Κυριακή 29 Μαΐου 2016 (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)

«Ἐπάρατε τούς ὀφθαλμούς ὑμῶν καί θεάσασθε τάς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη» (Ἰωάν. δ' 35).

Ἀδελφοί, καθώς ἀρχίζει νά καλοκαιριάζει, ἐντυπωσιαζόμαστε, ὅταν βρισκόμαστε στήν ὕπαιθρο καί ἀτενίζουμε στό βάθος τοῦ κάμπου τή χρυσόλευκη θάλασσα τῶν σιτηρῶν μέ τά μεστωμένα στάχυα, πού κυματίζουν στό ἀνάλαφρο φύσημα τοῦ ἀνέμου καί σκύβουν κουρασμένα στή γῆ, φορτωμένα ἀπό τόν πλούσιο καρπό. Αὐτήν τήν ἐξαίρετη εἰκόνα τῶν λευκῶν χωρῶν πού ἑτοιμοθέριστες μᾶς καρτεροῦν ζωντανεύει ὁ Κύριος, γιά νά παρομοιάσει καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων μέ στάχυα μεστωμένα πού περιμένουν τόν πλούσιο θερισμό.

Μιά τέτοια ψυχή ἦταν καί ἡ Σαμαρείτιδα. Ἀλήθεια, ποιός φανταζόταν ὅτι μεσ’στό καταμεσήμερο πού καίει ὁ ἥλιος, θά ἑλκύονταν στήν πίστη ἡ Σαμαρείτιδα καί οἱ περισσότεροι κάτοικοι τῆς κωμοπόλεως Συχάρ! Ποιός φανταζόταν ὅτι καταμεσήμερο, πού τά ψάρια, ἡσυχάζουν ὁ Σίμων Πέτρος καί οἱ συνεταῖροι του θά ἔπιαναν τή μεγαλύτερη ψαριά κάνοντας ὑπακοή στό Χριστό, ρίχνοντας τά δίχτυα στή θάλασσα. Θαμπώθηκαν οἱ μαθητές γιά τό πλῆθος τῶν ἰχθύων πού ἔπιασαν. Τότε ὁ θεῖος Διδάσκαλος τούς εἶπε: Μήν ἐντυπωσιάζεστε τόσο ἀπό τή θαυμαστή ἁλιεία τῶν ψαριῶν, ὅσο ἀπό τή θαυμαστή ἁλιεία τῶν ψυχῶν. Διότι ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς σάν θεϊκοί ψαράδες θά πιάνετε στό δίχτυ σας ἀνθρώπους, τούς ὁποίους διά τοῦ κηρύγματός σας θά ὁδηγεῖτε στή σωτηρία. Πράγματι, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀμέσως μετά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ἀπόστολος Πέτρος κήρυξε τό θεῖο λόγο στά πλήθη τῶν ἀνθρώπων πού συγκεντρώθηκαν, καί προστέθηκαν στήν Ἐκκλησία τρεῖς χιλιάδες ψυχές!

Καί ὁ προφήτης Ἠλίας, βλέποντας τή μεγάλη ἀποστασία πού ὑπῆρχε στήν ἐποχή του, παραπονέθηκε στό Θεό: Κύριε, οἱ συμπατριῶτες μου ἐγκατέλειψαν τή διαθήκη σου, γκρέμισαν τά θυσιαστήριά σου κι ἐγώ ἔχω μείνει  μονώτατος. Ἀλλ᾿ ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε: Δέν ἔμεινες μόνος. Ὑπάρχουν στήν πόλη 7.000 πιστοί πού δέν γονάτισαν νά προσκυνήσουν τόν Βάαλ.

Τό ἴδιο καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Κόρινθο. Συνάντησε πάρα πολύ ἀντίξοες συνθῆκες καί ἦταν ἀποφασισμένος νά φύγει. Ἀλλά τή νύκτα παρουσιάστηκε σέ ὅραμα ὁ Χριστός καί τοῦ εἶπε: «Μή φοβοῦ, ἀλλά λάλει καί μή σιωπήσῃς», διότι «λαός ἐστί μοι πολύς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ». Πράγματι, παρέμεινε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Κόρινθο ἄλλον ἑνάμισυ χρόνο, καί πίστεψαν πάρα πολλοί Κορίνθιοι στό Χριστό.

Καί στίς ἡμέρες μας ἡ γενική εἰκόνα τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι παραπλήσια. Ὑπάρχει μεγάλη ἀποστασία ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι δείχνουν ὅτι δέν ἔχουν διάθεση νά ἀκούσουν λόγο Θεοῦ. Ἀλλά ὅπου ἀρχίζει κάποια καλή προσπάθεια, ἀνταποκρίνονται πολλές καλοδιάθετες ψυχές καί διαψεύδουν τίς ἀρχικές ἐκτιμήσεις μας.

Νά μήν ἀποθαρρυνόμαστε λοιπόν ἀπό τά φαινόμενα, διότι μᾶς ἀπατοῦν. Τά φαινόμενα δείχνουν ὅτι πηγαίνουμε ἀπ᾿ τό κακό στό χειρότερο· ὅτι ὑπάρχει διαφθορά καί ἐξαθλίωση, ἔξαρση τῶν κλοπῶν, ἔξαρση τῆς ἀνηθικότητος, ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητος... Ἀλλά ὅπως τά διαμάντια δέν φαίνονται μέ μιά γρήγορη ματιά, ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι πού ποθοῦν τή σωτηρία τους δέν διακρίνονται ἐξωτερικά! Κι ὅπως τά διαμάντια εἶναι πολύ περισσότερα ἀπ᾿ ὅσα ὑπολογίζουμε, ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν πνευματικά ἐνδιαφέροντα εἶναι πολύ περισσότεροι ἀπ᾿ ὅσους φανταζόμαστε. Ὅλοι αὐτοί περιμένουν μιά σπίθα ν᾿ ἀνάψει, μιά ἀφορμή νά δοθεῖ, γιά νά δεχθοῦν τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄλλοι εἶναι ἐκ φύσεως χαρακτῆρες ἤπιοι, ταπεινοί, εἰλικρινεῖς. Τούς λέτε κάτι γιά τόν Χριστό καί ἡ καρδιά τους ἀνοίγει σάν τριαντάφυλλο. Ἄλλοι εἶναι ἀπό τή φύση τους σκληροί, βραχυκυκλωμένοι! Δέν δέχονται κουβέντα γιά τόν Χριστό. Ἀλλά ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς χάριτος, ἀναζητοῦν οἱ ἴδιοι Πνευματικό καί κάνουν εἰλικρινέστατη ἐξομολόγηση. Ἄλλοι ζοῦν ζωή κοσμική, ἀλλά κουράζονται ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἐπιθυμοῦν νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς τύψεις τῆς συνειδήσεως. Ἄλλοι περνοῦν ἀπό καμίνι θλίψεων καί κατανοοῦν πόσο μάταιος εἶναι ὁ κόσμος αὐτός. Ἄλλοι «καθεύδουν τό λοιπόν καί ἀναπαύονται». Ἀλλά μόλις δοθεῖ ἀφορμή, ἀφυπνίζονται καί ἐκδηλώνουν ἀληθινό ἐνδιαφέρον γιά τήν πίστη.Ὅλοι αὐτοί ὡριμάζουν πνευματικά καί ποθοῦν τή σωτηρία τους.

«Ἐπάρατε τούς ὀφθαλμούς ἡμῶν καί θεάσασθε τάς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη».

Ἀδελφοί, νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό συναρπαστικό θέαμα τῶν λευκῶν χωρῶν πού ἑτοιμοθέριστες μᾶς καρτεροῦν! Τῶν καλοδιάθετων ψυχῶν πού προσμένουν! Δέν βρίσκονται μακριά μας. Εἶναι ἀνάμεσά μας. Νά τίς ἀναζητοῦμε καί νά τίς βοηθοῦμε διακριτικά. Ποτέ νά μή λέμε: Ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύνατοι γιά τόσο ὑψηλή ἀποστολή. Τή δύναμη τήν ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ποτέ νά μή λέμε: Τί θά βγεῖ ἀπ᾿ τή δική μου προσπάθεια; Διότι ἕνας χριστιανός «ζήλῳ Θεοῦ πεπυρακτωμένος» μπορεῖ νά ἀλλάξει ὁλόκληρη τήν πόλη.

Μιά ἦταν ἡ Σαμαρείτιδα κι ὁδήγησε στό Χριστό ὅλους τούς συμπολίτες της. Κατόπιν ἔγινε ἡ ἰσαπόστολος ἁγία Φωτεινή, πού ἔφθασε μέχρι τή Ρώμη καί κατόρθωσε νά κάνει χριστιανή ἀκόμη καί τήν κόρη τοῦ διώκτου Νέρωνος, τή Δομινίνα. Ἕνας ἦταν ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας, ἀλλά παρέλαβε μητροπολιτική περιφέρεια μέ 17 μόνο χριστιανούς καί ὅταν ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ, ἄφησε πίσω του 17 μόνο εἰδωλολάτρες.  Ἕνας ἦταν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί ἀνεδείχθη στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔτσι κι ἐμεῖς ἄς εἴμαστε μονάδες. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός καί γινόμαστε μυριάδες. Μᾶς καλεῖ νά δίνουμε καθαρή καί κρυστάλλινη τή μαρτυρία μας, νά γινόμαστε συνεργοί τοῦ Θεοῦ, θεριστές στόν ἀγρό τοῦ θερισμοῦ, ἀκούραστοι ἐργάτες στόν ἀμπελώνα Του. Μᾶς ἀποστέλλει, «ἵνα ὑπάγωμεν καί καρπόν πολύν φέρωμεν». Καί μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά εἶναι μαζί μας καί θά εὐλογεῖ τή ζωή μας. Γένοιτο.