Κυριακή 10 Ἀπριλίου 2016 (Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)

 Ἡ εὐαγγελική περικοπή μᾶς παρουσιάζει σήμερα τή συγκλονιστική σκηνή τοῦ σεληνιαζόμενου νέου. Ἕνας δύστυχος πατέρας γονατίζει μπροστά στό Χριστό καί τοῦ λέει:  Διδάσκαλε, σοῦ ἔφερα τό γιό μου, πού ἔχει καταληφθεῖ ἀπό δαιμόνιο. Εἶναι τόση ἡ κακουργία τοῦ δαίμονα, πού τοῦ πῆρε ἀκόμη καί τή λαλιά. Σ᾿ ὅποιο μέρος τόν πιάσει, τόν ρίχνει κάτω στό χῶμα καί ἀφρίζει καί τρίζει τά δόντια του καί μένει ξερός καί ἀναίσθητος. Παρακάλεσα τούς μαθητές σου νά τόν θεραπεύσουν, ἀλλά δέν μπόρεσαν. Ὁ Κύριος λυπήθηκε γιά τήν ἀπιστία τοῦ πατέρα, πού ἀπηχοῦσε τήν ἀπιστία τῆς γενεᾶς του, καί εἶπε: «Ὤ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Ἀλλά σπλαχνίστηκε τό ἀξιολύπητο θύμα τοῦ σατανᾶ καί ζήτησε νά τόν φέρουν μπροστά Του. «Φέρετε αὐτόν πρός με».

Μόλις τόν ἔφεραν, τό πονηρό πνεῦμα, πού κατάλαβε ὅτι σέ λίγο θά τό ἔδιωχνε ὁ Κύριος, τάραξε τόν σεληνιαζόμενο νέο μέ σπασμούς. Ὁ νέος ἔπεσε κάτω στό χῶμα, κυλιόταν στό ἔδαφος κι ἔβγαζε ἀφρούς ἀπό τό στόμα του. Ἀπό πότε συμβαίνει αὐτό; ρώτησε ὁ Κύριος. Κι ὁ πατέρας τοῦ ἀπάντησε: «Παιδιόθεν». Ἀπό τότε πού ἦταν μικρό παιδί. Πολλές φορές μάλιστα ὁ δαίμονας τόν ἔριξε ἀκόμη καί στή φωτιά, γιά νά καεῖ, ἀκόμη καί στά νερά, γιά νά πνιγεῖ! Ἐάν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, λυπήσου μας καί βοήθησέ μας.

 Ὁ Κύριος διέκρινε πόσο ἀμφιταλαντευόμενος στήν πίστη ἦταν αὐτός ὁ πατέρας καί τοῦ εἶπε: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». Ἐάν ἐσύ μπορεῖς νά πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατά σ᾿ ἐκεῖνον πού πιστεύει. Τότε ὁ πατέρας κατάλαβε ὅτι ἡ δική του ἀπιστία ἐμπόδιζε τή θεραπεία τοῦ γιοῦ του καί μέ δάκρυα στά μάτια φώναξε δυνατά: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Βοήθησέ με νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μου, καί ἀναπλήρωσε ἐσύ τήν ἔλλειψη τῆς πίστεώς μου.

Ἀσφαλῶς, συμπονέσαμε τό σεληνιαζόμενο νέο, διότι βασανιζόταν, ἀλλά καί ἐξετίθετο δημοσίως μ᾿ αὐτά πού τοῦ ἔκαμνε ὁ δαίμονας. Πρίν ἔλθει ὁ Χριστός στή γῆ μας ὑπῆρχαν συχνότερα τέτοια φαινόμενα. Ἀπό τότε πού ὁ Χριστός νίκησε τόν διάβολο ἐπάνω στό σταυρό, δέν ἔχουμε συχνά τέτοιου εἴδους φαινόμενα. Ἀλλά ὁ διάβολος ἐξακολουθεῖ νά παραμένει πάντα ὁ ἴδιος. Μισάνθρωπος καί ἀνθρωποκτόνος! Μᾶς πολεμᾶ «ἄλλοτε φανερά, ἄλλοτε κρυφά, μέ διάφορες  ἀπάτες, μέ ποικίλες τέχνες, μέ βέλη θανατηφόρα ζητᾶ νά ἀποκτείνει τίς ψυχές μας», γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἄν δέν μπορεῖ νά κυριαρχήσει στά σώματά μας, προσπαθεῖ νά παραπλανήσει τό νοῦ μας, νά κυριεύσει τήν ψυχή μας. Μπορεῖ νά μή βλέπουμε σήμερα πολλούς ἀνθρώπους νά βγάζουν ἀφρούς ἀπό τό στόμα τους καί νά τρίζουν τά δόντια τους, ἀλλά βλέπουμε πολλούς ἄλλους πού κυριεύονται ἀπό μίσος καί κακία, ἀπό φθόνο καί ζηλοτυπία, ἀπό θυμό καί ὀργή καί δέν ξέρουν τί κάνουν. Μπορεῖ νά μή βλέπουμε σήμερα ἀνθρώπους νά κυλιοῦνται στό ἔδαφος, ἀλλά βλέπουμε πολλούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι πέφτουν στή λάσπη τῆς ἁμαρτίας καί σπιλώνονται. Μπορεῖ νά μή βλέπουμε σήμερα πολλούς ἀνθρώπους νά πέφτουν στή φωτιά, γιά νά καοῦν ἤ στά νερά, γιά νά πνιγοῦν, ἀλλά βλέπουμε πολλούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι αὐτοκαταστρέφονται, εἴτε μέ δόσεις ναρκωτικῶν, εἴτε μέ ἔκλυτη ζωή. Ἡ κακουργία τοῦ σατανᾶ ἐπινοεῖ συνεχῶς σκάνδαλα. Ὁ σκοπός του εἶναι πάντα ὁ ἴδιος. Θέλει νά καταστρέψει τόν ἄνθρωπο! Νά τόν βασανίζει, ὅσο ζεῖ, καί κατόπιν νά τόν σύρει μαζί του στήν αἰώνια κόλαση!

 Ἀλλά ὁ Κύριος ἦλθε στή γῆ μας, γιά νά καταργήσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου. Μόλις διέκρινε ὅτι ὁ πατέρας τοῦ σεληνιαζόμενου νέου ἄρχισε νά ἐκδηλώνει θερμότερη πίστη, πρόσταξε αὐστηρά τό ἀκάθαρτο πνεῦμα νά φύγει ἀπ᾿ τό παιδί του καί νά μή ξαναεπιστρέψει σ᾿ αὐτό. «Τό πνεῦμα τό ἄλαλον καί κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καί μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν». Τότε τό πονηρό πνεῦμα, ἀφοῦ κραύγασε δυνατά καί συντάραξε τό παιδί, βγῆκε ἀπό τόν νέο καί ἐξαφανίστηκε. Ὁ νέος ἔγινε σάν νεκρός, ὥστε πολλοί νά λένε ὅτι πέθανε.  Ἀλλά ὁ Κύριος τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν σήκωσε. Κι ἐκεῖνος στάθηκε ὄρθιος. Ὅσοι παρακολουθοῦσαν αὐτά πού συνέβαιναν, ἔμειναν ἔκθαμβοι. Ὅταν λίγο ἀργότερα ὁ Κύριος μπῆκε σέ κάποιο σπίτι, τόν ρώτησαν ἰδιαιτέρως οἱ μαθητές Του: «Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε τό πονηρό πνεῦμα;» Κι Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: «Τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Αὐτό τό εἶδος τοῦ δαιμονίου δέν βγαίνει μέ τίποτε ἄλλο παρά μέ προσευχή πού συνοδεύεται μέ νηστεία, ὥστε ἡ προσευχή νά γίνεται ὅσο τό δυνατόν πιό προσηλωμένη στό Θεό.

Στή συνέχεια, ὅμως, ὁ Κύριος ἔστρεψε ἀλλοῦ τήν προσοχή τῶν μαθητῶν Του. Καθώς διέσχιζαν τή Γαλιλαία,  ἄρχισε νά τούς προλέγει τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του. Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρωπου θά παραδοθεῖ στά χέρια ἀνθρώπων, κι αὐτοί θά τόν θανατώσουν. Κι ἀφοῦ πεθάνει, τήν τρίτη ἡμέρα  θά ἀναστηθεῖ.

Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου μας δείχνουν ὅτι προγνώριζε τά Πάθη Του Τά σκεφτόταν, διότι θά ἀποτελοῦσαν στάδιο ἀγῶνος σκληροῦ, ἀλλά καί διότι θά ἔφερναν τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Κι ἐμεῖς νά μελετοῦμε τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, εἶναι τό καλύτερο ἀπ᾿ ὅλα τά βιβλία. Μᾶς μαθαίνει νά ἀγαποῦμε τό Θεό μέ ὅλη τήν ψυχή καί τήν καρδιά μας, νά ὑπακούουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ταπεινωνόμαστε, νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις, νά μακροθυμοῦμε, νά ἀνεχόμαστε, νά ἀγαποῦμε ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας καί νά συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς ἔφταιξαν. Στό Σταυρό νά προστρέχουμε κάθε φορά πού φαρμακωνόμαστε ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, καί νά παρακαλοῦμε τόν Ἐσταυρωμένο νά γιατρεύει τίς πληγές καί τά τραύματά μας.

Ὁ Κύριός μας πορευόταν πρός τό ἑκούσιο Πάθος Του καί προετοίμαζε τούς μαθητές Του γιά ὅλα αὐτά. Κι ἐμεῖς, καθώς ὁδεύουμε πρός τή Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας νά μελετοῦμε τό σωτήριο Πάθος Του, νά συγκινούμαστε ἀπ᾿ αὐτό καί νά παίρνουμε μεγάλες ἀποφάσεις νά ζήσουμε ζωή ἀφοσιώσεως καί ἀγάπης πρός Αὐτόν πού τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε. Γένοιτο.