Κυριακή 3 Ἰουλίου 2016 (Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

«Δεῦτε  ὀπίσω  μου καί ποιήσω  ὑμᾶς  ἁλιεῖς  ἀνθρώπων» (Ματθ. δ΄ 19).

Ἀδελφοί, ἐάν ὑπάρχει μία περιοχή τῆς γῆς πού εὐλογήθηκε ἰδιαιτέρως ἀπό τό Θεό, αὐ­τή πρέπει νά εἶναι ἀναμφίβολα ἡ Γαλιλαία. Τή θάλασσά της διάλεξε ὁ Κύριος, γιά νά ἀρχίσει τό κοσμοσωτήριο ἔργο Του. Μερικούς ἀπό τούς κατοί­κους της κάλεσε κοντά Του καί τούς ἔκανε μαθητές καί συνεργούς Του, ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Γι' αὐτήν  ἀ­κριβῶς τήν τιμητική πρόσκληση μᾶς μιλάει ἡ ἀνωτέρω περικοπή καί μᾶς δί­νει τήν εὐκαιρία νά δοῦμε τό μέγα θέ­μα πού λέγεται ἁλιεία ψυχῶν.

Ἡ ἁλιεία τῶν ψυχῶν εἶναι ἔργο ἱερότατο, πού τό ἀνέ­θεσε ὁ Κύριος σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία Του. Ὅταν ἀπέστειλε τούς ἁγίους Ἀποστόλους μετά τήν Ἀνάσταση νά «μαθητεύσουν πάντα τά ἔθνη» καί τούς βεβαίωσε ὅτι θά εἶναι καί Ἐκεῖνος μαζί  τους «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», γνώριζε βεβαίως ὅτι δέν θά ζοῦσαν αἰωνίως στόν κόσμο αὐτό οἱ Μαθητές. Στά πρόσωπά τους ἔβλεπε ὅλη τήν Ἐκκλησία, ὅλους ἐκείνους πού θά συνέχιζαν τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων. Τήν κύρια εὐθύνη τοῦ μεγίστου αὐτοῦ ἔργου τήν ἔχουν ἀναμφίβολα οἱ διάδοχοι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ Ἐπί­σκοποι. Αὐτοί ὀργάνωναν ἀνέκαθεν τίς ἱεραποστολές. Αὐτοί ἦταν καί εἶναι οἱ πρωτοστάτες στήν ἁλιεία ψυχῶν. Μέ­σα στήν Ἐκκλησία ὅμως ἀνέκαθεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μοίραζε τά χαρίσμα­τά Του καί σέ ἄλλους πιστούς. Ἐκτός ἀπό τούς Ἀποστόλους ὑπῆρχαν στήν πρώτη Ἐκκλησία καί «οἱ προφῆτες, οἱ εὐαγγελιστές, οἱ ποιμένες καί οἱ διδά­σκαλοι». Ἄνθρωποι μέ εἰδικές κλήσεις, πού ἐργάζονταν μέ θέρμη καί φλόγα ψυχῆς γιά τή σωτηρία τῶν συνανθρώπων τους.

Τό βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀπο­στόλων» ἐπίσης, ἀπό τό ὁποῖο γνωρίζουμε τή ζωή τῶν πρώτων Χριστιανῶν, μᾶς λέει ὅτι τό ἔργο τοῦτο τῆς ἁλι­είας ψυχῶν τό ἔκαναν καί ἄνθρωποι πού δέν εἶχαν εἰδική κλήση, δέν ἦταν δηλαδή κληρικοί καί ἱεροκήρυκες. Ὅταν διασκορπίστηκαν, γράφει, οἱ Χριστια­νοί ἀπό τήν Ἰουδαία, λόγῳ τοῦ διωγμοῦ,  μετά τό μαρτύριον τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, ἔφτασαν ἕως τή Φοινίκη, τήν Κύπρο καί τήν Ἀντιόχεια. «Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καί Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρός τούς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τόν Κύριον Ἰησοῦν. Και ἦν χείρ Κυρίου μετ' αὐ­τῶν, πολύς τε ἀριθμός πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπί τόν Κύριον» (Πράξ. ια' 19-21). Ὁ Κύριος συνόδευε τούς πιστούς Του αὐτούς καί χάριζε πλούσια τήν εὐλογία Του στίς προσ­πάθειές τους γιά τή σωτηρία τῶν συν­ανθρώπων.

Ἡ ἱστορία ἐπίσης μᾶς λέει ὅτι ἡ Ἐκ­κλησία τῆς Ρώμης ἱδρύθηκε ἀπό Χριστι­ανούς ἐμπόρους. Χαρακτηριστική καί ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Φι­λοσόφου καί Μάρτυρος, ὁ ὁποῖος ἑλκύστηκε στήν πίστη πρός τό Χριστό ἀπό κάποιον ἄγνωστο Χριστιανό γέροντα.

Κατά τήν ἐποχή ἐκείνη τῶν πρώ­των χριστιανικῶν χρόνων, πού ἀποτελεῖ τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πάντες, δοῦλοι καί ἐλεύθεροι, νέοι και γέροντες, ἄν­δρες καί γυναῖκες, ἔριχναν τα δίχτυα τοῦ θείου λόγου καί «ἐκοπίαζαν» γιά νά ἑλκύουν ψυχές πρός τό Χριστό (Ρωμ. ιστ'  3-12).

Τά ἀνωτέρω μᾶς λένε ὅτι εἶναι δυνατόν ἀλλά καί πρέπον νά συμβάλλει καί ὁ καθένας μας  στό ἔργο αὐτό. Τό κάνουν ἄλλωστε αὐτό, μέ θαυμαστά ἀποτελέσμα­τα μάλιστα, πλῆθος συνάνθρωποί μας. Ὑπάρχουν λόγου χάριν σήμερα ἐκπαι­δευτικοί, διδάσκαλοι καί καθηγητές, πού μαζί μέ τή γνώση, πού προσφέρουν στούς μαθητές τους, κατορθώνουν και τούς συνδέουν μέ τό Χριστό, τούς ὁδηγοῦν στήν Ἐξομολόγηση καί σέ μία συνε­πῆ χριστιανική ζωή. Ὑπάρχουν γιατροί καί νοσοκόμοι, πού προσθέτουν στή φροντίδα γιά τή σωματική θεραπεία τῶν ἀσθενῶν τους καί τήν προσπάθεια γιά τήν  ὑγεία τῆς  ψυχῆς  τους  καί ἑλκύουν πολλούς σέ μετάνοια καί σωτηρία.

Ὑπάρχουν παιδιά καί νέοι τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, πού μέ τήν ἁπλότητα καί τόν ἐνθουσιασμό τους συντελοῦν στό νά γνωρίσουν τόν Χριστό οἱ συμμαθητές,  ἀκόμη  καί οἱ γονεῖς τους. Ὑπάρχουν γονεῖς καί ἰδίως μητέρες, πού μέ τήν ἀγάπη τους καί τήν ὑπομονή τους, μέ  τά λόγια τους καί μέ τήν προσευχή τους κέρδισαν καί κερδίζουν εἰς Χριστόν τά παιδιά τους. Ὑπάρχουν ἔμποροι καί τεχνίτες πού μαζί μέ τό ἐμπόρευμα καί τήν τέχνη τους προσφέρουν στούς συναν­θρώπους τους καί «τόν πολύτιμον μαργαρίτην» , τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό, τό Σωτήρα καί Λυτρωτή μας.

Κανείς δέν ἀποκλείεται ἀπό τό ψυχοσωτήριο αὐτό ἔργο. Ὅλοι μας μποροῦμε νά ρίχνουμε πνευματικά δίχτυα, ἕνα καλό λόγο δηλαδή ἤ ἕνα ὀρθόδοξο ἔντυπο ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο μᾶς φωτίσει ὁ Θεός, γιά νά ἑλκύονται ψυχές πλησίον Του. Ἀρκεῖ νά ὑπάρχει μέσα μας ἀγάπη πρός τόν Κύριο καί τούς ἀδελφούς μας. Πόση  καί ποία τιμή γιά τόν καθένα μας νά γίνη ἀφορμή, ὥστε νά ἑλκυστοῦν, νά συνδεθοῦν μέ τήν ἁγία Ἐκκλησία μας καί νά πάρουν τό δρόμο τῆς σωτη­ρίας ψυχές «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε»! Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἱκανοποίηση ἀπό τό νά «ἐπιστρέφεις» κά­ποιον συνάνθρωπό σου στόν Κύριο καί νά «σώζεις ψυχήν ἐκ θανάτου» ('Ιακ. ε' 20). Καμία χαρά δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ πρός αὐτήν, διότι τίποτε στόν κόσμο αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀντιστα­θμίσει τήν ἀξία ἔστω καί μιᾶς ἀθάνατης ψυχῆς.

Εἶναι γνωστό, ἀδελφοί μου, ὅτι τό κακό πλήθυνε στίς μέρες μας και ὅτι πολλοί εἶναι αὐτοί πού γεύονται τούς πι­κρούς καρπούς τῆς ἁμαρτίας. Ὅσοι λοι­πόν πιστεύουμε στή δύναμη τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας καί πονᾶμε τούς συναν­θρώπους μας, ἀντί νά ἐπιρίπτουμε εὐθύνες στόν ἄλφα ἤ βῆτα καί νά κλαῖμε ἄπρακτοι μπροστά στή σύγχρονη πραγματικότητα, ἄς κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, γιά νά περισώσουμε τούς καλοδιάθετους. Ἄς ρίχνουμε τό δίχτυ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά εἴμαστε  βέβαιοι ὅτι πολλοί θά ὁδηγηθοῦν στήν Ἐκκλη­σία καί θά συνδεθοῦν μέ τό Σωτήρα  Κύριο.