Κυριακή 17 Ἀπριλίου 2016 (Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)

«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» ( Μαρκ. ι΄ 38 ).

Ἀδελφοί, γι­ά τε­λευ­ταί­α φο­ρά ἀ­νε­βαί­νει ὁ Κύ­ρι­ος στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Πη­γαί­νει νά σταυ­ρω­θεῖ. Στό δρό­μο ἐ­ξη­γεῖ στούς μα­θη­τές Του ὅ­λα ὅ­σα πρό­κει­ται νά συμ­βοῦν. «Ἤρ­ξα­το αὐ­τοῖς λέ­γειν τά μέλ­λο­ντα αὐ­τῷ συμ­βαί­νειν». Τούς προετοιμάζει γιά νά μήν ξαφνιαστοῦν. Ἀλλά ἐνῶ ὁ ἴδιος συνέχεται ἀπό τό ἑκούσιο Πάθος Του, δύο μαθητές Του, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καί ὁ Ἰ­ωάν­νης, τόν πλη­σι­ά­ζουν καί κάτι θέλουν νά τοῦ ζητήσουν «Διδάσκαλε, τοῦ λένε, θέ­λου­με, ὅ­ταν θά καθήσεις στό θρό­νο τῆς δό­ξης Σου, νά κα­θόμαστε κι ἐμεῖς ὁ ἕ­νας δε­ξι­ά Σου κι ὁ ἄλ­λος ἀ­ρι­στε­ρά Σου». Καί ὁ Κύριος τούς ἀπαντᾶ: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε.

Πράγματι οἱ δύο μαθητές δέν ἤξεραν τί ζητοῦσαν. Κι ὄχι μόνο οἱ δύο μαθητές, ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι, οἱ ὁποῖοι ἀγανάκτησαν, ὅταν ἄκουσαν τό ἄστοχο αἴτημα τῶν δύο ἀδελφῶν, πού θά εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά παραγκωνιστοῦν καί νά τιμηθοῦν λιγότερο οἱ ἴδιοι!

Μᾶς κάνει βέβαια ἐντύπωση ἡ ἄκριτη συμπεριφορά τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν ἀκόμη ἀναγεννηθεῖ ἀπό τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅμως, συμβαίνει κι ἐμεῖς ἀρκετές φορές νά ἐπαναλαμβάνουμε τό ἴδιο λάθος. 

Μᾶς κα­τα­πλήσ­σει ἀκόμα τό γε­γο­νός ὅ­τι ἐ­νῶ ὁ θεῖ­ος Δι­δά­σκα­λος τούς μι­λοῦσε­ γι­ά σταυ­ρό καί πα­θή­μα­τα, αὐ­τοί ­σκέ­πτο­νταν δό­ξες καί με­γα­λεῖ­α. Ἐ­νῶ τούς ­μι­λοῦσε γι­ά ταπεινώσεις καί μαρ­τύ­ρι­ο, αὐ­τοί ζητοῦσαν πρω­το­κα­θε­δρί­ες. Ὁ Κύ­ρι­ος τούς λέει δέν ξέ­ρε­τε τί ζη­τᾶ­τε. Ἐ­γώ πη­γαί­νω νά πι­ῶ τό πι­κρό πο­τή­ρι­ο τοῦ σταυ­ροῦ. Μπο­ρεῖ­τε νά κά­νε­τε κι ἐ­σεῖς τό ἴ­δι­ο;

 «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»!

Ἄν κάνουμε μία καλή αὐτοκριτική, θά διαπιστώσουμε ὅτι πράγματι κάποιες φορές ἄλλα μᾶς ζητάει ὁ Κύριος καί ἄλλα ἐμεῖς ζητοῦμε καί ἐπιδιώκουμε. Γιά παράδειγμα, ἐνῶ ὁ Κύριός μας ζητάει νά ἐργαζόμαστε τό καλό ταπεινά καί στήν ἀφάνεια, ἐμεῖς συχνά ἐπιδιώκουμε τήν ἀναγνώριση τοῦ ἔργου μας, τήν κοινωνική προβολή καί καταξίωση. Ἐνῶ ὁ Κύριός μας ζητάει νά ἀποκτήσουμε θησαυρό στόν οὐρανό, κάποιοι ἀπό ἐμᾶς ἐπιμέ­νουν νά κυνηγοῦν τό χρῆμα καί τά ὑλικά ἀγαθά σάν νά ἀποτελοῦν αὐτά τή μοναδική πηγή εὐτυχίας.

Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά ἀρνηθοῦμε τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί τά θελήματά του, κι ἐμεῖς μερικές φορές δείχνουμε ὅτι περισσότερο ὑπολογίζουμε τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος, καί ἀνάλογα μέ αὐτό συμμορφώνουμε τή ζωή μας. Ὁ Κύριός μας διδάσκει ὅτι ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς δέν συγκρίνεται μέ τά ἀγαθά ὅλου τοῦ κόσμου. Κι ὅμως, ὑπάρχουν πολλοί πού παραθεωροῦν τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς καί παραμένουν βυθισμένοι στίς βιοτικές μέριμνες. Ἄν ἰσχύουν καί γιά μᾶς κάποια ἀπό τά προαναφερθέντα παραδείγματα, τότε πράγματι εἴμαστε μακριά ἀπό τό ἀληθινό νόημα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς! Καί στήν οὐσία εἴμαστε μακριά ἀπό τό πραγματικό μας συμφέρον. Διότι τελικά αὐτό πού μᾶς ζητάει ὁ Θεός, αὐτό εἶναι καί τό πραγματικό μας συμφέρον! Ποιό εἶναι αὐτό;

Τι ζητάει ὁ Θεός ἀπό μᾶς;

Τήν ἀπάντηση τήν ἔδωσε ὁ Κύριος ἀπευθύνοντας στούς μαθητές του τό κρίσιμο ἐρώτημα: «Δύνασθε πιεῖν τό ποτήριον ὅ ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;». Μπορεῖτε νά πιεῖτε τό ποτήρι τοῦ θανάτου πού πρόκειται ὕστερα ἀπό λίγο νά πιῶ ἐγώ, καί νά δεχθεῖτε τό βάπτισμα τοῦ μαρτυρίου πού πρόκειται νά ὑποστῶ; Αὐτό θέλω ἀπό σᾶς!

  Νά, λοιπόν, τί μᾶς ζητάει ὁ Θεός, τήν τέλεια αὐταπάρνηση. Τήν ὁλοκληρωτική ὑποταγή στό θέλημά του μέ ἀπόφαση θυσίας. Καί ρωτάει τόν καθένα ἀπό μᾶς: Ἐσύ μπορεῖς νά πιεῖς τό ποτήριο τῆς θλίψεως, τῆς δοκιμασίας, τοῦ σταυροῦ πού ἔχεις νά βαστάσεις; Μπορεῖς νά μείνεις σταθερός στήν πίστη καί τίς ἀρχές σου, ἀκόμα κι ἄν αὐτό σοῦ κοστίσει; Τότε πράγματι εἶσαι ἀληθινός μαθητής μου. Διότι «ὅστις οὐ βαστάζει τόν σταυρόν ἑαυτοῦ καί ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής» (Λουκ. ιδ΄ 27). Ὅποιος δέν τό παίρνει ἀπόφαση νά ὑποστεῖ ἀκόμη καί θάνατο σταυρικό γιά μένα καί δέν μέ ἀκολουθεῖ μέ τήν ἀπόφαση αὐτή, δέν μπορεῖ νά εἶναι μαθητής μου.

  Ἄς σημειώσουμε, ὅμως, καί τοῦτο. Αὐτό ποῦ μᾶς ζητάει ὁ Κύριος δέν εἶναι κάτι τό παράλογο, ἀλλά τό πραγματικό μας συμφέρον, ἀκόμη κι ἄν ἐμεῖς δέν τό καταλαβαίνουμε. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος μᾶς δίνει πολύ περισσότερα ἀπ’ ὅσα μᾶς ζητάει. Διότι ὁ σταυρός πού μᾶς καλεῖ νά σηκώσουμε, ἀφενός μέν σ’ αὐτήν ἐδῶ τή ζωή ἀποβαίνει σέ μεγάλη πνευματική ὠφέλεια, ἀφετέρου δέ «αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν» (Β΄ Κόρ. δ΄ 17). Προετοιμάζει γιά μᾶς αἰώνια δόξα!

 «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»!

 Ἀδελφοί, μόνο ὁ πανάγαθος καί πάνσοφος Θεός γνωρίζει τελικά τί εἶναι αὐτό πού πραγματικά θά μᾶς ὠφελήσει. Ἐκεῖνον, λοιπόν, νά παρακαλοῦμε νά μᾶς χαρίζει «τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν» καί τότε ὄχι μόνο θά ἔχουμε ὅ,τι μᾶς ὠφελεῖ, ἀλλά θά εἴμαστε καί τελείως ἀναπαυμένοι καί εἰρηνικοί.