Κυριακή 22 Μαΐου 2016 (ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ» ( Ἰωάν. ε΄5 ).

Ἀδελφοί, ὁ ἀσθενής τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού τόν θεράπευσε ὁ Χριστός ἦταν παράλυτος 38 χρόνια, μιά ὁλόκληρη ζωή. Καί δέν εἶναι ὁ παράλυτος ὁ μόνος ἀσθενής πού ἔπασχε ἀπό μακροχρόνια ἀσθένεια. Ὑπάρχουν καί πολλοί ἄλλοι ἀδελφοί μας πού προσβάλλονται ἀπό ἀνίατες ἀσθένειες καί ὑποφέρουν σ᾿ ὅλη τους τή ζωή. Οἱ μακροχρόνιες ἀσθένειες εἶναι μεταπτωτικό ἀκανθῶδες πρόβλημα, πού ἔχει ὅμως τήν ἐξήγησή του, ὅταν ἀντιμετωπίζεται μέ πίστη. Ποιό εἶναι τό βαθύτερο νόημα τῶν μακροχρονίων ἀσθενειῶν τόσο γιά τούς ἀσθενεῖς ὅσο καί γιά τούς ὑγιεῖς πού τούς περιποιοῦνται!

«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ».

Ἀναμφιβόλως οἱ ἀσθενεῖς πού πάσχουν ἀπό χρόνιες ἀσθένειες σηκώνουν πολύ μεγάλο σταυρό! Ἡ ζωή τους εἶναι διαρκές μαρτύριο! Ἀρκετοί ἀπό αὐτούς ἀναρωτιοῦνται Γιατί οἱ ἄλλοι νά χαίρονται τή ζωή κι ἐμεῖς νά ὑποφέρουμε; Οἱ λογισμοί αὐτοί δέν λύνουν τό πρόβλημά τους. Μᾶλλον τό ἐπιτείνουν. Κουράζονται, μελαγχολοῦν καί ὁδηγοῦνται στήν ἀπόγνωση, ἐπειδή δέν ἀντιμετωπίζουν τήν ἀσθένειά τους μέ πίστη.

Γιά τούς πιστούς τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Οἱ πιστοί βλέπουν πίσω ἀπό τίς μακροχρόνιες ἀσθένειες τήν παιδεία τοῦ Κυρίου μέσα ἀπό τήν ὁποία ὁ ἅγιος Θεός ἐργάζεται τή σωτηρία τους. Τούς ἀκοῦμε νά λένε καμιά φορά: Θεία ἐπίσκεψη. Κάτι καλό μοῦ ἑτοιμάζει ὁ Θεός. Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι πρόσκαιρη καί προσωρινή. Δέν θά εἶμαι πάντοτε ἀσθενής. Τά βάσανά μου κάποτε θά τελειώσουν. Θά μέ καλέσει ὁ Κύριος στή Βασιλεία Του. Ἤ τούς ἀκοῦμε νά λένε: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται». Δίνουν κουράγιο στόν ἑαυτό τους. Βλέπουν τήν ἀσθένειά τους σάν ἕνα στάδιο ἀγῶνος, στό ὁποῖο καλοῦνται νά δείξουν ὑπομονή, γιά νά λάβουν τό στεφάνι τῆς νίκης.

Ἀκόμη οἱ πιστοί πού πάσχουν ἀπό μακροχρόνιες ἀσθένειες ἀναγνωρίζουν ὅτι ὁ ἅγιος Θεός δέν ἐπιτρέπει τήν ἀσθένεια, γιά νά τούς βασανίσει, ἀλλά γιά νά τούς βοηθήσει. Τήν ἐπιτρέπει γιά τό αἰώνιο συμφέρον τους. Τήν ἐπιτρέπει, γιά νά ἐξαγνιστοῦν, νά ἐξαγιασθοῦν, νά γίνουν μέτοχοι τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ. Τήν ἐπιτρέπει, γιά νά μαλακώσουν οἱ καρδιές τους, νά σμιλευθοῦν οἱ χαρακτῆρες τους. Ἀναγνωρίζοντας λοιπόν ὅτι ὠφελοῦνται πνευματικῶς ἀπό τήν ἀσθένεια, ἀντί νά λυποῦνται, χαίρονται.

Ἔλεγε ἕνας παράλυτος πού ὑπέφερε περισσότερα κι ἀπό 38 χρόνια στήν κατάσταση τῆς παραλυσίας: «Εὐχαριστῶ τόν Θεό πού ἐπέτρεψε νά εἶμαι ἀσθενής, διότι μέ προστατεύει νά μήν ἁμαρτάνω!»  Ἕνας ἄλλος ἡμιπληγικός καί τυφλός, ὅταν τοῦ πρότειναν γνωστοί καί φίλοι νά τόν στείλουν στήν Ἀμερική, γιά νά ὑποβληθεῖ σέ ὀφθαλμολογική ἐγχείρηση, μήπως ἀποκτήσει τό φῶς του, μετά ἀπό προσευχή τούς ἀπάντησε. «Στήν κατάσταση πού βρίσκομαι, γνώρισα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, προσεύχομαι, ἐξομολογοῦμαι, κοινωνῶ, ἀπολαμβάνω τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ἄν ἀποκτήσω τό φῶς μου, φοβοῦμαι μήπως ἀλλάξει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μου κι ἀντί νά ὠφεληθῶ, ζημιωθῶ πνευματικά». Τέτοιοι ἀσθενεῖς πού ἀντιμετωπίζουν τήν ἀσθένειά τους μέ τόση ἀρχοντιά, μέ τή δοξολογία τοῦ Θεοῦ στά χείλη τους, θά πάρουν μεγάλο στεφάνι ἀπό τόν Θεό! Ὡς μάρτυρες καί μεγαλομάρτυρες θά εἰσέλθουν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά καί στούς ὑγιεῖς πού περιποιοῦνται τούς ἀσθενεῖς δίνουν ἠχηρό μήνυμα οἱ μακροχρόνιες ἀσθένειες. Πρωτίστως μᾶς διδάσκουν νά ἐκτιμοῦμε τό θεῖο δῶρο τῆς ὑγείας καί νά λέμε «Δόξα σοι ὁ Θεός»!

Δεύτερον, μᾶς διδάσκουν νά μή βαρυγκομοῦμε, ὅταν περιποιούμαστε ἀσθενεῖς. Ὁ γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: Νά χαίρεσθε πού περιποιεῖσθε τέτοιους ἀσθενεῖς, διότι αὐτοί θά σᾶς βάλουν στόν Παράδεισο!

Τρίτον, μᾶς διδάσκουν οἱ μακροχρόνιες ἀσθένειες νά φιλοσοφοῦμε τή ζωή καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων. Μερικοί μεθοῦν ἀπό τά χρήματα, τά ἀξιώματα, τίς ἡδονές τοῦ κόσμου καί γίνονται κυνηγοί τῆς χαρᾶς καί ζητιάνοι τῆς εὐτυχίας!  Οἱ χρόνιες ἀσθένειες μᾶς συμφιλιώνουν μέ τήν ἰδέα ὅτι σήμερα εἴμαστε ὑγιεῖς, ἀλλά αὔριο μπορεῖ κι ἐμεῖς νά ἀρρωστήσουμε. Ἐφόσον εἴμαστε μεταπτωτικοί ἄνθρωποι, ὑποκείμεθα στήν ἀσθένεια. Ἀκόμη μᾶς διδάσκουν νά βρίσκουμε τόν Χριστό ὄχι στή χλιδή καί στίς ἀπολαύσεις, ἀλλά στόν πόνο καί στή θλίψη. Στίς ἀσθένειες, ἐκεῖ βρίσκεται ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς!

Τέλος μᾶς διδάσκουν οἱ χρόνιες ἀσθένειες νά ἀσκοῦμε ἐμπράκτως  τήν ἀγάπη.  Ὅταν περιποιούμαστε ἀσθενεῖς, εἶναι σάν νά περιποιούμαστε τόν ἴδιο τόν Κύριο. Τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, θά ἀκούσουμε τόν δίκαιο Κριτή νά μᾶς λέει: «Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Λέει ὁ ἀββᾶς Ἀπολλώ ὅτι ὅταν βλέπουμε τόν πονεμένο ἀδελφό μας, εἶναι σάν νά βλέπουμε τόν ἴδιο τόν Θεό: Εἶδες τόν ἀδελφόν σου; Εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου!