Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016 (ΙΑ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιη´23-35)

            Στήν παραβολή τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου καθαρότατα φαίνεται πόσο εὐσπλαχνίζεται τούς ἁμαρτωλούς ὁ Θεός καί μέ πόση προθυμία παρέχει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν ὁ Κύριος στούς μετανοοῦντας. Ἀλλά καί τοῦτο ὑπό ὅρους× ὑπό τόν ρητό καί σαφῆ ὅρο νά συγχωροῦμε καί ἐμεῖς μέ τήν καρδιά μας τούς ἄλλους. Ρητά καί κατηγορηματικά τό λέει ὁ Χριστός× ἀδύνατον νά συγχωρηθεῑτε, ἄν ἐσεῖς δέν συγχωρήσετε× ἀδύνατον νά λάβετε ἄφεση, ἄν δέν δώσετε ἄφεση. Προσθέτει ἀκόμα ὅτι καί ἀνάκληση τῆς ἀφέσεως γίνεται, ὅταν μετά τή δική μας ἄφεση, μείνει μέσα σας τό πάθος τῆς ἐκδικήσεως καί μνησικακίας. Τό ἔδειξε ὁ Κύριος στήν παραβολή μέ τή σκληρή ἀλλά καί δίκαιη καταδίκη τοῦ χρεώστη τῶν μυρίων ταλάντων, τοῦ ἄσπλαχνου καί ἐκδικητικοῦ δούλου. Καί ἔβγαλε τό συμπέρασμα× «οὕτω καί ὁ Πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν». Νά συγχωρήσουμε, λοιπόν, γιά νά συγχωρηθοῦμε. Ὅρος ἀπαραίτητος διότι αὐτό εἶναι ἀπόδειξη πραγματικῆς μετανοίας.

            Ἀσφαλῶς ἔτσι εἶναι. Διότι τί κάνουμε, ὅταν μετανοοῦμε καί συντετριμμένοι ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ στό ἱερό ἐξομολογητήριο ζητοῦμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας; Ἀποκηρύττουμε τήν ἁμαρτωλή καί ἔνοχη ζωή μας. Καταδικάζουμε τά κακά πού ἔχουμε κάνει. Ἐπιμένουμε νά φύγει ἀπό μέσα μας κάθε κακία, κάθε ἐκδίκηση καί μνησικακία, κάθε ἔχθρα, κάθε ἀντιπάθεια πρός τόν ἀδελφό μας. Γι᾽ αὐτό καί προσευχόμενοι λέμε× «ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ἀναγνωρίζουμε δηλαδή ὅτι στοιχεῖο ἀπαραίτητο καί ἀληθινό γνώρισμα τῆς μετανοίας μας εἶναι ἡ ἄφεση πού θά δώσουμε στούς ἄλλους. Ὁμολογοῦμε ὅτι ἡ ἄφεση δίνεται σέ μᾶς μέ τήν προϋπόθεση ὅτι φανήκαμε κι ἐμεῖς διαλλακτικοί καί φιλάδελφοι. Γι᾽ αὐτό  καί ζητοῦμε ἀπό τόν ἐλεήμονα Θεό τή δική μας ἄφεση. Ἀλλά ὅταν τό λέμε καί δέν τό κάνουμε; Ὅταν ζητοῦμε ἄφεση, ἀλλά ἄφεση ἐμεῖς δέν δίνουμε; Ὅταν ἐμεῖς  λέμε στό Θεό «ἄφες ἡμῖν τά παραπτώματα ἡμῶν» καί στόν ἀδελφό μας «ἀπόδος μοι ὅ,τι ὀφείλεις», καί μνησικακοῦμε, καί τόν ἐκδικούμαστε, καί ζητοῦμε μέ κάθε τρόπο νά τοῦ ἀνταποδώσουμε τό κακό πού μᾶς ἔκαμε, τότε τί εἴδους μετάνοια δείχνουμε; Μετάνοια; Καμία μετάνοια. Κακία δείχνουμε. Μόνο κακία. Καί κακία πολλή. Διότι ἀσφαλές δεῖγμα τέλειας, βαθειᾶς, γνήσιας καί ὁλοκληρωτικῆς μετάνοιας τοῦ ἁμαρτωλοῦ εἶναι ἡ προθυμότατη ἐκ μέρους του παροχή συγγνώμης σέ ὅσους  τόν ἔχουν ἀδικήσει μέ ὁποιονδήποτε τρόπο.

            Ἡ συγχώρηση εἶναι ἀκόμη δείκτης βαθειᾶς πνευματικῆς καλλιέργειας. Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος, ὁ βαθειά καλλιεργημένος - καί τέτοιος  πρέπει νά εἶναι ὁ Χριστιανός, διότι τέτοιους μᾶς θέλει ὁ Χριστός- ἔχει πνευματική  εὐαισθησία, ἀντιλαμβάνεται καί μακρόθεν τό κακό καί δέν ἀνέχεται καί τήν παραμικρή ἐνόχληση τῆς ἁμαρτίας. Δέν ἀνέχεται ἕνα λογισμό πονηρό, ἀλλά σπεύδει νά τόν ἐκτοπίσει, γιά νά μή μείνει, νά μή χρονίσει μέσα του ὁ λογισμός, τό αἴσθημα, ἡ σκέψη ἡ ἁμαρτωλή καί τόν μολύνει, τόν ἐρεθίσει, τοῦ ἀνάψει τήν πυρκαγιά τοῦ κακοῦ. Σπεύδει νά διώξει τόν κακό, τόν ὕποπτο λογισμό ὁ ἄνθρωπος ὁ πνευματικός. Μά ἄν διώχνει τό μικρό κακό, πῶς νά κρατήσει τό μεγάλο. Ἄν δέν ἀνέχεται νά μείνει στήν ψυχή του ὁ ἁπλός λογισμός, πῶς θά ἀνεχθεῖ τό πάθος  τό μεγάλο, τό ἄδικο, τό φοβερό, τό ἀνθρωποκτόνο, τό πάθος τῆς ἔχθρας, τῆς μνησικακίας καί ἐκδικήσεως;  Ἀδύνατον, ἄν εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος, ἄν εἶναι σωστός Χριστιανός. Ἄν ὅμως τό κρατάει καί ἐκδικεῖται καί μνησικακεῖ καί ἀνταποδίδει κακό ἀντί κακοῦ καί «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ, καί ὀδόντα ἀντί ὀδόντος», καί δέν δίνει ἄφεση, δέν συγχωρεῖ; Τότε δέν συγχωρεῖται. Δέν ἀπολύεται ἐν εἰρήνῃ. Ἄφεση καί ἀνάπαυση καί εἰρήνευση δέν λαμβάνει. Διότι ὁ Χριστός θέλει ἀγαθούς ἀνθρώπους καί ὄχι πονηρούς× πνευματικούς καί ὄχι μέ πάθη καί κακίες, σαρκικούς καί ἐμπαθεῖς. Θέλεις λοιπόν ἄφεση; Δεῖξε τήν πνευματικότητά σου μέ τήν ἀνεκτικότητα καί μακροθυμία σου. Δεῖξε ὅτι εἶσαι ἄξιος τῆς ἀφέσεως καί συγγνώμης. Δεῖξε τήν ἀγάπη σου.

             Διότι ἡ παροχή συγγνώμης σέ ὅσους μᾶς φταῖνε εἶναι ἀκόμα δεῖγμα εἰλικρινοῦς ἀγάπης καί στοργῆς. Καί φυσικά συγχωρεῖ ὅποιος ἀγαπᾶ. Συγχωρεῖ ἀπό τήν καρδιά του κανείς, ὅταν ἀγαπᾶ ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας καί τῆς ἰσχύος καί τῆς θελήσεώς του.   Παράδειγμα ὁ Θεός, ὁ Κύριός  μας. Ὁ Θεός συγχωρεῖ. Ὅλους καί ὅλα τά συγχωρεῖ. Συγχωρεῖ, διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Ἀγαπᾶ καί εὐεργετεῖ. Ἀγαπᾶ καί πονάει. Ἀγαπᾶ καί συγχωρεῖ καί τούς πρώτους ἁμαρτωλούς, καί τούς μεγαλύτερους ἐγκληματίες. Κι ἐμᾶς μᾶς συγχωρεῖ. Κακοί εἴμαστε, ἔνοχοι, ἄδικοι, ἐγκληματίες, παράνομοι; Μᾶς συγχωρεῖ. Ἄν μετανοήσουμε καί τοῦ ποῦμε τό ἥμαρτον, αὐτοστιγμεί ἄφεση μᾶς δίνει. Εἶναι ἀγαθός ὁ Θεός, ἐλεήμων, φιλάνθρωπος καί στοργικός, εἶναι ὅλος ἀγάπη. Τό ἐκτιμοῦμε ἐμεῖς αὐτό. Τό ἐπιθυμοῦμε. Τό θέλουμε. Ἀλλά γιατί δέν τό μιμούμαστε; Γιατί δέν γινόμαστε καλοί ὅπως ὁ Θεός, ἀγαθοί ὅπως ὁ Πλάστης μας;

             Ἀδελφοί, ἄς συγχωροῦμε. Ἄς συγχωροῦμε τούς κακούς, τούς ὑβριστές μας, τούς συκοφάντες μας, τούς ἐχθρούς μας. Αὐτή εἶναι ἀγάπη χριστιανική, θεία, ἁγία ἀγάπη. Ἄς συγχωροῦμε, καί θά συγχωρηθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπό τόν ἅγιο Θεό καί Πατέρα μας. Θά συγχωρηθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες μας . Διότι ἡ ἄφεση πού δίνουμε εἶναι ἀπόδειξη τῆς μετανοίας μας, δείκτης τῆς πνευματικότητός μας, τό ἀσφαλές δεῖγμα τῆς ἀγάπης καί στοργῆς μας πρός ὅλους τούς ἀδελφούς μας.