Κυριακή 27 Μαρτίου 2016 (Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)

Ὁ Κύριός μας στή ἀρχή τῆς δημοσίας δράσεώς Του εἰσῆλθε σέ μία οἰκία τῆς Καπερναούμ, γιά νά κηρύξει τό θεῖο λόγο καί συνέρρευσαν νά τόν ἀκούσουν πλήθη ἀνθρώπων. Γέμισαν ἀσφυκτικά ὅλα τά δωμάτια καί οἱ διάδρομοι, καί ἡ οὐρά ἔφτανε μέχρι ἔξω στό δρόμο. Στήν ἴδια πόλη βρισκόταν καθηλωμένος στό κρεβάτι τοῦ πόνου ἕνας παράλυτος. Ἀλλά πῶς θά ἐρχόταν στό Χριστό, γιά νά γιατρευτεῖ;

          Εὐτυχῶς προθυμοποιήθηκαν νά τόν βοηθήσουν τέσσερις καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τόν σήκωσαν μαζί μέ τό κρεβάτι καί τόν ἔφεραν στό σπίτι πού ἦταν ὁ Κύριος. Ὅταν ὅμως ἔφθασαν ἐκεῖ, ὑπῆρχε τόσο μεγάλος συνωστισμός πού ἦταν ἀδύνατο νά πλησιάσουν. Ἀλλά δέν ἀπογοητεύθηκαν, βρῆκαν μία πρωτότυπη λύση πού συγκινεῖ καί τίς πιό σκληρές καρδιές. Τοποθέτησαν μιά σκάλα ἔξω ἀπό τό σπίτι, ἀνέβηκαν ἐπάνω στή σκεπή, ἀφαίρεσαν τίς πλάκες καί κατέβασαν μέ σχοινιά τόν παράλυτο μπροστά στό Χριστό.

       Τά ὀνόματα τῶν τεσσάρων αὐτῶν ἀνδρῶν μᾶς εἶναι ἄγνωστα. Ἀλλά ἡ σπουδαία πράξη πού ἔκαναν γράφηκε στό ἱερό εὐαγγέλιο «εἰς αἰώνιον μνημόσυνόν τους». Ὅλοι θαυμάζουμε τούς ἄγνωστους εὐεργέτες τοῦ παραλυτικοῦ, τούς σπλαχνικούς ὑπηρέτες τοῦ πόνου, τούς πρόθυμους ἀχθοφόρους τῆς ἀγάπης. Αὐτούς, πού γιά τό καλό ἕνωσαν ἀδελφωμένοι τίς δυνάμεις τους. Αὐτούς, πού κι ἄν δέν μποροῦσαν νά κάνουν καλά τόν ἀσθενῆ, τόν ἔφεραν στόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, γιά νά τόν θεραπεύσει.

       Τό φωτεινό παράδειγμά τους μᾶς διδάσκει νά εἴμαστε συμπαθεῖς καί περιποιητικοί στούς ἀσθενεῖς καί τούς πάσχοντες! Νά καθόμαστε στό προσκέφαλό τους! Νά τούς λέμε λόγους παρηγορίας! Νά καλοῦμε τόν ἱερέα, γιά νά ἐξομολογηθοῦν καί νά κοινωνήσουν! Νά ἑτοιμάζουμε τά ἀπαραίτητα γιά τό ἅγιο εὐχέλαιο πού τελεῖται ὑπέρ ὑγείας τῶν ἀσθενούντων! Ἀλλά καί γενικότερα νά δείχνουμε στούς πονεμένους συνανθρώπους μας ἀγάπη καί καλοσύνη! Ὑπάρχουν γύρω μας τόσες χῆρες, τόσα ὀρφανά πού ζητοῦν τή βοήθειά μας· τά τίμια γηρατειά πού ζητοῦν τό στήριγμά μας· οἱ πτωχοί πού ζητοῦν τόν ὀβολό μας· οἱ λυπημένοι τῆς ζωῆς πού ζητοῦν τή συμπόνοια μας· οἱ πληγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τόν ἐνθαρρυντικό λόγο μας, μέχρι νά φθάσουν στό ἐξομολογητήρι.

       Χαρά στούς πιστούς χριστιανούς πού ἀνταποκρίνονται σ᾿ ὅλες αὐτές τίς ποικίλες ἀνάγκες! Χαρά τους ὅσοι καταλαβαίνουν τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ τους, τό δράμα τοῦ γείτονά τους, τό πρόβλημα τοῦ συμπολίτη τους! Χαρά τους ὅσοι προσφέρουν τόν κόπο τους, τό χρόνο τους, τά χρήματά τους, τό αὐτοκίνητό τους, τήν ἀνάπαυσή τους, γιά νά «τρέχῃ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί νά δοξάζεται»! Τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θά ἀκούσουν τή γλυκιά φωνή τοῦ Κυρίου μας: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Θά τούς ἐπαινέσει καί θά τούς ἀνταμείψει ὁ Κύριος, ὅπως ἀντάμειψε τούς τέσσερις ἀχθοφόρους τῆς ἀγάπης!

       Ἀκούσαμε στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὅτι ὁ θεῖος Διδάσκαλος εἶπε στόν παραλυτικό:«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἐξαιτίας τῶν ὁποίων εἶσαι παράλυτος.

         Ἐκεῖ μπροστά Του βρίσκονταν μερικοί Γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι μόλις τόν ἄκουσαν νά λέει αὐτά τά λόγια, δυσφόρησαν ἐσωτερικά καί διαλογίζονταν: Ποιός εἶναι αὐτός πού μιλάει ἔτσι; Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρά μόνο ὁ Θεός; Ὁ καρδιογνώστης Κύριος διάβασε τή σκέψη τους καί τούς εἶπε: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν;» Γιατί βάζετε τέτοιους λογισμούς στή σκέψη σας; Τί εἶναι εὐκολότερο; Νά πῶ στόν παραλυτικό εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου;  Ἤ νά τοῦ πῶ σήκω, πάρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου; Ἐσεῖς νομίζετε ὅτι δυσκολότερο εἶναι τό δεύτερο. Γιά νά μάθετε, ὅμως, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες, θά τόν θεραπεύσω καί σωματικά.

Ἀμέσως μετά τοῦ ἀπηύθυνε παντοκρατορικό πρόσταγμα: «Σοί λέγω, ἔγειρε καί ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου». Ὁ ἀσθενής σηκώθηκε ὄρθιος, στηρίχθηκε στά πόδια του, φορτώθηκε στόν ὦμο του τό κρεβάτι του καί βγῆκε ἀπό τό σπίτι ὑγιέστατος. Κατάπληκτα τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων παραμέριζαν νά περάσει καί ἔλεγαν μέ θαυμασμό: «Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν»!

       Ἔτσι, ὁ Κύριος ἀπέδειξε ὅτι ἔχει τήν ἐξουσία καί σωματικά νά μᾶς θεραπεύει ἀπό τίς ἀσθένειες καί τίς ἁμαρτίες μας νά τίς συγχωρεῖ. Διότι εἶναι Θεός ἀληθινός, γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί καλοσύνη. Προσέξατε μέ πόση στοργή μίλησε στόν παράλυτο; Παιδί μου, τοῦ εἶπε: Εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου. Γύρισε στό σπίτι σου, τήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ θά ἀπολαμβάνεις εἰρήνη καί γαλήνη. Θά ἀπολαμβάνεις ἀγάπη καί στοργή. Κοντά μου θά βρεῖς τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς σου καί τήν ὑγεία τοῦ σώματός σου.

       Ἀλλά τήν ἐξουσία νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες ὁ Κύριος δέν τήν εἶχε μόνο τότε. Τήν ἔχει πάντοτε. Γι᾿ αὐτό πρίν ἀναληφθεῖ στούς Οὐρανούς, συνέστησε τό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, γιά νά ἔχουμε καί οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι τή δυνατότητα τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅταν προσερχόμαστε στό ἁγιότατο μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί ἐξομολογούμαστε μέ συντριβή τά κρίματά μας στόν Πνευματικό, λαμβάνουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νιώθουμε ἕνα βάρος νά φεύγει ἀπό πάνω μας. Γαληνεύει τό ἐσωτερικό μας! Πλημμυρίζει ἡ καρδιά μας ἀπό ἀγαλλίαση! Γινόμαστε καινούργιοι ἄνθρωποι, ἀναγεννημένοι.

       Ἀλήθεια, πόσο φιλόστοργος εἶναι ὁ Κύριος! Τό μόνο πού μᾶς ζητᾶ εἶναι νά ἐπιστρέψουμε στήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα! Νά ποῦμε τό «ἥμαρτον». Νά ἐξομολογηθοῦμε μέ εἰλικρίνεια τά κρίματά μας στόν Πνευματικό. Τότε ὁ Κύριος χαρίζει τήν ἄφεση. Παρέχει συγχώρηση. «Δι­α­νοί­γει ἀ­γκά­λας πα­τρι­κάς» καί μᾶς δέχεται πάλι κοντά Του.

       Ἀδελφοί, διανύουμε τήν ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού εἶναι περίοδος μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Καλούμαστε νά μετανοήσουμε καί νά ἐξομολογηθοῦμε μέ εἰλικρινῆ μετάνοια τά κρίματά μας στόν Πνευματικό. Θά γονατίσουμε κατόπιν κάτω ἀπό τό πετραχήλι του καί θά ἀκούσουμε τή συγχωρητική εὐχή: «Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος ἔχει σε λελυμένον καί συγκεχωρημένον ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι». Θά γίνει καί γιά μᾶς αὐτό τό πανηγύρι νά βγοῦμε πεντακάθαροι ἀπ᾿ τό ἐξομολογητήρι! Ἄν μάλιστα ἔχουμε εὐλογία ἀπό τόν Πνευματικό νά κοινωνήσουμε, θά ἀξιωθοῦμε νά γιορτάσουμε Πάσχα εὐφρόσυνο μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό! Ἀμήν.