Κυριακή 10 Ἰανουαρίου 2016 (Μετά τά Φῶτα)

«Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα. Καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄ 16).

            Ἀδελφοί, ὁ διορατικός ὀφθαλμός τοῦ προφήτου Ἡσαΐου,  ὀκτακόσια χρόνια πρό Χριστοῦ διασχίζει τά πυκνά σκοτάδια τοῦ μέλλοντος, ἐπεκτείνεται στά βάθη τῶν αἰώνων καί προφητεύει γιά τόν μεγάλο Ἀναμενόμενο. Πῶς τόν βλέπει, πῶς τόν αἰσθάνεται, πῶς τόν ποθεῖ καί πῶς τόν προφητεύει; Ὡς φῶς!        

            «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα. Καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».

Πρίν ἔρθει ὁ Χριστός στή γῆ μας, οἱ ἄνθρωποι δέν βάδιζαν ἁπλῶς στό σκοτάδι, ἀλλ᾿ «ἐκάθηντο» στό σκοτάδι, πού σημαίνει ὅτι δέν ἤλπιζαν κἄν νά ἐλευθερωθοῦν. Τό πνευματικό αὐτό σκοτάδι καθώς περνοῦσαν τά  χρόνια, καθώς διάβαιναν οἱ αἰῶνες, γινόταν ὅλο καί πιό πυκνό, ὅλο καί πιό βαθύ καί ἐρχόταν νά καθήσει ἐπάνω στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, νά ρίξει ἐκεῖ ὅλο τό πιεστικό βάρος του, νά γεμίσει μέ ἀγωνία καί φόβο τίς ἀνθρώπινες καρδιές.

            Μάταια ἔψαχναν οἱ ἄνθρωποι νά βροῦν ξανά τό φῶς, τήν ἐλευθερία καί τή χαρά τους. Ὅ,τι κάποτε τόσο πλούσια τό εἶχαν μέσα στόν Παράδεισο, τό ἔχασαν τόσο ἀσυλλόγιστα μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα. Ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας τόσο πολύ σκοτίστηκε ἡ διάνοιά τους, τόσο πολύ ἀμαυρώθηκε ἡ ψυχή τους, τόσο πολύ κυριεύθηκαν ἀπό πάθη ἀτιμίας, ἀπό δόλο καί πονηρία, ἀπό φθόνο καί πλεονεξία, ἀπό ἀπογοήτευση καί ἀπελπισία, πού δέν μποροῦσαν μόνο μέ τίς δικές τους δυνάμεις νά βγοῦν στό ξέφωτο τῆς ἐλευθερίας, ὅσες προσπάθειες κι ἄν κατέβαλλαν.

            Ὑπῆρχαν, βεβαίως, καί οἱ Προφῆτες πού τούς ἔδιναν κάποιες ἐλπίδες, ἀλλά τό ἀσθενικό λυχνάρι τῶν Προφητῶν δέν μποροῦσε νά ζεστάνει τά παγωμένα στήθη τους. Κι αὐτοί μή μπορώντας νά κάνουν διαφορετικά, «ἐκάθηντο ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου».

            Ἀλλά σέ μιά στιγμή τῆς ἀπέραντης ἐκείνης νύκτας ἔλαμψε φῶς. Φῶς μέσα στή νύκτα! Γεννήθηκε ὁ Χριστός! «Ἀνέτειλεν ὁ  Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης», «τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Ἦρθε τό Φῶς, γιά νά διαλύσει τά σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρίας καί τῆς πλάνης. Ἦρθε τό Φῶς, γιά νά μᾶς χειραγωγήσει «ἐπί τήν ὀρθήν τρίβον τῆς εὐσεβείας καί τῆς ἀληθείας». Ἦρθε τό Φῶς, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει σάν φάρος  στήν εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἦρθε τό Φῶς, γιά νά μᾶς χαρίσει τή χαρά, τήν ἐλπίδα, τή λύτρωση. Γιά νά μᾶς ἀναγεννήσει, νά μᾶς ἁγιάσει, νά μᾶς ξανακάνει εὐτυχισμένους. Ἦρθε τό Φῶς, γιά νά μᾶς δώσει τή δυνατότητα νά γίνουμε τέκνα φωτός, υἱοί φωτός καί ἡμέρας, παιδιά τῆς μέρας φωτεινά, φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

Πράγματι· ὅσοι δέχονται τό σωτήριο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀφήνουν τίς παλιές κακές συνήθειές τους καί γίνονται καινούργιοι ἄνθρωποι, καινούργιοι στίς σκέψεις, στίς ἀποφάσεις καί στή ζωή. Ἀφήνουν τίς πονηριές, τίς ἀλχημίες πού ἔκαμναν μέχρι τότε καί ἀλλάζουν περπατησιά. Γίνονται ὁλοφώτεινοι, ἀναγεννημένοι. Κοντά στό Χριστό βρίσκουν τήν εὐτυχία καί τή χαρά τους. Πορεύονται σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ἔχουν τή συνείδησή τους ἀναπαυμένη. Τρῶνε γλυκό ψωμί στό σπίτι τους κι εἶναι μεταξύ τους τά μέλη τῆς οἰκογενείας ἀγαπημένα. Ἀνατρέφουν οἱ γονεῖς τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Γονατίζουν στό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως καί λευκαίνουν τήν ψυχή τους. Κοινωνοῦν Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ καί γίνονται χριστοφόροι καί θεοφόροι. Δέχονται ὄχι «ἀκτίνα τινά φωτός, ἀλλ᾿ αὐτόν τόν δίσκον τοῦ Ἡλίου». Τό πρόσωπό τους εἶναι ἱλαρό, τό βλέμμα τους εἰρηνικό, ἡ καρδιά τους σκιρτᾶ ἀπό ἀγαλλίαση καί χαρά καί τά χείλη τους ψάλλουν στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας: «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον. Δέν ζοῦμε πλέον ζωή ἀπρόσεκτη, ἀλλά ζωή καθαρότητος καί ἁγιασμοῦ.

            Τέτοιοι νά γίνουμε κι ἐμεῖς, ἀδελφοί. Νά ἀνοίξουμε τά μάτια καί τήν καρδιά μας στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νά δεχθοῦμε τό Χριστό, γιά νά μεταμορφώσει τή ζωή μας, νά ἀναμορφώσει τό ἐσωτερικό μας, νά ἱκανοποιήσει τίς βαθύτερες ἐφέσεις τῆς ψυχῆς μας.

Δέν εἶναι πλέον ὥρα γιά μεθύσια καί φαγοπότια, ἀλλ᾿ εἶναι ὥρα γιά ἄσκηση τῆς ἀρετῆς. Τά παλιά πού ξέραμε μέχρι τώρα νά τά ἀφήσουμε. Βλέπουμε ἡ ἁμαρτία σέ τί ἀδιέξοδα ὁδήγησε τήν κοινωνία μας! Βλέπουμε ἡ μεγάλη ἀποστασία πόσο δυσεπίλυτα προβλήματα δημιούργησε! Τί κλεψιές, τί ἀδικίες, τί ἐγκλήματα! Βλέπουμε πόσες οἰκογένειες διαλύονται, πόσα διαζύγια ἐκδίδονται, πόσες φυλακές γεμίζουν! Πόσα ψυχιατρεῖα φυτρώνουν σάν μανιτάρια, πόσες αὐτοκτονίες ἐπιχειροῦνται, πόσο αἷμα χύνεται στήν ἄσφαλτο! Βλέπουμε πόσοι νέοι πεθαίνουν καθημερινά ἀπό τά ναρκωτικά καί τό ἔιτζ!  Ὅλα αὐτά τά δεινά πού ταλανίζουν ἐδῶ καί χρόνια τήν Πατρίδα μας καί ὅλη τήν Ἀνθρωπότητα δείχνουν ὅτι παρεκκλίναμε ἀπό τήν εὐθεία ὁδό τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό μᾶς ἔρχονται ὅλα ἀνάποδα. Καί εἶναι ἀνάγκη μέ τή μετάνοια νά ἐπιστρέψουμε πάλι στό Θεό.

            «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα».

            Ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Θεός μᾶς χάρισε μιά ἀκόμη καινούργια χρονιά. Κι ὅλοι εὐχόμαστε νά εἶναι χαρούμενη κι εὐτυχισμένη. Πῶς, ὅμως, θά εἶναι χαρούμενη κι εὐτυχισμένη χωρίς τό Χριστό; Ὁ Χριστός λείπει σήμερα ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτό εἶναι τόσο πολύ δυστυχισμένοι. Γιά νά βροῦμε τήν εὐτυχία καί τή χαρά μας, πρέπει νά ἀνθεῖ ἡ ζωή μας μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νά περιπατοῦμε «ὡς τέκνα φωτός ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης» καί νά φιλοτιμούμαστε νά εὐαρεστήσουμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας. Ἄν ζοῦμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, θά εἶναι ἡ ψυχή μας ὁλοφώτεινη. Θά λάμπουμε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί θά δοξάζεται καί ἀπό μᾶς τό ὑπερένδοξο καί ὑπερύμνητο Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.