Μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,
πρὸς
τοὺς εὐσεβεῖς καὶ εὐλογημένους Χριστιανοὺς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχὴν καὶ εὐλογίαν καὶ παρὰ τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου συγχώρησις.
«Τὸν Ληστὴν αὐθημερὸν τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας Κύριε⋅ κἀμὲ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ, φώτισον καὶ σῶσον με».
(Ἐξαποστειλάριον Μ. Παρασκευῆς)
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ,
Σήμερον ὁ Κύριός μας προσηλώθη εἰς τὸν Σταυρὸ καὶ ἐμεῖς ἑορτάζουμε. Προηγουμένως ὁ Σταυρὸς ἦταν σύμβολο καταδίκης. Ἀπὸ τὴν ἱερὴ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ἔγινε ὑπόθεσις σωτηρίας. Μᾶς ἀπήλλαξε ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας καὶ μᾶς ἔφερε κοντὰ στὸ Θεό. Εἴχαμε γίνει ἐχθροὶ Του καὶ μᾶς ἔκανε φίλους Του.
Ὁ διδάσκαλός μας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς παραγγέλει νὰ ἑορτάζουμε τὸν Σταυρόν· «Ἐορτάζωμεν γάρ, μὴ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, ἀλλ’ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας» (Α΄ Κορ. 5,8). Μᾶς προτρέπει εἰς αὐτό: «Ὅτι τὸ Πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄ Κορ. 5,7). Καὶ τοῦτο διότι ἐπάνω στὸ σταυρὸ θυσιάστηκε ὁ Χριστός. Ὅπου δέ, γίνεται θυσία, ἐκεῖ ἐξαφανίζονται τὰ ἁμαρτήματα. Ἐπέρχεται συμφιλίωσις μὲ τὸν Κύριο καὶ τοῦτο εἶναι πρόξενος ἑορτῆς καὶ χαρᾶς.
Ποῦ θυσιάστηκε ὁ Χριστός;
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομός μᾶς τὸ λέει μὲ τρόπο μοναδικό: «ἐφ’ ὑψηλοῦ καὶ ἰκρίου. Καινὸν τὸ θυσιαστήριον τῆς θυσίας ταύτης, ἐπειδὴ καὶ ἡ θυσία καινὴ καὶ παράδοξος». Δηλαδή, πάνω σὲ σταυρὸ πού στήθηκε ψηλά. Εἶναι καινούργιο τὸ θυσιαστήριο αὐτῆς τῆς θυσίας, ἐπειδὴ καὶ ἡ θυσία εἶναι καινούργια καὶ ἀξιοθαύμαστη. Ἡ θυσία τοῦ Κυρίου δὲν ἔγινε μέσα στὸ ναὸ τῶν Ἰουδαίων γιὰ νὰ μὴ νομισθεῖ ὅτι προσφέρεται γιὰ χάρη μόνο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους, ἀλλὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. Ἡ θυσία ἔγινε ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη γιὰ νὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία πού ἔλεγε: «ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη», δηλαδὴ «τὸν λογάριασαν ἀνάμεσα στοὺς κακούργους» (Ἠσ. 53,12).
Ἀδελφοί μου,
Σήμερα ὁ Χριστός μᾶς ἄνοιξε τὸν Παράδεισο καὶ ἔβαλε μέσα τὸν ληστή. Σήμερά μᾶς ἔφερε στὴν πόλη τῶν προγόνων μας καὶ χάρισε κατοικία στὸ ἀνθρώπινο γένος. Σήμερα ὁ Χριστὸς εἶπε στὸ ληστή: «Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ»(Λουκ. 23,43). Σήμερα πάνω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ὁ Χριστός, ὅταν τὸν σταύρωναν, ὅταν τὸν κάρφωναν, ὅταν τὸν εἰρωνεύονταν, ὅταν τὸν κακολογοῦσαν, ἀπέδειξε τὴν θεότητα Του, ἀλλάζοντας τὴν πονηρὴ σκέψη του ληστή.
Κατὰ τὴν φρικτὴ ὥρα τῆς σταύρωσης, ἔγιναν πολλὰ θαυμαστὰ σημεῖα. Ἡ κτίσις ὁλόκληρη συγκλονίστηκε. Ὁ Ἥλιος σκοτίσθηκε, οἱ πέτρες ράγισαν, νεκροὶ ἀναστήθηκαν, ὅμως, τὸ πλέον θαυμαστὸ εἶναι ὅτι, τὴν ψυχὴ τοῦ ληστή, πού ἦταν πιὸ ἀναίσθητη ἀπὸ τὴν πέτρα, τὴ συγκίνησε καὶ τὴν τίμησε. «Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ» (Λουκ. 23,43). Ἂν κάποιος βασιλιὰς δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ ν’ ἀνεχθεῖ κάποιο ληστὴ νὰ καθίσει κοντὰ του ἢ νὰ τὸν φέρει μέσα στὸ παλάτι, ὁ Κύριος τὸ ἔκανε αὐτὸ μπαίνοντας στὴν ἱερὴ πατρίδα, τὸν παράδεισο, νὰ φέρει μαζὶ Του τὸν ληστή. Τίμησε τὸν παράδεισο, εἰσοδεύοντας σ’ αὐτὸν τὸν κακοῦργο, ἀποδεικνύοντας ὡς Κύριος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ὅτι ἔχει τὴν δύναμη νὰ κάνει πόρνες, τελῶνες καὶ ληστές, τόσο ἐκλεκτοὺς ὥστε νὰ ἀποδειχθοῦν ἄξιοι γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἂς μὴν προσπεράσουμε ἐπιπόλαια τὸν ληστή, οὔτε νὰ ντραποῦμε νὰ τὸν θεωρήσουμε δάσκαλό μας, αὐτὸν πού ὁ Κύριός μας δὲν ντράπηκε νὰ τὸν ὁδηγήσει πρῶτο στὸν παράδεισο, αὐτὸν πού πρῶτος ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο φάνηκε ἄξιος νὰ μπεῖ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Τί ἄραγε σπουδαῖο ἔκαμε ὁ ληστὴς γιὰ νὰ κερδίσει τὸν παράδεισο;
Ὁ ληστὴς δὲν εἶδε θαῦμα, δὲν εἶδε τὸν Κύριο ν’ ἀνασταίνει νεκρούς, νὰ διώχνει δαίμονες, τὴ θάλασσα νὰ ὑπακούει. Δὲν ἄκουσε γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καὶ ὅμως, ὅταν ὁ Πέτρος τὸν ἀρνήθηκε χωρὶς νὰ εἶναι πάνω στὸ σταυρό, αὐτὸς τὸν πίστεψε καθὼς ἦταν πάνω στὸ σταυρό. Ὁ μαθητὴς δὲν ἄντεξε τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς ἀσήμαντου κοριτσιοῦ καὶ τὸν ἀρνήθηκε. Αὐτὸς δὲν πρόσεξε τὴν φαινομενικὴ ἀδυναμία τοῦ Ἐσταυρωμένου, περιφρόνησε ὁλόκληρο λαὸ πού σὰν τρελλὸς φώναζε, βλασφημοῦσε, περιγελοῦσε, καὶ μὲ τὰ μάτια τῆς πίστης ξεπέρασε τὰ ἐμπόδια, ἀναγνώρισε τὸν Κύριο καὶ ἀφοῦ τὸν παρακάλεσε τοῦ εἶπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου» (Λουκ. 23,42). Πεπειραμένος στὶς ληστείες ἀναγνώρισε τὸν θησαυρὸ καὶ κατάφερε ταχύτατα ὁ παράδεισος νὰ γίνει λάφυρο του. Πάνω στὸν σταυρὸ ἔκανε τέλεια ἐξομολόγηση, κατηγόρησε τὸν ἑαυτὸ του λέγοντας: «Καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν» (Λουκ. 23,41). Οὔτε πιέστηκε, οὔτε ἀναγκάστηκε γι’ αὐτό. Ἐξομολογήθηκε καὶ ἄνοιξε τὸν παράδεισο. Ἐξομολογήθηκε καὶ ἀπέκτησε τόσο θάρρος, ὥστε ἀπὸ ληστὴς πού ἦταν νὰ ζητήσει τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἂς ἀγαπήσωμε τὸν ληστή. Ἂς τὸν καταστήσωμε διδάσκαλό μας εἰς τὴν μετάνοιαν.
Ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλεύς. Χαρακτηριστικὸ τοῦ βασιλιὰ εἶναι νὰ πεθαίνει γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ὑπηκόων του. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰω. 10,11). Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Κύριος θυσίασε τὴ ζωὴ Του γιά μᾶς, γι’ αὐτὸ τὸν ὀνομάζουμε Βασιλέα. Σύμβολο τῆς Βασιλείας Του εἶναι ὁ σταυρός.
Δεῦτε λοιπὸν τὸν δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντα προσκυνήσωμεν μὲ εὐγνωμοσύνη, εὐχαριστία, μετάνοια. Πρὸς Αὐτὸν ἂς ἀπευθύνουμε πάντοτε, ἱκετευτικὰ καὶ ὁλοκάρδια τὴν κραυγὴ τοῦ ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου».
Ἡ χάρις τοῦ δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, τὰ φρικτὰ Πάθη καὶ τὸν ζωοποιὸν Σταυρὸν καὶ τοῦ ληστοῦ τὴν μετάνοιαν καταδεξαμένου, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν ἀδελφοί. ΑΜΗΝ.
Διάπυρος πρὸς τὸν σταυρωθέντα Κύριον
ὑπὲρ πάντων ὑμῶν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
Πειραϊκή Εκκλησία
Εκκλησία της Ελλάδος
Τηλεοπτικός Σταθμός 4Ε
Λυδία Φιλιππησία
