Κυριακή 15 Μαΐου 2016 (ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ)

Ἀδελφοί, «ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας» ἦταν «εὐσχήμων βουλευτής», δηλαδή σεβαστό καί ἐπίσημο μέλος τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου. Καί εἶχε πιστέψει στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού κήρυξε ὁ Κύριός μας. Αὐτός λοιπόν τώρα ἔχει τήν τιμή νά φροντίσει γιά τήν κηδεία τοῦ Χριστοῦ. «Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. ιε΄43). Παίρνει τό θάρρος νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλάτο τό σῶμα τοῦ Κυρίου.  

Δέν εἶχε περάσει παρά μόνο λίγος χρόνος ἀπό τή στιγμή πού ὁ Κύριος εἶχε ἐκπνεύσει ἐπάνω στό σταυρό. Καί ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα ἐκεῖ στό Γολγοθᾶ ἦταν ἀκόμη ἠλεκτρισμένη.  Ὁ τρόμος ἐπικρατοῦσε ἀκόμη. Καί δέν ἔβλεπαν μέ καθόλου καλό μάτι ὅποιον ἐνδιαφερόταν γιά τόν Ἐσταυρωμένο. Ὁ Πι­λάτος ὅμως εἶναι μᾶλλον εὐμενῶς διατεθειμένος. Μόνον ἐκπλήσσεται, «εἰ ἤδη τέθνηκε». Ἐάν τόσο γρήγορα πέθανε. Γι᾿ αὐτό φώναξε τόν ἑκατόνταρχο, πού ἦταν ἐπί κεφαλῆς τῶν στρατιω­τῶν στό Γολγοθᾶ, καί τόν ρώτησε ἐάν εἶχε πολλή ὥρα πού πέθανε ὁ Κύ­ριος. Καί ἀφοῦ πληροφορήθηκε ἀπό τόν ἑκατόνταρχο ὅτι πράγματι ὁ Κύριος εἶχε πεθάνει, τότε χάρισε τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ στόν Ἰωσήφ. Τότε ὁ Ἰωσήφ «ἀγοράσας σινδόνα καί καθελών αὐτόν ἐνείλησε τῇ σινδόνι». Κατέβασε τόν Κύριον ἀπό τόν σταυρό καί ἀφοῦ τόν περιποιήθηκε, τόν ἀπέθεσε σέ μνημεῖο «ὅ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας». Σέ τάφο πού ἦταν σκαλι­σμένος μέσα στό βράχο. Καί κύλισε λίθο βαρύ «ἐπί τήν θύραν τοῦ μνη­μείου». Οἱ δύο γυναῖκες ἡ Μαρία ἡ Μα­γδαληνή καί ἡ Μαρία τοῦ Ἰωσῆ παρατηροῦσαν μέ προσοχή πολλή ποῦ τοποθετήθηκε τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Ἤθελαν νά ξαναγυρίσουν στόν Τάφο τοῦ Διδασκάλου τους καί νά τοῦ προσφέρουν τά μύρα τῆς ἀγάπης τους. Γι᾿ αὐτές ὁ Τάφος ἐκεῖνος δέν ἦταν κάτι τό φοβερό, ἀλλά πόλος ἕλ­ξεως τῶν καρδιῶν τους. Καί ἀπό τότε ὁ Τάφος τοῦ Κυρίου μας ἔγινε γιά μυριάδες καί ἑκατομμύρια ψυχῶν πόλος ἕλξεως, πρός τόν ὁποῖο στρέφονται γεμάτες πόθο καί ἀγάπη.

Ἀλλά καί ὁ τάφος στόν ὁποῖο θά ταφοῦμε, ὅταν μᾶς πάρει ὁ Θεός, ἀπό τότε δέν εἶναι κάτι τό ψυχρό καί σκοτεινό γιά τούς πιστούς πού ἀγαποῦν τόν Χριστό. Ἔχει γεμίσει ἀπό τό γλυκό φῶς τῆς ἐλπίδος. Δέν εἶναι παρά ἡ προσωρινή κατοικία ὅλων μας, ὅπως ὑπῆρξε καί γιά τόν Κύριό μας. Ἐκεῖνος παρέμεινε σ᾿ αὐτόν τρεῖς μόνο ἡμέρες. Ἐμεῖς θά μείνουμε μέχρι τήν κοινή ἀνάσταση. Πάντως προσωρινά. Χάρις στόν Χριστό, θά ἔλθει ἡ ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως τῶν νεκρῶν, καί θά ἀδειάσουν οἱ τάφοι καί τά σώματά μας ἄφθαρτα καί ἀθάνατα θά ἀναστηθοῦν. Ξενοδοχούμεθα ἑπομένως στόν τάφο μας. Καί περιμένουμε ἐκεῖ τή μεγάλη ἡμέρα τῆς δευτέρας Πα­ρουσίας τοῦ Κυρίου. Τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία μέσα ἀπό τόν τάφο θά ἐγερθεῖ ζωντανό καί γεμάτο δυνάμεις τό σῶμα πού σήμερα βλέπουμε νά τοποθετεῖται νεκρό καί ἀδύναμο. Καί ἀπό τή θλίψη πού τώρα δημιουργεῖ ὁ τάφος, θά ξεπηδήσει, ἡ χαρά τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἑπομένως στούς τάφους τῶν προσ­φιλῶν μας ἄς ἐρχόμαστε γεμάτοι εἰρήνη καί ἐλπίδα. Καί  τόν δικό μας τάφο ἄς τόν ἀτενίζουμε ὡς  κατοικία προσωρινή τοῦ σώματος μας, τήν ὁποία θά ἐγκαταλείψει μία ἡμέρα, γιά νά βρεῖ ἄλλη αἰώνια κατοικία στούς οὐρανούς κοντά στό Θεό καί Πατέρα μας.

Δέν πρέπει ὅμως ποτέ νά λησμονοῦμε ὅτι καί προτοῦ ἀκόμη φθάσουμε στόν τάφο ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὁλόθερμα μᾶς παρακολουθεῖ. Ὅπως συνέβη στίς Μυροφόρες. «Λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς τῶν σαββάτων», μᾶς λέει το Εἀγγέλιο, οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἔρχονταν στό μνημεῖο. Ἀλλ᾿ οἱ ψυχές τους ἦταν ἀνήσυχες. «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» Αὐτή ἦταν ἡ ἀγωνία τους. Πόση χαρά ὅμως ἔνοιωσαν, ὅταν εἶδαν ὅτι ἡ μεγάλη πέτρα ἦταν κυλισμένη μακριά! Καί ὅταν μπῆκαν στό μνημεῖο. κι ἐκεῖ πάλι ἄλλη ἔκπληξη τίς περίμενε. Στά δεξιά  τοῦ τάφου καθόταν λευκοντυμένος ἕνας ἄγγελος! Κι ἐπειδή οἱ γυναῖκες γέμισαν φόβο καί κατάπληξη, τούς εἶπε: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον; Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». Καί τούς ἔδειξε τό μέρος πού εἶχε τοποθετηθεῖ τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Πρόσθεσε ἀκόμη ὁ ἄγγελος τήν γεμάτη ἀγά­πη καί παρηγορία παραγγελία: «Ὑπά­γετε, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καί τῷ Πέτρῳ» ὅτι τούς περιμένει στή Γαλιλαία. Ἐκεῖ θά Τόν δοῦν, καθώς τούς εἶχε πεῖ. Βγῆκαν οἱ γυναῖκες ἀπό τό μνημεῖο, ὅταν τελείωσε ὁ ἄγγελος, καί ἔφυγαν γεμάτες τρόμο καί ἔκσταση. Καί δέν εἶπαν σέ κανέναν τίποτε, διότι ἦταν γεμάτες φόβο.

Ἀλλ᾿ ὁ καιρός τῶν φόβων εἶχε πλέον περάσει. Διότι καί τό κύλισμα τοῦ λίθου ἀπό τό μνημεῖο καί πρό παντός ἡ παραγ­γελία τοῦ ἀγγέλου ἔδειχναν ὅτι ὁ ἀναστάς Κύριος καί μετά τήν ἀνάσταση ἦταν γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί στοργή γιά τούς δικούς Του. Διευκόλυνε τίς γυναῖ­κες μέ τό κύλισμα τοῦ λίθου. Θυμήθηκε τούς μαθητές πού ἦσαν πονεμένοι. Καί ἀκόμα θυμήθηκε καί τόν ἀρνητή Πέτρο. Τόν πονεμένο καί μετανοημένο Πέτρο. Καί γι᾿ αὐτόν φρόντισε λίγο ἀργότερα νά τόν ἀποκαταστήσει στό ἀποστολικό του ἀξίωμα. Ἀλλά καί στό ἑξῆς ὁ Κύριός μας εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος. Ἀναστημένος πλέον καί στούς οὐρανούς εὑρισκόμενος δέν εἶναι μακριά μας. Ἡ ἀγάπη Του καί ἡ στοργή Του γιά μᾶς εἶναι πάντοτε ζωηρή. Μᾶς θυμᾶται καί ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Εἴτε εἴμαστε πονεμένοι, εἴτε παλεύουμε μέ τήν ἁμαρτία ἀγώνα σκληρό, εἴτε ἔχουμε πέσει στό κακό καί κλαῖμε μέ μετάνοια, εἴτε ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες, εἴτε ἀγωνιοῦμε γιά τήν ἔκβαση ζητημάτων μας, ὁ Ἀναστάς, ὁ παντοδύναμος Κύριος, ὁ Νικητής τοῦ Ἅδη καί τοῦ θανάτου εἶναι κοντά μας. Εἶναι μαζί μας. Μεσιτεύει καί προσεύχεται γιά μᾶς. Ἀπό ἐκεῖ, μέ τούς ἀγγέλους Του μας στέλνει τήν παρηγορία καί τήν ἐνίσχυσή του. Καί ἀοράτως βρίσκεται στό πλευρό μας καί μᾶς στηρίζει καί μᾶς σώζει ἀπό κάθε κα­κό.  Γι᾿ αὐτό καί δέν φοβόμαστε. Γι᾿ αὐτό καί χαιρόμαστε. Ὁ ἀναστάς Κύριος, ὁ Νικητής τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδη εἶναι μαζί μας. Κι ἐμεῖς μαζί του εἴμαστε νικητές!