Κυριακή 21 Αὐγούστου 2016 (Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

«Βλέπων τόν ἄνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη» (Ματθ. ιδ' 30).

     Ἡ λεγομένη θάλασσα τῆς Τιβεριάδος, μολονότι εἶναι λίμνη, ἐκτίθεται συχνά στίς αἰφνίδιες καί βίαιες πνοές τῶν ἀνέμων. Κάτι παρόμοιο συνέβη ἐκείνη τή νύκτα. Ἐνῶ τό πλοιάριο πού μετέφερε τούς μαθητές λικνιζόταν στό ἁπαλό κῦμα τῆς θάλασσας, μόλις ξανοίχτηκαν στό πέλαγος, ἄρχισε νά φυσᾶ ἀντίθετος ἄνεμος. Ἄγριος σίφουνας ἀναταράζει τήν Τιβεριάδα καί μαύρη συννεφιά σβήνει τ᾿ ἀστέρια ἀπ᾿ τό στερέωμα. Τό πλοιάριο κλυδωνίζεται τώρα ἀπό τά λυσσασμένα κύματα. Ὁ κίνδυνος νά γίνει ἡ κρύα θάλασσα ὁ τάφος τῶν μαθητῶν εἶναι ὁρατός.

     Οἱ μαθητές τρομαγμένοι ἀπό τό ξαφνικό μπουρίνι, παλεύουν μέ τά μανιασμένα στοιχεῖα τῆς φύσεως. Κατά τά ξημερώματα βλέπουν τόν Κύριο νά ἔρχεται ἀπό μακριά, περπατώντας ἐπάνω στά κύματα τῆς θάλασσας. Τόν θεωροῦν φάντασμα καί τρομάζουν, ἀλλά ὁ Κύριος τούς καθησυχάζει.  «Ἔχετε θάρρος, ἐγώ εἶμαι· μή φοβᾱστε», τούς λέει.

     Τότε ὁ φλογερός Πέτρος λέει στό Διδάσκαλο:- Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ, πές μου νά ἔλθω κοντά Σου, βαδίζοντας ἐπάνω στά κύματα τῆς θάλασσας. "Ὁ δέ εἶπεν, ἐλθέ. Καί καταβάς ἀπό τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπί τά ὕδατα ἐλθεῖν πρός τόν Ἰησοῦν".  Ὅσο διάστημα ἀτένιζε τόν Ἰησοῦ, βάδιζε ἐπάνω στά κύματα σάν νά περπατοῦσε ἐπάνω σέ ξηρά.  Ὅταν ὅμως ἔστρεψε πρός στιγμήν τά βλέμματά του πρός τά πελώρια κύματα καί αἰσθάνθηκε τόν ἄνεμο νά ριπίζῃ τό πρόσωπό του, φοβήθηκε καί ἄρχισε νά βουλιάζει. Ὁ δυναμικός, ὁ τολμηρός καί θαρραλέος Πέτρος "βλέπων τόν ἄνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη". Ἀναμφιβόλως κάποιο λάθος διέπραξε, πού κλόνισε τήν πίστη του καί γέμισε ἀμφιβολίες τήν ψυχή του. Πιθανόν τό λάθος του ἐκεῖνο νά τοῦ στοίχιζε καί τή ζωή, ἄν δέν τόν ἔπιανε ἀπό τό χέρι ὁ Κύριος, γιά νά τόν σώσει.

     «Βλέπων τόν ἄνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη»

     Ποιό ἀκριβῶς ἦταν τό λάθος τοῦ φλογεροῦ μαθητοῦ;  Ἦταν ὅτι ἀντί νά ἀτενίζει τόν Κύριο, ἔστρεψε τήν προσοχή του πρός τήν τρικυμισμένη θάλασσα. Κάτι ἀνάλογο παθαίνουμε κι ἐμεῖς στή ζωή μας. Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε στενοχώριες καί βάσανα, στρέφουμε τήν προσοχή μας στούς ἰσχυρούς ἀνέμους, στίς τρικυμίες, στά δυσεπίλυτα προβλήματα. Συνεχῶς αὐτά σκεπτόμαστε, διαρκῶς μ' αὐτά ἀσχολούμαστε.  Λησμονοῦμε ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά φτάσουμε στόν Κύριο περπατώντας ἐπάνω στά κύματα, δηλαδή ἀντιμετωπίζοντας τίς δυσκολίες μέ πίστη θερμή, "ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν". Ἀλλά ἐμεῖς ἀντί νά κάνουμε τή θετική αὐτή κίνηση, παθαίνουμε κάτι τό ἀνθρώπινο. Ἀσχολούμαστε μέ τόν ἄνεμο καί μέ τά κύματα. Ἀπορροφούμαστε τόσο πολύ ἀπό τά προβλήματά μας, πού νομίζουμε πώς θά μᾶς πνίξουν.

     Λόγου χάριν, ὅταν σημειώνουμε πτώσεις στήν πνευματική ζωή, φοβόμαστε ὅτι δέν θά μπορέσουμε πλέον νά ὀρθοποδίσουμε. Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε οἰκονομικά προβλήματα, νομίζουμε ὅτι θά γονατίσουμε! Ὅταν ξεστρατίζουν τά παιδιά μας, νομίζουμε ὅτι τό πᾶν ἔχει χαθεῖ! Ὅταν ἀναφύονται ἐθνικά θέματα -τίς περισσότερες φορές τεχνηέντως ἀπό σκοτεινά κέντρα, γιά νά μᾶς ἀποπροσανατολίσουν - πέφτουμε στήν παγίδα πού μᾶς στήνουν, καί ἀσχολούμαστε συνεχῶς μέ τίς ἐφημερίδες καί τίς τηλεοράσεις. Λησμονοῦμε ὅτι πίσω κι ἀπό τά πιό πονηρά παιχνίδια ὑπάρχει Θεός πού κατευθύνει τή ζωή μας. Ἐκεῖνος πού φροντίζει γιά τά πάντα μέχρι λεπτομερειῶν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοεῖ τά δικά μας προβλήματα; Ἀλλά ἐμεῖς ξεχνοῦμε τήν ὑπόσχεσή Του· "οὐ μή σε ἀνῶ, οὐδ' οὐ μή σε ἐγκαταλείπω"! Ἤ τήν ἀξιόπιστη διαβεβαίωσή Του· "Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε"! Ἤ τήν εὐγενική παρατήρησή Του· "Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας"! Καί κυριευόμαστε ἀπό ἀνεξήγητο φόβο. Ἐνεργοῦμε σάν νά εἴμαστε ὀρφανοί. Σάν νά μήν ἔχουμε στοργικό Πατέρα ὁ ὁποῖος παρακολουθεῖ τή ζωή μας μέ ἄπειρη ἀγάπη καί στοργή. Ἀφήνουμε τίς δυσκολίες νά κάμψουν τό ἠθικό μας καί φτάνουμε στό σημεῖο νά λέμε ὅτι χανόμαστε.

     Γιά νά μήν ἐπαναλαμβάνονται παρόμοια λάθη, χρειάζεται νά διορθώσουμε τήν πορεία πλεύσεως. Νά ἔχουμε διαρκῶς στραμμένα τά βλέμματά μας, τήν προσοχή μας, τό ἐνδιαφέρον μας πρός τόν Κύριο. Νά μήν ὑπογραμμίζουμε τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀλλά νά ἐνισχύουμε τήν ἐμπιστοσύνη μας στήν ἀγαθή πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Νά ἔχουμε τήν ἀκράδαντη πεποίθηση ὅτι "τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν". Τά προσωπικά, τά οἰκογενειακά, τά κοινωνικά, τά ἐκκλησιαστικά, τά ἐθνικά προβλήματα δέν θά λείψουν. Καλόν εἶναι ὅλα αὐτά τά προβλήματά μας νά ἀντιμετωπίζονται μέ ψυχραιμία, μέ ἤρεμες κινήσεις καί ὄχι νευρικές, σπασμωδικές καί ἀπότομες.

     Ἀκόμη νά γίνονται τά προβλήματά μας ἀντικείμενο προσευχῆς. Νά παρακαλοῦμε τόν Ἅγιο Θεό αὐτός νά δώσει τή λύση. Μόνον οἱ ἄπιστοι ναυαγοῦν, ἐπειδή δέν στηρίζονται στό Θεό. Οἱ πιστοί ποτέ!

     Κι ἀκόμη καλούμαστε νά συμφιλιωθοῦμε μέ τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις. Δέν εἶναι σωστό νά θέλουμε ποτέ νά μήν ἀρρωστήσουμε, ποτέ νά μή σηκώσουμε σταυρό, ποτέ νά μήν ἀντιμετωπίσουμε πειρασμούς, ποτέ νά μήν ἔχουμε ἀποτυχίες στή ζωή μας. Καί οἱ ἀσθένειες γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι! Καί ὁ σταυρός - τῆς πολυτεκνίας, τῆς χηρείας ἤ ὁποισδήποτε ἄλλος - γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι! Καί οἱ πειρασμοί χρειάζονται, ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε! «Ἔκβαλον τούς πειρασμούς καί οὐδείς ὁ σωζόμενος». Καί οἱ ἀποτυχίες φέρνουν καλό, διότι ὁ Θεός μπορεῖ νά βγάζει κι ἀπ᾿ τό πικρό γλυκύ. Μόνο τά καλά θέλουμε νά δεχόμαστε ἀπό τό Θεό; Τά θλιβερά καί δυσάρεστα δέν θά τά ὑπομείνουμε; Ὁ αὐτός Κύριος δέν μᾶς τά ἀποστέλλει; Στό κάτω - κάτω πρέπει κάποτε νά μάθουμε νά λέμε: "Γενηθήτω τό θέλημά Σου".  Ὅπως θέλεις, Κύριε, ἔτσι ἄς γίνῃ.

     Νά, λοιπόν, πού ὑπάρχει διέξοδος στό ἀδιέξοδο.  Ἄν ἔχουμε στραμμένα τά βλέμματά μας στό Χριστό, μποροῦμε νά περπατοῦμε ἐπάνω στά κύματα τῆς θάλασσας. Μποροῦμε νά ξεπερνοῦμε ὅλες τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς μέ τοῦ Θεοῦ τή Χάρη καί τήν εὐλογία. Γένοιτο.