Κυριακή 8 Μαΐου 2016 (ΘΩΜΑ)

Ἡ λαμπροφόρος ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως προχωρεῖ πρός τή δύση της. Ἀπό τό πρωΐ «τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων» τό χαρμόσυνο μήνυμα «Χριστός ἀνέστη» διαλαλεῖται ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη. Ἡ Μαγδαληνή Μαρία, οἱ λοιπές Μυροφόρες, ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης καί οἱ δύο μαθητές πού ἐπορεύοντο πρός Ἐμμαούς βεβαιώνουν ὅτι ὁ ἀναστάς Κύριος ἐμφανίστηκε ἐνώπιόν τους. Οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι θορυβοῦνται ἀπό τό γεγονός καί διαδίδουν ψευδῶς ὅτι ἔγινε κλοπή, δωροδοκώντας τούς στρατιῶτες τοῦ τάφου.

 Μετά τή δύση τοῦ ἡλίου οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ βρίσκονται συγκεντρωμένοι στό ὑπερῶον τῆς Ἱερουσαλήμ κι ἔχουν τήν πόρτα ἀμπαρωμένη «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Ἀλλ᾿ ὁ ἀναστάς Κύριος ἐμφανίζεται ἐνώπιόν τους «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», τούς εὐλογεῖ καί τούς λέει: «Εἰρήνη ὑμῖν»! «Καί τοῦτο εἰπών ἔδειξεν αὐτοῖς τάς χεῖρας καί τήν πλευράν αὐτοῦ»(Ἰωάν.κ΄20). Τούς ἔδειξε τά χέρια Του καί τήν πλευρά του, γιά νά δοῦν τά σημάδια τῶν πληγῶν Του καί νά πεισθοῦν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Διδάσκαλός τους πού σταυρώθηκε.

Πόσο πολύ χάρηκαν οἱ μαθητές, μόλις τόν εἶδαν ἀναστημένο! Χάρηκαν, διότι βρισκόταν ἀνάμεσά τους ὁ λατρευτός τους Διδάσκαλος, ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδη! Χάρηκαν, διότι τούς ἔφερνε «πνοήν νέας ζωῆς».  Ἕναν καινούργιο κόσμο, ἄφθαρτο, αἰώνιο, ὡραῖο, τόν κόσμο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Μάλιστα ἡ χαρά πού δοκίμασαν δέν ἦταν πρόσκαιρη καί φευγαλέα, ἀλλά μόνιμη καί ἀναφαίρετη. Τούς εἶχε βεβαιώσει ὁ Κύριος πρίν ἀπό τά ἅγια πάθη Του ὅτι θά τούς δεῖ μετά τήν ἀνάστασή Του καί θά χαρεῖ ἡ καρδιά τους μέ χαρά πού κανείς δέν θά μπορεῖ νά τούς τήν πάρει. «Πάλιν ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν».

Πόσο θά θέλαμε νά ἤμασταν κι ἐμεῖς μαζί τους! Νά βλέπαμε τόν Ἀναστάντα! Νά νοιώθαμε τήν ἀνεκλάλητη χαρά τῆς ἀναστάσεως! Ἀλλά αὐτό μπορεῖ νά συμβαίνει καί σήμερα. Ἐφόσον ὁ ἀναστάς Κύριος «ζῇ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων», ἐφόσον «ὁ θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει», ἐφόσον βρίσκεται ἀνάμεσά μας «πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν», ἐφόσον τόν κοινωνοῦμε, τόν αἰσθανόμαστε οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων νά βρίσκεται πλάι μας, πολύ κοντά μας, μές στήν καρδιά μας, καί ἐπαναλαμβάνουμε μαζί μέ τόν χριστιανό ποιητή: «Ἀνάσταση εἶναι καί ἡ ψυχή δέν νοιώθει τώρα μοναχή καθώς ἐχθές καί πρῶτα. Κάποιος βαδίζει στό πλευρό, τῆς ἁπαλαίνει τό σταυρό, σπογγίζει τόν ἱδρῶτα».

Ἀκούσαμε στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποιά ὑποθήκη ἔδωσε στούς μαθητές Του ὁ Ἀναστάς Κύριος. «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς». Ὅπως ἐμένα μέ ἔστειλε ὁ οὐράνιος Πατέρας μου, ἔτσι κι ἐγώ στέλνω ἐσᾶς νά γίνεσθε μάρτυρες τῆς ἀναστάσεώς μου. «Καί τοῦτο εἰπών ἐνεφύσησε καί λέγει αὐτοῖς. Λάβετε πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». Συνέστησε τό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, γιά νά ἔχουμε τή δυνατότητα οἱ πιστοί χριστιανοί νά γονατίζουμε κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ καί νά λαμβάνουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Κατά τήν πρώτη ἐκείνη ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστάντος ἐνώπιον ὅλων τῶν μαθητῶν Του γνωρίζουμε ὅτι ἀπουσίαζε ἀπό τό ὑπερῶον τῆς Ἱερουσαλήμ ὁ Θωμᾶς.Ὅταν ἐπέστρεψε, οἱ μαθητές δέν χόρταιναν νά τοῦ διηγοῦνται αὐτά πού εἶδαν καί ἄκουσαν. «Ἑωράκαμεν τόν Κύριον», τοῦ ἔλεγαν. Κι ὁ Θωμᾶς τούς ἀπαντοῦσε μέ δυσπιστία: «Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τήν χεῖρα μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω».

Μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες κι ἐνῶ οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἦταν συγκεντρωμένοι στό ὑπερῶον τῆς Ἱερουσαλήμ «καί ὁ Θωμᾶς μετ᾿ αὐτῶν» ἐμφανίζεται πάλι ὁ ἀναστάς Κύριος «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», στέκεται ἀνάμεσά τους καί τούς ἀπευθύνει τόν ἴδιο ἀναστάσιμο χαιρετισμό: «Εἰρήνη ὑμῖν!» Ἔπειτα ἀπευθύνεται προσωπικά στό Θωμᾶ καί τοῦ λέει: «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖρας μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός». Δέν περιμένει ὁ Κύριος νά τόν πλησιάσει ὁ Θωμᾶς, ἀλλά τόν καλεῖ ὁ ἴδιος κοντά Του. Εἶναι σάν νά τοῦ λέει: Μή διστάσεις νά δεῖς καλά, γιά νά βεβαιωθεῖς. Μή διστάσεις νά ψηλαφήσεις τά χέρια μου καί τήν πλευρά μου. Ὅμως ὁ Θωμᾶς μπορεῖ νά ἦταν δύσπιστος, ἀλλά δέν ἦταν ἄπιστος. Γι᾿ αὐτό ξεσπᾶ ἀμέσως σέ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ὁμολογεῖ «τήν καλήν ὁμολογίαν» του. «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»! Κι ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: Ἐπειδή μέ εἶδες, πίστεψες! Στό ἑξῆς μακάριοι θά εἶναι «οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες».

Σ᾿ αὐτή τή χορεία τῶν μακαρίων χριστιανῶν πού βλέπουν μέ τά μάτια τῆς πίστεως, πού πιστεύουν στό θαῦμα καί χωρίς νά βλέπουν μέ τούς σωματικούς ὀφθαλμούς, νά προστεθοῦμε κι ἐμεῖς, ἀδελφοί. Νά ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ λέγοντας: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ἰδίως ὅταν προσερχόμεθα νά κοινωνήσουμε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, νά ἐπαναλαμβάνουμε τούς λόγους τῆς εὐχῆς: «Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ ὅτι σύ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ.  Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτό ἐστι τό ἄχραντον Σῶμά σου καί τοῦτο αὐτό ἐστι τό τίμιον Αἷμά Σου»! Πιστεύω ὅτι εἶσαι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός πού σταυρώθηκες γιά χάρη μου ἐπάνω στό σταυρό. Πιστεύω ὅτι ἀναστήθηκες αὐτεξουσίως καί ἀνελήφθης ἐν δόξῃ. Ἕναν Θεό προσκυνῶ καί λατρεύω. Τόν ὑπέρ ἐμοῦ παθόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα!  Ἕνα ὄνομα ὑμνῶ καί δοξάζω! Τό ὑπερύμνητο καί ὑπερένδοξο Ὄνομα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μου, στόν ὁποῖο ὀφείλει νά «κάμψῃ πᾶν γόνυ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων» καί κάθε γλώσσα νά ὁμολογήσει ὅτι εἶναι «Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Ἀμήν.