό κοντά στό Θεό βρίσκεται. Καί τό ἀντίστροφο, ὅσο πιό πολύ νομίζει πώς εἶναι καλός καί ὅτι ἀξίζει νά βρίσκεται κοντά στόν Κύριο, τόσο περισσότερο φανερώνει μέ αὐτό πώς εἶναι μακριά Του, ξένος ἐντελῶς πρός Αὐτόν.

            Ἑπομένως, ἄς μήν πετᾶμε στά σύννεφα, ἀδελφοί. Ἄν δέν βλέπουμε στόν ἑαυτό μας βαθειά συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος καί ἀναξιότητός μας, νά καταλαβαίνουμε πώς εἴμαστε μακριά, πολύ μακριά ἀπό τό Θεό. Οἱ πραγματικά δίκαιοι καί ἅγιοι ἄνθρωποι, λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, πάντοτε αὐτό σκέπτονται μέσα τους, ὅτι δέν εἶναι ἄξιοι τοῦ Θεοῦ.

            Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό; Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἶναι κάποιος ἅγιος καί ὅμως νά αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του τόσο ἁμαρτωλό; Μήπως πρόκειται γιά κάποια ψευδαίσθηση; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἀλλά συμβαίνει κάτι ἀνάλογο μέ τό νά βρίσκεται κανείς μέσα σέ ἕνα σκοτεινό δωμάτιο. Στήν κατάσταση αὐτή δέν ἀντιλαμβάνεται τήν ἀκαταστασία πού ὑπάρχει ἐκεῖ. Ἄν ἀνάψει ἕνα κερί, θά τήν δεῑ ἀρκετά. Ἄν ἀνάψει τό ἠλεκτρικό φῶς, θά τήν δεῖ περισσότερο. Καί ἄν ἀνοίξει τό παράθυρο καί τό φωτίσει ὁ ἥλιος, θά δεῖ καί τίς ἐλάχιστες σκόνες.

            Τό ἴδιο συμβαίνει καί στή σχέση μας μέ τό Θεό. Ὅταν εἴμαστε μακριά Του, βρισκόμαστε στό σκοτάδι καί νομίζουμε πώς εἴμαστε ἅγιοι. Ὅταν Τόν πλησιάζουμε λίγο, φωτιζόμαστε κάπως ἀπό τό φῶς Του καί βλέπουμε κάποια μεγάλα ἁμαρτήματα. Ἄν πλησιάσουμε περισσότερο, βλέπουμε καί τά μικρά. Καί ὅταν, ὅπως οἱ ἅγιοι, πλησιάσουμε πολύ, καί τό φῶς Του πλημμυρίσει τήν ὕπαρξή μας, τότε βλέπουμε καί τά ἀπειροελάχιστα ἁμαρτήματα καί αἰσθανόμαστε πώς αὐτά ἀποτελοῦν ἐμπόδιο ἀνυπέρβλητο, γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του.

            Στήν κατάσταση αὐτή ἡ ψυχή ὑποφέρει φριχτά, διότι, ἐνῶ φλέγεται ἀπό τόν πόθο νά ἑνωθεῖ μέ τό Θεό, βλέποντας τήν ἁμαρτωλότητά της, αἰσθάνεται πώς εἶναι ἀπολύτως ἀνάξια νά Τόν δεχτεῖ. Αὐτή ὅμως ἡ συναίσθηση εἶναι τελικά ὑψίστη εὐλογία. Διότι σ᾽ αὐτήν εὐδοκεῖ ὁ Θεός. Εὐδοκεῖ! Ἐναγκαλίζεται τήν ψυχή, τήν καθαρίζει, τήν ἁγιάζει καί ἑνώνεται μαζί της αἰώνια!

            Εἴθε, ἀδελφοί, αὐτό νά πραγματοποιηθεῖ καί μέ τόν καθένα μας.