Κυριακή 24 Ἀπριλίου 2016 (ΒΑΪΩΝ)

           «Πρό ἕξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα ἦλθε ὁ Κύριός μας  στή Βηθανία», στό σπίτι τοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ βρισκόταν καί ὁ Λάζαρος, τόν ὁποῖο ἀνέστησε ἐκ τῶν νεκρῶν, πρίν ἀπό λίγο καιρό. Γεμάτες εὐγνωμοσύνη οἱ ἀδελφές του ἔκαναν τραπέζι στό Χριστό. Ἡ Μάρθα ὡς συνήθως ὑπηρετεῖ. Ἀλλά ἡ Μαρία, γιά νά ἐκδηλώσει ἀκόμη ἐντονότερα τήν εὐγνωμοσύνη καί τή λατρεία της πρός τόν Κύριο, γιά νά δείξει τήν πίστη της στήν θεότητά Του, πῆρε μία λίτρα  ἀπό ἐκλεκτό καί καθαρό μύρο πού λέγεται νάρδος (300 γραμμάρια περίπου), καί μέ αὐτό ἄλειψε τά πόδια τοῦ Κυρίου. Στή συνέχεια τά σκούπισε μέ τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς της. Γέμισε ἔτσι ὁλόκληρο τό σπίτι ἀπό τήν εὐωδία τοῦ μύρου.

          Τότε ὁ μελλοντικός προδότης ὁ Ἰούδας, ὁ φιλάργυρος μαθητής, ἄρχισε νά διαμαρτύρεται. «Γιατί αὐτό τό μύρο, ἀντί νά χυθεῖ ἄσκοπα, δέν πουλήθηκε ἀντί τριακοσίων δηναρίων (1.000 περίπου εὐρώ) καί δόθηκε στούς φτωχούς;» Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅμως, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ ἐρώτηση ἔγινε ὄχι ἐπειδή ἐνδιαφερόταν ὁ Ἰούδας γιά τούς φτωχούς, ἀλλά ἐπειδή εἶχε τό ταμεῖο τῆς συνοδείας τοῦ Κυρίου καί ἐπειδή ἦταν κλέφτης, καί ἔπαιρνε κρυφά ἀπό τά χρήματα πού ἔμπαιναν σ’αὐτό.

          Ὁ Κύριός μας ἔσπευσε νά ἀπαντήσει στόν Ἰούδα. «Ἄφησέ την ἥσυχη. Τό μύρο αὐτό τό ἔχει φυλάξει ὡς συμβολισμό καί προαναγγελία τῆς ἡμέρας τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου. Καί τότε μέ μύρα θά μέ ἀλείψουν». Καί πρόσθεσε: «Τούς φτωχούς τούς ἔχετε πάντοτε μαζί σας, ἐμένα ὅμως δέν θά μέ ἔχετε πάντοτε, διότι σέ λίγο θά πεθάνω». Θέλησε ἔτσι ὁ Κύριος νά τονίσει ὅτι ἡ πράξη ἐκείνη τῆς λατρείας καί τῆς ἀγάπης πρός αὐτόν ἦταν ἀπολύτως δικαιολογημένη καί ἀξιέπαινη.

           Ἀλλά καί κάθε ἀνάλογη πράξη πού γίνεται γιά τό Χριστό, πρέπει νά μοιάζει μέ τήν ἐκδήλωση  τῆς Μαρίας. Διότι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεός μας, ὁ Λυτρωτής καί Σωτήρας τῶν ψυχῶν μας. Εἶναι ὁ μέγιστος εὐεργέτης μας. Αὐτός πού μᾶς εὐεργετεῖ παντοτε καί συνεχῶς μέ ποικίλους καί διαφόρους τρόπους. Ἡ ἀγάπη μας πρός αὐτόν καί ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρέπει νά εἶναι ὅσο τό δυνατό μεγαλύτερη καί πλουσιότερη. Καί ὅ,τι θά Τοῦ προσφέρουμε νά εἶναι τό καλύτερο, τό πολυτιμότερο. Θά δώσουμε τό πρόσφορό μας; Νά εἶναι ἀπό τό καλύτερο ἀλεύρι πού ἔχουμε. Καλοζυμωμένο καί καθαρό ἀπό ὁτιδήποτε. Θά προσφέρουμε στόν Ἐπιτάφιο λουλούδια καί μύρα; Νά  εἶναι   καί  αὐτά   τά ὡραιότερα καί τά καλύτερα. Θά προσφέρουμε στό Ναό Του ἀφιερώματα;  Καί αὐτά, ὅπως τό μύρον τῆς Μαρίας, νά εἶναι ὅσο τό δυνατόν καλύτερα καί πολυτιμότερα. Κάθε προσφορά μας στό Χριστό νά εἶναι πλούσια. Καί φτωχοί ἐάν εἴμαστε, θά δώσουμε τό καλύτερο πού μποροῦμε. Καί ἡ Μαρία δέν φαίνεται νά ἦταν ἐξαιρετικά πλούσια. Ἔκανε, ὅμως, γιά τόν Κύριο κάθε θυσία, γιά νά εἶναι ἡ προσφορά της ὅσο τό δυνατόν πλουσιότερη. Δέν τσιγκουνεύτηκε καθόλου, ἀφοῦ ἐπρόκειτο γιά τό Χριστό.

           Ὅσοι εἶναι ξένοι πρός τό Χριστό καί δέν ἔχουν ἀγάπη πρός Αὐτόν, λένε ὅτι δέν χρειάζονται  οἱ πλούσιες προσφορές στόν Κύριο.  Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ πιστοί πού Τόν ἀγαποῦμε καί Τόν λατρεύουμε ὡς Κύριο καί Θεό μας, δέν πρέπει νά ἐπηρεαζόμαστε. Οἱ πλούσιες προσφορές μας νά εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς πλούσιας ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης  μας  πρός  Αὐτόν. Ὅποιος πολύ ἀγαπᾶ, πολύ καί προσφέρει, καί μάλιστα στό Χριστό.  Τοῦ προσφέρει μέ ὅλη του τήν καρδιά, μέ ὅλη του τήν εὐλάβεια καί μέ ταπείνωση βαθειά, ὡς θυσία γι’ Αὐτόν. Ἐνῶ ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τό Χριστό, καί ψυχρός εἶναι καί σέ ἄλλα χειρότερα προχωρεῖ.

Ἔτσι  ἔκαναν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων. Ὅταν εἶδαν ὅτι στή Βηθανία ἐρχόταν πολύς κόσμος γιά τόν Κύριο, ἀλλά καί γιά νά δοῦν τό Λάζαρο πού ἀνέστησε, κινούμενοι ἀπό  φθόνο ἀποφάσισαν ὄχι μόνο τό Χριστό νά φονεύσουν, ἀλλά καί τό Λάζαρο, ἀφοῦ γι’ αὐτόν πήγαιναν καί ἐξαιτίας αὐτοῦ πίστευαν στόν Ἰησοῦ. Ὁ φθόνος, λοιπόν, ἦταν καί εἶναι ἡ αἰτία ἀμέτρητων ἐγκλημάτων. Κι ὅποιος ἀφήνει τό φθόνο νά βασιλεύει στήν ψυχή του, ὁπωσδήποτε δέν μπορεῖ νά ἀγαπᾶ  καί νά ἀκολουθεῖ τό Χριστό.

Τά γεγονότα, ὅμως, ἐξελίχθηκαν ἀντίθετα ἀπό τίς διαθέσεις τῶν ἀρχιερέων. Λαός πολύς, πού εἶχε ἔρθει γιά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα, «ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔλαβον τά βαΐα τῶν φοινίκων καί ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ». Γεμάτοι ἐνθουσιασμό, μέ κλαδιά φοινίκων στά χέρια, βγαίνουν ἀπό τήν πόλη καί ἔρχονται νά Τόν προϋπαντήσουν: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου. Εἶναι ὁ Μεσσίας. Εἶναι ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.

            Ὁ λαός ὑποδέχεται  τόν Ἰησοῦ μέ «ὡσαννά» καί μέ βαΐα φοινίκων. Λίγες ἡμέρες νωρίτερα ἡ Μαρία ἡ ἀδερφή τοῦ Λαζάρου ἀλείφει μέ μύρο τά πόδια Του, ἐκφράζοντας  τή βαθειά της ἀγάπη καί  εὐγνωμοσύνη. Ὁ Ἰούδας ἀπό τήν ἄλλη διαμαρτύρεται, γιατί χάνει μιά εὐκαιρία νά ἱκανοποιήσει τό πάθος του καί οἱ ἀρχιερεῖς ἀπό φθόνο σχεδιάζουν τό ἔγκλημα κατά τοῦ Μεσσία.  Ἐνθουσιασμός, ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη ἀπό τή μία. Πάθος,  φθόνος,  ἔγκλημα ἀπό την ἄλλη. Δύο τόσο διαφορετικές στάσεις ἀπέναντι στόν Ἰησοῦ. Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ποιά θά ἀκολουθήσουμε; 

           Ἄς παρακαλοῦμε μέ ταπείνωση τόν Κύριό μας νά μᾶς χαρίσει  τήν εὐγνώμονα καρδιά τῆς Μαρίας καί τόν ἐνθουσιασμό τοῦ Ἰουδαῒκοῦ λαοῦ γιά νά  ψάλλουμε κι ἐμεῖς μέ ὅλη τήν ἀγάπη μας καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας τό θριαμβευτικό ὕμνο: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».