ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2016

Π  Α  Σ  Χ  Α  Λ  Ι  Ο  Σ

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ΕΤΟΥΣ  2016

Π Α Υ Λ Ο Σ

          Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

          τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

«Ἀνέστη Χριστός, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος».

          Στόν πανηγυρικό λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ πού θά διαβάσουμε τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, μέ πανηγυρικό τόνο ὁ ἅγιος μᾶς δηλώνει τά παραπάνω. 

          Τί σημαίνει ἄραγε ; Μήπως αὔριο δέν θά πεθάνουν ἄνθρωποι ; Μήπως ὁ πόνος, οἱ θλίψεις καί τό πένθος δέν θά εἶναι αὔριο συνοδοιπόροι στή ζωή μας ;

          Ἀσφαλῶς αὔριο καί τά νοσοκομεῖα θά λειτουργοῦν καί κηδεῖες θά γίνουν.

          Εὔλογο καί τό ἐρώτημα πού ἀκολουθεῖ. Γιατί μέ τόση λαμπρότητα καί βεβαιότητα ἡ Ἐκκλησία σέ τόνους πανηγυρικούς κηρύττει τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ;

          Ἄλλη ἡ δύναμη τοῦ θανάτου πρίν τήν Ἀνάσταση καί ἄλλη μετά.

          Ἡ ζωή πού χάρισε στούς «ἐν τοῖς μνήμασι» εἶναι ζωή πού βγαίνει μέσα ἀπό τά μνήματα. Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει στή ζωή, κηρύττει τή ζωή καί εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἀλήθεια πού εἶναι ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Ζωή. 

          Ὁ θάνατος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τελεσίδικες καί ὁριστικές συνέπειες γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.

        Τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως ἄρχισε μέ τόν Χριστό καί θά τελειώσει μέ τήν ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀφθαρτοποίηση ὅλης τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό πανηγυρίζουμε. Μετά Χριστόν καί μέ τόν Χριστό, βλέπουμε καί ἀντιμετωπίζουμε τόν θάνατο κάτω ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας.

          Μετά τήν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων μπῆκε στόν ἄνθρωπο ὁ θάνατος, ὡς ἀσθένεια πού προῆλθε ἀπό τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι μετά τήν πτώση ἐπῆλθε ὁ πνευματικός θάνατος, ὁ χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί ἀκολούθησε ἀργότερα ὁ σωματικός θάνατος.

          Στό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης κάνει λόγο γιά τόν δεύτερο θάνατο. Τόν πνευματικό. «Μακάριος καί ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ ̇ ἐπί τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν» (Ἀποκ. 20,6). Πρώτη ἀνάσταση εἶναι ἡ χάρη πού λαμβάνουμε κατά τό ἅγιο βάπτισμα. Δεύτερη ἀνάσταση εἶναι ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση κατά τή δευτέρα παρουσία.

          Ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ προξένησε ἀσθένεια σ’ ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, ὁ σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ νέου Ἀδάμ, θεράπευσε τήν ἀνθρώπινη φύση.

         Οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι μάρτυρες ἀποκαλοῦν τούς ἑαυτούς τους «μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως» (Πράξ. 2,32) τοῦ Χριστοῦ. Τόσο σπουδαία πίστευαν ὅτι εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως. Καί πράγματι ὅσο γρήγορα ἡ ἀλήθεια αὐτή ἐπιβεβαιώθηκε, τόσο γρήγορα ἐπιβεβαιώθηκε καί ἡ ἀλήθεια ὅλων ὅσων ὁ Κύριός μας ἔπραξε καί δίδαξε.

         Ὅσο ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι σημαντική γιά τήν πίστη μας, ἄλλο τόσο ἡ ἀλήθεια γιά τήν δική μας ἀνάσταση εἶναι σημαντική γιά τήν ζωή μας. Ὅταν ἐνστερνιστοῦμε αὐτή τήν ἀλήθεια τότε καί οἱ κανόνες γιά μιά ζωή κατά Θεόν στερεώνονται μέσα μας.

            Ὁ χριστιανός ζεῖ ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν, τόν μιμεῖται ἀκόμη καί μετά τόν θάνατό του, παρουσιάζοντας σέ πολλές περιπτώσεις τό ἄφθαρτο ἔνδυμα τοῦ σώματός του. Καθώς σιωπηλά τά ὀθόνια τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ ἄδειου τάφου Του διακηρύσσουν τήν Ἀνάστασή Του, τό ἴδιο κάνει καί τό ἄφθαρτο λείψανο τοῦ ἁγίου πού χαριτώθηκε – καί τέτοια ὑπάρχουν πολλά – ἀνακαλώντας στή μνήμη μας τήν μελλοντική μας ἀνάσταση, ὄχι σάν κάτι ἄγνωστο σέ μας, ἀλλά σάν κάτι πού λόγῳ τῆς ἀπορροφήσεώς μας μέ τά γήϊνα συχνά λησμονοῦμε.    

             Τά πρίν ἀπό τόν τάφο καί τά μετά δέν χωρίζονται ἀλλά συνδέονται. Δηλαδή ἀνάλογα μέ τό πῶς θά ζήσει ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτή τή ζωή θά εἶναι τό πρόκριμα γιά τό πῶς θά ζήσει στήν ἄλλη τήν αἰώνια. Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι στάδιο ἀγωνιστικό ἀπ’ τό ὁποῖο θά κριθεῖ ἡ θέση μας στόν ἄλλο κόσμο. 

             Ἀπό τήν ὥρα πού ὁ Χριστός μέ τόν θάνατό Του ἀποκαθιστᾶ τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ὁ τάφος χάνει τή φρίκη του καί μεταμορφώνεται σέ τόπο ἀνάπλασης καί ἀνατολή τῆς ἀνέσπερης ἡμέρας.

            Μετά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὁ τάφος γιά τόν ἄνθρωπο δέν εἶναι τόπος καταστροφῆς, ἀλλά τρόπος μεταμορφώσεως «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται». Ὅ,τι ἐνταφιάσουμε στήν ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ, δέν τό χάνομε, ἀλλά τό διασώζουμε αἰώνια. Αὐτή εἶναι ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς προσφέρεται δωρεάν. Αὐτήν τήν νίκη τήν κέρδισε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, μέσα στήν ἱστορία, γιά τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί μεῖς οἱ πιστεύοντες σ’ Αὐτόν καί στήν νίκη Του ψάλλουμε «Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντας».

          Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ. 

Μετά τῶν Πασχαλίων Πατρικῶν ἡμῶν εὐχῶν

διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον

εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ