Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ) (Ἰωαν. γ´13-17)

Πολλές φορές, ἀδελφοί, ἔχουμε ἀκούσει νά γίνεται λόγος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Καί ἴσως νά ἔχουμε ἐξοικειωθεῖ μέ τήν ἀλήθεια αὐτή τόσο, ὥστε νά μή μᾶς κάνει ἐντύπωση. Ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ πλέον ἐνισχυτική, ἐλπιδοφόρα καί χαρμόσυνη πραγματικότητα. Καί πρέπει καθημερινά νά τήν ἀναλογιζόμαστε, γιά νά ἐνισχυόμαστε στόν ἀγώνα μας.

           Ἡ ἀγάπη αὐτή τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε στόν κόσμο κυρίως μέ τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅπως λέει τό σημερινό Εὐαγγέλιο, αὐτός εἶναι “ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς”, ὁ “υἱός τοῦ ἀνθρώπου”, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀποκάλυψε τίς ὑπερκόσμιες καί σωτηριώδεις ἀλήθειες πού ἀφοροῦν τή σωτηρία καί τήν αἰώνια ἀποκατάστασή μας. Καί δέν περιορίστηκε ὁ Κύριος μόνο σ’αὐτό. Ἔκανε καί κάτι πολύ περισσότερο μεγαλειῶδες καί συγκλονιστικό. Ὑψώθηκε ἐπάνω στό σταυρό γιά χάρη μας.

            Τῆς ὑψώσεως αὐτῆς τοῦ Κυρίου ὑπάρχει σπουδαία προτύπωση στήν Παλαιά Διαθήκη, τήν ὁποία μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ σημερινή περικοπή. Ὅταν δηλ. κάποτε βρίσκονταν οἱ Ἰσραηλίτες στή “γῆ Ἐδώμ”, ἐπειδή λιποψύχησαν, τά ἔβαλαν μέ τόν Μωϋσῆ καί τό Θεό. Ὀργίστηκε τότε ὁ Κύριος γιά τήν ἀχαριστία καί ἀνταρσία τους καί ἔστειλε γιά τιμωρία τους δηλητηριώδη φίδια, τά ὁποῖα δάγκωναν τούς Ἑβραίους καί τούς θανάτωναν. Μπροστά στόν φοβερό καί ὁμαδικό ἐκεῖνο ὄλεθρο, οἱ σκληροκάρδιοι μετανόησαν καί ζήτησαν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός τους σπλαχνίστηκε καί ὑπέδειξε στό Μωϋσῆ νά κάνει ἕνα χάλκινο φίδι, ὅμοιο μέ τά φίδια πού τούς θανάτωναν καί νά τό ὑψώσει σ’ἕνα κοντάρι. Ἀπό τή στιγμή ἐκείνη ὅποιος ἀτένιζε μέ πίστη τό χάλκινο φίδι, δέν πέθαινε. Καί ἔτσι ὁ λαός, χάρη στήν ἀγάπη καί μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ἐπέζησε καί προχώρησε πρός τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας (Ἀριθμ. κα´4-9).

            Αὐτή λοιπόν ἡ ὕψωση τοῦ χάλκινου φιδιοῦ ἦταν προτύπωση τῆς ὑψώσεως τοῦ Κυρίου πάνω στό σταυρό. Ὁ Κύριος μέ τήν ἐνσάρκωσή του ἔλαβε πάνω του τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔγινε ὅμοιος μέ μᾶς, χωρίς ὅμως νά ἔχει ἴχνος ἁμαρτίας. Καί μέ τή σταύρωσή του ἔγινε αἴτιος τῆς σωτηρίας μας. Καί ὅπως τότε, ὅσοι μέ πίστη προσήλωναν τό βλέμμα τους στό χάλκινο φίδι σώζονταν, ἔτσι καί τώρα, ὅσοι πιστεύουν μέ ὅλη τους τήν ψυχή στόν Ἐσταυρωμένο, σώζονται. Ὄχι σωτηρία πρόσκαιρη ἀλλά αἰώνια. Καί γίνονται ἄξιοι καί ἱκανοί νά κληρονομήσουν τήν καθαυτό «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

            Γι᾽ αὐτό τό τονίζει ὁ Κύριος σήμερα× «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν (παρέδωσε σέ θάνατο), ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ  ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Δηλαδή ἡ ἀσύλληπτη σέ μέγεθος καί δύναμη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ οἰκονόμησε ἔτσι τά πράγματα, ὥστε ὅσοι πιστεύουν στόν Κύριο νά ἀποκτοῦν τό δικαίωμα τῆς πιό ἱερῆς καί μεγάλης κληρονομιᾶς, τῆς κληρονομιᾶς τῆς αἰωνίου ζωῆς... Καί ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ Θεός Πατήρ δέν ἔστειλε τόν Υἱό του γιά νά κρίνει τόν κόσμο κατά τή δευτέρα του παρουσία, ἀλλά τόν ἔστειλε γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος διά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

          Εἴπαμε πρίν ὅτι ἴσως νά ἔχουμε ἐξοικειωθεῖ μέ τή σπουδαιότατη αὐτή ἀλήθεια γιά τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός. Καί ἴσως νά μή μᾶς συγκινεῖ τό μεγαλεῖο της. Ἡ ἀσυγκινησία ὅμως αὐτή εἶναι ἀπόδειξη ψυχικῆς ἀναισθησίας. Καί πρέπει νά κάνουμε τό πᾶν γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ψυχρότητα αὐτή. Διαφορετικά ὑπάρχει κίνδυνος, λόγῳ τῆς ἀναξιότητός μας, νά μᾶς ἐγκαταλείψει γιά πάντα ἡ Χάρη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁπότε ἡ πνευματική μας ζημία θά εἶναι ἀνυπολόγιστη.

            Ἀλλά ἄς προσθέσουμε καί τό ἄλλο. Συγκινούμαστε πολλοί ἀπό μᾶς ἐξαιτίας μιᾶς θερμῆς λέξεως ἀγάπης, πού μᾶς ἀπευθύνει κάποιος συνάνθρωπός μας καί θυμόμαστε μέ εὐγνωμοσύνη τή συμπαράσταση πού κάποτε μᾶς ἔδειξε. Καί ὅμως πολλοί μένουμε ἀσυγκίνητοι μπροστά στόν ἀνεξάντλητο ποταμό τῆς θείας ἀγάπης, ἡ ὁποία δέν μᾶς φανερώθηκε μέ λόγια ὡραῖα, ἀλλά πήγασε ἀπό τό σταυρό καί ἀπό τό τιμιότατο Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, ὁ ὁποῖος πέθανε γιά τή σωτηρία μας.

            Γιατί λησμονοῦμε ὅτι ὁ καρπός καί ἡ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας ἦταν ὁ θάνατος καί ὅτι σάν ἄλλο τρομερό δηλητήριο ἡ ἁμαρτία εἶχε διαβρώσει τήν ψυχή τῆς ἀνθρωπότητος; Ὅτι βαδίζαμε ὅλοι πρός τήν αἰώνια κατάρα τῆς κολάσεως καί εὐτυχῶς ἦλθε ὁ εὐλογητός Κύριος καί μέ τή σταυρική θυσία του μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας;

            Ἄς συγκινηθεῖ λοιπόν ἡ ψυχή μας καί μέ ἱερό συγκλονισμό ἄς ἀναλογιστεῖ τήν ἀνυπολόγιστης ἀξίας ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας. Καί ὅπως εἴπαμε καί πρίν, ἡ ἀγάπη αὐτή ἄς ἔρχεται στή μνήμη μας καί ἄς μᾶς τονώνει. Ἄς μᾶς ἐνδυναμώνει τή θέληση. Ἄς μᾶς εἰρηνεύει τήν καρδιά. Ἄς γλυκαίνει τήν ψυχή μας. Ἄς μᾶς ἐμπνέει ἀγωνιστικό φρόνημα. Ἄς στηρίζει τίς ἐλπίδες μας. Διότι τί ἔχουμε νά φοβηθοῦμε, ἐφόσον ὁ Κύριός μας τόσο θερμά καί δυνατά μᾶς ἀγαπᾶ; Γιατί νά λιποψυχοῦμε, ἐφόσον ὁ παντοδύναμος καί πανάγαθος Θεός εἶναι στό πλευρό μας; Γιατί νά ταρασσόμαστε γιά τό μέλλον μας; Γιατί νά ἀμφιβάλλουμε γιά τή σωτηρία μας, ἀφοῦ ἐκεῖνος ἤδη μᾶς τήν ἐξασφάλισε μέ τήν ἀπείρου ἀξίας θυσία τοῦ σταυροῦ, μέ τό πολυτιμότατο λύτρο τοῦ Αἵματός του;

          Ἔναντι αὐτῆς τῆς ἀγάπης ἔχουμε κι᾽ ἐμεῖς ἕνα βασικό χρέος. Νά τόν ἀγαπήσουμε «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας» μας. Καί νά τόν ἀγαπήσουμε ἔμπρακτα. Νά πιστέψουμε σ’ ἐκεῖνον ὁλόψυχα. Νά ζήσουμε ὅπως ἐκεῖνος θέλει. Καί τότε τά πάντα θά εἶναι δικά μας. Τά «ἐνεστῶτα καί τά μέλλοντα». Καί τά ἐπίγεια καί τά ἐπουράνια ἀγαθά, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἔχει ἑτοιμάσει γιά ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τόν ἀγαποῦν καί τόν πιστεύουν ἔμπρακτα.